Vannacht regende het – een beetje natte tent opgepakt dus. Na het ontbijt stopten we meteen maar in Sortland voor inkopen en een kopje koffie. Daarna in de regen en onder laaghangende bewolking verder gereden in zuidelijke richting. Vandaag was dus, in tegenstelling tot gisteren, een echte regendag. Gisteren werd het al gauw na vertrek zonnig en hadden we verder fantastisch weer.
Vandaag had een spectaculair mooie dag moeten zijn, als we veel gezien hadden. De mist of laaghangende bewolking beperkte het zich aanzienlijk. Tegenvallertje was even de fietsroute die parallel aan de autoweg van dat prachtige zwarte asfalt had; een paar honderd meter verder waren wegwerkzaamheden – en wij reden over een kleverige teertroep, klaar om de laatste asfaltlaag op te leggen. Gauw teruggereden, maar de banden, de rest van de fiets en onze schoenen, zaten al onder de zwarte smurrie. En dan heb je het extra risico dat er scherpe steentjes aan de band blijven kleven met lekke banden als extra verrassing.
Na de boel zo goed mogelijk te hebben schoongemaakt zijn we toch maar over de ‘autoweg’ verder gereden.
Wat zagen we veel orchissen aan de kant van de weg, en andere bloemen trouwens. Prachtig. Het landschap neemt langzamerhand toch wat zuidelijker trekken aan. We zagen weer koeien in de wei, een weitje met schapen en lammetjes, naaktslakken op de weg, huizen met tuintjes.
We gingen een heel hoge brug over en reden verder richting veerboot Melbu-Fiskebøl. We haden weer eens geluk. Net toen we kwamen aanrijden legde de veerboot ook aan en konden we aan boord. Als we vijf minuten later waren geweest hadden we twee uur moeten wachten en hadden we deze camping – waar we trouwens een kamer met verwarming, douche en toilet hebben gehuurd (wat een heerlijke luxe) – niet gehaald.
We zijn nu dus, na de oversteek met de veerboot, op de Lofoten, en op een veel drukkere weg. Op een gegeven moment reden we langs een richtingaanwijzer. Svolvaer: 47 km. Daarnaast een fiets richtingaanwijzer: Svolvaer: 90 km. Gezien het aantal fietsers op de kortere weg zijn er veel mensen die van opschieten houden.

