Hulde aan de Noorse spoorwegen – waar ze in Zweden geen fiets in de buurt van het station willen zien, zijn de Noren fietsvriendelijk zelfs als je met een buitenmodel gele tandem verschijnt. Zo’n trein heeft een stuk of vijf fietsplekken, en dan moet je je fiets aan zo’n haak hangen. Dat gaat dus niet met een tandem, dus als er veel fietsers zijn zou het een probleem kunnen worden, maar aangezien het er vandaag maar twee waren (een fiets uit Haren en een fiets uit Leek, we houden het Gronings) was het geen probleem.
De treinreis van Bodø naar Trondheim duurt zo’n tien uur, en voert, hoe kan het ook anders in Noorwegen, door prachtig bergland, met hier en daar fantastische uitzichten, maar vanaf de fiets is het toch nog mooier.
Trondheim, we zitten dus weer een eindje onder de poolcirkel, en de zon gaat hier weer onder, voor even.
We blijven hier weer een dag, want Trondheim is de moeite van het bekijken waard, dat zagen we al toen we naar ons hotel (meer een soort hostel/jeugdherberg) met de melodieuze naam Singsaker Sommer Hotel reden. Ook dit is weer geboekt via Booking.com, ik heb zoveel bij ze geboekt dat ik inmiddels de qualificatie ‘genius’ heb (eindelijk erkenning van mijn bijzondere kwaliteiten) en soms een procentje korting krijg op een overnachting.

—–

I raise my hat to NSB (Norwegian Rail). Unlike their Swedish neighbours/colleagues they are cyclist friendly even if you show up with a yellow tandem. We boarded the train in Bodø and after an appr ten hour ride through scenic Norway got off at Trondheim Central Station, from where a two km ride (the last bit climbing some 50 m) took us to the Singsaker Sommer Hotel where we’ve put up for two days. Trondheim is well worth a visit, and we plan to make the most of it tomorrow.

Bamse, Honningsvåg. Google maar even

The biggest troll ever

One of many tunnels

Midnight Sun

The Arctic Cathedral

In drie maanden uit en thuis.
We hadden onszelf drie maanden gegeven voor ons rondreisje. Omdat we dat uitsluitend fietsend niet gaan halen op een relaxte manier en omdat het weer hier in het noorden onveranderd slecht blijft (vandaag: regen en harde zuid westen wind, zou dus tegen zijn) hebben we vandaag treintickets geboekt van Bodø naar Trondheim. Volgens de Noorse spoorwegen de mooiste treinreis ter wereld. Dat wordt dus morgen, want de trein voor vandaag was volgeboekt. Op zich is dat niet zo erg, want het verschil in prijs voor het treinkaartje is bijna gelijk aan een hotelovernachting hier – kaartes die je op de dag zelf boekt zijn duurder. Al weer een rustig dagje dus om wat in Bodø rond te kijken, wat mails te beantwoorden en misschien wat orde aanbrengen in de veel te veel foto’s die we genomen hebben.
De weersverwachting voor het gebied ten zuiden van Trondheim ziet er goed uit – we kijken dus uit naar een mooie route van Trondheim naar Bergen. De fietsroute van Trondheim naar Bergen (ruim 800 km) voert langs de kust over grotendeels rustige wegen, van eilandje naar eilandje met veel bruggen en veerverbindingen. We hebben er zin in, zeker als de weersverwachting voor de komende week uitkomen.
Van Bergen zijn we ooit naar huis gefietst (5 jaar geleden) via Kristiansand en Oslo. Deze keer doen we het anders, maar hoe blijft nog even geheim omdat we nog niet besloten hebben welke route/veerboten we nemen.

