WATERSCHEIDING – We zijn er alweer een tijdje overheen, maar toch de moeite waard om te melden. Toen we van Vuotso naar Inari reden fietsten we over een bergpas(je). Die heuvel lag op de waterscheiding – alle water ten zuiden van die lijn stroomt richting Botnische Golf; al het water aan de andere kant richting Barentszee.
In het water ten zuiden van de waterscheiding leeft een parasiet die voor de meeste vissen daar niet uitermate schadelijk is, maar dodelijk voor de Atlantische Zalm, die wel in de noordelijke wateren voorkomt, maar niet in het zuiden. Er staan dus overal waarschuwingsborden dat je absoluut geen levende vis uit het zuiden mee mag nemen naar het noorden en daar loslaten in het water. Dat zou de Atlantische zalm in het noorden binnen enkele generaties doen uitsterven.

En dan nu vandaag – de dag van weer van alles regelen, en daarna de Sami, politiek, levenswijze en cultuur. Zoals in meer landen leidt de oorspronkelijke bevolking een marginaal bestaan. Ze zijn vaak een minderheid, hun levenswijze en belangen komen vaak in botsing met de huidige ontwikkeling en behoefte aan land, water, enegie en geordende infra structuur. Zo ook de Sami die woonden in wat nu Noord Noorwegen, Noord finland, Noord Zweden en een deel van Noord Rusland zijn. Ze leefden van hun rendieren, jacht en visserij, aangepast aan het grimmige klimaat en in nauw contact met de omringende natuur.

Noorwegen heeft erkend, na veel conflicten en pogingen van de Sami om zichzelf te organiseren en gehoord te worden, dat ze recht hebben om te wonen waar ze wonen, hun cultuur en taal te behouden, en als minderheid recht op regionale zelfstandigheid en zeggenschap.
Vandaar dat er nu in Karasjok, de Sami Hoofdstad, een Sami parlement zetelt met een eigen parlementsgebouw en politieke organisatie. Je kunt dat relativeren. De kosten van het Sami Parlement bedragen ongeveer 500 miljoen Noorse Kronen, evenveel als de prijs van anderhalve kilometer snelweg in de omgeving van Oslo.
Maar toch. Ze hebben een stem en worden gehoord. En zo voelen ze het ook. Er wordt naar ons geluisterd, we worden serieus genomen en er wordt rekening gehouden met onze rechten als minderheid.

Dat is in het kort de samenvatting van een lange uitleg die we kregen (60% in het Noors, 40% in het Engels) tijdens een rondleiding door het parlementsgebouw. Mooi gebouw, nieuw met traditionele elementen, bibliotheek, kantoren, vergaderzaal. De gids hield ons 50 minuten bezig, waarvan ongeveer 20 in het voor ons verstaanbare Engels, en wat hij eigenlijk te vertellen had had op een A4tje gepast.
Goed voorbeeld voor de rest van de wereld: het aantal vrouwen en mannen in het Sami parlement is ongeveer gelijk, en het was een politiek bevlogen vrouw (vroedvrouw) die in het begin van de vorige eeuw de aanzet gaf tot de beweging waarin de Sami zich organiseerden om politieke invloed te verwerven en voor hun rechten op te komen.

Om de tijd voordat de rondleiding begon nuttig door te brengen zijn we even de helling opgelopen boven het motel waar we verblijven – mooi uitzicht over de omgeving en vooral ook op de loop van de rivier waarlangs we gisteren hierheen fietsten. We liepen naar het eindpunt van de skilift. Sneeuwgarantie hier nog steeds 100%.

Wie weet met de opwarming van de aarde hoe het verder gaat. Zo’n 50 miljoen jaar geleden was het op de Zuidpool aangenaam toeven met temperaturen van rond de 25% C, en ook de Noordpool lag er in die tijd (met een nog veel hoger CO2 gehalte in de atmosfeer dan nu) warmpjes bij. Aan de kusten van de Noordelijke IJszee wuifden de palmen, en de wintertemperatuur kwam niet onder de 8 C. (Those were the days, denken wij nu wel eens).