Een fantastisch mooie dag – mede dankzij de hulp van een clubje Franse toeristen en een Noorse automobilist. Na vertrek van de camping kwamen we al gauw bij een bord met de mededeling: weg gesloten wegens wegwerkzaamheden. Maar dat wisten we al, en we konden er door, aldus een collega fietser die dat de dag tevoren ook gelukt was. Alleen, toen wij er stonden was er een graafmachine langs geweest die een diepe geul door de weg gemaakt had, en waren ze bezig daarin een buis formaat rioolbuis te leggen. Erlangs leek onmogelijk, tenzij je alles hoog over de helling heensleepte door bosjes en diepe geulen.
En een andere weg was er niet. Toen we stonden te overleggen stopte er een busje met Franse toeristen. ‘We helpen jullie even.’ We haalden de bagage van de fiets, en met drie man werd de fiets over de helling getild, gevolgd door vijf mensen met de bagage.
Het landschap waar we door reden valt alleen in superlatieven te beschrijven. Dramatisch steile hellingen die loodrecht uit de zee oprijzen. Hoewel je op zeeniveua rijdt lijkt het met de kale rotswanden en besneeuwde hellingen vaak alsof je door het hooggebergte rijdt.
Pittige hellingen, dat wel. Vandaag was ook de dag van de tunnels. De meeste waren goed te doen (goed verlicht, bij de ingang van de tunnel een knop waar je op kunt drukken om een waarschuwingslicht te laten knipperen dat er fietsers in de tunnel zijn (werkte maar bij één van de vijf tunnels waar ze zo’n voorziening hadden) en vaak een kastje aan de kant met reflecterende hesjes die je aan kunt trekken aan het begin van de tunnel en achterlaten bij de uitgang. Maar die éne tunnel: we kwamen er aan na een klim van 200 m, en ook in de tunnel ging de weg steil omhoog. En niet verlicht. We reden de tunnel in, maar na zo’n 100 meter zag je niets meer, alleen de weerschijn van de koplamp van de fiets op het wegdek, maar je had geen idee of je op het midden van de weg zat of aan de kant. En overal drupte het water en zaten er diepe gaten in de weg.
Doorgaan was geen optie, terug dus, en daar stonden twee andere fietsers zich klaar te maken voor de tunnel. Georgette hield een automobilist aan die de tunnel in zou gaan en vroeg hem of hij asjeblieft achter ons wilde blijven rijden. Dat wilde hij gelukkig wel, en met zo’n 6 of 7 km/u sukkelden we met de auto achter ons aan de tunnel door.
Na de tunnel een steile afdaling naar zeeniveau. Prachtige vergezichten over een fjord en de bergen. Het beef klimmen en dalen, dus hard ging het niet.
Een kopje warme chocola met wafel was te krijgen bij een trollen centrum – overal trollen om je heen. Bijzonder.
Zie: http://www.venturenorway.com/hulder_trollparken#.VZBPmec3XV0
De route naar de veerboot ging volgens de navigatie en de kaart over nog een bergpas. De tijd begon te dringen, en we dachten al dat het erom zou gaan spannen. En toen was daar opeens die niet op de kaart vermelde nieuwe tunnel, prachtig verlicht alternatief voor een stevige klim partij, met als gevolg dat we bijna een uur voor het vertrek van de boot bij het haventje van Gryllefjord waren, waar tot onze verbazing een grote supermarkt was. Daar wat drinken gekocht en ingeslagen voor het ontbijt.
Om 7 uur vertrok de veerboot naar Andenes, een oversteek van 1 uur en 40 minuten. Daar was ook de camping waar we nu staan. En dit wordt getypt om kwart over elf, met uitzicht op de zee en de zon bijna in het noorden hoog boven de horizon.

De ingrediënten vandaag: redelijk mooi weer, schommelende weg met heel wat klimmetjes, meest langs fjorden, en één bergpasje, veerpont, en tunnel, veel bloemen langs de weg, kortom: Noorwegen.

Maar eerst even gisteren. Het plan was om de blog bij te werken, maar daar is het niet van gekomen. We waren om één uur (‘s nachts) weer in het hotel, en wilden ook de volgende dag verder fietsen.
We begonnen de dag van gisteren met een 3 km wandeling van het hotel naar het stadscentrum. Vandaar liepen we de grote brug bij Tromsø over naar de beroemde ‘IJszeekathedraal’. Zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/IJszeekathedraal
Vandaar liepen we door naar de kabelbaan waarmee je naar een hoog uitzichtpunt boven Tromsø kunt. Prachtig, daarboven, niet alleen het uitzicht op de stad, maar ook het berglandschap waarin je terecht komt. Hier in het hoge Noorden hebben de bergen op een paar honderd meter hoogte al alle kenmerken van hooggebergte in zuidelijker streken.
Vandaar met de bus terug naar de stad en doorgereden naar het universiteits centrum waar in het planetarium een film te zien was over het noorderlicht. Was wel mooi, maar viel een beetje tegen. In hetzelfde gebouw was ook een afdeling (natuur)wetenschap, heel interactief, met leuke demonstratie modellen.Heel wat beter gedaan dan het museum waar we eerder waren (in Rovaniemi).
Van het museum liepen we de helling af naar de botanische tuin met een bonte verscheidenheid aan bergflora. Vandaar moesten we weer met de bus richting stad, en ons hotel. Een wat humeurige chauffeur wilde niet zeggen of hij langs het hotel reed of waar we er dan uit moesten stappen, maar we zijn er gekomen.
Na wat inkopen (eten voor de volgende dag – je weet op deze routes nooit of je iets eetbaars tegenkomt) gingen we weer naar de stad om een restaurantje te zoeken voor het avondeten, gevolgd door een Midernacht concert in de IJszeekathedraal. Weer een lange wandeling, door feestend Tromsø. Het was 20-06, de dag van de (kennelijk internationaal vermaarde, Tromsø Middernacht Marathon).
We zagen de start, fris en vrolijk wegrennende hardlopers. We zagen ze halverwege weer over de brug rennen toen wij op weg waren naar de kathedraal voor het concert, sommigen nog vol goede moed, anderen met heel wat meer moeite. En we liepen door de stad toen de eerste groepen renners de finish bereikten. Van ons mocht de hoofdprijs naar een man met een onderbeen prothese. Welke afstand hij gelopen had kon je niet zien – er finishten verschillende groepen (afstanden) door elkaar. Half één ‘s nachts ongeveer, mooi weer en nog steeds helder daglicht, en overal (vaak luidruchtig) feestende mensen.

