Vanmorgen 7 uur ging de wekker, maar de regen op de tent maakte al zoveel lawaai dat je die nauwelijks nodig had om wakker te worden. Blijven liggen was dus maar het beste – een poging de boel op te pakken in de gietregen had betekend dat letterlijk alles doornat zou worden. Hier blijven we dus een dagje. Morgen schijnt het weer beter weer te worden.
Het ontbijt aten we in de keukenruimte, waar vlak bij de ingang nog net plaatswas voor een tafeltje en twee stoelen, met uitzicht op een draaiende wasmachine. Je ogen worden dan als vanzelf naar het bewegende beeld, in dit geval de wasmachine trommel, getrokken. Nou ja, veel boeiender of informatiever zijn de meeste TV programma’s niet.
We gaan nu naar het dorp lopen om wat eten in te slaan; over een uurtje verwachten ze weer veel meer regen. Misschien later meer…

Lekkere temperatuur vanaag – steeds dreigend, donker weer met zo nu en dan een spetter, maar van regen zoals voorspeld wil het maar niet komen.
Het blijkt toch nog anders te zijn, Georgette komt net terug van de tent, en op dat deel van de camping regende het maar hier (50 meter verderop) is het (nog) droog. Uit het raam van de zitkamer hier kun je de regengrens zien lopen.

Vanavond ‘Thais’ gegeten, de massage juffrouw die de vrouw van de eigenaar van de camping blijkt te zijn verzorgt warme maaltijden voor ongeveer €12,50 pp – heel simpel maar smakelijk, de mensen staan in de rij om ze op te halen.

De formule op deze camping is: caravan of camper zo vlak naast een cabin, een soort huisje, geparkeerd dat je droog van de een in de ander kunt overstappen. Bijzonder dus. En allemaal vlak naast elkaar. Wij hebben op het tentveldje nog de meeste ruimte.
Waar overal in Noorwegen betaling mt kaart standaard is, en contant de uitzondering, is het hier anders. Hier gaat alles contant. De eigenaar loopt met een dikke bundel bankbiljetten op zak, en contant geld in een tasje.

—

This morning at seven the alarm tried to wake us but the rain on the tent had already done that. A regular downpour. Trying to pack our things made no sense, so we decided to stay here one more day and went back to sleep.
Right now it’s dry, with more rain forecast for the afternoon, so we’ll use the dry spell to walk up to the village and buy some food.

This has been a grey day – pleasant temperature, very humid, a few drops of rain. Georgette just returned from getting something from the tent, it was raining on that side of the camp site, but not here.

The Thai massage lady, the camping owner’s wife, was this afternoon busy preparing very simple but tasty take away Thai meals at a very reasonable price, certainly for Norwegian standards – people were queuing up to buy them.

Kom je aan op de camping – die staat natuurlijk vol campers, en ook nog drie caravans, en je vraagt je af of er ook plaats is voor tentjes. De receptie zou nog open moeten zijn, je klopt op de deur en doet die open – is daar een Thaise juffrouw iemand een voetmassage aan het geven.
‘Yes, this is reception. You have a tent. You can put it there and there…’ – met een weids armgebaar.
Goed, wij dus kijken waar here and there zijn, en dan komt ze achter ons aan naar buiten lopen, legt uit waar het tentveldje is en heeft adviezen over de tent dicht bij het sanitairgebouw.

Het was weer een bijzondere dag, met een paar eerste keren. Het was de eerste keer dat we buiten gingen ontbijten omdat het lekker weer was. We reden zonder jacks, sjaaltjes, mutsen en in een korte fietsbroek. Allemaal nog niet meegemaakt deze vakantie. Om een uur of twee was het zelfs zo warm dat je bij een klimmetje dacht, het mocht ook wel iets minder warm…

Voor het eerste deel van de rit hadden we de dag ervoor hard gewerkt. De camping lag op ongeveer 200 m hoogte, en onze rit voerde ons eerst naar een plaatsje aan het fjord, zeeniveau dus. Maar toen was het tijd voor de eerste bult. Klimmen naar zo’n 150 meter, en toen weer naar beneden. Daar aangekomen wachtte de veerboot al, en we konden er zo oprijden voor de tien minuten oversteek.

