De foto hierboven – we hadden een gast aan tafel tijdens het ontbijt. De merel hield het eten trouwens niet voor zichzelf – als hij zijn snavel vol had hipte hij naar een jong toe dat even verderop zat en de kruimeltjes die wij overhadden graag in ontvangst nam.

Over bijna niets doen valt weinig te vermelden.
Na de was gedraaid te hebben en wat inkopen voor het avondeten en het ontbijt bij De Spar, en het bijwerken van foto’s en weblog, zijn we nog even de stad ingeweest. Over het bijwerken van foto’s en weblog gesproken, een deel daarvan heb ik in de was- en doucheruimte van de camping gedaan, de enige plaats waar je stroom kunt krijgen.
Meran in het Duits, Merano in het Italiaans, is een wat mondain kuuroord met in het centrum veel terrasjes, hotels en chique winkelstraten.
De camping heeft een hoekje waar je aan een tafel kunt zitten op redelijk comfortabele stoelen – daar hebben we op ons éénpittertje een avondmaaltje gewarmd en genuttigd, en daarna nog een glaasje gedronken in gezelschap van een medekampeerder/fietser.
Over fietsen gesproken, de fiets is hier nauwelijks een vervoermiddel zoals in Nederland. Je ziet bijna uitsluitend sportieve fietsers.
Voor die sportieve fietsers zijn de voorzieningen in dit deel van Italië ronduit goed te noemen. Prachtige, meestal goed bewegwijzerde fietspaden.

—-

The picture above shows the guest we had at our breakfast table.

We did very little today, so there is little news. After the washing was done I worked a bit more on the weblog and photos, part of the time inside the sanitary block because of the electricity supply.
We did some shopping for supper and breakfast, and after that walked into the town centre. Merano is one of the many Spa’s in the area, with a nicely laid out park by the side of the river, many hotels and fancy shops.
In the evening we cooked our supper in a small sitting area provided for campers, with a table and reasonably comfortable chairs (very much more comfortable than the rather Spartan stools we are carrying). Later on we were joined by a collegue camper/cyclist and we exchanged stories and experiences.
And talking about cycling – Italy is not known to be a biker friendly country, but in this part of the country the condtions are perfect – very good cycle tracks, and lots of cyclists using them.

VAN DE SNEEUW NAAR DE ZON

Zaterdagmorgen nu – heerlijk uitgeslapen tot het wat warm werd in de tent en we naar buiten gevlucht zijn. Na weer een mooie fietsdag gisteren is het weer tijd voor een dagje rust en reorganisatie.
Vrijdagmorgen om 9:57 uur namen we de bus voor een kort (9 km) ritje van Pfunds naar Nauders. De fietsen hingen achterop de bus.

De bus ging door de tunnel, en zo omzeilden we een stevige klimpartij over een pas vlak voor de Reschenpas. Vanaf Nauders klom de weg gestaag naar de Reschenpas, met hier en daar een klimmetje, maar dat stelde niet al te veel voor.

Prachtige omgeving midden tussen besneeuwde bergen. – en zo reden we even voor 12 uur Italie binnen. Over de pas dachten we te gaan dalen, maar dat was een vergissing. De gemeenste hellinkjes kwamen nog. Het fietspad golfde op en neer langs de helling naast een stuwmeer. Dan zat je weer op de hoogte van het meer, en even later weer zo’n 50 m er boven. Dat ging zo door voor een km of 6.
Op de pas hadden we al gezocht naar iets warms te drinken, maar alles gesloten. In het dorp 6 km verderop was het al niet veel beter.
Maar even een stop op een ietwat beschut plekje om wat te eten en te drinken, en toen weer verder. Na het tweede meertje begon de afdaling echt, met hellingen tot 14% dook het fietspad naar beneden, en vanaf daar bleef het dalen, met hier en daar een vlak stuk om het trappen niet af te leren en een enkel hellinkje. We volgen min of meer de Zuid Tiroler wijnroute, een prachtige tocht door een dal dat zich tussen de hoge besneeuwde toppen naar beneden slingert, met schilderachtige dorpjes en kastelen.

We hadden op een camping iets eerder gemikt, maar omdat het toch naar beneden ging reden we maar door naar Merano, een tamelijk grote stad waar we nu op de stadscamping staan, redelijk dicht bij het centrum.
Terwijl ik dit type zit Georgette bij de wasserette waar we alles wat niet meer helemaal schoon was in een grote wasmachine geladen hebben.
Het is hier een heerlijke temperatuur – hebben we al dagen niet meer gehad – maar we zitten dan ook zo’n 1200 m lager dan gisteren op de zuidhellingen van de Alpen.