Dat was dus ons dagje Tromsø.

Vanmorgen ongeveer half tien vertrokken we voor weer een dagje fietsen. De eerste hobbel was de behoorlijk hoge brug die we over moesten. Vanaf Tromsø is de fietsroute bewegwijzerd. We volgen route 1 – oplettende lezertjes die ons gevolgd hebben op de North Sea Cycle Route herinneren zich natuurlijk dat we in Noorwegen fietsroute 1 volgden vanaf Bergen naar het Zuiden. Nu fietsen we dus het stuk van het Noorden naar Bergen.
Mooie fietsdag, dus. En zowaar beter weer dan we gewend zijn. We hebben zefs onze tent opgezet. Heet is het nog niet, dit wordt getypt in de keuken/gemeenschapsruimte waar we het kacheltje hebben aangezet zodat het hier heel behaaglijk is.
Het is nu 21 juni 21:46 uur, dat betekent dat het al 8 minuten zomer is.
En het lijkt er ook op dat het wat begint te zomeren. Dat komt ook doordat het landschap, althans de begroeiing, sinds de Noordkaap erg veranderd is. (Meer bomen en ook veel meer verschillende soorten, een grotere verscheidenheid aan planten en bloemen). Zodra je wat hoger komt is dat effect weg. Het wordt kaler en kouder, en er ligt nog overal sneeuw op de bergen.
Het was net nog bewolkt, maar nu breekt de zon weer door – prachtig licht op het fjord en de besneeuwde bergen eromheen.

Even heel snel – al schijnt de zon nog volop, het is kwart over één.
Over gisteren valt weinig te melden, rustig dagje Honningsvåg.
Lange dag vandaag. De wekker ging om 4:15 uur. De spullen gepakt en op de tandem, en naar de aanlegplaats van de Hurtigruten gefietst. Om een uur of half zes stapten we aan boord voor een ruim 18 uur durende tocht door de fjorden tussen de besneeuwde bergen.
In Hammerfest bleven we twee uur liggen en konden we aan land gaan om de stad te verkennen.
We bezichtigden een paar kerken, liepen een stukje, aten een hapje en toen ging het weer verder richting Tromsö waar we om 11.45 arriveerden.
Half één bij het hotel, en nu dus tijd voor een beetje nachtrust.
Rustig dagje dus, en toch een flink stuk opgeschoten op een wel heel mooie manier. Perfect aanvulling op al het moois dat we op de fiets zien.
Morgen verkennen we Tromsö, de noordelijkste echte stad (met stoplichten, een universiteit en dat soort verworvenheden van het moderne leven).
Daarover, en een paar fotootjes bij het verhaal van vandaag, dat komt morgen dus.

En o ja, we komen mensen tegen die meewarig kijken en denken: armoedzaaiers, zouden ze geen geld hebben voor een auto en een caravan, of zo’n mooie camper…?
Er zijn trouwens ook lezers die denken dat het afzien is, en nu we er zijn de vakantie kan beginnen.
Allemaal fout dus: we hebben een auto en een caravan, maar ook een mooie fiets, en dat vinden we gewoon leuk.
Eigenlijk is het ergens aankomen het doel niet, maar al het moois dat je onderweg meemaakt. We kijken dus al uit naar de volgende etappes over de eilanden voor de Noorse kust: Vesteralen en Lofoten.
En nu echt: we;terusten.

