Als je lang en gelukkig wilt leven, fiets dan niet iedere dag van camping Smeraldo naar Rome, het bekort je kansen aanzienlijk. Als je lang van je nieuwe fiets wilt genieten, idem. Van het ene diepe gat in het andere donderen en over lange stukken verweerd en gescheurd asfalt fietsen eist zijn tol.
Maar, om een uur of één stonden we op het plein van de St Pieter, met onze vermoeide fietsen. Mission accomplished, en de kleinste staat ter wereld toegevoegd aan onze lijst van befietste landen: Vaticaanstaad.

En dan natuurlijk: Partnerruil. We gingen op weg met Reitsma’s route naar Rome en volgden hem naar deze camping. Om zijn route te vervolgen moesten we een heel stuk terugrijden, hellingen op, slechte wegen, maar daarna zouden we een relatief rustige route Rome in volgen.
Op de camping troffen we fietsers die de route van Benjamins volgden, die langs deze camping loopt, en vandaar een kortere, maar, naar we al gauw merkten, aanmerkelijk drukkere route naar Rome volgde. Ze hadden twee routeboekjes bij zich waarvan wij er één konden lenen, dus we zijn met Reitsma begonnen, hem onderweg zo’n 600 km ontrouw geweest om de Rijn te kunnen volgen, en uiteindelijk met Benjamins geëindigd. Het voordeel van de Benjamins route is dat je:
a) eerder van Camping Smeraldo in Rome bent, met net iets minder klimmen;
b) geen groot stuk zelfde weg hoeft terug te rijden;
c) het eerste stuk langs het bijzonder mooie Lago Bracciano rijdt;
d) de kans krijgt te ervaren dat duizenden Italiaanse automobilisten heel coulant rekening houden met fietsers die zich op een gevaarlijke, drukke weg wagen;
e) je een flink stuk door het drukke verkeer van Rome rijdt voordat je opeens langs de muren van Vaticaanstad rijdt en voor de St Pieter staat.

Net aangekomen op het grote plein voor de St Pieter: fotomoment. We zijn er. Iemand biedt aan een foto van ons tweeën te nemen.
Even later worden we aangesproken door een collega net aangekomen fietser:
‘Do you speak English?’
‘Yes, we do.”
‘Can I make a photo of you, with me, to show that older people can do it, too?’
‘Yes, of course. Where do you come from?’
‘From Croatia.’
‘Where in Croatia? Zagreb?’
‘Yes, from Zagreb – you know Croatia?’
Enzovoort enzovoort. Hij (eind dertiger) wilde aan zijn vrouw of vriendin laten zien dat (veel) oudere mensen ook naar Rome konden fietsen.

En toen. Dezelfde weg terugfietsen had gekund, maar het alternatief was de trein van station San Pietro naar een station hier 11 km vandaan. Dat leek ons een goed idee.
Treinkaartjes en vooral kaartjes voor de fietsen uit de automaat die uitstekend Italiaans sprak was nog even een probleem, maar ook dat lukte. De conducteur die onze kaartjes gecontroleerd had snapte helemaal dat ons Italiaans wat gebrekkig was, want alle plaatsen waar we stopten (veel, op deze lokale boemel) werden in het Italiaans omgeroepen, maar toen wij moesten uitstappen ook in het Engels.
De laatste 11 km terug naar de camping, en de fietsreis zit erop. Fietskleren uit, helmen af, douchen.
En we zijn precies op tijd vertrokken en aangekomen. We beat the heat. Het was vandaag nog heerlijk fietsweer, een graad of 25 of zo. Vanaf morgen wordt het hier warmer en gaan we naar de +30.

We hebben hier geen internetverbinding – moeten even zien of we dit later op de dag kunnen versturen vanuit een restaurant met hopelijk toch Wifi, anders vanuit Rome. En als er nog iets boeiends te vermelden valt over wat we in Rome zoal zien, dan komt dat… tja, dat ligt eraan wanneer we weer online zijn.