Na de veerboot volgde de weg een tijd lang de kust langs het fjord. Dat betekent niet dat het overal vlak is – vlakke wegen houden ze hier niet zo van.

Na een klein plaatsje met een winkel langs de weg waar we wat te eten en te drinken kochten voerde de weg inderdaad langs een relatief vlak stuk, met mooie uitzichten op het fjord, en de, soms besneeuwde bergen.

Een laatste bult, nog even naar een meter of 180 en toen een laatste afdaling naar de camping, waar we nu (’s avonds 10 uur) in een bloesje buiten zitten terwijl de zon achter de bergen zinkt. Onze tent staat tussen twee picnic tafels – we kunnen kiezen waar het uitzicht het mooiste is.

—————-

The first 25 kms were easy, coasting downhill most of the time back to sea level. Then we had a drink and some lunch (we started rather late as I had to fix a problem with the bike), and it was time for the first serious climb, followed by a descent and a short ferry crossing.
After the crossing the road followed the fjord, at first going up and down all the time.

When we passed a shop we stopped and bought something to eat, which we did in the shade – it was hot! Yes, hot, the very first time this trip.
We had breakfast outside – the first time in 68 days. We cycled in our shorts and just a short sleeved shirt. Definitely the first time this trip. And now I’m typing this sitting outside at a picnic table next to our tent.

And again, it was fantastic scenery, all day long.

And last but not least – they have internet here, only, it doesn’t work, so this might be sent off tomorrow.

Contrast, na stedelijk Trondheim kamperen we op een kleine, heel simpele camping in zeer landelijk gebied. Vamorgen reden we Trondheim uit, en klommen naar zo’n 150 m, om van de top weer geleidelijk naar beneden af te dalen naar het/een fjord. De contouren van het berglandschap volgend, reden we over de schommelende weg langs de oever van het fjord. Dit was de oude hoofdweg (E39). We reden langs de nieuwe E39 die meest hoog boven ons door een serie tunnels kaarsrecht op het doel afging
Het regende, niet ongebruikelijk op deze trip (wie je er ook over spreekt, iedereen klaagt dat dit de record slechtste zomer is sinds tijden. dat schijnt een onderwerp te zijn dat op TV breed wordt uitgemeten).
Vorig jaar hadden ze dan zo’n beetje de mooiste zomer die ze ooit hadden meegemaakt.

Na het fjord begon de weg geleidelijk aan te klimmen, en bijna ongemerkt reden we naar een meter of 70 hoogte. Daarna werd het allemaal wat steiler, en op een gegeven moment klom de weg omhoog naar een 300 m hoge pas.
Vandaar daalden we weer af richting Rindal, waar we terecht kwamen op de meest simpele camping die je je voor kunt stellen. De eigenaar vertelde dat het vroeger een grote, drukke camping was, met meer voozieningen en een restaurant. Sinds ze een nieuwe weg gebouwd hebben komen er bijna geen kampeerders meer, en is het een klein kampeerterrein geworden, met een paar plaatsen voor caravans en tenten. Het restaurant is gesloten. Zijn tweede camping een eindje verderop is gesloten, en de meeste cabins die hij hier had zijn verkocht.

Maar wat een mooi weer werd het vanmiddag, dwz: droog, lekker temperatuurtje, weinig wind. We hebben de tent opgezet. En voor morgen beloven ze prachtig warm weer, hoewel niet zo heet als in het in het diepe zuiden gelegen Nederland.

From Trondheim to Rindal – First the road climbs out of Trondheim (sea level) to about 150 m. After that you drop down to a fjord again and cycle along the coast. The road follows the old E39, now a minor road running parallel to the new E39 motorway. The old road goes up and down and runs along the coast meandering along the foothills of the inland mountains. The new E39 runs most of the time high move the old road through a series of tunnels.