Van Honningsvåg naar de Noordkaap voert een heel mooie weg – eerst langs een inham van het fjord, daarna klimt de weg met een enkele kilometers lange 9% helling naar de eerste pas (zo’n 320 m) waar je over moet. Met wat minder tegenwind zou dat nog gemakkelijker gaan dan het nu al ging, maar ja, daar hebben we dan ook 3000 km voor getraind. Boven woei het pas echt lekker, een frisse wind uit het noord westen, windkracht 8 of zo, met uitschieters naar boven. Je hoort de wind in de spaken zingen – leuke muzikale begeleiding. We hebben zo’n beetje alle fietskleren aan die we bij ons hebben, want uitgesproken warm is het niet. De weg schommelt een tijdje op en neer door het kale landschap – geen boom of struikje van enige omvang te bekennen, wel overal grote sneeuwplekken. Overal zie je groepjes rendieren. Dan volgt er een lange afdaling naar beneden, die niet eens zo hard ging omdat de wind je terug probeerde te blazen.

Beneden aangekomen begonnen we meteen aan de volgende, ongeveer even lange klim, met hier en daar al uitzicht op de Barentszzee waarover de wind komt aanjagen. Na ook weer een stukje hoogvlakte, duikt de weg dan weer naar beneden, om vervolgens te beginnen aan de laatste klim naar het 307 meter hoge Noordkaap plateau.
Delaatste klim was een beetje problematisch vanwege de stormachtige zijwind. Iedere keer als je werd ingehaald door een bus of camper viel die zijwind even weg en maakte je een slinger richting passerend voertuig.
Maar na ruim drie uur hadden we dan toch de 32 km naar de Noordkaap afgelegd, en als beloning voor al die fietskilometers hoef je als fietser dan geen toegang te betalen.
En dan sta je daar dan bij het Noordkaap circus. Natuurlijk ga je dan eerst richting bekende wereldbol voor het verplichte foto moment. Dan kijk je even over het hek de diepte in, en ga je vervolgens naar binnen in de restaurant en expositie ruimte waar het niet waait, de temperatuur aangenaam is en de koffie goed smaakt.

Onderweg waren we al ingehaald door een camper van de campergroep waar Tineke en James (van Georgette’s Nordic Walk groep) die vandaag op de Noordkaap zouden aankomen. Ze wisten dat we onderweg waren, dus werd het raampje opengedraaid met de vraag of het goed met ons ging. Natuurlijk ging het goed, nog maar 5 km te gaan op dat moment.

Kopje koffie met gebak, wat rondkijken, en toen kwamen ook Tineke en James aan. Koffie, bijpraten en ervaringen uitwisselen, film zien in het Expositiegebouw, en toen was het tijd voor een glaasje wijn (voor ons het eerste sinds vele dagen) en het eten.

De terugtocht ging een uur sneller dan de heenweg. De wind was nog wel hinderlijk als we zijwind hadden, maar een deel van de weg ook achter. En we hoefden 300 m minder te stijgen, en dat scheelt. De tocht naar het noorden is dus afgelopen. We zijn op de terugweg, maar er zijn nog wat kilometertjes te gaan.

—–

There, but not yet back again. Yesterday we cycled to the North Cape. The weather was, how shall I say it… not too much rain. Cold northern winds tried to push us back where we came from, there were a few hills to climb (total for this trip about 1000 m).
Magnificent scenery, all the way to the Cape. Great views of the barren hills and valleys, across the fjords, reindeer by the side of the road.
The last bit was a bit tricky – on the last climb up to the Nortch Cape plateau very strong wind and windgusts from the side. Every time you were overtaken by a bus or camper you were almost blown off the road.
Visitors to the North Cape pay an entrance fee. but cyclists are for free.
When we got there, we took the obligatory pictures of us and the bike beneath the famous globe, looked 300 metres down and across the Barentszzee, and went inside, out of wind and cold, to have a cup of coffee and sit down for a while.
At the North Cape we met friends of Georgette’s who arrived that same day with their camper. After coffee and exchanging the news we watched a film together. Then Georgette and I had a look at the underground exposition, and then it was time for a glass of wine and a meal – popeye pasta, which gave us the energy to do the way back on the bike about an hour faster than the way up to the Cape. The fact that we had a more favourable wind and 300 m less to climb may have added to this feat.
Further to the North we cannot go, at least not on our bike, so we have started our return journey, which will take us down the coast of Norway and hopefully summer at last.