Terug naar het koelere heden. Vanmiddag een bezoekje aan het ‘Sami Park’. Was wel leuk om te zien maar de prijs kwaliteit verhouding vielen wat tegen. Wel een heel mooie film of liever multi media presentatie over Sami geschiedenis en levensbeschouwing. Het Sami museum daarna had wel een aardige expositie van Sami kunst, gebruiksvoorwerpen, gewoonten en kleding. Het erbij behorende openlucht museum was een beetje een herhaling van zetten.

Verdere actie vandaag: organisatie van de komende dagen. Morgen fietsen we weer, naar Lakselv.

————

The theme today: Sami politics and culture. After climbing the hill looking out on the valley and the river we cycled along yesterday, we had a guided tour of the Sami Parliament Building. The rights of the Sami as an indigenous people are to a certain extent recognized and guaranteed in Norwegian law, and they have their own parliament, opened some thirty years ago by the king of Norway.
The Sami parliament is one of the very few parliaments were there are about as many male as female members. Sami women have always played an important role in Sami politics – actually it was a woman (midwife) who is seen ast the initiator of the movement for Sami representiation on the political scene.
Of course this parliament mainly deals with the interests of the Norwegian Sami population – the indigenous inhabitants of these northern lands, the Sami now live in four different nation states: Norway, Sweden, Finland, Russia.

After the parliament it was time for a visit to the Sami park (Open air museum of Sami dwellings and culture). The multi media presentation of Sami culture and beliefs was a moving testimony to Sami traditional view of life.

Van Inari naar de grensplaats Karigasniemi is zo’n 100 km. De eerste 25 km zijn relatief vlak, daarna wordt het een weg die voor een groot deel het beste te vergelijken valt met de rug van een 1000 bultige kameel. En laten wij nou allergisch zijn voor kamelenhaar, vooral als het ook nog regent en er een harde noordenwind waait.
Aangezien er maar één andere passagier in de bus zat, die er onderweg in the middle of nowhere ook nog uitstapte met haar boodschappentasje en rugzakje, pasten wij er nog wel bij, en de fiets met bagage onderin de bagageruimte.
Ondanks het gebrek aan passagiers had de buschauffeur het best nog wel druk – overal waar onderweg brievenbussen waren stopte hij om de post te bezorgen, of een krantje. Bij een camping haalde hij de post op. Hier en daar moesten pakjes bezorgd of aangenomen worden, of wat voorraad voor een winkel.
Prachtige route trouwens. Het landschap verandert, wordt steeds kaler, met hier en daar verspreid lage bomen.
Het was frisjes in de bus. Toen we in Karigasniemi waren was de eerste stop dus het lokale cafe-restaurant voor warme chocolademelk en een broodje. Toen nog even wat warme kleren aan, en op de fiets meteen de grens over Noorwegen in. Werd het ook weer een uurtje vroeger.

Mooie route naar Karasjok – voor het grootste deel over de helling naast een rivier schommelend, met mooie uitzichten over de rivier, de vallei en de bergen aan de andere kant, waarvan veel met sneeuwplekken. Wisselend weer, dan weer even in de zon, dan weer een spetterbuitje. En met de kou viel het achteraf toch wel (een beetje) mee. Alles went per slot van rekening. En dan, toch leuk, een zomerse wintersport vakantie.
In Karasjok aangekomen onderdak gevonden bij een motel, de goedkoopste kamer met toilet en douche, en sauna, in het hoofdgebouw er tegenover. We konden hier eten krijgen : aardappels met rendiervlees, en de sauna hebben we inmiddels uitgeprobeerd.
Morgen blijven we hier en bezichtigen het Sami Parlementsgebouw, Sami museum en Samipark, en eventueel wat er verder voor moois is te zien in Karasjok.
En als je nu naar buiten kijkt: heel rustig weer, windstil, blauwe plekken in de oucht, de zon die er zo nu en dan doorheen komt. Dat is toch wel kenmerkend voor het weer hier: Tussen 9 uur ‘s avonds en 5 uur ‘s morgens rustig met veel zon, en dan begint het weer te betrekken voor de volgende dag. Misschien kun je hier in de zomerperiode wel beter overdag slapen en ‘s nachts op zijn – dag en nacht zijn toch maar betrekkelijke begrippen hier.
(Nog in Zweden ontmoetten we een Noor op de fiets onderweg van de Noordkaap naar huis die inderdaad om die reden, en omdat het dan rustiger was op de weg) laat in de middag en ‘s avonds ging slapen en dan ‘s nachts ging rijden).