Bodø op zondag – zondagsrust, een beetje een in slaap gevallen stad. We liepen naar het centrum, en door naar de haven. De tourist information was open en had wat goede adviezen. Een ervan was een bustrip naar de ‘Saltstraumen’, een nauwe doorgang met de sterkste getijdestroom ter wereld – omdat we dit stuk niet fietsen komen we er niet langs. De bustrip erheen is in de eerste plaats bedoeld voor Hurtigruten passagiers, en dus ook voor een Hurtigruten prijsje. Als je die prijzen hoort krijg je het idee dat ze denken: die Hurtigruten passagiers zijn toch rijk, die betalen dat wel.
Goed, geen Saltstraumen voor ons, wel een wandeling langs de haven van Bodø, en bezoek aan de imposante bibliotheek met een kleine schilderijen en foto expositie en een genoegelijk café, en daarna nog een bezoekje aan het Zalm Informatie Centrum met een expositie over Aquafarming. Noorwegen produceert 60% van de wereldproductie gekweekte zalm. Deze kweekmethode wordt in het informatie centrum aangeprezen als uitermate duurzaam en één van de meest veelbelovende technieken voor het oplossen van het door de bevolkingsgroei nijpender wordende probleem van voedselvoorziening. De ecologische problemen die hierbij ontstaan werden wel even genoemd, maar er werd luchtigjes vanuit gegaan dat die goed oplosbaar zijn.

———–

Bodø on Sunday – the town seems to be asleep, although Tourist Information was open and the young man at the counter told us about the exciting things that could be done – an €40 bus trip to the Saltstraumen – a rip off meant to relieve Hurtigruten passengers of their money. The museums were open, we could take a stroll along the harbour and might visit the library, which proved to have a café where they served good coffee. Really good coffee is an exception to the rule here, most places that serve coffee have a couple of thermoses with old coffee, you pay some NOK 30 or 40 for a cup and pour your own coffee, usually you can have a refill for NOK 5 or 10.
We also visited the Salmon Centre and learnt all there is to know, or what they want you to know or believe, about aqua (salmon) farming. Salmon breeding is big business with Norway producing about 60% of the total world production. Of course fish farming is going to be one of the ways in which the growing demand for fish/protein is years to come is going to be met. Ecological problems were mentioned as an afterthought, and quickly glossed over as minor problems and well under control.

Today we booked train tickets from here to Trondheim in order to complete our trip within the three months max we planned to be on the road. The weather further down south seems to be better than the continuous cold, some rain and a lot of wind that the weather forecast for these parts has in store. The 729 km rail journey is, according to Norwegian Rail one of the most beautiful in the world.

Van Å fietsten we een klein stukje terg naar Moskenes. Vandaar vertrok de veerboot naar Bodø – een oversteek van ongeveer drie en een half uur. In Bodø hadden we al een goedkoop (naar Noorse begrippen) hotel geboekt, en daar wordt dit nu dus getypt.
Morgen verder.

From å we cycled a few miles to Moskenes, from where we took the ferry to Bodø, so we’ve left the Lofoten and are back on the mainland. In Bodø we’re staying in a relatively cheap hotel.
To be continued.

Ohh, wat mooi is Å. Hoe we daar verzeild raakten is een verhaal apart. Na het ontbijt in de vandrerhjem moesten we nog even wachten tot we om 11 uur met een vissersbootje konden oversteken naar Nusfjord. Deze oversteek, alleen voor fietsers en eventueel voetgangers dient om een heel vervelende tunnel (bijna letterlijk) te omzeilen. Wij werden overgezet samen met nog twee andere fietsers.

