Van Honningsvåg naar de Noordkaap voert een heel mooie weg – eerst langs een inham van het fjord, daarna klimt de weg met een enkele kilometers lange 9% helling naar de eerste pas (zo’n 320 m) waar je over moet. Met wat minder tegenwind zou dat nog gemakkelijker gaan dan het nu al ging, maar ja, daar hebben we dan ook 3000 km voor getraind. Boven woei het pas echt lekker, een frisse wind uit het noord westen, windkracht 8 of zo, met uitschieters naar boven. Je hoort de wind in de spaken zingen – leuke muzikale begeleiding. We hebben zo’n beetje alle fietskleren aan die we bij ons hebben, want uitgesproken warm is het niet. De weg schommelt een tijdje op en neer door het kale landschap – geen boom of struikje van enige omvang te bekennen, wel overal grote sneeuwplekken. Overal zie je groepjes rendieren. Dan volgt er een lange afdaling naar beneden, die niet eens zo hard ging omdat de wind je terug probeerde te blazen.

Beneden aangekomen begonnen we meteen aan de volgende, ongeveer even lange klim, met hier en daar al uitzicht op de Barentszzee waarover de wind komt aanjagen. Na ook weer een stukje hoogvlakte, duikt de weg dan weer naar beneden, om vervolgens te beginnen aan de laatste klim naar het 307 meter hoge Noordkaap plateau.
Delaatste klim was een beetje problematisch vanwege de stormachtige zijwind. Iedere keer als je werd ingehaald door een bus of camper viel die zijwind even weg en maakte je een slinger richting passerend voertuig.
Maar na ruim drie uur hadden we dan toch de 32 km naar de Noordkaap afgelegd, en als beloning voor al die fietskilometers hoef je als fietser dan geen toegang te betalen.
En dan sta je daar dan bij het Noordkaap circus. Natuurlijk ga je dan eerst richting bekende wereldbol voor het verplichte foto moment. Dan kijk je even over het hek de diepte in, en ga je vervolgens naar binnen in de restaurant en expositie ruimte waar het niet waait, de temperatuur aangenaam is en de koffie goed smaakt.

Onderweg waren we al ingehaald door een camper van de campergroep waar Tineke en James (van Georgette’s Nordic Walk groep) die vandaag op de Noordkaap zouden aankomen. Ze wisten dat we onderweg waren, dus werd het raampje opengedraaid met de vraag of het goed met ons ging. Natuurlijk ging het goed, nog maar 5 km te gaan op dat moment.

Kopje koffie met gebak, wat rondkijken, en toen kwamen ook Tineke en James aan. Koffie, bijpraten en ervaringen uitwisselen, film zien in het Expositiegebouw, en toen was het tijd voor een glaasje wijn (voor ons het eerste sinds vele dagen) en het eten.

De terugtocht ging een uur sneller dan de heenweg. De wind was nog wel hinderlijk als we zijwind hadden, maar een deel van de weg ook achter. En we hoefden 300 m minder te stijgen, en dat scheelt. De tocht naar het noorden is dus afgelopen. We zijn op de terugweg, maar er zijn nog wat kilometertjes te gaan.

—–

There, but not yet back again. Yesterday we cycled to the North Cape. The weather was, how shall I say it… not too much rain. Cold northern winds tried to push us back where we came from, there were a few hills to climb (total for this trip about 1000 m).
Magnificent scenery, all the way to the Cape. Great views of the barren hills and valleys, across the fjords, reindeer by the side of the road.
The last bit was a bit tricky – on the last climb up to the Nortch Cape plateau very strong wind and windgusts from the side. Every time you were overtaken by a bus or camper you were almost blown off the road.
Visitors to the North Cape pay an entrance fee. but cyclists are for free.
When we got there, we took the obligatory pictures of us and the bike beneath the famous globe, looked 300 metres down and across the Barentszzee, and went inside, out of wind and cold, to have a cup of coffee and sit down for a while.
At the North Cape we met friends of Georgette’s who arrived that same day with their camper. After coffee and exchanging the news we watched a film together. Then Georgette and I had a look at the underground exposition, and then it was time for a glass of wine and a meal – popeye pasta, which gave us the energy to do the way back on the bike about an hour faster than the way up to the Cape. The fact that we had a more favourable wind and 300 m less to climb may have added to this feat.
Further to the North we cannot go, at least not on our bike, so we have started our return journey, which will take us down the coast of Norway and hopefully summer at last.

