Vrijdag 6 juni – ontbijt in het hotel – na het ontbijt staat de taxi al voor en een uurtje later zijn we op het vliegveld. Het gebruikelijke vliegveld gedoe – natuurlijk staan we heel erg in de verkeerde rij bij het inchecken. Voor ons staat een familie met een meneer in een rolstoel (relatief licht model), en de juffrouw achter de balie voert geagiteerde telefoongesprekken omdat de meneer wel mee mag maar de rolstoel niet – lastig als je gehandicapt bent. Het komt toch nog allemaal goed.
We hebben zo’n 6 weken gefietst – Transavia maakt dat in twee en een half uur zo goed als ongedaan – en we landen voor de verandering eens op Rotterdam Airport.
Daar opgehaald door Janneke door naar de verjaardag van Mireille in Heerhugowaard, avondeten in Bussum en de, vertraagde, trein naar Groningen, gevolgd door de bus naar Leek en zowaar, het huis staat er nog.

Over een paar dagen zetten we nog wat foto’s in deze blog – met commentaar en overdenkingen – terugkomen dus. En wie weet wat voor lezenswaardigheden er nog volgen. Fietsen naar Rome doen we niet meer – hoewel we het iedereen kunnen aanraden. Het is ons goed bevallen. En als je wat kilootjes wilt verliezen – naar Rome fietsen – je mag alles eten wat je wilt. Ik ben er 6 kg lichter van geworden. Kilo per week.

—

Friday June 6th – breakfast in the hotel. After breakfast we get into the waiting taxi and are driven to the airport. The usual airport hassle, only a bit more. Of course we’re in the wrong queue – there’s a handicapped man in a wheelchair and they will take him, but not the wheelchair – too heavy the lady says, plane won’t take off or so. After a lot of agitated telephone calls it is decided the wheelchair can come as well and it is our turn – we don’t have any wheelchairs, but only two pieces of cabin luggage.
In two and a half hours Transavia takes us from Rome to Rotterdam, undoing all those kms we cycled in about 6 weeks.
In Rotterdam we are met at the airport by Janneke who drives us to Heerhugowaard to pay Mireille a short birthday visit, then to Bussum for a quick meal and to the railway station for a not so quick trainride to Groningen, followed by the bus to Leek, and we are home again.
Time to think of where to go next.

Colloseum – St Clements – Pantheon

We begonnen de dag rustig – met het inpakken van twee grote verhuisdozen met bagage. Toen we nog twee kleine tasjes over hadden met wat kleding, toiletspullen en andere dingen die we bij ons wilden houden, leverden we de dozen samen met de fietsen in voor verzending naar Nederland.
Dat was dan de laatste – en een wel vriendelijke maar wat voorzieningen betreft een van de minste campings die we gehad hebben op deze reis (het bord bij de ingang vermeldt: Italiaanse sfeer, Nederlandse kwaliteit en management – tja, het is maar hoe je het ziet: de wifi deed het niet en voor een uurtje computergebruik om toch wat noodzakelijke dingen te regelen moest je stevig betalen, geen toiletpapier, sanitair heel matig, restaurant (waar was dat dan?) gesloten – maar verder, toch wel leuk en alle medewerking bij de noodzakelijke dingen die geregeld moesten worden.
Vaarwel camping, en weer met de bus naar het station en met de trein naar Rome – eerst naar het hotel dat we geboekt hadden voor de laatste nacht.
Continue reading 42 – dag/day 42 – Rome →

ROME – St Pieter

Wat zou de eenvoudige Galileese visser Petrus gezegd hebben van de kerk in rome die zijn naam draagt? Als hij de boodschap van zijn meester een beetje begrepen had waarschijnlijk niet veel goeds. Continue reading 41 – day/dag 41 – ROME →

ROME – Vaticaans Museum – Sixtijnse Kapel- Straatjes en Pleinen

Alle wegen leiden naar Rome, en die wegen zijn waarschijnlijk behoorlijk druk geweest, want wat een mensen!!!
De bus bracht ons naar Anguillara en daar werden we in een trein gepropt naar Rome St Pietro. Bij volgende stations op de route bleek dat er nog veel meer bij kon.
(foto van wikipedia)
Van het station naar het Vaticaan was een paar minuten lopen. En daar stonden de rijen, lekker in het bloedhete zonnetje, honderden meters lang; één voor de St Pieter, één voor het Vaticaans museum, of liever: de Vaticaanse musea.
Nu was daar ook een informatiepunt waar je tickets kon kopen voor het museum – aanmerkelijk duurder dan die de mensen uit de rij moesten betalen, maar je kon wel met een dame meelopen die je door de ingang vooraf geboekte tickets meenam zonder de lange wachttijd.
Van het Vaticaans Museum kun je alleen maar zeggen: overweldigend. De eindeloze gangen en zalen met kunstschatten en archeologische vondsten, en de duizenden mensen die er, gedeeltelijk in groepen met een gids, rondliepen. De gegidste groepen waren bijzonder. Ze stonden nergens stil – dat zou ook niet kunnen want het zou voor een onmiddellijk verkeersinfarct zorgen – maar schuifelden met de menigte langs de hoogtepunten uit het museum, allemaal met zo’n oortje, terwijl de gids in het voorbijlopen commentaar gaf op wat ze zagen en waar ze p moesten letten.
Er waren ook afdelingen waar een serene rust heerste, bv de afdeling Etruskische kunst en gebruiksvoorwerpen – minstens even boeiend als de rest, maar niet gerekend tot de topstukken: de Michelangelo’s etc.
Volgens de dame die ons de tickets verkocht had je ongeveer twee uur nodig om het museum te bekijken. Dat zou een hele prestatie zijn, als je stevig door zou (kunnen) lopen zou je misschien in twee uur alle zalen en gangen door kunnen lopen, maar geen tijd hebben om iets te bekijken.
Wij hebben er vijf uur doorgebracht, en echt lang niet alles gezien wat er te zien viel – hele afdelingen overgeslagen.