———

Inari > Karigasniemi = 100 kms. Most of which go up and down all the time, like the back of a camel with 1000 humps. The bus from Inari takes about one and a half hours to cover that distance, and it is a good thing we were on it, otherwise it would have had only one passenger.
The bus driver was rather busy nonetheless. On the way he stopped at peoples’ mailboxes along the road to deliver the post, he collected mail at a camp site, dropped off goods a local supermarket and delivered and collected parcels.
In Karigasniemi we got off the bus, had a hot chocolate and a sandwich and prepared for the last leg of the trip, on the bike this time, crossing the border into Norway and on to Karasjok, some 20 kms along a beautiful stretch of road along (or rather high above) a river, with great views across the valley. The weather wasn’t as bad as we thought it was going to be, a spot of rain but mostly dry with some sunshine thrown into the bargain every now and then as well.

22 uur – we zitten aan het raam van de cabin en genieten van het uitzicht op het meer – in de stralende zon. Net was er een heel mooie regenboog, een buitje verderop waarschijnlijk, of de hagelbui die ons een half uurtje geleden met een bezoek vereerde en nu verderop rondspettert.

Georgette bezocht vandaag het Sami museum hier een kilometer of drie vandaan. Ze moest lopen want de fiets stond zonder achterwiel. Eén ontmoeting daar was met twee Italianen die bezig zijn aan een ‘Camminare Senza Frontiere’ – Walk without Borders. Ze lopen zoveel mogelijk het hele ‘IJzeren Gordijn’ – de grens tussen de EU en Rusland langs. De mannen duwen ieder een bagagekarretje, en proberen zo’n 60 km per dag te lopen. Ik (Peter) zag ze later lopen vanuit de bus van Ivalo naar Inari.

De enige plek hier in de buurt om een fietsband te kopen was in Ivalo. Bij de winkel ontstond toch enige twijfel over de te kopen maat band, 26 inch, ja, maar verder? Even overleg met de Vakantiefietser in Amsterdam loste het probleem op en de band zit nu om het wiel, en we hebben goede hoop dat hij het weer een tijdje uithoudt.

Morgen richting Karasjok (Noorwegen), waar we weer twee nachten geboekt hebben omdat we de kans niet willen missen het Sami parlementsgebouw daar te bezoeken. De kans dat we hier nog eens komen om dat een andere keer te doen is niet waarschijnlijk.

—-

10 pm – glorious sunshine outside. A few minutes ago there was some hail and a few minutes late a fantastic rainbow over the lake.

Today Georgette visited the Sami Museum in Inari while I took the bus and went tire hunting in Ivalo.
Georgette happened to meet two Italian men walking a walk without borders (camminare senza frontiere) along the Russian-EU border.
They had their luggage on two luggage carriers on wheels – I saw them a bit later from the bus window on my way back to Inari. They aim at doing some 60 kms a day.

Tomorrow we’re going to Karasjok (Norway) – we’ll go there by bus in order to have the opportunity to stay an extra day and visit the Sami parliament building there.

Vroeg op was niet zo nodig – vandaag een korte rit, zo’n 40 km, naar Inari. De vorige keer dat ik (Peter) daar was (1994) zijn we na één nacht letterlijk gevlucht voor de muggen. Ze zijn gelukkig nog niet gearriveerd.
Prachtige rit vandaag. Het begon wat regenachtig, maar niet genoeg om nat van te worden.
We reden naar het noord westen, dus de wind was ook die kant op gekeerd, nog steeds stevig tegen.
Rendieren – weer niet zo veel, hoewel we er vandaag wel een keer even voor moesten remmen toen ze tijdens een afdaling voor ons besloten over te steken.