Honningsvåg, de noordelijkste plaats op het Europese vasteland, zegt Wiki. Als je het eiland waar het op ligt vasteland noemt, dan klopt dat. Of zou een tunnel er vasteland van maken?
Je moet ook nog wat aan cultuur doen, toch? Dus gingen wij naar het café-theater voor een show getiteld ‘Our Northernmost Life.’ Een heel leuke, humoristische, relativerende (en klein beetje informatieve) show door een paar jonge mensen over het leven op het eiland Magerøya.
Meer hierover:
http://www.perleportenkulturhus.no/our-northernmost-life.html
Ook de moeite waard, het museum over het leven op het eiland. Die geschiedenis gaat een hele tijd terug, je vindt hier resten van één van de oudste prehistorische nederzettingen in Noorwegen. De Sami hebben hier al jaren gewoond, en later kwamen de Vikingen en andere bevolkingsgroepen. Het waren vooral de visrijke wateren die vanaf de Middeleeuwen zorgden voor relatieve welvaart.
De jaren na de Tweede Wereldoorlog was de visserij nog de belangrijkste bron van inkomsten. Dat is nu wat afgenomen, maar de touristen brengen nu ook heel wat geld in het laatje. In de zomer meren er bijna dagelijks enorme cruiseschepen aan, en ook de Hurtigrouten die hier iedere dag stopt levert heel wat toeristen – allemaal voor een dagje, tripje naar de Noordkaap (busretour + toegangsprijs: NOK 590, ongeveer €65), ijsbar bezoeken, toeristenwinkeltje leegkopen…
Opvallend is hoe levend de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog hier in noordelijke streken is. Dat bleek al in het museum van Rovaniemi, maar ook in andere musea die je bezoekt is er altijd wel een expositie over de oorlog en de impact op het land en de mensen. Onze Duitse gastheer en -vrouw in Karasjok ergerden zich daar wat aan. ‘Daar moeten ze eens over ophouden. Wat kunnen wij daar nou aan doen. We waren nog niet eens geboren…’
Toch is het wel begrijpelijk. Aan het einde van de oorlog werden alle mensen die hier woonden, vaak onder miserabele omstandigheden, gedwongen geëvacueerd. Alles werd opgeblazen of platgebrand om het de oprukkende Russische troepen zo moeilijk mogelijk te maken. Na de oorlog keerden de bewoners terug en moesten letterlijk alles weer van de grond af opbouwen.
We brachten een bezoek aan de ijsbar – een bar (in een groot gebouw) helemaal van ijs. Je krijgt een isolerende cape om als je naar binnen gaat (beetje overbodig, de temperatuur is -5 C, niet zo heel veel kouder dan buiten). De banken zijn van ijs, er is een iglo waar je in kunt kruipen, je krijgt een drankje in een ‘glas’ van ijs. Opgezet door een Spanjaard, las ik net, evenals de bijbehorende souvenir winkel.
Toen we uit het museum kwamen zagen we de Hurtigruten vertrekken, en de cruiseboot was al weg – uitgestorven, voor even, de hele boel. Morgen komen er weer een paar boten.
En nu, nu zitten we in de keuken/zitruimte van het hostel, waar we ook internet hebben. We hebben wat eten gekocht dat we zo meteen gaan klaar maken als de afwasmachine hier klaar is met de afwas en er weer pannen beschikbaar zijn.

Voedsel voor Afrika…

Waarvoor dienen toch al die vissenkoppen die hier hangen te drogen, vroegen wij ons af. Nou, dat is als volgt: ze hangen hier te drogen en worden daarna verwerkt tot eiwitrijk vismeel. Dat wordt vervolgens geëxporteerd, bijna uitsluitend naar Afrika, en vooral Nigeria, als eiwitrijk voedsel supplement.

——
Food for Africa, food for thought – see the above photos. Why all these fish heads, we thought. The fish heads are dried and processed as fishmeal to be exported to African countries as a protein rich food supplement.

We walked into town (the city) and saw a show: Our Northernmost Life’:
http://www.perleportenkulturhus.no/our-northernmost-life.html
Do go and see it if you have a chance.

The museum on the history and living conditions on the island Magerøya is another place not to be missed. As is usual in museums in this northern region, it had quite an extended exposition on the impact of the Second World War in these parts. In 1944 all the people were evacuated and every building or structure that might be useful to the the advancing Russian armies was blown up or burnt down. After the war ended the returning evacuees had to build up everything from scratch.

The history of this part of the world. Surprisingly enough one of the oldest known prehistoric settlements in all of Norway was found on the barren, windswept, cold island of Magerøya where the sun does not set in summer, but does not rise in winter. Prehistoric people lived here, the Samis settled here long ago, followed by Vikings, other tribes from Finland, Norwegians.

A Honnigsvåg tourist trap, the Icebar, was good for a 10 minute visit – they give you a insulated cloak to go in, not really necessary as the -5 C temperature inside, to keep the ice from melting, is hardly colder than outside.

Tourists are, these days, of course one of the main sources of income. We don’t go whaling anymore, and the fish industry is a less lucrative business than it used to be (this area has been exporting fish to mainland Europe ever since the Middle Ages). Some here in Honningsvåg are anxious for the oil industry creating new opportunities for growth, but so far this has not happened.

We zaten heerlijk op een terrasje in de warme zon – een beetje dat mediterane gevoel. Prachtig uitzicht op het fjord en de boot van de Hurtigruten die klaar lag voor vertrek naar Kirkenes. Ja ja, het warmste moment van de trip tot nu toe, 30 km ten zuiden van de Noordkaap.