Honningsvåg, de noordelijkste plaats op het Europese vasteland, zegt Wiki. Als je het eiland waar het op ligt vasteland noemt, dan klopt dat. Of zou een tunnel er vasteland van maken?
Je moet ook nog wat aan cultuur doen, toch? Dus gingen wij naar het café-theater voor een show getiteld ‘Our Northernmost Life.’ Een heel leuke, humoristische, relativerende (en klein beetje informatieve) show door een paar jonge mensen over het leven op het eiland Magerøya.
Meer hierover:
http://www.perleportenkulturhus.no/our-northernmost-life.html
Ook de moeite waard, het museum over het leven op het eiland. Die geschiedenis gaat een hele tijd terug, je vindt hier resten van één van de oudste prehistorische nederzettingen in Noorwegen. De Sami hebben hier al jaren gewoond, en later kwamen de Vikingen en andere bevolkingsgroepen. Het waren vooral de visrijke wateren die vanaf de Middeleeuwen zorgden voor relatieve welvaart.
De jaren na de Tweede Wereldoorlog was de visserij nog de belangrijkste bron van inkomsten. Dat is nu wat afgenomen, maar de touristen brengen nu ook heel wat geld in het laatje. In de zomer meren er bijna dagelijks enorme cruiseschepen aan, en ook de Hurtigrouten die hier iedere dag stopt levert heel wat toeristen – allemaal voor een dagje, tripje naar de Noordkaap (busretour + toegangsprijs: NOK 590, ongeveer €65), ijsbar bezoeken, toeristenwinkeltje leegkopen…
Opvallend is hoe levend de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog hier in noordelijke streken is. Dat bleek al in het museum van Rovaniemi, maar ook in andere musea die je bezoekt is er altijd wel een expositie over de oorlog en de impact op het land en de mensen. Onze Duitse gastheer en -vrouw in Karasjok ergerden zich daar wat aan. ‘Daar moeten ze eens over ophouden. Wat kunnen wij daar nou aan doen. We waren nog niet eens geboren…’
Toch is het wel begrijpelijk. Aan het einde van de oorlog werden alle mensen die hier woonden, vaak onder miserabele omstandigheden, gedwongen geëvacueerd. Alles werd opgeblazen of platgebrand om het de oprukkende Russische troepen zo moeilijk mogelijk te maken. Na de oorlog keerden de bewoners terug en moesten letterlijk alles weer van de grond af opbouwen.
We brachten een bezoek aan de ijsbar – een bar (in een groot gebouw) helemaal van ijs. Je krijgt een isolerende cape om als je naar binnen gaat (beetje overbodig, de temperatuur is -5 C, niet zo heel veel kouder dan buiten). De banken zijn van ijs, er is een iglo waar je in kunt kruipen, je krijgt een drankje in een ‘glas’ van ijs. Opgezet door een Spanjaard, las ik net, evenals de bijbehorende souvenir winkel.
Toen we uit het museum kwamen zagen we de Hurtigruten vertrekken, en de cruiseboot was al weg – uitgestorven, voor even, de hele boel. Morgen komen er weer een paar boten.
En nu, nu zitten we in de keuken/zitruimte van het hostel, waar we ook internet hebben. We hebben wat eten gekocht dat we zo meteen gaan klaar maken als de afwasmachine hier klaar is met de afwas en er weer pannen beschikbaar zijn.

Voedsel voor Afrika…

Waarvoor dienen toch al die vissenkoppen die hier hangen te drogen, vroegen wij ons af. Nou, dat is als volgt: ze hangen hier te drogen en worden daarna verwerkt tot eiwitrijk vismeel. Dat wordt vervolgens geëxporteerd, bijna uitsluitend naar Afrika, en vooral Nigeria, als eiwitrijk voedsel supplement.

