Weer een rustig dagje maar het weer was niet rustig. Om 9 uur stonden we buiten met de fietsen gepakt. Meteen begon het te spetteren – en bleek er een regenjack onderin de bagage te zitten. Ompakken dus. Toen moesten we de weg nog vinden de stad uit – ook even zoeken. Toen nog even langs de apotheek – uiteindelijk was het 10:15 uur toen we onderweg waren.
De aanwijzingen van de vriendelijke man in het hotel waren niet erg duidelijk, met als gevolg een paar km fout rijden in de regen. Vriendelijke fietser stopte en wees ons de goede weg – eerst een flink stuk terug. Daar kamen we een clubje fietsers tegen die wel even met ons mee zouden rijden. Zo kwamen we perfect weer op de goede route terecht, maar met zo’n aanhoudende regen die alles door en door nat maakt. Kopje koffie en een broodje bij een vriendelijke bakker – mooie route, maar met een hoog onderwatergevoel, over rustige weggetjes en fietspaden.
Doorgeregend gestopt bij een stationsrestauratie van een stationnetje waar volgens mij eens per maand een trein stopt, als de eerste van de maand op een zondag valt. Koffie, cola, patat, braadworst (ja, we zijn in Duitsland) en kip. Vandaar regen regen spetter splash het bos in, en de weg begon te stijgen. We gaan nog net even door een uitloper van de Eifel, met stevige, en kilometers lange klimmetjes. Maar één lichtpuntje, de zon schijnt weer. Uitgeklommen begint de afdaling, steil en kilometers lang, met van die heuse haarspeldbochten, en beneden aan stonden we heel onverwacht toch nog aan het fietspad langs de Rijn.
Een paar kilometertjes fietsen brachten ons in Remagen, en dat zag er allemaal zo leuk uit dat we besloten niet verder te rijden.
Hier zitten we dus, na het eten, aan een tafeltje en werken de mail en de weblog bij.
We hebben overwogen om van Remagen een lijndienst boot te nemen naar Bingen – zo’n 111 km, wel lekker luxe en relaxed natuurlijk, maar we gaan toch maar fietsen, in de hoop op beter weer. Maar oogjes dicht en snaveltjes toe, dat horen jullie morgen.

None o’clock saw us outside ready to mount our bikes. Then the first raindrops fell, and one of the rainjackets was hidden deep inside one of the rear panniers. Digging it out took some time, after which we also had to do some shopping at the chemist’s in a pedestrian area, which meant a walk with the bikes, and back.
After that we rode out of town and followed the friendly hote man’s directions, which sent us the wrong way. By then it had started to rain for real. A pssding cyclists told us how to get on the right track, which meant cycling back for a few kms. There we were met by a group of cyclists who asked us where we wanted to go and told us to follow them.
It must have been quite a nice trip, on quiet country roads and cycle tracks, if it weren’t for the high underwater quality of it all. At a baker’s we had a cup of coffee and a sandwich, and a few miles further down the road we stopped at a waitingroom/restaurant of a little station where, if I understood it right, stop once every month if the first of the month is on a Sunday.
From there our route took us through a forest, and the foothills of the Eifel, making for a couple of stiff, and long climbs, only to take us down a steep descent until we got to the cycle track along the River Rhine. A few more kms took us to Remagen, which we liked so much we decided to stay here for the night. After a pleasant walk along the Rhine promenade and a meal in our hotel, we hope to get this posted all right, as the internet connection they have here is the shakiest one in the Northern Hemisphere.

Heet van de naald, vanuit een soort eetcafé in Zülpich – de fiets staat bij de fietsenmaker. Wij eten hier een hapje terwijl de fietsenmaker zich over mijn derailleur ontfermt.
Bij Düren verlieten we de Roer, fietsten langs een mooi kasteel waar je heel lekker iets kunt eten en drinken, als je tenminste niet op maandag komt. Na het ongastvrije kasteel bekeken te hebben (van de buitenkant) kwam meteen de eerste serieuze helling – 9% – en bleek mijn derailleur ontregeld zodat de lage versnellingen het niet deden. Dat was even flink op de trappers staan.
Daarna volgde een redelijk saai stuk tussen landerijen tot we bij een afgesloten weg kwamen. Fietsbordjes naar Zülpich gevolgd, die de weg goed wezen tot ze op waren en we op een kruispunt stonden en geen idee welke kant het uit was. Een vriendelijke chauffeur van een grote bestelwagen wees ons de weg – twijfelde toen of er langs het stuk grote weg wel een fietspad was en zei: ‘Ach.leg die fietsen maar achterin. Ik zet jullie wel af in het centrum van de stad. 10 minuten later, en een heel verhaal over hoe het is om als Roemeen in Duitsland te leven verder, stapten we in Zülpich uit, vlak bij de fietsenmaker die we ook nodig hadden.
Het probleem van een Roemeen in Duitsland in een notedop: In Duitsland ben je een vervelende buitenlander en in Roemenie ben je vast en zeker zo’n Duitse Nazi.
Al zullen we er niet veel van zien, Zülpich is een beetje een must voor Romegangers. Veel Romeinse overblijfselen hier. Als je het even googlet weet je er veel meer dan ik van. Zo zie je maar, om iets te weten te komen moest je vroeger op reis gaan, en nu even googelen, dan kom jij iets te weten en Google alles over jou.