— Tijd om Georgette op te halen en de goed gevulde vuilniszak met was naar de camping te slepen, straks meer —

Zo, de was is weer gedaan, gedroogd en wat niet in de droger kon hangt te drogen. —

Toen we de grens met Italië over reden merkten we op dat we al naar heel wat landen toegefietst zijn in de loop der jaren.
Eerst de Santiago de Compostela reis: België, Frankrijk, Spanje.
Toen de North Sea Cycle Route: België, Frankrijk, Engeland, Schotland, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland.
Naar Les Saintes Maries de la Mer: België, Luxemburg, Frankrijk.
En nu dus op weg naar Rome: Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Italië.
Het lijkt heel wat, maar als je maar iedere dag een stukje fietst dan kom je na verloop van een aantal dagen een heel eind.
En onderweg heb je leuke ontmoetingen – vooral op campings kom je de medefietsers tegen die met hetzelfde routeboekje op weg zijn naar Rome, of andere steden in Italië.
Een collega fietser die hier vandaag ook een dagje rust houdt merkte op dat het zo heerlijk is dat tijdens zo’n tocht je hoofd zo heerlijk leeg raakt. Je laat allerlei toestanden thuis achter, en je laat het nieuws even het nieuws.
Wat hoogstens jammer is dat je langs zoveel leuke plaatsjes komt waarvan je zegt, hier zouden we meer tijd moeten hebben. Nou ja, denk je dan maar, als je dezelfde reis over de autoweg deed zou je niet eens zien dat er een leuk plaatsje was.

En dan de taal – tot nog toe hebben we hoofdzakelijk Duits nodig gehad, soms even wat Frans en een enkele keer iemand die beter Engels sprak. Ook hier in Italië zijn we nog in het Duits sprekende gebied. Daar rijden we morgen waarschijnlijk uit, en dan is het Italiaans en handen en voeten taal.

—-

From Pfunds we took a bus to Nauders – a 9 km bus ride but it save us several hundreds of meters climbing over a pass – the bus went through the tunnel.
From Nauders we climbed steadily but nowhere too steep to the 1515 metres high Reschenpass, on the border between Austria and Italy.
A wonderful trip with snow clad mountaintops wherever you looked, but cold, and windy – fortunately we had the strong north wind behind us, which even helped us up the hills.
It was a cold welcome we had in Italy. It WAS cold, and the first villages we passed through had a number of cafés and restaurants, all closed.
We had expected the easy part, going down the mountain, would start after climbing to the Reschenpass, but not so. We cycled along a lake. For a number of kms we climbed from lake level to about 50 metres higher, than dropped down again, and repeated the cycle a number of times – some of the climbs short but steep.
After we had passed the lakes, the track dropped down the valley, sometimes pretty steep at first., and from there on we went down, down, down.
So here we are, at Merano, altitude just over 300 metres. The last descent into Merano was along a spectacular 9 hairpins cycle track.
The camp site in Merano is in the centre of town, and we decided to stay an extra day in order to do some washing and reorganize our stuff.
This meant that we didn’t set the alarm, and woke at about 9:00 because it became rather hot inside our tent. None of the grim conditions for cyclists that prevailed high up above in Austria where we came from.

WINTERSPORT

Goed dat Georgette lid is van de ski vereniging. Dit zijn wintersport condities – Oostenrijk, sneeuw, kou, hoge bergen.
Waar beginnen we mee – de trein. De informatie dat er ieder uur een trein ging werd teruggeschroefd tot twee treinen per dag die fietsen meenamen. De juffrouw die me een kaartje verkocht keek afkeurend: ik had moeten reserveren.
Gevolg: 3 Nederlanders die daar stonden en wel gereserveerd hadden konden hun fietsen zo een fietsenwagon inrijden, met bagage en al,en daar neerzetten. Wij moesten een andere wagen in, onder het toeziend oog van een nerveuze conducteur liefst in 20 seconden alle bagage eraf halen en de fietsen in een ongelukkig hoekje aan een fietsenhaak hangen.