Honningsvåg gaat er prat op de noordelijkste plaats ter wereld te zijn, een beetje ten onrechte denk ik. Op 71 NB is het inderdaad een van de noordelijkste plaatsen ter wereld, en misschien wel de noordelijkste die je gewoon over de weg met je fiets of campertje kunt bereiken. Longyearbyen 78,22 NB (Svalbard / Spitsbergen) is wat kleiner, maar toch ook een plaats met meer dan 1000 inwoners. Jammer genoeg niet te befietsen.
Goed. We zaten er dus voor de verandering warmpjes bij. Hoe kwamen we daar?

Er loopt een prachtige weg van Olderfjord, langs het Porsanger Fjord, naar Honningsvåg. Toen ik in 1994 naar de Noordkaap reed moest je dan met een veerpont naar Honningsväg – helaas voor fietsers hebben ze daar nu een tunnel voor in de plaats, 7 km lang, smal, 200 m onder de zeespiegel, helling naar beneden 12% en omhoog idem. Een betonnen richel langs de weg die ze fietsstrook noemen, maar te smal om op te fietsen. Kortom, dat leek ons niet leuk (en wij houden van leuke dingen); we hebben dus de bus genomen en kwamen hier ongeveer half elf aan, na een prachtige rit – was leuk geweest op de fiets, jammer van die tunnel.
Het weer kon niet beter, en dat bleek dan ook het geval te zijn. Een paar uur later is het alweer koud, en voor morgen wordt er regen en koude noordenwind voorspeld.
Wij hebben voor vier nachten onderdak in het Nordkapp Vandrarhjem – een hostel even buiten Honningsvåg.
Vandaag hebben we dus Honningsväg verkend – tourist information, en toen reisbureau. Daar hebben we alvast het vervolg van de trip geboekt: 18 uur met de Hurtigruten (de veer/bootverbinding langs de hele Noorse kust) van Honningsvåg naar Tromsö. Vertrek vrijdagmorgen om 5.45 uur, aankomst in Tromsö 23.15 uur.
Na de zaken geregeld te hebben een drankje op het terras, een beetje lunch op een bankje. Toen hebben we even bij de ‘ijsbar’ gekeken, maar die was zo druk dat we maar doorgelopen zijn. Kerkje bezichtigd. Naar een uitkijkpunt hoog boven het stadje gelopen. Mooi uitzicht. Richting vuurtorentje gelopen en het havenhoofd op – zagen we de Hurtigruten vertrekken, richting Kirkenes.

Nu is de Hurtigruten boot een behoorlijk formaat veerboot, maar hij viel in het niet naast de ernaast aanmerende giga cruiseschepen die honderden mensen uitspuugden die door het plaatsje zwermden en in rijen bussen stapten die naar de Noordkaap reden.

—–

Honningsvåg – we got here by bus from Olderfjord. Would have liked to do it on our bike, but the prospect of having to descend into the North Cape Tunnel (200 m under sea level) in a 7 km rather dark tunnel on a far too narrow sort of concrete strip along the road and having to climb out of the tunnel again up a similar 12% ascent was just a bit too much.
Magnificent ride along the fjord, great views across the water, reindeer along the road, and the weather was perfect: sunshine and moderate southern wind.
We arrived in Honningsvåg at about 10:30, checked in at the hostel and walked into town.
After a stop at tourist information and a travel service to book a Hurtigruten trip from Honningsvåg to Tromsö on Friday, we sat down for drinks in glorious sunshine and for the first time this trip we had that, well kind of Mediterranean experience.
After drinks and a bite of lunch on a quay side bench we walked up to the old church and from there some way op the mountain overlooking the town to enjoy the view from above.
In the harbour there was the Hurtigruten ferry, not a small boat in any way, but dwarfed by the gigantic cruise ships moored alongside the quay next to it, spitting out hundreds of people most of whom got into buses to the North Cape straightaway, the remainder staying in the town to enjoy the sights, have drinks and buy souvenirs.
While we were busy engaged in similar activities the sun disappeared behind grey clouds, the wind turned to the north and cold; goodbye to northern summer for the time being.
Honningsvåg prides itself on being the northernmost city in the world – It is pretty far up north, but what to think of Longyearbyen (Svalbard) at 78 north latitude – we can’t get there on our bike I’m afraid, so we’ll have to make do with Honningsvåg and the North Cape, 30 kms to the north from here.