——
Food for Africa, food for thought – see the above photos. Why all these fish heads, we thought. The fish heads are dried and processed as fishmeal to be exported to African countries as a protein rich food supplement.

We walked into town (the city) and saw a show: Our Northernmost Life’:
http://www.perleportenkulturhus.no/our-northernmost-life.html
Do go and see it if you have a chance.

The museum on the history and living conditions on the island Magerøya is another place not to be missed. As is usual in museums in this northern region, it had quite an extended exposition on the impact of the Second World War in these parts. In 1944 all the people were evacuated and every building or structure that might be useful to the the advancing Russian armies was blown up or burnt down. After the war ended the returning evacuees had to build up everything from scratch.

The history of this part of the world. Surprisingly enough one of the oldest known prehistoric settlements in all of Norway was found on the barren, windswept, cold island of Magerøya where the sun does not set in summer, but does not rise in winter. Prehistoric people lived here, the Samis settled here long ago, followed by Vikings, other tribes from Finland, Norwegians.

A Honnigsvåg tourist trap, the Icebar, was good for a 10 minute visit – they give you a insulated cloak to go in, not really necessary as the -5 C temperature inside, to keep the ice from melting, is hardly colder than outside.

Tourists are, these days, of course one of the main sources of income. We don’t go whaling anymore, and the fish industry is a less lucrative business than it used to be (this area has been exporting fish to mainland Europe ever since the Middle Ages). Some here in Honningsvåg are anxious for the oil industry creating new opportunities for growth, but so far this has not happened.

We zaten heerlijk op een terrasje in de warme zon – een beetje dat mediterane gevoel. Prachtig uitzicht op het fjord en de boot van de Hurtigruten die klaar lag voor vertrek naar Kirkenes. Ja ja, het warmste moment van de trip tot nu toe, 30 km ten zuiden van de Noordkaap.

Honningsvåg gaat er prat op de noordelijkste plaats ter wereld te zijn, een beetje ten onrechte denk ik. Op 71 NB is het inderdaad een van de noordelijkste plaatsen ter wereld, en misschien wel de noordelijkste die je gewoon over de weg met je fiets of campertje kunt bereiken. Longyearbyen 78,22 NB (Svalbard / Spitsbergen) is wat kleiner, maar toch ook een plaats met meer dan 1000 inwoners. Jammer genoeg niet te befietsen.
Goed. We zaten er dus voor de verandering warmpjes bij. Hoe kwamen we daar?

Er loopt een prachtige weg van Olderfjord, langs het Porsanger Fjord, naar Honningsvåg. Toen ik in 1994 naar de Noordkaap reed moest je dan met een veerpont naar Honningsväg – helaas voor fietsers hebben ze daar nu een tunnel voor in de plaats, 7 km lang, smal, 200 m onder de zeespiegel, helling naar beneden 12% en omhoog idem. Een betonnen richel langs de weg die ze fietsstrook noemen, maar te smal om op te fietsen. Kortom, dat leek ons niet leuk (en wij houden van leuke dingen); we hebben dus de bus genomen en kwamen hier ongeveer half elf aan, na een prachtige rit – was leuk geweest op de fiets, jammer van die tunnel.
Het weer kon niet beter, en dat bleek dan ook het geval te zijn. Een paar uur later is het alweer koud, en voor morgen wordt er regen en koude noordenwind voorspeld.
Wij hebben voor vier nachten onderdak in het Nordkapp Vandrarhjem – een hostel even buiten Honningsvåg.
Vandaag hebben we dus Honningsväg verkend – tourist information, en toen reisbureau. Daar hebben we alvast het vervolg van de trip geboekt: 18 uur met de Hurtigruten (de veer/bootverbinding langs de hele Noorse kust) van Honningsvåg naar Tromsö. Vertrek vrijdagmorgen om 5.45 uur, aankomst in Tromsö 23.15 uur.
Na de zaken geregeld te hebben een drankje op het terras, een beetje lunch op een bankje. Toen hebben we even bij de ‘ijsbar’ gekeken, maar die was zo druk dat we maar doorgelopen zijn. Kerkje bezichtigd. Naar een uitkijkpunt hoog boven het stadje gelopen. Mooi uitzicht. Richting vuurtorentje gelopen en het havenhoofd op – zagen we de Hurtigruten vertrekken, richting Kirkenes.