It rained – not unusual, but it wasn’t as cold as it has been. It wasn’t too much rain, so we didn’t get soaking wet.In the afternoon the sun attempted a coup but after some fifteen minutes or so had to give in to the clouds, but it was dry the rest of the day.
After the fjord the road climbed steadily to some 100 m, and then a bit steeper to 300 m.

Th camp site were staying at is a very simple affair – just some space for a few tents and caravans, one simple sanitary bloc with a very basic kitchen. The owner told us it used to be a very big and busy camp site, until they built the new road, and tourists aren’t using the old scenic road anymore. He was then forced to sell ost of his cabins and cut down on the number of spaces for caravans and tents, close the restaurant, and the second camp site he had further down the road.

But isn’t it great, the weather has improved and actually it’s not too cold or wet to use our tent.

Trondheim met mooi weer is echt fantastisch. We liepen naar beneden vanuit het hotel, namen de foto’s die alle toeristen nemen van de gekleurde huizen langs het water en de oude brug, en liepen toen naar de kathedraal. Prachtige kerk, boeiende geschiedenis. Meer weten, googelen: https://nl.wikipedia.org/wiki/Trondheim
We bezichtigden de kerk – boeiend vooral ook vanwege de historische betekenis van de kerk voor de stad. Daarna was het tijd voor een kopje koffie met in het restaurant naast de kerk om daarna te luisteren naar het orgelconcert dat mooi samenviel met ons bezoek.
Trondheim is weer eens een echte stad, met grote stadsallures, meer dan de andere plaatsen die we de laatste weken bezocht hebben.
In het oude insdustriegebied bij de haven zijn een aantal waarschijnlijk 19e eeuwse industriele gebouwen. De resten staan er nog, en er heeft zich een beetje een alternatief buurtje ontwikkeld, met cafe’s, restaurantjes, winkeltjes. Na daar wat gegeten en gedronken te hebben vervolgden we onze stadswandeling om te eindigen bij een, typisch Noors toch, tapasbar waar je voor Noorse begrippen betaalbaar kon eten. We zaten daar recht tegenover de steilste straat van Trondheim. Om de fietsrs die naar boven willen een voetje te helpen is daar een ‘fietslift’ (sykkelheis); zie youtube: https://www.youtube.com/watch?v=7j1PgmMbug8
Trondheim, even een dagje stoppen dus als je in de buurt bent.

Het ‘hotel’ waar we overnachtten is ook de moeite waard. Singsaker Sommer Hotell. Het hotel is dit jaar open van 11 juni tot 15 augustus. Het is een studentenhostel en wordt in de zomer gebruikt als hotel; voor de studenten ook een voordeel omdat ze dan in die maanden geen huur hoeven te betalen. Leuke plek, eenvoudig maar gezellig, heel gastvrij.

—-

Trondheim, we decided to spend an extra day to see the town. We were not disappointed. Trondheim is well worth a visit. The first thing we did ws take the pictures tourists are supposed to take: the coloured houses along the river and the old bridge.
Then we visited the cathedral. An interesting part of the town is the old industrial area where there are now cafés, restaurants, shops in this very special setting.
We had supper in a tapas bar – typical Norwegian of course. Across the street from the bar yu looked p the steepest street in Tondheim where they installed a cycle lift to help cyclists climb the steep hill.
See: https://www.youtube.com/watch?v=7j1PgmMbug8
If you like riding a bicycle, why not go and check it out?
The hotel where we spent these twonights turned out to be a special place. The Singsaker Holiday Hotell is a stunt hostel. Durin the summer months when the students aren’t there it doubles as a hotel. Of curse the students have to vacate their rooms and move most of their stuff out, but the advantage is that they do not have to pay rent during the summer months.