Halverwege een leuke warme chocola stop bij een souvenir winkel waar ze van alles duur verkochten.
Vandaag was camper dag – er gaat een onafgebroken stroom naar het noorden. De Noordkaap raakt vol. Straks passen wij er niet meer bij.
Het plan was hier twee dagen te blijven om het Sami museum te bezoeken. Dat zal er voor mij niet van komen – ik moet morgen even met de bus terug naar Ivalo om een nieuwe achterband (buitenband) te kopen. Hij is nog wel niet lek, maar een dikke bobbel en loslatend materiaal aan de zijkant betekent toch wel het einde van de band.

We got up a bit later than usual as the trip to Inari would only be some 40 kms today. Last time I (Peter) was there we left after only one night because the air was thick with mosquitoes. The advantage of the cold is that the mosquitoes are still waiting for conditions to improve.
Not many mosquitoes means the reindeer stay in the forest and do not take to the roads to escape the mosquito onslaught in the forest.
Beautiful trip today – when we started there was some light rain, but no enough to get wet. As we were now riding north west the wind had turned that direction trying to slow us down. We cycled along some beautiful lake shores with magnificent views of the lake.
We booked a cabin here for two nights and wanted to visit the Sami museum tomorrow. Unfortunately I will have to take a bus back to Ivalo to buy a new tyre for the bike – the rear tyre is tired of life. Nearest bike shop is in Ivalo – we aren’t sure of Karasjok,and anyway, even if we take the bus to the Finnish Norwegian border, getting to Karasjok would involve a 20 km ride, just too much of a risk to take.

Mooi dagje vandaag. Prachtige tocht gereden. Wel wat klimmen, maar daar raak je aan gewend. Wat betreft de B&B waar we vannacht overnachtten, een gebouw met een boeiende historie. Het dateerde van 1949, niet zo oud dus (net zo oud als Georgette), maar het heeft inmiddels dienst gedaan als politie bureau, compleet met een paar nog in de kelder aanwezige cellen. Verder heeft het een tijdje gediend als busstation, restaurant en postkantoor, en nu dus B&B met een camping in aanbouw.
De huidige eigenaars kochten het gebouw twee jaar geleden en zijn nog hard bezig met de laatste hand leggen aan de verbouwing, en aan het aanleggen van de camping faciliteiten. Een probleem daarbij was dat het seizoen waarin je wat kunt doen maar zo kort duurt.
Overigens, mocht je eens in de buurt zijn, een aanrader (Vuotson Maja B&B).

En dan vandaag. Koud, dat wel, maar niet hinderlijk. Er viel een enkel vlokje sneeuw, maar niet genoeg om een sneeuwscooter te huren. Zo nu en dan een hagelsteentje, maar niet genoeg om hinderlijk te zijn. Overal waar we rijden zie je de sneeuwscooterpaden lopen, aangegeven met rode kruisen. Er zijn zelfs viaducten voor aangelegd onder de weg door, voor de sneeuwscooters. Onze B&B gastheer vertelde enthousiast over het sneeuwscooteren in Finland, Zweden en soms Rusland. Ook een beetje in Noorwegen, maar dat was niet populair vanwege de strenge milieu eisen en de beperkingen die daarvan het gevolg waren. Goed bezig, die Noren, dus.

Rendieren – veel hebben we er niet gezien. Het schijnt dat ze als er geen muskieten liever in het bos blijven dan over de weg te gaan lopen. In open ruimtes waar het wat waait heb je minder muskieten. Gelijk hebben ze, natuurlijk. We zijn nog wel een meter of vijftig achter twee op de weg lopende exemplaren aangefietst, maar de kuddes die je hier op de weg kunt aantreffen daar is het niet van gekomen.

Als je van Vuotso vertrekt klim je langzaam maar zeker richting Saariselkä, en daarna nog even door naar een 438 m hoge pas. Daar boven heeft het al veel weg van toendra landschap, kaal, geen bomen, hier en daar sneeuwplekken.

Het landschap verandert toch langzaam maar zeker. Meer stukken met meer wijd verspreide bomen, lagere bomen ook.
Vanaf de bergpas een paar kilometer lange afdaling richting de rivier waar Ivalo aan ligt.