We hebben net heerlijk gegeten – de dagaanbieding: gegrilde zalm, met uitzicht op het fjord waar we de hele dag langs gefietst hebben. Na het ontbijt vanmorgen pakten we de fiets weer op – dat wordt langzamerhand een routine klusje waarbij je niet meer hoeft na te denken. Even de ketting wat bijsmeren, en daar gingen we weer.
De route naar Olderfjord loopt langs het Porsanger fjord. Als je op de kaart kijkt lijkt het alsof het een horizontale weg is, met nauwelijks hoogteverschillen. Gelukkig viel dat tegen, zou je kunnen zeggen. De weg schommelde langs het fjord, dan weer een meter of vijftig er boven, dan weer langs de oever. Prachtige, steeds wisselende uitzichten dus. Ook steeds anders omdat er niets veranderlijker is dan het weer.
Geen klachten over het weer vandaag. Weinig wind (en het kan hier vreselijk tekeer gaan), overwegend uit zuidelijke richting, dus achter. Zo nu en dan een zonnige periode, met prachtige lichteffecten op het fjord en de bergen met overal sneeuwplekken.
Het was een dag met veel stoppen om even een foto te nemen, naar vogels te kijken door het krakkemikkige verrekijkertje dat we bij ons hebben (onze goede kijker was te zwaar). Onder meer, verschillende soorten meeuwen, natuurlijk, eidereend, geoorde fuut, scholeksters en nog wat vliegend of zwemmend spul waarvan ik de naam nog moet achterhalen.
Muggen, we reden een kilometer of tien door een gebied waar ze wat lastig werden – even iets ertegen smeren en maar weer verder. Een paar kilometer verderop waren ze weer weg.
We zijn geland in Olderfjord (Russenes) waar we een hostel kamer hebben – niet duur, wel onderdak, met weer uitzicht op het fjord.

Op de één of andere gekke manier doet het rijden door dit soort land mij erg denken aan de lange reizen die we door Swaziland/Zuid Afrika maakten – wel wat warmer meestal (hoewel het daar ook erg koud kon zijn). Lange wegen zonder veel zijwegen, en als die er al zijn, zijn dat onverharde wegen. Hier en daar een plaatsje met benzinepomp, winkel en café, en dan weer tijden niets. Ook het veelal kale landschap met lage verweerde bomen en struikgewas doet eraan denken. En hier verkopen ze zakjes met gedroogd rendiervlees – als dat niet aan biltong doet denken…

—–

Magnificent day. Weather ok. Not too much wind. Sunshine every now and then. Great views of the Porsanger Fjord that we followed all day, sometimes from high up, sometimes cycling along the shore. Birds there were, and flowers. For about half an hour the mosquitoes were a nuisance, although a minor one – some repellent worked wonders – and then they disappeared again.
We saw some reindeer, a fox, several kinds of birds (common eider, various kinds of gulls, eared grebe).

We landed in Olderfjord (where I camped 26 years ago, on the way to the North Cape) and took a room in the hostel. Honningsväg tomorrow, we hope.

Meteen buiten Karasjok begint de weg aan een geleidelijke klim van 12 km lengte. Nergens erg steil dus gemakkelijk te doen. De hele nacht was het stralend zonnig weer. Volgens het weerbericht was het koud, maar als je buiten kwam was het windstil en de zon scheen – koud aanvoelen deed het dus niet.
‘s Morgens begon het zoals gewoonlijk te betrekken, maar het bleef de hele dag (op een enkel sneeuwvlokje en hagelsteentje na) droog, de wind was matig en soms achter, en zo nu en dan veranderde de wereld van kleur als de zon zich liet zien.
Een heel mooie route was het. De hele route vanaf Nederland hebben we het landschap steeds meest geleidelijk zien veranderen, maar nu is het heel plotseling en ingrijpend. We reden steeds met het zicht op besneeuwde toppen door vaak tamelijk kaal land met lage tegen wind en kou vechtende berkenboompjes en toendra achtige vegetatie. Wie hier plantjes wil determineren doet er goed aan een bergflora mee te nemen.

Van veel bomen en struiken beginnen de knoppen net uit te komen – je ziet jong lentegroen en zich ontvouwende blaadjes.
De vorige keer dat ik hier was, in 1994, was een maand later (eind juli) – opvallend verschil is dat er toen veel meer in bloei stond, en het ook hier zomer was.
Ook net weer klaagde de vrouw die hier het hostel runt dat het weer dit jaar abnormaal koud en guur is. Maar goed, we zitten hier comfortabel, na een warme douche, een lekker maaltje, in een verwarmde ruimte.

Fjordutsikten – uitzicht op het fjord

—-

We left Karasjok and started the twelve km climb to the highest point of the route – a fairly easy ascent as the slope was nowhere steeper than some 4 or 5%. The whole night the weather had been like summer to look at (no wind and glorious sunshine all the time) but rather cooler than summer – some 3 or 4 C.
In the morning the clouds reappeared, and on the way we had a few snowflakes, a few hailstones, but then the sun would reappear and make for great views across the valley to the snow clad mountains in the distance.
So it was a beautiful route, the landscape tundra like at higher wind swept altitudes, and more and different tree species at slightly lower altitudes in the valleys.
In these northern parts you find plants that you will only find at high altitudes in the Alps or Pyrenees at 300 or 400 metres or even at sea level. The other time I travelled in these parts it was late July and it was summer, with rather more flowers. Now it’s early spring and many trees are just sprouting their leaves.
People here complain that it’s unuasually cold for the time of the year. They have such a short spring/summer season, so when they’re cheated out of yet another month of pleasant weather it really hurts.

PS – Alex (Australia) – we met you in Sundsvall Vandrarhem – I assume you made it in time to the Cape and are back home safely by now.