Hulde aan de Noorse spoorwegen – waar ze in Zweden geen fiets in de buurt van het station willen zien, zijn de Noren fietsvriendelijk zelfs als je met een buitenmodel gele tandem verschijnt. Zo’n trein heeft een stuk of vijf fietsplekken, en dan moet je je fiets aan zo’n haak hangen. Dat gaat dus niet met een tandem, dus als er veel fietsers zijn zou het een probleem kunnen worden, maar aangezien het er vandaag maar twee waren (een fiets uit Haren en een fiets uit Leek, we houden het Gronings) was het geen probleem.
De treinreis van Bodø naar Trondheim duurt zo’n tien uur, en voert, hoe kan het ook anders in Noorwegen, door prachtig bergland, met hier en daar fantastische uitzichten, maar vanaf de fiets is het toch nog mooier.
Trondheim, we zitten dus weer een eindje onder de poolcirkel, en de zon gaat hier weer onder, voor even.
We blijven hier weer een dag, want Trondheim is de moeite van het bekijken waard, dat zagen we al toen we naar ons hotel (meer een soort hostel/jeugdherberg) met de melodieuze naam Singsaker Sommer Hotel reden. Ook dit is weer geboekt via Booking.com, ik heb zoveel bij ze geboekt dat ik inmiddels de qualificatie ‘genius’ heb (eindelijk erkenning van mijn bijzondere kwaliteiten) en soms een procentje korting krijg op een overnachting.

—–

I raise my hat to NSB (Norwegian Rail). Unlike their Swedish neighbours/colleagues they are cyclist friendly even if you show up with a yellow tandem. We boarded the train in Bodø and after an appr ten hour ride through scenic Norway got off at Trondheim Central Station, from where a two km ride (the last bit climbing some 50 m) took us to the Singsaker Sommer Hotel where we’ve put up for two days. Trondheim is well worth a visit, and we plan to make the most of it tomorrow.

Bamse, Honningsvåg. Google maar even

The biggest troll ever

One of many tunnels

Midnight Sun

The Arctic Cathedral

In drie maanden uit en thuis.
We hadden onszelf drie maanden gegeven voor ons rondreisje. Omdat we dat uitsluitend fietsend niet gaan halen op een relaxte manier en omdat het weer hier in het noorden onveranderd slecht blijft (vandaag: regen en harde zuid westen wind, zou dus tegen zijn) hebben we vandaag treintickets geboekt van Bodø naar Trondheim. Volgens de Noorse spoorwegen de mooiste treinreis ter wereld. Dat wordt dus morgen, want de trein voor vandaag was volgeboekt. Op zich is dat niet zo erg, want het verschil in prijs voor het treinkaartje is bijna gelijk aan een hotelovernachting hier – kaartes die je op de dag zelf boekt zijn duurder. Al weer een rustig dagje dus om wat in Bodø rond te kijken, wat mails te beantwoorden en misschien wat orde aanbrengen in de veel te veel foto’s die we genomen hebben.
De weersverwachting voor het gebied ten zuiden van Trondheim ziet er goed uit – we kijken dus uit naar een mooie route van Trondheim naar Bergen. De fietsroute van Trondheim naar Bergen (ruim 800 km) voert langs de kust over grotendeels rustige wegen, van eilandje naar eilandje met veel bruggen en veerverbindingen. We hebben er zin in, zeker als de weersverwachting voor de komende week uitkomen.
Van Bergen zijn we ooit naar huis gefietst (5 jaar geleden) via Kristiansand en Oslo. Deze keer doen we het anders, maar hoe blijft nog even geheim omdat we nog niet besloten hebben welke route/veerboten we nemen.

Bodø op zondag – zondagsrust, een beetje een in slaap gevallen stad. We liepen naar het centrum, en door naar de haven. De tourist information was open en had wat goede adviezen. Een ervan was een bustrip naar de ‘Saltstraumen’, een nauwe doorgang met de sterkste getijdestroom ter wereld – omdat we dit stuk niet fietsen komen we er niet langs. De bustrip erheen is in de eerste plaats bedoeld voor Hurtigruten passagiers, en dus ook voor een Hurtigruten prijsje. Als je die prijzen hoort krijg je het idee dat ze denken: die Hurtigruten passagiers zijn toch rijk, die betalen dat wel.
Goed, geen Saltstraumen voor ons, wel een wandeling langs de haven van Bodø, en bezoek aan de imposante bibliotheek met een kleine schilderijen en foto expositie en een genoegelijk café, en daarna nog een bezoekje aan het Zalm Informatie Centrum met een expositie over Aquafarming. Noorwegen produceert 60% van de wereldproductie gekweekte zalm. Deze kweekmethode wordt in het informatie centrum aangeprezen als uitermate duurzaam en één van de meest veelbelovende technieken voor het oplossen van het door de bevolkingsgroei nijpender wordende probleem van voedselvoorziening. De ecologische problemen die hierbij ontstaan werden wel even genoemd, maar er werd luchtigjes vanuit gegaan dat die goed oplosbaar zijn.