De trein bracht ons hoog aan de andere kant van de pas naar St Anton, waar het ritueel zich herhaalde. Met vereende krachten van een nu behulpzame conducteur en medereizigers werden fietsen en bagage weer uitgeladen en op het perron gezet.

Het sneeuwde, harde wind, nat en koud. Eerst maar een kopje koffie dus, toen even geld uit de muur trekken en vervolgens op weg, dalen, dalen, dalen, afgewisseld door een enkel klimmetje.
Ondanks de natte sneeuw, en later toen we wat lager kwamen de regen was het een prachtige weg, met uitzicht op majestueuze toppen en een hier en daar woest stromend riviertje in het dal.

In Landeck waren we op het laagste punt aangeland, en toe aan een hapje in de warmte om de versteende botten te reanimeren. Dat gebeurd gingen we verder richting Pfunds – we begonnen nu de Inn te volgen, stroomopwaarts. Prachtige weg langs grotendeels verkeersvrije kleine weggetjes en fietspaden, hoog vals plat gehalte afgewisseld door stevige hellinkjes, maar wat een uitzichten, met zo nu en dan de zon die even doorbrak en de besneeuwde toppen liet oplichten tegen de grijze wolken er achter.

Zes uur, Pfunds – even zoeken naar het overnachtingsadres. (Camping is bij deze temperaturen niet echt een aantrekkelijke optie).
Het pension waar we zijn neeergestreken heeft een sauna – even weer helemaal op temperatuur komen. Daarna een pizzaatje, en zometeen is het weer bedtijd.
Morgen met de bus over de eveneens besneeuwde pas richting Italië – dit is alweer de laatste nacht in Oostenrijk.

——

As the pass was unpassable because of the snow we took the train – turned out to be quite an operation – we had to squeeze the bikes high up into the train through a too narrow doorway, unpack the bikes inside and hang them from silly hooks, and the reverse action some 40 minutes later when we got off the train the other side of the pass, in St Anton.
It was cold, snowing and there was quite a bit of wind; time for a cup of coffee. After that we began the long descent into the valley towards Landseck, the lowest point on the route.
There we warmed ourselves during a quick lunch and then started to climb again towards Pfundz.
This turned out to be a scenic route indeed, with magnifient views all the time; and climbing slowly all the time, and sometimes not so slowly.
The pension we are staying at in Pfundz turned out to have a, verwy welcome, sauna.
tomorrow we will take the bus across another pass on the border between Austria and Italy.

… EN DAT MOET IK GELOVEN…

Zo sprak de café eigenaar in Uffelte (bij de brug) toen we daar op dag 1 stopten voor een verkoelend drankje en op zijn vraag waar we naar toe gingen zeiden dat het einddoel Rome was. ‘Ja ja,’ zei hij, ‘en dat moet ik geloven…’ Verkoelende drankjes hebben we vandaag niet nodig, maar we werden wel aan deze man herinnerd toen we onderweg werden aangehouden door een ééntandig oud mannetje (vast geen aanvullende verzekering) die duidelijk zin had in een praatje.

Dit lijkt zijn broer wel.

Waar we dan naar toe gingen – nou vandaag naar Lustenau, maar het einddoel was Rome. Dat verbaasde hem zeer: “Wat moeten jullie Hollanders daar nou? Jullie zijn toch allemaal evangelisch?” Mogelijk vond hij dat we beter in Worms hadden kunnen stoppen om Luther te vereren, maar naar Rome…??
De dag begon goed, met ontbijt gevolgd door een bezoek aan de tandarts in Kreuzlingen. Georgette haar kies kreeg een soort nood-reparatie – garantie tot de voordeur en ga in Nederland gauw naar je eigen tandarts.

Terug naar de camping. Daar tent opruimen, die was mooi droog, maar halverwege, spetter, spetter, stortbui. Gauw alles uit de tent gesleept, achterste haringen los getrokken, en de tent half opgevouwen, zodat het grondzeil van het achterste deel over de voorkant lag. Toen de haringen aan die kant los en de tent naar een droog washok gesleept, waar inmiddels ook de fietsen en de tassen stonden. Zo kwam het allemaal toch weer goed.

Tot een uur of drie was het een plezierige tocht en wisten we met wat schuilen de buien te ontwijken. Om ongeveer drie uur dronken we ergens een kopje koffie, en begon het echt te regenen. Het zag ernaar uit en dat klopte dat het voorlopig niet meer op zou houden. Fietsen dus maar. En een hotelkamer gereserveerd in Lustenau (Oostenrijk), waar we ook weer op onze originele route zitten.