WATERSCHEIDING – We zijn er alweer een tijdje overheen, maar toch de moeite waard om te melden. Toen we van Vuotso naar Inari reden fietsten we over een bergpas(je). Die heuvel lag op de waterscheiding – alle water ten zuiden van die lijn stroomt richting Botnische Golf; al het water aan de andere kant richting Barentszee.
In het water ten zuiden van de waterscheiding leeft een parasiet die voor de meeste vissen daar niet uitermate schadelijk is, maar dodelijk voor de Atlantische Zalm, die wel in de noordelijke wateren voorkomt, maar niet in het zuiden. Er staan dus overal waarschuwingsborden dat je absoluut geen levende vis uit het zuiden mee mag nemen naar het noorden en daar loslaten in het water. Dat zou de Atlantische zalm in het noorden binnen enkele generaties doen uitsterven.

En dan nu vandaag – de dag van weer van alles regelen, en daarna de Sami, politiek, levenswijze en cultuur. Zoals in meer landen leidt de oorspronkelijke bevolking een marginaal bestaan. Ze zijn vaak een minderheid, hun levenswijze en belangen komen vaak in botsing met de huidige ontwikkeling en behoefte aan land, water, enegie en geordende infra structuur. Zo ook de Sami die woonden in wat nu Noord Noorwegen, Noord finland, Noord Zweden en een deel van Noord Rusland zijn. Ze leefden van hun rendieren, jacht en visserij, aangepast aan het grimmige klimaat en in nauw contact met de omringende natuur.

Noorwegen heeft erkend, na veel conflicten en pogingen van de Sami om zichzelf te organiseren en gehoord te worden, dat ze recht hebben om te wonen waar ze wonen, hun cultuur en taal te behouden, en als minderheid recht op regionale zelfstandigheid en zeggenschap.
Vandaar dat er nu in Karasjok, de Sami Hoofdstad, een Sami parlement zetelt met een eigen parlementsgebouw en politieke organisatie. Je kunt dat relativeren. De kosten van het Sami Parlement bedragen ongeveer 500 miljoen Noorse Kronen, evenveel als de prijs van anderhalve kilometer snelweg in de omgeving van Oslo.
Maar toch. Ze hebben een stem en worden gehoord. En zo voelen ze het ook. Er wordt naar ons geluisterd, we worden serieus genomen en er wordt rekening gehouden met onze rechten als minderheid.

Dat is in het kort de samenvatting van een lange uitleg die we kregen (60% in het Noors, 40% in het Engels) tijdens een rondleiding door het parlementsgebouw. Mooi gebouw, nieuw met traditionele elementen, bibliotheek, kantoren, vergaderzaal. De gids hield ons 50 minuten bezig, waarvan ongeveer 20 in het voor ons verstaanbare Engels, en wat hij eigenlijk te vertellen had had op een A4tje gepast.
Goed voorbeeld voor de rest van de wereld: het aantal vrouwen en mannen in het Sami parlement is ongeveer gelijk, en het was een politiek bevlogen vrouw (vroedvrouw) die in het begin van de vorige eeuw de aanzet gaf tot de beweging waarin de Sami zich organiseerden om politieke invloed te verwerven en voor hun rechten op te komen.

Om de tijd voordat de rondleiding begon nuttig door te brengen zijn we even de helling opgelopen boven het motel waar we verblijven – mooi uitzicht over de omgeving en vooral ook op de loop van de rivier waarlangs we gisteren hierheen fietsten. We liepen naar het eindpunt van de skilift. Sneeuwgarantie hier nog steeds 100%.

Wie weet met de opwarming van de aarde hoe het verder gaat. Zo’n 50 miljoen jaar geleden was het op de Zuidpool aangenaam toeven met temperaturen van rond de 25% C, en ook de Noordpool lag er in die tijd (met een nog veel hoger CO2 gehalte in de atmosfeer dan nu) warmpjes bij. Aan de kusten van de Noordelijke IJszee wuifden de palmen, en de wintertemperatuur kwam niet onder de 8 C. (Those were the days, denken wij nu wel eens).

Terug naar het koelere heden. Vanmiddag een bezoekje aan het ‘Sami Park’. Was wel leuk om te zien maar de prijs kwaliteit verhouding vielen wat tegen. Wel een heel mooie film of liever multi media presentatie over Sami geschiedenis en levensbeschouwing. Het Sami museum daarna had wel een aardige expositie van Sami kunst, gebruiksvoorwerpen, gewoonten en kleding. Het erbij behorende openlucht museum was een beetje een herhaling van zetten.

Verdere actie vandaag: organisatie van de komende dagen. Morgen fietsen we weer, naar Lakselv.

————

The theme today: Sami politics and culture. After climbing the hill looking out on the valley and the river we cycled along yesterday, we had a guided tour of the Sami Parliament Building. The rights of the Sami as an indigenous people are to a certain extent recognized and guaranteed in Norwegian law, and they have their own parliament, opened some thirty years ago by the king of Norway.
The Sami parliament is one of the very few parliaments were there are about as many male as female members. Sami women have always played an important role in Sami politics – actually it was a woman (midwife) who is seen ast the initiator of the movement for Sami representiation on the political scene.
Of course this parliament mainly deals with the interests of the Norwegian Sami population – the indigenous inhabitants of these northern lands, the Sami now live in four different nation states: Norway, Sweden, Finland, Russia.