———–

Bodø on Sunday – the town seems to be asleep, although Tourist Information was open and the young man at the counter told us about the exciting things that could be done – an €40 bus trip to the Saltstraumen – a rip off meant to relieve Hurtigruten passengers of their money. The museums were open, we could take a stroll along the harbour and might visit the library, which proved to have a café where they served good coffee. Really good coffee is an exception to the rule here, most places that serve coffee have a couple of thermoses with old coffee, you pay some NOK 30 or 40 for a cup and pour your own coffee, usually you can have a refill for NOK 5 or 10.
We also visited the Salmon Centre and learnt all there is to know, or what they want you to know or believe, about aqua (salmon) farming. Salmon breeding is big business with Norway producing about 60% of the total world production. Of course fish farming is going to be one of the ways in which the growing demand for fish/protein is years to come is going to be met. Ecological problems were mentioned as an afterthought, and quickly glossed over as minor problems and well under control.

Today we booked train tickets from here to Trondheim in order to complete our trip within the three months max we planned to be on the road. The weather further down south seems to be better than the continuous cold, some rain and a lot of wind that the weather forecast for these parts has in store. The 729 km rail journey is, according to Norwegian Rail one of the most beautiful in the world.

Van Å fietsten we een klein stukje terg naar Moskenes. Vandaar vertrok de veerboot naar Bodø – een oversteek van ongeveer drie en een half uur. In Bodø hadden we al een goedkoop (naar Noorse begrippen) hotel geboekt, en daar wordt dit nu dus getypt.
Morgen verder.

From å we cycled a few miles to Moskenes, from where we took the ferry to Bodø, so we’ve left the Lofoten and are back on the mainland. In Bodø we’re staying in a relatively cheap hotel.
To be continued.

Ohh, wat mooi is Å. Hoe we daar verzeild raakten is een verhaal apart. Na het ontbijt in de vandrerhjem moesten we nog even wachten tot we om 11 uur met een vissersbootje konden oversteken naar Nusfjord. Deze oversteek, alleen voor fietsers en eventueel voetgangers dient om een heel vervelende tunnel (bijna letterlijk) te omzeilen. Wij werden overgezet samen met nog twee andere fietsers.

Het boottripje duurde een uur. Er stond behoorlijk wat deining en we schommelden dus lekker terwijl het water zo nu en dan over het dek liep. Op de een of andere manier viel een van de medepassagiers met haar stoel op het dek en lag de stoel in tweeën.
Nusfjord is een museumdorp en het bekijken waard. Vandaar begon de mooie tocht naar Å. Eerst een minipasje over en toen verder langs fjord en zee. Fantastische uitzichten, en langzamerhand werd het weer wat beter; niet warm, wel zonnig. Het originele plan was de avond veerboot naar Bodø te nemen, maar gelukkig besloten we op tijd dat niet te doen, maar in plaats daarvan een cabin te reserveren in Å, het plaatsje aan de uiterste zuidpunt van de Lofoten. Dat gaf ons de tijd overal waar we het de moeite waard vonden (en dat was bijna overal) te stoppen voor een ach wat is dat mooi en fotomoment. Natuurlijk moet je voor een mooi uitzicht zo nu en dan even klimmen, maar met dit zonnige weer werd dat tenminste beloond met adembenemend mooie uitzichten. Een afdaling later stond je dan weer aan een wit zandstrand met soms azuurblauw en dan weer prachtig groen water.
Natuurlijk waren er weer een paar (goed verlichte) tunnels, en dan ook nog een paar waar de oude weg omheen liep voor alleen fietsers en wandelaars. Fietsers kom je hier veel tegen – lange afstandsrijders, maar ook mensen die een weekje of zo Lofoten fietsen. Je kunt in Tromsø en Bodø ook fietsen huren voor zo’n avontuur, eventueel met bijbehorend bagagevervoer en overnachtingen.
Weer records: dit jaar is zo ongeveer het koudste voorjaar (en begin zomer) ooit in deze streken. Een Noor die we tegen kwamen vertelde dat vandaag precies een jaar geleden het warmte record op de Lofoten gebroken werd; hij stond boven op een hoge bergtop en daar was het nog 26 C.
In Å vierden we onze laatste avond op de Lofoten met een heerlijk etentje in een/het enige restaurant. Niet aan Greenpeace vertellen: walvis steak is wel erg lekker.