De bagage van de fietsen bij het hotel…

We hebben inmiddels besloten nog door te fietsen naar Euskirchen als de fiets weer rijklaar is. Vandaar misschien nog wat meer bespiegelingen en overwegingen.

En daar zijn we dus. goed dat mijn derailleur gemaakt is – helling van 11% was ika nders niet opgekomen.
Het Regent Hotel was moeilijk te vinden, maar een vriendelijke dame liep en fietste met ons mee omdat het te moeilijk was om uit te leggen. Vandaag was de dag van behulpzame mensen.

When (If) we get to Rome, we won’t get our you’ve-done-it-certificates, we cheated. Georgette feeling a lot better we left Jülich at 9:15 and continued our trip along the Rur. Pretty much the same as Saturday, a quiet cycle track along the river, until we got to Düren where we left the Rur. We cycled along a castle where we were going to have lunch in a cafe – the place to go according to our guidebook. Montag Ruhetag – not so on Mondays. Then we got to the first 9% serious slope, a good way to find out that my gears where out of order. That’s why we are here in this café in Zülpich, where we were dropped by a driver of a small lorry who hd picked us up at a crossroads where we were trying to find out which of the three possible choices was the right one. We had run into a closed road and followed the signs to Zülpich, but they had run out of signs. The lorry driver said it was too complicated to explain how to get there on a bicycle, but it was very simple by car, so we lifted the bikes into the van and ten minutes later he dropped us right in the centre of town. On the way he told us what it was like to be a Rumanian living in Germany – in Germany you are a bloody foreigner, and when you go back to Rumania they are sure you must be one of those $%^#**&^!! Nazis.
Time to pay the bill here and go and see if the bike repair man has fixed my gears.
We have decided to do another 16 kms (10 miles) to Euskirchen and call it a day there.

And now we have arrived there. Good thing I had my bike repaired – otherwise the 11 % slope on the way would have been too much. In Euskirchen a kind lady walked/cycled with us to the hotel in the city ventre as it was too complicted to explain how to get there. This was the day of helpful people.

05 Dag/Day 5 Jülich

Zondag-rustdag in Jülich. En natuurlijk houden wij de rustdag in ere, vooral ook omdat Georgette nog een paar dagen antibiotica moet slikken die niet zo goed vallen, en omdat de regen vanmorgen wel viel, hebben we besloten vandaag ook de fietsen rust te gunnen. Dat is niet zo’n erge straf in een geriefelijk hotel in het centrum van de stad. Vanmiddag scheen de zon even en hebben we de binnenstad wat verkend. Een typische Duitse stad met gebouwen die er soms wat ouder uitzien, maar het niet zijn omdat ze allemaal na de laatste oorlog gebouwd zijn.
Voor een zondag zijn er veel mensen op straat, en zitten de terrasjes aardig vol.

Jülich is zo’n stad met een bewogen geschiedenis – welke stad eigenlijk niet. De oudste resten zijn hoofdzakelijk Romeins, hoewel er nog sporen zijn van vroegere verdedigingswerken. In de Romeinse tijd was het een belangrijk centrum, vooral ook door zijn strategische ligging aan de Roer. Nadat de Romeinen het hier voor gezien hielden eind vijfde eeuw bleef Jülich een machtscentrum, niet in het minst door de uitgebreide verdedigingswerken. En zo verder – Wikipedia weet er van alles van: http://de.wikipedia.org/wiki/J%C3%BClich

Thou shalt not ride thy bikes on Sunday. I’m not sure who that quote is by, but he or she must have been right. As Georgette does not take well to the antibiotics she has to take until Tuesday, and it was raining, we decided to take it easy ourselves and give our bikes a holiday.
When the rain stopped we took a stroll through the streets of Jülich and had a tea/coffee during the half our or so of sunshine we had today.
Although almost all of the buildings are new, Jülich is rather an old town. There are some Roman remains and traces of earlier fortifications.
In Roman days it was an important Roman settlement. After the Romans left at the end of the 5th century, Jülich remained a centre of power for quite a long time because of its strategic position on the river Rur and its extensive fortifications. If you want to read more, wiki knows it all.