Ontmoetingen onderweg. De eerste was een Finse jongeman die op een vouwfietsachtig model fietsje zonder versnellingen uit de omgeving van Helsinki was komen aanfietsen. Het eerste stuk was best gegaan maar nu hij hier in de bergen aankwam ging het toch wel erg tegenvallen – hij zat er aardig doorheen en hoopte Ivalo vandaagte bereiken en van daar de bus terug te nemen naar Helsinki.
Het tweede stel was een Australisch paar, onderweg van Kirkenes naar Budapest. Net begonnen dus, maar met nog wat duizenden kilometers voor de boeg.

En nu zitten we dus in Ivalo – net een magnetron maaltijd genoten uit de lokale supermarkt. De magnetron in deze, trouwens heerlijk warme cabin stond op de tafel en heeft zo’n kort snoer dat je zonder kunst en vliegwerk hem eigenlijk nergens kunt gebruiken. De enige mogelijkheid bleek een stoel ergens bij een stopcontact zetten en daar de magnetron op.

We blijven buiten het seizoen vallen – in Zweden zeiden ze: maar het seizoen is nog niet begonnen. Niemand bij de camping receptie dus, restaurants en andere faciliteiten gesloten tot 1 of 6 juni.
Hier in Finland lijkt het een beetje omgekeerd. De nadruk ligt hier erg op winter activiteiten – restaurant of i.d. – nee, gesloten. Het seizoen, he? Het seizoen schijnt hier op 1 juli ongeveer weer een beetje wakker te worden. Camping recepties zijn wel veel langer open dan in Zweden, waar tijden van 3 tot 4 ‘s middags geen uitzondering waren.

O ja, ik moest nog melden dat we onderweg over de E75, al weer even geleden, een stukje een wel heel brede weg reden. De weg is daar een km of drie lang geschikt als landingsbaan, breed genoeg voor grote vliegtuigen. Waarschijnlijk voor militair gebruik in geval van oorlog – we hadden daar in ieder geval een heel erg breed fietspad.

—–

Great day today. Northern wind, strong, but not half as bad as yesterday.
The B&B we stayed in – the building, dating back to 1949, has been used as policestation (there are still two cells in the cellar), bus station, restaurant, post office, and now B&B. If you ever travel in these parts, try Vutoson Maja B&B. Excellent.
From Vuotso the road climbs steadily towards Saariselkä, and a bit beyond to a 438 m pass – hard wind there, some snowy patches, and a few snowflakes trying to take away the illusion of summer.
All over the place you see the ‘road signs’ for snow scooters. Our B&B host told us about snow scootering, popular in Finland and Sweden, and even Russia, but less so in Norway where they have strict environmental laws and regulations. Sensible people, Norwegians.

On the way we met a Finnish guy who had started out from Helsinki on a bike without any gears; he’d been doing very well so far, but in this more mountainous region he was experiencing some hardship trying to get up the hills. Then we met an Australian couple, on the way from Kirkenes to Budapest.

We got as far as Ivalo today – Inari tomorrow, we’ve already booked a cabin there. Once more, it’s almost 10 pm, outside it looks like summer, bright sunshine, but it’s cold, and it might rain any time now – had some rain earlier this evening, nothing as unpredicatble as the weather in these parts.

In Sweden we were told everything is shut because the season hasn’t started yet, here we get the impression the season ended the end of March or so – the emphasis is on winter activities. The season may wake up, very briefly on July 1st. Place we’re staying now. Is the reataurant open? No of course not. Can’t you see it’s being used as a furniture store? Out of season. One good thing is that here (camping) receptions are open until rather later in the night than Sweden, where they might close as early a 3 pm.

We forgot to mention the E75 stretch south of Sodankylä doubling as a runway, for military use in case of need I guess. As wide as a 10 lane highway, plenty of room for cyclists like us.
And by the way, did you know the E75 is one of the longest European routes, running from the north of Norway to somewhere in Greece.

And then reindeer – we saw a few today, but it seems that in cold and windy conditions they sensibly keep to the shelter of the woods, and do not venture on open, windy roads.

