Mooi dagje vandaag. Prachtige tocht gereden. Wel wat klimmen, maar daar raak je aan gewend. Wat betreft de B&B waar we vannacht overnachtten, een gebouw met een boeiende historie. Het dateerde van 1949, niet zo oud dus (net zo oud als Georgette), maar het heeft inmiddels dienst gedaan als politie bureau, compleet met een paar nog in de kelder aanwezige cellen. Verder heeft het een tijdje gediend als busstation, restaurant en postkantoor, en nu dus B&B met een camping in aanbouw.
De huidige eigenaars kochten het gebouw twee jaar geleden en zijn nog hard bezig met de laatste hand leggen aan de verbouwing, en aan het aanleggen van de camping faciliteiten. Een probleem daarbij was dat het seizoen waarin je wat kunt doen maar zo kort duurt.
Overigens, mocht je eens in de buurt zijn, een aanrader (Vuotson Maja B&B).
En dan vandaag. Koud, dat wel, maar niet hinderlijk. Er viel een enkel vlokje sneeuw, maar niet genoeg om een sneeuwscooter te huren. Zo nu en dan een hagelsteentje, maar niet genoeg om hinderlijk te zijn. Overal waar we rijden zie je de sneeuwscooterpaden lopen, aangegeven met rode kruisen. Er zijn zelfs viaducten voor aangelegd onder de weg door, voor de sneeuwscooters. Onze B&B gastheer vertelde enthousiast over het sneeuwscooteren in Finland, Zweden en soms Rusland. Ook een beetje in Noorwegen, maar dat was niet populair vanwege de strenge milieu eisen en de beperkingen die daarvan het gevolg waren. Goed bezig, die Noren, dus.
Rendieren – veel hebben we er niet gezien. Het schijnt dat ze als er geen muskieten liever in het bos blijven dan over de weg te gaan lopen. In open ruimtes waar het wat waait heb je minder muskieten. Gelijk hebben ze, natuurlijk. We zijn nog wel een meter of vijftig achter twee op de weg lopende exemplaren aangefietst, maar de kuddes die je hier op de weg kunt aantreffen daar is het niet van gekomen.
Als je van Vuotso vertrekt klim je langzaam maar zeker richting Saariselkä, en daarna nog even door naar een 438 m hoge pas. Daar boven heeft het al veel weg van toendra landschap, kaal, geen bomen, hier en daar sneeuwplekken.
Het landschap verandert toch langzaam maar zeker. Meer stukken met meer wijd verspreide bomen, lagere bomen ook.
Vanaf de bergpas een paar kilometer lange afdaling richting de rivier waar Ivalo aan ligt.
Ontmoetingen onderweg. De eerste was een Finse jongeman die op een vouwfietsachtig model fietsje zonder versnellingen uit de omgeving van Helsinki was komen aanfietsen. Het eerste stuk was best gegaan maar nu hij hier in de bergen aankwam ging het toch wel erg tegenvallen – hij zat er aardig doorheen en hoopte Ivalo vandaagte bereiken en van daar de bus terug te nemen naar Helsinki.
Het tweede stel was een Australisch paar, onderweg van Kirkenes naar Budapest. Net begonnen dus, maar met nog wat duizenden kilometers voor de boeg.
En nu zitten we dus in Ivalo – net een magnetron maaltijd genoten uit de lokale supermarkt. De magnetron in deze, trouwens heerlijk warme cabin stond op de tafel en heeft zo’n kort snoer dat je zonder kunst en vliegwerk hem eigenlijk nergens kunt gebruiken. De enige mogelijkheid bleek een stoel ergens bij een stopcontact zetten en daar de magnetron op.
We blijven buiten het seizoen vallen – in Zweden zeiden ze: maar het seizoen is nog niet begonnen. Niemand bij de camping receptie dus, restaurants en andere faciliteiten gesloten tot 1 of 6 juni.
Hier in Finland lijkt het een beetje omgekeerd. De nadruk ligt hier erg op winter activiteiten – restaurant of i.d. – nee, gesloten. Het seizoen, he? Het seizoen schijnt hier op 1 juli ongeveer weer een beetje wakker te worden. Camping recepties zijn wel veel langer open dan in Zweden, waar tijden van 3 tot 4 ‘s middags geen uitzondering waren.
O ja, ik moest nog melden dat we onderweg over de E75, al weer even geleden, een stukje een wel heel brede weg reden. De weg is daar een km of drie lang geschikt als landingsbaan, breed genoeg voor grote vliegtuigen. Waarschijnlijk voor militair gebruik in geval van oorlog – we hadden daar in ieder geval een heel erg breed fietspad.
—–
Great day today. Northern wind, strong, but not half as bad as yesterday.
The B&B we stayed in – the building, dating back to 1949, has been used as policestation (there are still two cells in the cellar), bus station, restaurant, post office, and now B&B. If you ever travel in these parts, try Vutoson Maja B&B. Excellent.
From Vuotso the road climbs steadily towards Saariselkä, and a bit beyond to a 438 m pass – hard wind there, some snowy patches, and a few snowflakes trying to take away the illusion of summer.
All over the place you see the ‘road signs’ for snow scooters. Our B&B host told us about snow scootering, popular in Finland and Sweden, and even Russia, but less so in Norway where they have strict environmental laws and regulations. Sensible people, Norwegians.
On the way we met a Finnish guy who had started out from Helsinki on a bike without any gears; he’d been doing very well so far, but in this more mountainous region he was experiencing some hardship trying to get up the hills. Then we met an Australian couple, on the way from Kirkenes to Budapest.
We got as far as Ivalo today – Inari tomorrow, we’ve already booked a cabin there. Once more, it’s almost 10 pm, outside it looks like summer, bright sunshine, but it’s cold, and it might rain any time now – had some rain earlier this evening, nothing as unpredicatble as the weather in these parts.
In Sweden we were told everything is shut because the season hasn’t started yet, here we get the impression the season ended the end of March or so – the emphasis is on winter activities. The season may wake up, very briefly on July 1st. Place we’re staying now. Is the reataurant open? No of course not. Can’t you see it’s being used as a furniture store? Out of season. One good thing is that here (camping) receptions are open until rather later in the night than Sweden, where they might close as early a 3 pm.
We forgot to mention the E75 stretch south of Sodankylä doubling as a runway, for military use in case of need I guess. As wide as a 10 lane highway, plenty of room for cyclists like us.
And by the way, did you know the E75 is one of the longest European routes, running from the north of Norway to somewhere in Greece.
And then reindeer – we saw a few today, but it seems that in cold and windy conditions they sensibly keep to the shelter of the woods, and do not venture on open, windy roads.