Toen even wat anders – een wandeling van het Vaticaan langs Castel Sant’Angelo, (zie Wiki als je erover lezen wilt, wij zijn er niet in geweest) over de brug van de Tiber naar het oude historische centrum van Rome. Daar leuke straatjes, gezellige pleinen, en even lekker eten in een restaurantje.
We moesten wel op tijd de trein terug naar de camping hebben, en helaas kwam de ober na een tijdje wachten met excuses vermelden dat hij onze bestelling vergeten was.
Het eten dus een beetje naar binnen geschrokt en toen naar het station waar we de laatste trein nog haalden.
Ook de bus bleek nog te komen, tot grote opluchting van een aantal mensen die minstens een half uur ongeduldig de weg af stonden te staren of er nog een bus zou komen.

Een fotootje komt nog als we weer thuis zijn – het is nu al 5/6 en laat)
For English speaking readers – an update will follow later.

Als je lang en gelukkig wilt leven, fiets dan niet iedere dag van camping Smeraldo naar Rome, het bekort je kansen aanzienlijk. Als je lang van je nieuwe fiets wilt genieten, idem. Van het ene diepe gat in het andere donderen en over lange stukken verweerd en gescheurd asfalt fietsen eist zijn tol.
Maar, om een uur of één stonden we op het plein van de St Pieter, met onze vermoeide fietsen. Mission accomplished, en de kleinste staat ter wereld toegevoegd aan onze lijst van befietste landen: Vaticaanstaad.

En dan natuurlijk: Partnerruil. We gingen op weg met Reitsma’s route naar Rome en volgden hem naar deze camping. Om zijn route te vervolgen moesten we een heel stuk terugrijden, hellingen op, slechte wegen, maar daarna zouden we een relatief rustige route Rome in volgen.
Op de camping troffen we fietsers die de route van Benjamins volgden, die langs deze camping loopt, en vandaar een kortere, maar, naar we al gauw merkten, aanmerkelijk drukkere route naar Rome volgde. Ze hadden twee routeboekjes bij zich waarvan wij er één konden lenen, dus we zijn met Reitsma begonnen, hem onderweg zo’n 600 km ontrouw geweest om de Rijn te kunnen volgen, en uiteindelijk met Benjamins geëindigd. Het voordeel van de Benjamins route is dat je:
a) eerder van Camping Smeraldo in Rome bent, met net iets minder klimmen;
b) geen groot stuk zelfde weg hoeft terug te rijden;
c) het eerste stuk langs het bijzonder mooie Lago Bracciano rijdt;
d) de kans krijgt te ervaren dat duizenden Italiaanse automobilisten heel coulant rekening houden met fietsers die zich op een gevaarlijke, drukke weg wagen;
e) je een flink stuk door het drukke verkeer van Rome rijdt voordat je opeens langs de muren van Vaticaanstad rijdt en voor de St Pieter staat.

Net aangekomen op het grote plein voor de St Pieter: fotomoment. We zijn er. Iemand biedt aan een foto van ons tweeën te nemen.
Even later worden we aangesproken door een collega net aangekomen fietser:
‘Do you speak English?’
‘Yes, we do.”
‘Can I make a photo of you, with me, to show that older people can do it, too?’
‘Yes, of course. Where do you come from?’
‘From Croatia.’
‘Where in Croatia? Zagreb?’
‘Yes, from Zagreb – you know Croatia?’
Enzovoort enzovoort. Hij (eind dertiger) wilde aan zijn vrouw of vriendin laten zien dat (veel) oudere mensen ook naar Rome konden fietsen.

En toen. Dezelfde weg terugfietsen had gekund, maar het alternatief was de trein van station San Pietro naar een station hier 11 km vandaan. Dat leek ons een goed idee.
Treinkaartjes en vooral kaartjes voor de fietsen uit de automaat die uitstekend Italiaans sprak was nog even een probleem, maar ook dat lukte. De conducteur die onze kaartjes gecontroleerd had snapte helemaal dat ons Italiaans wat gebrekkig was, want alle plaatsen waar we stopten (veel, op deze lokale boemel) werden in het Italiaans omgeroepen, maar toen wij moesten uitstappen ook in het Engels.
De laatste 11 km terug naar de camping, en de fietsreis zit erop. Fietskleren uit, helmen af, douchen.
En we zijn precies op tijd vertrokken en aangekomen. We beat the heat. Het was vandaag nog heerlijk fietsweer, een graad of 25 of zo. Vanaf morgen wordt het hier warmer en gaan we naar de +30.

We hebben hier geen internetverbinding – moeten even zien of we dit later op de dag kunnen versturen vanuit een restaurant met hopelijk toch Wifi, anders vanuit Rome. En als er nog iets boeiends te vermelden valt over wat we in Rome zoal zien, dan komt dat… tja, dat ligt eraan wanneer we weer online zijn.