Wind – harde noordenwind. Eigenlijk is daarmee al heel veel gezegd over deze dag. Het was een redelijk gemakkelijke etappe, voor een groot deel vlak en verder wat schommelend, en weinig hellingen, alleen op het laatst een paar die nog even serieus leken.
Maar zelfs als je naar beneden reed werd je nog teruggeblazen. We reden langs prachtige meren met de schuimkoppen op de golven. Eigenlijk best een pittig dagje vandaag.
En nu, als je naar buiten kijkt lijkt het wel zomer, maar schijn bedriegt, ook zonneschijn. Temperatuurvoorspelling voor vannacht: nul graden. Vorige week sneeuwde het hier nog. Extreem koud voorjaar.

Rendieren – het had meer gekund, maar we zagen er toch weer een aantal. Muskieten: veel te koud voor onze kleine vriendjes. Die laten zich nog niet zien. Ze verwachten trouwens veel muggen dit jaar. Het is een heel nat voorjaar geweest, en dan krijg je dat als de zomer dan toch eindelijk aanbreekt.

We overnachten in een B&B – heerlijk luxe weer even: opgemaakte bedden, grote ruime kamer.

—

Appearances are deceptive: looking out of the window it looks like summer, but it is getting late (10 pm) and temperatures are expected to drop to freezing point.
Today our great adversary was not the hills, but the wind, blowing from the north as usual. Even coming downhill we had to work hard to keep moving.
But we got there, Vuotso, the southernmost Sami village.
We saw some reindeer, but not very many. No mosquitoes so far – our little winged friends do not like this kind of weather.
Our hosts (in this B&B) told us when you have a wet spring like they’ve had here it’s going to be a bad mosquito year. We expect to be gone by then.

De teller stond vandaag op: 139,21 km, 12 rendieren, 0 muggen en 7 ambulances (gelukkig niet voor ons bedoeld). Enkele honderden klimmeters, maar voor het grootste deel geleidelijk. Het weer: kon niet beter. We zitten nu in het muggengebied, maar nog geen mug gezien. Het is nog wat vroeg in het jaar, en het was een heel koud voorjaar. Ook nu is het nog niet warm. Zonnig weer vandaag; temperatuur een graad of 12, maar dat vinden wij al heel lekker.
We reden van Rovaniemi over de E75 naar Sodankylä. Daarbij kwamen we weer langs Santa Village, en we hebben nog even op de poolcirkelstreep geposeerd, deze keer met fiets. Het was even over half negen – er was nog niemand.
Tot daar een fietspad, met misschien wel de stevigste klimmetjes van de hele dag, althans wat betreft hoe steil ze waren. Bij Santa Village gingen we de hoofdweg op.
De eerste 20 km tot waar de E75 naar het noorden afbuigt zouden de drukste kilometers zijn – dat viel dus reuze mee. Het was dan ook zaterdagochtend en nog redelijk vroeg.
Bij een cafeetje bij de splitsing stopten we voor een kopje koffie met, en schoven buiten aan aan tafel bij een Finse man die ons met een breed gebaar uitnodigde om bij hem te komen zitten. Een boeiend gesprek volgde, hij in het Fins en wij in een mengelmoesje van talen die geen van allen aankwamen. Zo nu en dan vroeg hij even een vertaling aan een voorbijganger/kennis of de dame van het café.
Na de splitsing werd de weg een stuk rustiger, en al gauw maakten de eerste rendieren hun opwachting: welkom in Lapland.
In ons reisschema was de mogelijkheid van een stop tussen Rovaniemi en Sodankylä ingebouwd, bij een camping halverwege de route. Toen we daar om kwart over 12 voorbijfietsten was het duidelijk dat we doorgingen naar Sodankylä.
Automobilisten heb je in soorten en maten. Er zijn er die rekening houden met fietsers, je goed de ruimte geven en eventueel even inhouden als dat niet meteen kan.
De twee echte aso’s vandaag waren twee Nederlandse auto’s die volkomen onnodig met een noodvaart rakelings langs ons heen reden. Kijk verder een beetje uit voor campers. Die hebben ook vaak de neiging niet te veel opzij te gaan.
Het is opvallend hoeveel minder troep hier langs de weg ligt dan in Zweden. Of de Finnen zijn veel nettere mensen of de wegen worden beter schoongehouden. In ieder geval is het opvallend: geen autowrakken of gedumpt huishoudelijk afval, geen sloopafval, en veel minder blikjes, flessen en plastic troep.
Dan Sodankylä – we zitten hier op de camping, net even buiten het dorp/de stad. Weer in een cabin, en dat is maar goed ook. Het koelt nu hard af buiten en het regent, en volgens de weersverwachting blijft het dat de hele nacht doen. We hebben net de fiets naar binnen gemanoeuvreerd, zodat die ook lekker droog kan overnachten. Het is straks wel wat behelpen met in bed stappen, maar dat gaat lukken. Daarvoor eerst nog even de sauna die we voor een uurtje hebben afgehuurd.
En o ja, het internet is hier huilen met de pet op. Er zijn locaties op de camping waar het zo nu en dan werkt, en om nou met de laptop buiten in de regen te gaan zitten is ook weer zo wat.