——

Å is awesome. Let me tell you how we got there.
After breakfast in the hostel we boarded a ferry. Not the biggest one we’ve ever been on, it was a small fishing vessel that doubled as a ferry for cyclists in the summer (not the fishing season). There were three boats going this morning, ours took four cyclists and would have had room for four or six more, but not more than that. It was cold, windy and rather a rough ride.
This ferry service is used by cyclists only – other traffic can go through an undersea tunnel, very steep down and up, not very suitable for cyclists.
The ferry took us to Nusfjord, a museum village on the coast, well worth a visit.
As we were riding up and down the hills the weather improved steadily, until it was still rather chilly but glorious sunshine and blue skies. Climbing uphill was rewarded by magnificent views of fjords and sea lined by steep mountains. We cycled along white sandy beaches, the sea azure blue or emerald green and passed through picturesque villages with small harbours, fishing boats and yachts.
Tunnels there were, but some of them could be avoided by taking the old road still running beside them. And then we came to Å, southernmost village of the Lofoten. We rented a cabin here, not the cheapest one possible, but with a magnificent view from the windows at both sides thrown in for free. To celebrate our last evening on these isles we had a meal in the only, and also fancy, restaurant in Å, and don’t tell Greenpeace, but the whale steak was very good indeed.

Het hadden er meer kunnen zijn, kilometers, bedoel ik. Maar daarover, en over behulpzame Lofotenaren, later meer. Toen we opstonden leek het weer marginaal beter; iets meer zicht dan gisteren. Maar schijn bedriegt, toen we eenmaal op weg waren werd het grijs donkerder en de bewolking kwam lager te hangen, en de wind stak op. Over wind hier het volgende – hij heeft een basis richting (Noord West in dit geval) maar niets veranderlijker dan de wind. Soms fiets je met een flink vaartje, wind lekker in de rug, en dat kan in een seconde afgelopen zijn, en heb je de wind even hard tegen. Het ligt er maar net aan in welke richting de wind om de bergen heen of hoe hij door een smal dal giert. Maar meestal hadden we de wind in ieder geval edelijk mee.
De eerste 30 km kregen we heel wat klimmeters te verwerken, meestal niet spectaculair of erg steil, maar toch, snel gaat het dan niet.
Prachtige route die we reden, dat zag je zo, maar grijs en door de laaghangende bewolking bleven de bergtoppen goed verstopt. En wat een bloemen weer langs de weg – hier en daar veldjes of slootjes vol met orchissen. Dan moet je toch even stoppen voor een fotootje.
Een heel hoge nogal steile brug zorgde weer even dat de spieren lekker losgetrapt werden, en toen draaiden we naar links van de E10 die we gevolgd hadden af een rustiger weggetje op. Heerlijk, zo’n weg zonder campers, autos en vrachtwagens. Campers moeten eerst worden genoemd, ze zijn heer en meester op de wegen hier, wat een aantallen. De weg werd ook veel vlakker en ging dichter bij het fjord langs wat voor prachtige uitzichten zorgde, zelfs met de laaghangende bewolking.
Ne een kilometer of veertig was daar de camping met café langs de weg waar we even lekker in de warmte konden zitten, want zeggen dat het buiten warm was zou overdreven zijn.
Nog ‘even’ de laatste dertig kilometer, dachten we, en reden er daarvan een stuk of zeven, en pats, een knal en een platte achterband. Tegen beter weten in heb ik nog even geprobeerd of een nieuwe binnenband het euvel kon verhelpen tot de volgende plaats, maar dat bleek ijdele hoop. De buitenband had het echt begeven (dat was dus de band die ik een paar weken geleden in Ivalo gekocht had). Nu had ik natuurlijk in Tromsø waar ze wel goede fietsenwinkels hadden een nieuwe reserveband eten koen, maar ja, toen niet aan gedacht he?