Daar aangekomen was het wel weer droog, maar wij nat, en we genoten van een warme douche, een droge kamer en een lekker maal. En de tent hangt te drogen.
Morgen verder, eindelijk, de Alpen in.

Hierboven een kaartje van de Bodensee. Even dubbelklikken als je het groter wilt zien. Wij fietsten vanaf links even boven ‘t midden, Schaffhausen naar rechts onderaan, Lustenau, langs de zuidkant van het meer. Overnachtingsplaatsen Wagenhausen en Kreuzlingen.
——

…AND YOU WANT ME TO BELIEVE THAT…

Thus said a café owner in The Netherlands on the first day of this trip when he was told our we wanted to cycle all the way to Rome. We were reminded of him when we met an old man with one tooth on the road today – he stopped us and just wanted someone to talk to. Where were we going? To Rome? But why, we were Dutch, weren’t we? And the Dutch are Evangelical Lutherans, aren’t they? So, why on earth would Dutch people want to go to Rome?
The day started out with breakfast, followed by a visit to the dentist who patched up Georgette’s tooth, no guarantee beyond the front door and make sure you pay a visit to your own dentist as soon as you get home.
Back at the camp site we started packing the things when it suddenly started to rain, just a ten minute downpour, but enough to get our tent nice and wet.
The first part of the trip today was quite pleasant – the lake and the mountanins looked great and we sort of managed to find dry places to wait for the occasional showers to pass.
After the last cup of coffee the rain started again and it looked as if it was going to last – which it did, so we booked a hotel room in Lustenau (Austria) and arrived there some three hours later, rather cold and not quite dry. We really enjoyed the warm shower, the dry and warm room, and a perfect meal in the restaurant.
To be continued tomorrow, into (and up) the Alps.

DE BODENSEE RADWEG

Aanrader voor wie een leuk fietstochtje wil maken, al of niet met de e-bike met oplaadpunten onderweg, doe eens een rondje Bodensee. Goed aangegeven, bijna helemaal vlak, op een enkel onbeduidend klimmetje na. En als je het via een organisatie regelt met vooraf geregeld onderdak en bagagevervoer is het a helemaal gemakkelijk. De Bodensee is zo’n 100 km lang. En de totale route neemt zo’n vier á vijf dagen in beslag.
Wie er vlak heen wil fietsen, volg dan de Rhein Radweg, van Rotterdam tot Bazel, en doe het stukje Bazel -> Bodensee met de trein, want daar zitten leuke klimmetjes in – die je met je e-bike trouwens weer reuze gemakkelijk neemt.
Die dingen zijn hier razend populair, vooral ook veel sportieve, mountainbike-achtige bolides, en als je de eerste helling opgefietst bent begrijp je meteen waarom.

En dan is het nu tijd voor het weer – minder buien dan in Nederland, maar ze zijn wel nat als ze vallen. Vandaag nog een stevige hagelbui. We hebben er weinig last van gehad – soms heb je geluk met de timing.
Om 7 uur vanmorgen regende het nog behoorlijk – dus langzaamaan opgestaan. Het doel van de volgende etappe is al duidelijk: Kreuzlingen (vlak onder Konstanz) waar Georgette een tandartsafspraak heeft om haar afgebroken kies te repareren.
Na opstaan en rustig ontbijt naar het postkantoor om 4,5 kg overbodige bagage terug naar Nederland te sturen.
Het bleef droog en bij terugkomst op de camping de tent droog ingepakt – net klaar, en ja hoor, regen.
Na een tijdje schuilen in de comfortabele zitkamer van de camping toch maar opgestapt, in van die regen die er uitziet alsof het nooit ophoudt.
4 Km verderop, kopje koffie en een broodje, en weer de regen in – die het vijf minuten later voor gezien hield en ruimte maakte voor de zon die zo nu en dan zijn best deed er toch nog een leuke dag van te maken. Met stevige wind in de rug reden we over de zo goed als vlakke fietsroute langs het meer, met mooie uitzichten op het meer, de bergen in de verte en de hellingen naast ons.
De tent staat inmiddels weer, de in de campingwinkel gekochte lunch om vijf uur smaakte prima.
Het weerbericht voor de komende dagen: nat, koud, het kan dus altijd meevallen.