Het boottripje duurde een uur. Er stond behoorlijk wat deining en we schommelden dus lekker terwijl het water zo nu en dan over het dek liep. Op de een of andere manier viel een van de medepassagiers met haar stoel op het dek en lag de stoel in tweeën.
Nusfjord is een museumdorp en het bekijken waard. Vandaar begon de mooie tocht naar Å. Eerst een minipasje over en toen verder langs fjord en zee. Fantastische uitzichten, en langzamerhand werd het weer wat beter; niet warm, wel zonnig. Het originele plan was de avond veerboot naar Bodø te nemen, maar gelukkig besloten we op tijd dat niet te doen, maar in plaats daarvan een cabin te reserveren in Å, het plaatsje aan de uiterste zuidpunt van de Lofoten. Dat gaf ons de tijd overal waar we het de moeite waard vonden (en dat was bijna overal) te stoppen voor een ach wat is dat mooi en fotomoment. Natuurlijk moet je voor een mooi uitzicht zo nu en dan even klimmen, maar met dit zonnige weer werd dat tenminste beloond met adembenemend mooie uitzichten. Een afdaling later stond je dan weer aan een wit zandstrand met soms azuurblauw en dan weer prachtig groen water.
Natuurlijk waren er weer een paar (goed verlichte) tunnels, en dan ook nog een paar waar de oude weg omheen liep voor alleen fietsers en wandelaars. Fietsers kom je hier veel tegen – lange afstandsrijders, maar ook mensen die een weekje of zo Lofoten fietsen. Je kunt in Tromsø en Bodø ook fietsen huren voor zo’n avontuur, eventueel met bijbehorend bagagevervoer en overnachtingen.
Weer records: dit jaar is zo ongeveer het koudste voorjaar (en begin zomer) ooit in deze streken. Een Noor die we tegen kwamen vertelde dat vandaag precies een jaar geleden het warmte record op de Lofoten gebroken werd; hij stond boven op een hoge bergtop en daar was het nog 26 C.
In Å vierden we onze laatste avond op de Lofoten met een heerlijk etentje in een/het enige restaurant. Niet aan Greenpeace vertellen: walvis steak is wel erg lekker.

——

Å is awesome. Let me tell you how we got there.
After breakfast in the hostel we boarded a ferry. Not the biggest one we’ve ever been on, it was a small fishing vessel that doubled as a ferry for cyclists in the summer (not the fishing season). There were three boats going this morning, ours took four cyclists and would have had room for four or six more, but not more than that. It was cold, windy and rather a rough ride.
This ferry service is used by cyclists only – other traffic can go through an undersea tunnel, very steep down and up, not very suitable for cyclists.
The ferry took us to Nusfjord, a museum village on the coast, well worth a visit.
As we were riding up and down the hills the weather improved steadily, until it was still rather chilly but glorious sunshine and blue skies. Climbing uphill was rewarded by magnificent views of fjords and sea lined by steep mountains. We cycled along white sandy beaches, the sea azure blue or emerald green and passed through picturesque villages with small harbours, fishing boats and yachts.
Tunnels there were, but some of them could be avoided by taking the old road still running beside them. And then we came to Å, southernmost village of the Lofoten. We rented a cabin here, not the cheapest one possible, but with a magnificent view from the windows at both sides thrown in for free. To celebrate our last evening on these isles we had a meal in the only, and also fancy, restaurant in Å, and don’t tell Greenpeace, but the whale steak was very good indeed.