Wat doe je dan op een weggetje in de Lofoten, ver van de bewoonde wereld, zonder openbaar vervoer en voor het dichtstbijzijnde huis heb je een verrekijker nodig. Maar even bellen, dachten we, naar het hostel waar we gaan slapen, of die een suggestie hebben. Bel me over tien minuten nog eens terug, ik probeer uit te vinden wat voor mogelijkheden er zijn.
DE tien minuten waren nog niet om toen er naast ons een taxibusje stopte, zo een met plaats voor invalidenvervoer met rolstoel. Of we soms hulp nodig hadden.
Nou ja, eigenlij wel dus. Zijn suggestie: hij wilde ons wel naar Leknes brengen en daar zouden we dan de fiets kunnen stallen en de volgende dag terug gaan om een nieuwe band te kopen.
In Leknes bedacht hij plotseling dat het koopavond was en de fietsenwinkel waarschijnlijk nog open. We reden naar de fietsenwinkel. Taxichauffeur bleek de eigenaar te kennen, voorzitter van de golfclub. Fiets en bagage werden uitgeladen, en op de vraag hoeveel we hem schuldig waren zei hij, ‘Helemaal niets. Als ik in Holland eens fietsenpech heb hoop ik dat ik ook geholpen wordt door een voorbijganger.’
Maar nee, ze hadden geen tijd voor een reparatie, maar als ik de band er zelf om wilde doen kon dat wel in hun werkplaats. Toen ik eenmaal bezig was kwam er een monteur een handje helpen, wat de actie nog aanzienlijk versnelde. En dat zeker omdat we tijdens het band omleggen ontdekten dat een bout waarmee de bagagedrager aan het frame is vastgemaakt er half uithing en dolgedraaid was. Hij had wel een spulletje om dat in ieder geval tijdelijk te verhelpen.
Om een uur of zeven reden we de winkel uit (met reservebuiten en binnenband en nog wat aankopen) en stopten bij een pizzeria voor een hapje avondeten omdat het troepje waarmee de bout was vastgezet nog een half uurtje moest uitharden.
Na nog 12 kilometer, met natuurlijk als verrassing nog een leuk klimmetje waren we dan toch eindelijk bij het hostel waar we nu verblijven. All is well that ends well, toch.

The last two days – A ferry crossing from Melba to Fiskebøl took us from the Versterålen to the Lofoten. The Lofoten are said to be even more spectacular than where we came from, but mist and clouds on the mountains obscured the view.
Today started marginally brighter, but it turned cold and rainy, and of course the wind blew from the North, which meant that most of the time we didn’t really mind the wind all that much. But in these parts the wind is very unpredictable. One moment you have it behind you, the moment you turn a corner round a big rock you have the wind against you.
Worse than the wind was the burst rear tyre – we stood there by the side of a lonely Lofoten minor road. Changing the tube didn’t help, we needed a new tyre and did not have one.
And who should stop but a taxivan driver. He had seen us by the side of the road, thought that we might need help and turned his car, came back and offered to drive us to Leknes where they have a cycle shop. He took us to the shop, talked to the owner who said he did not have the time to work on the bike but if I wanted I could use their repair workshop to fix the bike in. Once I was doing so his mechanic came to help anyway, which helped speed up things a bit.
For his help he did not charge us anything, and the taxi driver who had been on the way home and actually passed by his house on the way to Leknes would not hear of us paying him anything at all for the 20 km ride and the time he spent organizing help for us.
All that remained was a 12 km ride to the Ballstad Vandrerhjem from where we were to take the bicycle ferry the next day.