After the parliament it was time for a visit to the Sami park (Open air museum of Sami dwellings and culture). The multi media presentation of Sami culture and beliefs was a moving testimony to Sami traditional view of life.

Van Inari naar de grensplaats Karigasniemi is zo’n 100 km. De eerste 25 km zijn relatief vlak, daarna wordt het een weg die voor een groot deel het beste te vergelijken valt met de rug van een 1000 bultige kameel. En laten wij nou allergisch zijn voor kamelenhaar, vooral als het ook nog regent en er een harde noordenwind waait.
Aangezien er maar één andere passagier in de bus zat, die er onderweg in the middle of nowhere ook nog uitstapte met haar boodschappentasje en rugzakje, pasten wij er nog wel bij, en de fiets met bagage onderin de bagageruimte.
Ondanks het gebrek aan passagiers had de buschauffeur het best nog wel druk – overal waar onderweg brievenbussen waren stopte hij om de post te bezorgen, of een krantje. Bij een camping haalde hij de post op. Hier en daar moesten pakjes bezorgd of aangenomen worden, of wat voorraad voor een winkel.
Prachtige route trouwens. Het landschap verandert, wordt steeds kaler, met hier en daar verspreid lage bomen.
Het was frisjes in de bus. Toen we in Karigasniemi waren was de eerste stop dus het lokale cafe-restaurant voor warme chocolademelk en een broodje. Toen nog even wat warme kleren aan, en op de fiets meteen de grens over Noorwegen in. Werd het ook weer een uurtje vroeger.

Mooie route naar Karasjok – voor het grootste deel over de helling naast een rivier schommelend, met mooie uitzichten over de rivier, de vallei en de bergen aan de andere kant, waarvan veel met sneeuwplekken. Wisselend weer, dan weer even in de zon, dan weer een spetterbuitje. En met de kou viel het achteraf toch wel (een beetje) mee. Alles went per slot van rekening. En dan, toch leuk, een zomerse wintersport vakantie.
In Karasjok aangekomen onderdak gevonden bij een motel, de goedkoopste kamer met toilet en douche, en sauna, in het hoofdgebouw er tegenover. We konden hier eten krijgen : aardappels met rendiervlees, en de sauna hebben we inmiddels uitgeprobeerd.
Morgen blijven we hier en bezichtigen het Sami Parlementsgebouw, Sami museum en Samipark, en eventueel wat er verder voor moois is te zien in Karasjok.
En als je nu naar buiten kijkt: heel rustig weer, windstil, blauwe plekken in de oucht, de zon die er zo nu en dan doorheen komt. Dat is toch wel kenmerkend voor het weer hier: Tussen 9 uur ‘s avonds en 5 uur ‘s morgens rustig met veel zon, en dan begint het weer te betrekken voor de volgende dag. Misschien kun je hier in de zomerperiode wel beter overdag slapen en ‘s nachts op zijn – dag en nacht zijn toch maar betrekkelijke begrippen hier.
(Nog in Zweden ontmoetten we een Noor op de fiets onderweg van de Noordkaap naar huis die inderdaad om die reden, en omdat het dan rustiger was op de weg) laat in de middag en ‘s avonds ging slapen en dan ‘s nachts ging rijden).

———

Inari > Karigasniemi = 100 kms. Most of which go up and down all the time, like the back of a camel with 1000 humps. The bus from Inari takes about one and a half hours to cover that distance, and it is a good thing we were on it, otherwise it would have had only one passenger.
The bus driver was rather busy nonetheless. On the way he stopped at peoples’ mailboxes along the road to deliver the post, he collected mail at a camp site, dropped off goods a local supermarket and delivered and collected parcels.
In Karigasniemi we got off the bus, had a hot chocolate and a sandwich and prepared for the last leg of the trip, on the bike this time, crossing the border into Norway and on to Karasjok, some 20 kms along a beautiful stretch of road along (or rather high above) a river, with great views across the valley. The weather wasn’t as bad as we thought it was going to be, a spot of rain but mostly dry with some sunshine thrown into the bargain every now and then as well.

22 uur – we zitten aan het raam van de cabin en genieten van het uitzicht op het meer – in de stralende zon. Net was er een heel mooie regenboog, een buitje verderop waarschijnlijk, of de hagelbui die ons een half uurtje geleden met een bezoek vereerde en nu verderop rondspettert.

Georgette bezocht vandaag het Sami museum hier een kilometer of drie vandaan. Ze moest lopen want de fiets stond zonder achterwiel. Eén ontmoeting daar was met twee Italianen die bezig zijn aan een ‘Camminare Senza Frontiere’ – Walk without Borders. Ze lopen zoveel mogelijk het hele ‘IJzeren Gordijn’ – de grens tussen de EU en Rusland langs. De mannen duwen ieder een bagagekarretje, en proberen zo’n 60 km per dag te lopen. Ik (Peter) zag ze later lopen vanuit de bus van Ivalo naar Inari.