Nu is de Hurtigruten boot een behoorlijk formaat veerboot, maar hij viel in het niet naast de ernaast aanmerende giga cruiseschepen die honderden mensen uitspuugden die door het plaatsje zwermden en in rijen bussen stapten die naar de Noordkaap reden.

—–

Honningsvåg – we got here by bus from Olderfjord. Would have liked to do it on our bike, but the prospect of having to descend into the North Cape Tunnel (200 m under sea level) in a 7 km rather dark tunnel on a far too narrow sort of concrete strip along the road and having to climb out of the tunnel again up a similar 12% ascent was just a bit too much.
Magnificent ride along the fjord, great views across the water, reindeer along the road, and the weather was perfect: sunshine and moderate southern wind.
We arrived in Honningsvåg at about 10:30, checked in at the hostel and walked into town.
After a stop at tourist information and a travel service to book a Hurtigruten trip from Honningsvåg to Tromsö on Friday, we sat down for drinks in glorious sunshine and for the first time this trip we had that, well kind of Mediterranean experience.
After drinks and a bite of lunch on a quay side bench we walked up to the old church and from there some way op the mountain overlooking the town to enjoy the view from above.
In the harbour there was the Hurtigruten ferry, not a small boat in any way, but dwarfed by the gigantic cruise ships moored alongside the quay next to it, spitting out hundreds of people most of whom got into buses to the North Cape straightaway, the remainder staying in the town to enjoy the sights, have drinks and buy souvenirs.
While we were busy engaged in similar activities the sun disappeared behind grey clouds, the wind turned to the north and cold; goodbye to northern summer for the time being.
Honningsvåg prides itself on being the northernmost city in the world – It is pretty far up north, but what to think of Longyearbyen (Svalbard) at 78 north latitude – we can’t get there on our bike I’m afraid, so we’ll have to make do with Honningsvåg and the North Cape, 30 kms to the north from here.

We hebben net heerlijk gegeten – de dagaanbieding: gegrilde zalm, met uitzicht op het fjord waar we de hele dag langs gefietst hebben. Na het ontbijt vanmorgen pakten we de fiets weer op – dat wordt langzamerhand een routine klusje waarbij je niet meer hoeft na te denken. Even de ketting wat bijsmeren, en daar gingen we weer.
De route naar Olderfjord loopt langs het Porsanger fjord. Als je op de kaart kijkt lijkt het alsof het een horizontale weg is, met nauwelijks hoogteverschillen. Gelukkig viel dat tegen, zou je kunnen zeggen. De weg schommelde langs het fjord, dan weer een meter of vijftig er boven, dan weer langs de oever. Prachtige, steeds wisselende uitzichten dus. Ook steeds anders omdat er niets veranderlijker is dan het weer.
Geen klachten over het weer vandaag. Weinig wind (en het kan hier vreselijk tekeer gaan), overwegend uit zuidelijke richting, dus achter. Zo nu en dan een zonnige periode, met prachtige lichteffecten op het fjord en de bergen met overal sneeuwplekken.
Het was een dag met veel stoppen om even een foto te nemen, naar vogels te kijken door het krakkemikkige verrekijkertje dat we bij ons hebben (onze goede kijker was te zwaar). Onder meer, verschillende soorten meeuwen, natuurlijk, eidereend, geoorde fuut, scholeksters en nog wat vliegend of zwemmend spul waarvan ik de naam nog moet achterhalen.
Muggen, we reden een kilometer of tien door een gebied waar ze wat lastig werden – even iets ertegen smeren en maar weer verder. Een paar kilometer verderop waren ze weer weg.
We zijn geland in Olderfjord (Russenes) waar we een hostel kamer hebben – niet duur, wel onderdak, met weer uitzicht op het fjord.