Het hadden er meer kunnen zijn, kilometers, bedoel ik. Maar daarover, en over behulpzame Lofotenaren, later meer. Toen we opstonden leek het weer marginaal beter; iets meer zicht dan gisteren. Maar schijn bedriegt, toen we eenmaal op weg waren werd het grijs donkerder en de bewolking kwam lager te hangen, en de wind stak op. Over wind hier het volgende – hij heeft een basis richting (Noord West in dit geval) maar niets veranderlijker dan de wind. Soms fiets je met een flink vaartje, wind lekker in de rug, en dat kan in een seconde afgelopen zijn, en heb je de wind even hard tegen. Het ligt er maar net aan in welke richting de wind om de bergen heen of hoe hij door een smal dal giert. Maar meestal hadden we de wind in ieder geval edelijk mee.
De eerste 30 km kregen we heel wat klimmeters te verwerken, meestal niet spectaculair of erg steil, maar toch, snel gaat het dan niet.
Prachtige route die we reden, dat zag je zo, maar grijs en door de laaghangende bewolking bleven de bergtoppen goed verstopt. En wat een bloemen weer langs de weg – hier en daar veldjes of slootjes vol met orchissen. Dan moet je toch even stoppen voor een fotootje.
Een heel hoge nogal steile brug zorgde weer even dat de spieren lekker losgetrapt werden, en toen draaiden we naar links van de E10 die we gevolgd hadden af een rustiger weggetje op. Heerlijk, zo’n weg zonder campers, autos en vrachtwagens. Campers moeten eerst worden genoemd, ze zijn heer en meester op de wegen hier, wat een aantallen. De weg werd ook veel vlakker en ging dichter bij het fjord langs wat voor prachtige uitzichten zorgde, zelfs met de laaghangende bewolking.
Ne een kilometer of veertig was daar de camping met café langs de weg waar we even lekker in de warmte konden zitten, want zeggen dat het buiten warm was zou overdreven zijn.
Nog ‘even’ de laatste dertig kilometer, dachten we, en reden er daarvan een stuk of zeven, en pats, een knal en een platte achterband. Tegen beter weten in heb ik nog even geprobeerd of een nieuwe binnenband het euvel kon verhelpen tot de volgende plaats, maar dat bleek ijdele hoop. De buitenband had het echt begeven (dat was dus de band die ik een paar weken geleden in Ivalo gekocht had). Nu had ik natuurlijk in Tromsø waar ze wel goede fietsenwinkels hadden een nieuwe reserveband eten koen, maar ja, toen niet aan gedacht he?
Wat doe je dan op een weggetje in de Lofoten, ver van de bewoonde wereld, zonder openbaar vervoer en voor het dichtstbijzijnde huis heb je een verrekijker nodig. Maar even bellen, dachten we, naar het hostel waar we gaan slapen, of die een suggestie hebben. Bel me over tien minuten nog eens terug, ik probeer uit te vinden wat voor mogelijkheden er zijn.
DE tien minuten waren nog niet om toen er naast ons een taxibusje stopte, zo een met plaats voor invalidenvervoer met rolstoel. Of we soms hulp nodig hadden.
Nou ja, eigenlij wel dus. Zijn suggestie: hij wilde ons wel naar Leknes brengen en daar zouden we dan de fiets kunnen stallen en de volgende dag terug gaan om een nieuwe band te kopen.
In Leknes bedacht hij plotseling dat het koopavond was en de fietsenwinkel waarschijnlijk nog open. We reden naar de fietsenwinkel. Taxichauffeur bleek de eigenaar te kennen, voorzitter van de golfclub. Fiets en bagage werden uitgeladen, en op de vraag hoeveel we hem schuldig waren zei hij, ‘Helemaal niets. Als ik in Holland eens fietsenpech heb hoop ik dat ik ook geholpen wordt door een voorbijganger.’
Maar nee, ze hadden geen tijd voor een reparatie, maar als ik de band er zelf om wilde doen kon dat wel in hun werkplaats. Toen ik eenmaal bezig was kwam er een monteur een handje helpen, wat de actie nog aanzienlijk versnelde. En dat zeker omdat we tijdens het band omleggen ontdekten dat een bout waarmee de bagagedrager aan het frame is vastgemaakt er half uithing en dolgedraaid was. Hij had wel een spulletje om dat in ieder geval tijdelijk te verhelpen.
Om een uur of zeven reden we de winkel uit (met reservebuiten en binnenband en nog wat aankopen) en stopten bij een pizzeria voor een hapje avondeten omdat het troepje waarmee de bout was vastgezet nog een half uurtje moest uitharden.
Na nog 12 kilometer, met natuurlijk als verrassing nog een leuk klimmetje waren we dan toch eindelijk bij het hostel waar we nu verblijven. All is well that ends well, toch.