De enige plek hier in de buurt om een fietsband te kopen was in Ivalo. Bij de winkel ontstond toch enige twijfel over de te kopen maat band, 26 inch, ja, maar verder? Even overleg met de Vakantiefietser in Amsterdam loste het probleem op en de band zit nu om het wiel, en we hebben goede hoop dat hij het weer een tijdje uithoudt.

Morgen richting Karasjok (Noorwegen), waar we weer twee nachten geboekt hebben omdat we de kans niet willen missen het Sami parlementsgebouw daar te bezoeken. De kans dat we hier nog eens komen om dat een andere keer te doen is niet waarschijnlijk.

—-

10 pm – glorious sunshine outside. A few minutes ago there was some hail and a few minutes late a fantastic rainbow over the lake.

Today Georgette visited the Sami Museum in Inari while I took the bus and went tire hunting in Ivalo.
Georgette happened to meet two Italian men walking a walk without borders (camminare senza frontiere) along the Russian-EU border.
They had their luggage on two luggage carriers on wheels – I saw them a bit later from the bus window on my way back to Inari. They aim at doing some 60 kms a day.

Tomorrow we’re going to Karasjok (Norway) – we’ll go there by bus in order to have the opportunity to stay an extra day and visit the Sami parliament building there.

Vroeg op was niet zo nodig – vandaag een korte rit, zo’n 40 km, naar Inari. De vorige keer dat ik (Peter) daar was (1994) zijn we na één nacht letterlijk gevlucht voor de muggen. Ze zijn gelukkig nog niet gearriveerd.
Prachtige rit vandaag. Het begon wat regenachtig, maar niet genoeg om nat van te worden.
We reden naar het noord westen, dus de wind was ook die kant op gekeerd, nog steeds stevig tegen.
Rendieren – weer niet zo veel, hoewel we er vandaag wel een keer even voor moesten remmen toen ze tijdens een afdaling voor ons besloten over te steken.

Halverwege een leuke warme chocola stop bij een souvenir winkel waar ze van alles duur verkochten.
Vandaag was camper dag – er gaat een onafgebroken stroom naar het noorden. De Noordkaap raakt vol. Straks passen wij er niet meer bij.
Het plan was hier twee dagen te blijven om het Sami museum te bezoeken. Dat zal er voor mij niet van komen – ik moet morgen even met de bus terug naar Ivalo om een nieuwe achterband (buitenband) te kopen. Hij is nog wel niet lek, maar een dikke bobbel en loslatend materiaal aan de zijkant betekent toch wel het einde van de band.

We got up a bit later than usual as the trip to Inari would only be some 40 kms today. Last time I (Peter) was there we left after only one night because the air was thick with mosquitoes. The advantage of the cold is that the mosquitoes are still waiting for conditions to improve.
Not many mosquitoes means the reindeer stay in the forest and do not take to the roads to escape the mosquito onslaught in the forest.
Beautiful trip today – when we started there was some light rain, but no enough to get wet. As we were now riding north west the wind had turned that direction trying to slow us down. We cycled along some beautiful lake shores with magnificent views of the lake.
We booked a cabin here for two nights and wanted to visit the Sami museum tomorrow. Unfortunately I will have to take a bus back to Ivalo to buy a new tyre for the bike – the rear tyre is tired of life. Nearest bike shop is in Ivalo – we aren’t sure of Karasjok,and anyway, even if we take the bus to the Finnish Norwegian border, getting to Karasjok would involve a 20 km ride, just too much of a risk to take.

Mooi dagje vandaag. Prachtige tocht gereden. Wel wat klimmen, maar daar raak je aan gewend. Wat betreft de B&B waar we vannacht overnachtten, een gebouw met een boeiende historie. Het dateerde van 1949, niet zo oud dus (net zo oud als Georgette), maar het heeft inmiddels dienst gedaan als politie bureau, compleet met een paar nog in de kelder aanwezige cellen. Verder heeft het een tijdje gediend als busstation, restaurant en postkantoor, en nu dus B&B met een camping in aanbouw.
De huidige eigenaars kochten het gebouw twee jaar geleden en zijn nog hard bezig met de laatste hand leggen aan de verbouwing, en aan het aanleggen van de camping faciliteiten. Een probleem daarbij was dat het seizoen waarin je wat kunt doen maar zo kort duurt.
Overigens, mocht je eens in de buurt zijn, een aanrader (Vuotson Maja B&B).

En dan vandaag. Koud, dat wel, maar niet hinderlijk. Er viel een enkel vlokje sneeuw, maar niet genoeg om een sneeuwscooter te huren. Zo nu en dan een hagelsteentje, maar niet genoeg om hinderlijk te zijn. Overal waar we rijden zie je de sneeuwscooterpaden lopen, aangegeven met rode kruisen. Er zijn zelfs viaducten voor aangelegd onder de weg door, voor de sneeuwscooters. Onze B&B gastheer vertelde enthousiast over het sneeuwscooteren in Finland, Zweden en soms Rusland. Ook een beetje in Noorwegen, maar dat was niet populair vanwege de strenge milieu eisen en de beperkingen die daarvan het gevolg waren. Goed bezig, die Noren, dus.