Wel een nationalistisch volkje, die Zwitsers. Je ziet heel regelmatig Zwitserse vlaggen wapperen, en we hebben al een paar keer horen vertellen, met zekere trots, dat we hier in Zwitserland waren, en niet in de EU, en dat Zwitserland zo zijn eigen wetten, regels en voordelen had.

THE LAKE CONSTANCE CYCLE ROUTE

A good idea for those who want to cycle near mountains but on quiet level roads with great views across the lake and the surrounding countryside.
You meet lots of cyclists, many of them on e-bikes – very popular here, and once you’ve tried a few of those hills you know why.
A roundtrip Lake Constance usually takes 4 to 5 days – the length of the lake is some 100 kms. There are quite a few organisations that offer bike tours with hotels booked beforehand and they take care of luggage transport.

The weather – wet and cold with some sunny spells – we were lucky, we got most of the sunny spells while on the bike.
First thing this morning, after an unhurried breakfast because it was raining was a trip to the post office where we sent some 4,5 kgs of stuff we can do without home. Travel lighter up the hills.
After that we packed the tent, dry by then, and as soon as we had it safely on the bikes the rain set in again.
We waited for some time for the worst to pass, and then set off, had some more rain and a cup of coffee in a roadside café, after which the rain gave up and we enjoyed the trip to Kreuzlingen along quiet cycle tracks and country roads with great views of the lake.
As Georgette has an appointment at a Kreuzlingen dentist’s to repair her broken off tooth, we couldn’t go any further and pitched our tent at the camping site here.

The Swiss, proud of being Swiss and out of the EU. Several people told us so. The Swiss are like the Brits – they look down on the EU, with this difference that they are glad not to be in (but enjoy the privileges) whereas the Brits would like to be out and continue enjoying the privileges.

SONTAG – RUHETAG

Stein am Rhein – we zijn aan het einde van de Rhein Radweg, bij het begin van de Bodensee. Gisteren was een dag met stevige klimmetjes. Vannacht spookte het en klonk het alsof we de tent uitwaaiden, maar vandaag valt het weer toch weer reuze mee – wel harde wind maar zon. We besloten om maar even een rustdag in te lassen – een andser stel kampeerders die we eerder onderweg zagen, met karretje met kind, en die er dus een dag langer over gedaan hebben, denken er net zo over.

Tijd om terug te kijken op de tocht langs de Rijn, van Remagen tot het begin van de Bodensee.
Vijf aspecten vallen op:
– geschiedenis
– natuur
– vervoer (boten en wij op de fiets)
– energie
– de Rijn als grensrivier

Geschiedenis – je komt door allerlei plaatsen met (overblijfselen van) oude gebouwen. Je komt sporen van een ververleden tegen, de Romeinen en daarvoor. Hier en daar monumenten, vaak ter herinnering aan de één of andere oorlog, met eerbetoon aan de gevallenen.

Oorlog 1813-1815 (When will they ever learn?)

En een rivier als de Rijn is natuurlijk vanouds een verbindingsweg van groot belang geweest, zowel over het water als over land langs de vlakke oevers, van groot strategisch belang dus.

De rivier zelf – stromend water, vis, vogels, maar ook het gebied langs de rivier, vaak beschermd natuurgebied, met achter de dijk meertjes, moerasachtig gebied, bos, vogels, bloemen, planten.

Vrachtboten, containerschepen, cruiseschepen, ze varen af en aan. Zowel links als rechts van de rivier vind je op de meeste plaatsen wegen en de spoorlijn. En dan natuurlijk links en rechts van de Rijn de Rhein Radweg, vaak over heel rustige weggetjes, waarvan helaas het wegdek nog wel eens te wensen overlaat.

Energie – Zo nu en dan kom je langs waterkracht centrales – en andere centrales die het koelwater van de Rijn gebruiken.

En dan de Rijn als grensrivier. In Frankrijk kwamen we nog langs een paar overblijfselen van de beruchte Maginot linie die de Duitsers had moeten tegenhouden, maar dat niet deed omdat de Duitse legers door België Frankrijk binnentrokken en de Duitse vliegtuigen eroverheen vlogen.
En nu ga je overal zonder moeite de Rijn over, van land naar land. De rivier met zijn vele bruggen is meer een verbindende dan een scheidende factor. In Zwitserland waar de grens nogal een grillig verloop heeft is het hier en daar lastig bij te houden of je nu weer in Duitsland bent dan wel in Zwitserland.