The weather might be slightly better tomorrow – it depends on which weather station you believe.

Om precies 9 uur reden van het tuinpad af, weer richting Arcen om de laatste kilometers in Nederland af te leggen. Langs de Maas naar Venlo – daar over de brug naar Blerick en verder door het Limburgse land naar het veerpontje in Kessel. Een uurtje later zaten we vlakbij het terrasje waar we twee jaar geleden op weg naar les Saintes Maries de la Mer de volgende etappes van de route uitstippelden. Dat deden we nu ook, in al even mooi zonnig weer. Maar de buienradar had het niet goed met ons voor = later op de dag regen op ons pad!!

Vanuit Roermond volgde we de Roer, in Nederland op afstand, in Duitsland langs het onverharde fietspad dat met enkele onderbrekingen naar Jülich leidt.

Jülich kan zo’n beetje in het Guinness Book of Records voor de mate waarin het in Wereldoorlog II verwoest is. De waanzin van de oorlog! Het plan om de stad maar in ruïnes te laten liggen als een soort memorial monument is maar niet uitgevoerd.

Toen we Jülich binnenreden begon het inderdaad te regenen – en dat doet het nu nog. Wij zitten 1-hoog en helemaal droog op een hotelkamer en gaan als dit uitgetypt is de oogjes luiken. Dat hebben we wel verdiend, vinden we zelf.

—–

Nine o’ clock sharp we got on our bikes and started the last leg in the Netherlands. We met lots of people on the road dressed up in silly orange dresses and shirts, and it seems that some unemployed member of the house of Orange is celebrating his birthday tomorrow (the 27th). This fellow, by the way seems to be enjoying higher unemployment benefits than the average homeless or unemplyed citizen which seems to prove that social equality is a thing of a far too distant future.

We had lunch on a terrace in Roermond, next to the place were we had lunch two years ago on the way to Les Saintes Maries de la Mer. The weather was just as fine as it was then, only the forecast for the rest of the day (and tomorrow) was rather wet inclined  – and indeed, as we rode into Jülich where we are spending the night it started to rain, and more is expected for tomorrow.

From the border to Jülich we followed the river Rur, most of the way on a unpaved cycle track.

Jülich seems to qualify for a Guinness Book of Records entry as on of the most thoroughly destroyed towns in World War II. There was a plan to leave it that way and let the ruins serve as a memorial to the dead and a warning against the utmost insanity of war, but they decided against it and rebuilt the town.

Even kort , op mijn iPhone vanaf een terras in Arcen. Late en langzame start. Door Nijmegen – fietsbordjes daar zo geplaatst dat je een doctoraal bordjeskunde moet hebben om er wijs uit te worden.  Nijmegen > Groesbeek >  Gennep – toch wel wat leuke klimmetjes. Iemand raadde ons een alternatieve route > Gennep aan. Heel erg mooi. Gennep > Afferden> Arcen inclusief 2 pontjes over de Maas.  Slingerende weggetjes – relaxed – soms wel even zoeken. Echt onthaastend.  Het eten komt er aan. Morgen verder.

Jülich (D) – nu even wat meer tijd en een goed werkende internet verbinding. Short-cuts make long detours. De route vanaf Nijmegen die we namen is inderdaad zo’n 10 km korter dan die uit ons routeboekje, maar neemt door het geklim en zo nu en dan gezoek meer tijd dan het langere alternatief.

Zo nu en dan kruisten we bekende plekjes van het Pieterpad zo 10 jaar geleden.

Het overnachtingsadres in Arcen bleek zo’n 2 km buiten het dorp te liggen. Volgens de eigenaresse konden het beste in de Maasparel gaan eten – hebben we gedaan en was redelijk smakelijk. Daarna moesen we onszelf weer naar boven slepen met de fiets – meteen wat aan die surplus calorietjes gedaan.

———

Short cuts make long detours… How true!! On our map we saw a shorter route between Nijmegen and Gennep, so why not take it? The anwer to the why not is that the route in our little book was quite flat and the one we took was not. Opportunity for some much needed training for the Alps later on. We got as far as Arcen, famous for its Castle gardens and its beer. More tomorrow.