Rendieren – veel hebben we er niet gezien. Het schijnt dat ze als er geen muskieten liever in het bos blijven dan over de weg te gaan lopen. In open ruimtes waar het wat waait heb je minder muskieten. Gelijk hebben ze, natuurlijk. We zijn nog wel een meter of vijftig achter twee op de weg lopende exemplaren aangefietst, maar de kuddes die je hier op de weg kunt aantreffen daar is het niet van gekomen.

Als je van Vuotso vertrekt klim je langzaam maar zeker richting Saariselkä, en daarna nog even door naar een 438 m hoge pas. Daar boven heeft het al veel weg van toendra landschap, kaal, geen bomen, hier en daar sneeuwplekken.

Het landschap verandert toch langzaam maar zeker. Meer stukken met meer wijd verspreide bomen, lagere bomen ook.
Vanaf de bergpas een paar kilometer lange afdaling richting de rivier waar Ivalo aan ligt.

Ontmoetingen onderweg. De eerste was een Finse jongeman die op een vouwfietsachtig model fietsje zonder versnellingen uit de omgeving van Helsinki was komen aanfietsen. Het eerste stuk was best gegaan maar nu hij hier in de bergen aankwam ging het toch wel erg tegenvallen – hij zat er aardig doorheen en hoopte Ivalo vandaagte bereiken en van daar de bus terug te nemen naar Helsinki.
Het tweede stel was een Australisch paar, onderweg van Kirkenes naar Budapest. Net begonnen dus, maar met nog wat duizenden kilometers voor de boeg.

En nu zitten we dus in Ivalo – net een magnetron maaltijd genoten uit de lokale supermarkt. De magnetron in deze, trouwens heerlijk warme cabin stond op de tafel en heeft zo’n kort snoer dat je zonder kunst en vliegwerk hem eigenlijk nergens kunt gebruiken. De enige mogelijkheid bleek een stoel ergens bij een stopcontact zetten en daar de magnetron op.

We blijven buiten het seizoen vallen – in Zweden zeiden ze: maar het seizoen is nog niet begonnen. Niemand bij de camping receptie dus, restaurants en andere faciliteiten gesloten tot 1 of 6 juni.
Hier in Finland lijkt het een beetje omgekeerd. De nadruk ligt hier erg op winter activiteiten – restaurant of i.d. – nee, gesloten. Het seizoen, he? Het seizoen schijnt hier op 1 juli ongeveer weer een beetje wakker te worden. Camping recepties zijn wel veel langer open dan in Zweden, waar tijden van 3 tot 4 ‘s middags geen uitzondering waren.

O ja, ik moest nog melden dat we onderweg over de E75, al weer even geleden, een stukje een wel heel brede weg reden. De weg is daar een km of drie lang geschikt als landingsbaan, breed genoeg voor grote vliegtuigen. Waarschijnlijk voor militair gebruik in geval van oorlog – we hadden daar in ieder geval een heel erg breed fietspad.

—–

Great day today. Northern wind, strong, but not half as bad as yesterday.
The B&B we stayed in – the building, dating back to 1949, has been used as policestation (there are still two cells in the cellar), bus station, restaurant, post office, and now B&B. If you ever travel in these parts, try Vutoson Maja B&B. Excellent.
From Vuotso the road climbs steadily towards Saariselkä, and a bit beyond to a 438 m pass – hard wind there, some snowy patches, and a few snowflakes trying to take away the illusion of summer.
All over the place you see the ‘road signs’ for snow scooters. Our B&B host told us about snow scootering, popular in Finland and Sweden, and even Russia, but less so in Norway where they have strict environmental laws and regulations. Sensible people, Norwegians.

On the way we met a Finnish guy who had started out from Helsinki on a bike without any gears; he’d been doing very well so far, but in this more mountainous region he was experiencing some hardship trying to get up the hills. Then we met an Australian couple, on the way from Kirkenes to Budapest.

We got as far as Ivalo today – Inari tomorrow, we’ve already booked a cabin there. Once more, it’s almost 10 pm, outside it looks like summer, bright sunshine, but it’s cold, and it might rain any time now – had some rain earlier this evening, nothing as unpredicatble as the weather in these parts.

In Sweden we were told everything is shut because the season hasn’t started yet, here we get the impression the season ended the end of March or so – the emphasis is on winter activities. The season may wake up, very briefly on July 1st. Place we’re staying now. Is the reataurant open? No of course not. Can’t you see it’s being used as a furniture store? Out of season. One good thing is that here (camping) receptions are open until rather later in the night than Sweden, where they might close as early a 3 pm.

We forgot to mention the E75 stretch south of Sodankylä doubling as a runway, for military use in case of need I guess. As wide as a 10 lane highway, plenty of room for cyclists like us.
And by the way, did you know the E75 is one of the longest European routes, running from the north of Norway to somewhere in Greece.

And then reindeer – we saw a few today, but it seems that in cold and windy conditions they sensibly keep to the shelter of the woods, and do not venture on open, windy roads.