Stein am Rhein – the end of the Rhine cycle tour. From here we will cycle along the Bodensee to Bregenz, where we will pick up the ‘official’ route again. We decided on a day’s rest, after the rather strenuous efforts of the days before. Last night the wind and the rain kept us awake for some time, but this morning the weather turned out to be fine.
Right now is a bad time to be outside – a thunderstorm and a fair amount of rain. Fortunately this camping site has big room with a tables and chairs, a bookcase with German books, so we can sit inside, check the mail, unload the camera, update the blog and be happy not to be outside on the bikes.
We will see what tomorrow will bring, but the forecasts are not encouraging.

The end of the Rhine cycle track.

There are a number of, obvious, aspects that were very noticeable:

Cycling down the Rhine you can’t help noticing its
1. varied history
2. nature
3. traffic
4. energy
5. the function of the River as a border between countries

History – as the Rhine has always been of strategic importance, there are many historical sites dating back to Roman times and possibly before. Many towns on the river have buildings dating back to medieval times, showing their importance for trade and as government centres, and then there are of course the ever so many castles on the mountainsides or tops along the river.

Nature – as you cycle down the minor roads along the river, sometimes on dykes, sometimes below them, you pass through many nature reserves, along small lakes, through forests and sometimes marshland – a world populated by birds and small animals, plants, ever so many flowers this spring time of the year.

The river has always been important for travelling, be it by boat or on roads or paths along the river. The Roman legions followed the rivers for their conquests and later administration of the conquered lands. Trade has always been important along the river.
So nowadays there’s boats on the river, trains and roads on the banks, and fortunately for cyclists, quiet roads an cycle tracks.

Energy – there are ever so many power stations along the river, water power and some nuclear power stations needing the water for cooling.

The Rhine, border between several countries – cycling down the Rhine, it was first a border between Germany and France. Where it often served as a barrier between enemy forces, the many bridges and ferries now give easy access to the other country, and the river serves more as a means of easy communication, than as a forbidding border.

In Switzerland we sometimes didn’t know whether we were in Germany, or back in Switzerland – if they want francs this must be Switzerland.
And now for tomorrow – we’ll see what the weather does, if possible we’ll see how far we get towards Bregenz – if it’s too awful we may decide on another day’s rest. And we may decide to have another look at our luggage and send things home that we don’t need anymore or feel we can do without.

Een PRACHTIGE route – maar nu het serieuze klim en klauterwerk. Echt wel een paar hellinkjes fiets naar boven schuiven erbij. Was het gisteren de dag van de zwanen, nu was het de dag van de adelaars. Majesteus zweefden ze boven de dalen waar we door fietsten, doken naar beneden en stegen schijnbaar moeiteloos weer omhoog. We kwamen langse de beroemde waterval in de Rijn bij Schaffhausen – een ware tourist trap met een hoog toerbussen gehalte. Maar ja, als jet er zo vlak langs fietst moe je natuurlijk wel even gaan kijken – dus 10 zwitserse francen betaald voor het genoegen wat trappen af te lopen naar een paar uitzichtpunten vanwaar je het vallende water goed kunt zien.

Stein am Rhein, aan het eind van de route van vandaag is een uitermate schilderachtig plaatsje. 2 km uit de route vonden we onze camping, en vanuit het restaurant waar we de calorietjes weer aangevuld hebben wordt dit wereldkundig gemaakt.
Morgen beginnen we de trip naar Bregenz, langs de Bodensee Radweg – waarschijnlijk een tripje van twee dagen.

We took the scenic route along the Swiss side of the Rhine – maybe the route on the German side would have been shorter (and fewer steep inclines), but far less interesting. We passed by the famous falls at Schaffhausen – a real tourist trap. But what can you do – you won’t get a second chance, so with hundreds of people who had been dropped there by buses or got out of their cars in the mega car parks we bought our tickets and descended the steps that led you to the platforms where you could watch the water tumbling down the falls.
Stein am Rhein turned out to be a very picturesque town, but we had little time to sample the sights as we had to hurry to be in time at the campsite in Wagenhausen.