From Rovaniemi to Sodankylä, 139 km along the E75, the main road from Rovaniemi to the North. Actually, there is no other road, unless you are prepared for long detours on poorly surfaced or rough gravel roads. The cycle route to Sodankylä is like that – part of it runs along a track that the Garmin navigation refuses to consider a route fit for bicycles.
We saw a couple of reindeer, were passed by a number of ambulances, came to the conclusion that Dutch drivers are among least considerate followed by campers.
A great difference between Finnish and Swedish roads seems to be that the Swedes consider the roadside a garbage dump and the Fins do not.
It was great to be on tarmac all the way. If we had taken the cycle route from Rovaniemi to here it would have been different. The distance would have been 178 kms and part of it on very rough unpaved or gravel roads and tracks.
No mosquitoes so far, we’re just ahead of the season, and spring has been unusually cold. Today was a great, sunny day, temperatures up to some 12 C, which is warm compared to what we’re used to.
We’re on a campsite, but no camping. right now it’s raining, and getting rather cold again, so we opted for a basic cabin – minimum comfort, but warm and dry. When I feel the weight of this camping gear we’ve been hauling up all those slopes (total meters climbed this trip is well over 16 kms now) I wonder whether it has been worth it.
Got to stop: it’s time to go to the sauna we’ve rented for an hour.

Nog even over gisteravond. na het schrijven van de blog gingen we nog naar het Art Museum, waar de toegang van 18-20 uur gratis was. (Ons bent zunig, nietwaar?)
Mooie fototentoonstelling. Schilderijen – zie ook vorige post. Maar wat veel indruk maakte was een modern bewegend kunstwerk (een groep zwarte mannen in het half duister in duikerpakken, die toen we er langs liepen in beweging kwamen en met stukken ijzer op een gebogen oppervlakte die een scheepswand moest voorstellen begonnen te slaan om de aandacht van eventuele reddingswerkers te trekken. Onheilspellend.

De Kursk was de Russische atoomonderzeeër die een aantal jaren geleden zonk en waarin een klein aantal opvarenden in eerste instantie opgesloten zaten in één van de compartimenten waaruit ze gered hoopten te worden.
Zie: http://www.laplandculture.fi/events/kursk-and-melancholy/
of: http://www.korundi.fi/eventscalendar/KURSK-AND-MELANCHOLY-Finnish-Contemporary-Art/e10wabnq/e7302471-6f68-41cf-9b05-03bed3513cc5

Alweer de waanzin van de oorlog(svoorbereiding). Een onderzeeër die bedoeld is dood en verderf te zaaien waarin een groot aantal mensen de dood tegemoet gaat.

Vandaag hebben we ons verder georiënteerd op het vervolg van de route, en bezochten we ook nog een expositie over duurzaam bosbeheer en gebruik. Heel zogenaamd interactief, maar dat viel erg tegen. Wij moesten het natuurlijk doen met de Engelse versie, maar de opdrachten in de Finse versie kunnen niet veel duidelijker geweest zijn.

Vannacht schijnt de zon – morgen overdag ook, hopen we. We vertrekken dan richting Sodankylä.