Op de één of andere gekke manier doet het rijden door dit soort land mij erg denken aan de lange reizen die we door Swaziland/Zuid Afrika maakten – wel wat warmer meestal (hoewel het daar ook erg koud kon zijn). Lange wegen zonder veel zijwegen, en als die er al zijn, zijn dat onverharde wegen. Hier en daar een plaatsje met benzinepomp, winkel en café, en dan weer tijden niets. Ook het veelal kale landschap met lage verweerde bomen en struikgewas doet eraan denken. En hier verkopen ze zakjes met gedroogd rendiervlees – als dat niet aan biltong doet denken…

—–

Magnificent day. Weather ok. Not too much wind. Sunshine every now and then. Great views of the Porsanger Fjord that we followed all day, sometimes from high up, sometimes cycling along the shore. Birds there were, and flowers. For about half an hour the mosquitoes were a nuisance, although a minor one – some repellent worked wonders – and then they disappeared again.
We saw some reindeer, a fox, several kinds of birds (common eider, various kinds of gulls, eared grebe).

We landed in Olderfjord (where I camped 26 years ago, on the way to the North Cape) and took a room in the hostel. Honningsväg tomorrow, we hope.

Meteen buiten Karasjok begint de weg aan een geleidelijke klim van 12 km lengte. Nergens erg steil dus gemakkelijk te doen. De hele nacht was het stralend zonnig weer. Volgens het weerbericht was het koud, maar als je buiten kwam was het windstil en de zon scheen – koud aanvoelen deed het dus niet.
‘s Morgens begon het zoals gewoonlijk te betrekken, maar het bleef de hele dag (op een enkel sneeuwvlokje en hagelsteentje na) droog, de wind was matig en soms achter, en zo nu en dan veranderde de wereld van kleur als de zon zich liet zien.
Een heel mooie route was het. De hele route vanaf Nederland hebben we het landschap steeds meest geleidelijk zien veranderen, maar nu is het heel plotseling en ingrijpend. We reden steeds met het zicht op besneeuwde toppen door vaak tamelijk kaal land met lage tegen wind en kou vechtende berkenboompjes en toendra achtige vegetatie. Wie hier plantjes wil determineren doet er goed aan een bergflora mee te nemen.

Van veel bomen en struiken beginnen de knoppen net uit te komen – je ziet jong lentegroen en zich ontvouwende blaadjes.
De vorige keer dat ik hier was, in 1994, was een maand later (eind juli) – opvallend verschil is dat er toen veel meer in bloei stond, en het ook hier zomer was.
Ook net weer klaagde de vrouw die hier het hostel runt dat het weer dit jaar abnormaal koud en guur is. Maar goed, we zitten hier comfortabel, na een warme douche, een lekker maaltje, in een verwarmde ruimte.

Fjordutsikten – uitzicht op het fjord

—-

We left Karasjok and started the twelve km climb to the highest point of the route – a fairly easy ascent as the slope was nowhere steeper than some 4 or 5%. The whole night the weather had been like summer to look at (no wind and glorious sunshine all the time) but rather cooler than summer – some 3 or 4 C.
In the morning the clouds reappeared, and on the way we had a few snowflakes, a few hailstones, but then the sun would reappear and make for great views across the valley to the snow clad mountains in the distance.
So it was a beautiful route, the landscape tundra like at higher wind swept altitudes, and more and different tree species at slightly lower altitudes in the valleys.
In these northern parts you find plants that you will only find at high altitudes in the Alps or Pyrenees at 300 or 400 metres or even at sea level. The other time I travelled in these parts it was late July and it was summer, with rather more flowers. Now it’s early spring and many trees are just sprouting their leaves.
People here complain that it’s unuasually cold for the time of the year. They have such a short spring/summer season, so when they’re cheated out of yet another month of pleasant weather it really hurts.

PS – Alex (Australia) – we met you in Sundsvall Vandrarhem – I assume you made it in time to the Cape and are back home safely by now.