Een een korte impressie – misschien later meer. We gingen de brug over in Rheinfelden en waren weer aan de Duitse kant van de Rijn. Een prachtige route – maar de hellingen begonnen er serieus uit te zien – en te voelen. Zo nu en dan ook even de fiets omhoog duwen tegen een 20+ % hellinkje. Het was weer een dag van veel zwanen, in het water en met nesten op het pad. Toch ook weer wat gravel wegen. Ach ja, de uitvinder van het asfalt, hij verdient een gouden medaille, een ereplaats in de zevende hemel en de hoogste onderscheiding, de gouden fietshelm.
Einde van de etappe was Hohentengen – bij iedereen bekend natuurlijk – de camping was een vervaarlijk steile helling af, naar beneden. Daar aangekomen bleek het een megacamping te zijn, receptie gesloten en telefoonnummer antwoordde niet. We konden wel ergens de tent neerzetten, maar voor toiletten en douches had je een sleutel nodig. Iemand van het restaurant belde toen maar een andere camping, een kilometer of 2 verderop, wel nog even een paar hellinkjes, maar daar was het perfect geregeld, genoten we van het eten en een prima plaatsje voor de tent.
Misschien later meer aan de hand van een paar foto’s onderweg.

A shorthand impression – From Rheinfelden we crossed the bridge into Germanyand follwed the German side of the Rhine. Great trip, but a number of easy descents and demanding climbs. It was the day of the swans, in the water and on the cycle track, nests all over the place.
And gravel and mud roads – oh the inventor of tarmac cycle tracks, may he have a place of honour in the seventh heaven and the ultimate honour, the golden cycle helmet!!!
We got to Hohentengen and dropped down a steep hill to the camping site. No one at reception but you were free to pitch your tent on a small field at the end of the mega caravan site – only, for toilets and showers one needed a key.
The owner of the restaurant on the site suggested we go to the next site some 2 km down (or rather, most of the way up the road. This proved to be a much more pleasant site, and there was a shortcut from there to the bridge where we could pick up our route again.
Maybe more a bit later, when we have had time to look at the pictures we took and remember what we saw on the way.