—–

Last night after writing the blog we visited the art museum. Interesting expositions: photographs, paintings.
There was a moving and disquieting modern work of art: Kursk and Melancholy. It was about the Russian nuclear submarine Kursk that sank in the Barents Sea in 2000. the art work focuses on the initial survivors in one of the compartments of the ship who desperately tired to draw the attention of the outside world to their fate.
See wiki entries or, on the exposition:
http://www.laplandculture.fi/events/kursk-and-melancholy/

or: http://www.korundi.fi/eventscalendar/KURSK-AND-MELANCHOLY-Finnish-Contemporary-Art/e10wabnq/e7302471-6f68-41cf-9b05-03bed3513cc5

An exposition on sustainable forestry we visited today was a bit of a disillusion. Rather clumsily organized and not very informative.

Op verzoek van multi mediale lezers worden er nu wat fotootjes aan de blog toegevoegd, ook aan oudere posts. Vinden we zelf ook leuk als we terugkijken.

We have been asked: why no photos? Well, because there wasn’t time. But from now on new posts and some of the older posts also have or will soon have pictures. Enjoy.

ROVANIEMI – hoofdstad van Lapland. Een stad met een (zoals bijna alle steden), bewogen historie. In de Tweede Wereldoorlog koos Finland de kant van Duitsland om de Russische agressie te keren – wie een lesje geschiedenis wil: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vervolgoorlog

Toen de Duitsers zich terugtrokken uit Finland pasten ze de tactiek van de verschroeide aarde toe, waarbij ook heel Rovaniemi met de grond gelijk werd gemaakt. De waanzin van de oorlog.

In het Arcticum (museum) is een expositie gewijd aan deze periode. Daarin wordt onder meer geattendeerd op de song van John Lennon; ‘Imagine’
Tekst hier onder en luisteren kun je op youtube.

Prachtig museum, het Acticum. Exposities over het leven in Lapland, de ecologie van Noordelijke streken en poolgebied, en over de ingrijpende gevolgen van klimaatverandering ook hier.

Na het Arcticum namen we een bus richting Santa Claus Village, de woonplaats van de Kerstman (hoewel die ook op de Noordpool schijnt te wonen, maar misschien is hij verhuisd omdat het poolijs smelt).

Daar stonden we dan, bij de poolcirkel (die hier als een witte streep over de grond getrokken is). Dit is dus een befaamde tourist trap. Ik (Peter) was hier al eerder, in 1994, en de zaken gingen kennelijk goed, want het complex is behoorlijk uitgebreid en verder gecommercialiseerd sinds die tijd.

Om bewijsmateriaal (zowel voor onze aanwezigheid alswel voor het bestaan van de Kerstman) te vergaren hebben we een paar prijzige ansichtkaarten laten maken van onze audiëntie bij Santa Claus, die we vervolgens aan de kleinkinderen hebben gestuurd vanuit het enige echte Santa Claus Postkantoor.

Verder hebben we wat informatie gezocht en gevonden voor het vervolg van de reis. Een welbestede dag dus.

Zoals je aan de schaduwen kunt zien (foto genomen om een uur of half drie ‘s middags) staan wij ten noorden van de poolcirkel.

——-

Imagine a world without war – Rovaniemi would not have been wiped off the map in 1944. Read about it: http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Rovaniemi

In the Arcticum (Museum) there is an exposition dedicated to this period in the history of Rovaniemi. Mention is made of the song by John Lennon: ‘Imagine’. Lyrics below and it can be listened to on youtube.

Well worth a visit, the Arcticum, with expositions on life in Northern Finland, the Northern Light, the Eco system of the Arctic and the results of pollution and climate change.

After the Arcticum we took a bus to the other ‘must’ for Rovaniemi visitors, Santa Claus Village. I used to think Santa lived on the actual North Pole, bu maybe he has moved because the icecap is melting.
Anyway, Santa business seems to be booming as it was a much bigger set up than I remembered from my previous visit here in 1994.

Of course we had to have a quiet get together with Santa so we could inform him which of our friends and relatives deserve presents this year.

“Imagine”

Imagine there’s no heaven
It’s easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today…

Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace…

You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world…

You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will live as one