Een een korte impressie – misschien later meer. We gingen de brug over in Rheinfelden en waren weer aan de Duitse kant van de Rijn. Een prachtige route – maar de hellingen begonnen er serieus uit te zien – en te voelen. Zo nu en dan ook even de fiets omhoog duwen tegen een 20+ % hellinkje. Het was weer een dag van veel zwanen, in het water en met nesten op het pad. Toch ook weer wat gravel wegen. Ach ja, de uitvinder van het asfalt, hij verdient een gouden medaille, een ereplaats in de zevende hemel en de hoogste onderscheiding, de gouden fietshelm.
Einde van de etappe was Hohentengen – bij iedereen bekend natuurlijk – de camping was een vervaarlijk steile helling af, naar beneden. Daar aangekomen bleek het een megacamping te zijn, receptie gesloten en telefoonnummer antwoordde niet. We konden wel ergens de tent neerzetten, maar voor toiletten en douches had je een sleutel nodig. Iemand van het restaurant belde toen maar een andere camping, een kilometer of 2 verderop, wel nog even een paar hellinkjes, maar daar was het perfect geregeld, genoten we van het eten en een prima plaatsje voor de tent.
Misschien later meer aan de hand van een paar foto’s onderweg.

A shorthand impression – From Rheinfelden we crossed the bridge into Germanyand follwed the German side of the Rhine. Great trip, but a number of easy descents and demanding climbs. It was the day of the swans, in the water and on the cycle track, nests all over the place.
And gravel and mud roads – oh the inventor of tarmac cycle tracks, may he have a place of honour in the seventh heaven and the ultimate honour, the golden cycle helmet!!!
We got to Hohentengen and dropped down a steep hill to the camping site. No one at reception but you were free to pitch your tent on a small field at the end of the mega caravan site – only, for toilets and showers one needed a key.
The owner of the restaurant on the site suggested we go to the next site some 2 km down (or rather, most of the way up the road. This proved to be a much more pleasant site, and there was a shortcut from there to the bridge where we could pick up our route again.
Maybe more a bit later, when we have had time to look at the pictures we took and remember what we saw on the way.

We wilden eigenlijk verder fietsen. De dag begon zo goed, met prachtig weer reden we van Bad Bellingen naar de Zwitserse grens. Net zo’n soort pad langs de Rijn als de dag ervoor, maar nu droog en weinig wind.
In Bazel aangekomen eerst een hapje eten in een restaurant bij een sport en activiteitencomplex gebouwd onder een dubbele autoweg (twee lagen boven elkaar) die daar de Rijn over gaat.
We staken de brug over naar de zuid oever van de Rijn en je kunt natuurlijk niet door een stad als Bazel heenracen zonder hier en daar even stil te staan om een en ander te bekijken. Dat kostte dus wat tijd.
Daarna de rit naar Rheinfelden – en ja, je bent in Zwitserland, dus dan moet er wat geklommen worden. Daar zaten leuke hellinkjes bij, niet hoog, maar wel steil. Zo nu en dan was het even fietsen omhoog duwen.

de grens

Op weg naar Rome moet je natuurlijk ook even stil staan bij het Romeinse theater in Kaiseraugs. Ik kan het natuurlijk bechrijven, maar kijk zelf maar:
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Theater_Kaiseraugst.jp
Om daar langs te gaan maakte de fietsroute wel weer een stevig extra klimmetje.

In Rheinfelden aangekomen was het ongeveer half zes – een fietser die we spraken wist te melden dat er in de omgeving van de camping waar we naar toe wilden weinig te beleven was (in the middle of nowhere, en zo zag het er ook uit op de kaart).
En het was toch al wat laat aan het worden, en om de hoek was een soort hostel – goedkoop voor Zwitserse begrippen. Daar zitten we nu dus. Rheinfelden is een leuk stadje. We zijn nog even de voetgangersbrug naar Duitsland overgelopen. En daarna een pizza in het restaurant om de hoek. Morgen verder.

—–

We had wanted to do some more miles than we did. Perfect start of the day, weather ok, no rain, hardly any wind. So we got to the German Swiss border in pretty good time.
After a quick lunch (the weather outside turned nasty with a lot of wind and ik looked like rain) we got on our bikes, and the weather turned fine again.
Of course when passing through an interesting city like Basel one has to get off the bike now and again to see the sights. That took some time.
After that we got a taste of what cycling in Switzerland is like – some pretty stiff climbs, not high, but steep.
We passed the Roman theatre: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Theater_Kaiseraugst.jpg
In Rheinfelden some cyclists we met suggested this was the best place to spend the night and we decided to take his word for it, and left the remaining 200 kms we were planning to do for tomorrow.