The last two days – A ferry crossing from Melba to Fiskebøl took us from the Versterålen to the Lofoten. The Lofoten are said to be even more spectacular than where we came from, but mist and clouds on the mountains obscured the view.
Today started marginally brighter, but it turned cold and rainy, and of course the wind blew from the North, which meant that most of the time we didn’t really mind the wind all that much. But in these parts the wind is very unpredictable. One moment you have it behind you, the moment you turn a corner round a big rock you have the wind against you.
Worse than the wind was the burst rear tyre – we stood there by the side of a lonely Lofoten minor road. Changing the tube didn’t help, we needed a new tyre and did not have one.
And who should stop but a taxivan driver. He had seen us by the side of the road, thought that we might need help and turned his car, came back and offered to drive us to Leknes where they have a cycle shop. He took us to the shop, talked to the owner who said he did not have the time to work on the bike but if I wanted I could use their repair workshop to fix the bike in. Once I was doing so his mechanic came to help anyway, which helped speed up things a bit.
For his help he did not charge us anything, and the taxi driver who had been on the way home and actually passed by his house on the way to Leknes would not hear of us paying him anything at all for the 20 km ride and the time he spent organizing help for us.
All that remained was a 12 km ride to the Ballstad Vandrerhjem from where we were to take the bicycle ferry the next day.

Vannacht regende het – een beetje natte tent opgepakt dus. Na het ontbijt stopten we meteen maar in Sortland voor inkopen en een kopje koffie. Daarna in de regen en onder laaghangende bewolking verder gereden in zuidelijke richting. Vandaag was dus, in tegenstelling tot gisteren, een echte regendag. Gisteren werd het al gauw na vertrek zonnig en hadden we verder fantastisch weer.
Vandaag had een spectaculair mooie dag moeten zijn, als we veel gezien hadden. De mist of laaghangende bewolking beperkte het zich aanzienlijk. Tegenvallertje was even de fietsroute die parallel aan de autoweg van dat prachtige zwarte asfalt had; een paar honderd meter verder waren wegwerkzaamheden – en wij reden over een kleverige teertroep, klaar om de laatste asfaltlaag op te leggen. Gauw teruggereden, maar de banden, de rest van de fiets en onze schoenen, zaten al onder de zwarte smurrie. En dan heb je het extra risico dat er scherpe steentjes aan de band blijven kleven met lekke banden als extra verrassing.
Na de boel zo goed mogelijk te hebben schoongemaakt zijn we toch maar over de ‘autoweg’ verder gereden.
Wat zagen we veel orchissen aan de kant van de weg, en andere bloemen trouwens. Prachtig. Het landschap neemt langzamerhand toch wat zuidelijker trekken aan. We zagen weer koeien in de wei, een weitje met schapen en lammetjes, naaktslakken op de weg, huizen met tuintjes.
We gingen een heel hoge brug over en reden verder richting veerboot Melbu-Fiskebøl. We haden weer eens geluk. Net toen we kwamen aanrijden legde de veerboot ook aan en konden we aan boord. Als we vijf minuten later waren geweest hadden we twee uur moeten wachten en hadden we deze camping – waar we trouwens een kamer met verwarming, douche en toilet hebben gehuurd (wat een heerlijke luxe) – niet gehaald.
We zijn nu dus, na de oversteek met de veerboot, op de Lofoten, en op een veel drukkere weg. Op een gegeven moment reden we langs een richtingaanwijzer. Svolvaer: 47 km. Daarnaast een fiets richtingaanwijzer: Svolvaer: 90 km. Gezien het aantal fietsers op de kortere weg zijn er veel mensen die van opschieten houden.

Een fantastisch mooie dag – mede dankzij de hulp van een clubje Franse toeristen en een Noorse automobilist. Na vertrek van de camping kwamen we al gauw bij een bord met de mededeling: weg gesloten wegens wegwerkzaamheden. Maar dat wisten we al, en we konden er door, aldus een collega fietser die dat de dag tevoren ook gelukt was. Alleen, toen wij er stonden was er een graafmachine langs geweest die een diepe geul door de weg gemaakt had, en waren ze bezig daarin een buis formaat rioolbuis te leggen. Erlangs leek onmogelijk, tenzij je alles hoog over de helling heensleepte door bosjes en diepe geulen.
En een andere weg was er niet. Toen we stonden te overleggen stopte er een busje met Franse toeristen. ‘We helpen jullie even.’ We haalden de bagage van de fiets, en met drie man werd de fiets over de helling getild, gevolgd door vijf mensen met de bagage.
Het landschap waar we door reden valt alleen in superlatieven te beschrijven. Dramatisch steile hellingen die loodrecht uit de zee oprijzen. Hoewel je op zeeniveua rijdt lijkt het met de kale rotswanden en besneeuwde hellingen vaak alsof je door het hooggebergte rijdt.
Pittige hellingen, dat wel. Vandaag was ook de dag van de tunnels. De meeste waren goed te doen (goed verlicht, bij de ingang van de tunnel een knop waar je op kunt drukken om een waarschuwingslicht te laten knipperen dat er fietsers in de tunnel zijn (werkte maar bij één van de vijf tunnels waar ze zo’n voorziening hadden) en vaak een kastje aan de kant met reflecterende hesjes die je aan kunt trekken aan het begin van de tunnel en achterlaten bij de uitgang. Maar die éne tunnel: we kwamen er aan na een klim van 200 m, en ook in de tunnel ging de weg steil omhoog. En niet verlicht. We reden de tunnel in, maar na zo’n 100 meter zag je niets meer, alleen de weerschijn van de koplamp van de fiets op het wegdek, maar je had geen idee of je op het midden van de weg zat of aan de kant. En overal drupte het water en zaten er diepe gaten in de weg.
Doorgaan was geen optie, terug dus, en daar stonden twee andere fietsers zich klaar te maken voor de tunnel. Georgette hield een automobilist aan die de tunnel in zou gaan en vroeg hem of hij asjeblieft achter ons wilde blijven rijden. Dat wilde hij gelukkig wel, en met zo’n 6 of 7 km/u sukkelden we met de auto achter ons aan de tunnel door.
Na de tunnel een steile afdaling naar zeeniveau. Prachtige vergezichten over een fjord en de bergen. Het beef klimmen en dalen, dus hard ging het niet.
Een kopje warme chocola met wafel was te krijgen bij een trollen centrum – overal trollen om je heen. Bijzonder.
Zie: http://www.venturenorway.com/hulder_trollparken#.VZBPmec3XV0
De route naar de veerboot ging volgens de navigatie en de kaart over nog een bergpas. De tijd begon te dringen, en we dachten al dat het erom zou gaan spannen. En toen was daar opeens die niet op de kaart vermelde nieuwe tunnel, prachtig verlicht alternatief voor een stevige klim partij, met als gevolg dat we bijna een uur voor het vertrek van de boot bij het haventje van Gryllefjord waren, waar tot onze verbazing een grote supermarkt was. Daar wat drinken gekocht en ingeslagen voor het ontbijt.
Om 7 uur vertrok de veerboot naar Andenes, een oversteek van 1 uur en 40 minuten. Daar was ook de camping waar we nu staan. En dit wordt getypt om kwart over elf, met uitzicht op de zee en de zon bijna in het noorden hoog boven de horizon.

De ingrediënten vandaag: redelijk mooi weer, schommelende weg met heel wat klimmetjes, meest langs fjorden, en één bergpasje, veerpont, en tunnel, veel bloemen langs de weg, kortom: Noorwegen.

Maar eerst even gisteren. Het plan was om de blog bij te werken, maar daar is het niet van gekomen. We waren om één uur (‘s nachts) weer in het hotel, en wilden ook de volgende dag verder fietsen.
We begonnen de dag van gisteren met een 3 km wandeling van het hotel naar het stadscentrum. Vandaar liepen we de grote brug bij Tromsø over naar de beroemde ‘IJszeekathedraal’. Zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/IJszeekathedraal
Vandaar liepen we door naar de kabelbaan waarmee je naar een hoog uitzichtpunt boven Tromsø kunt. Prachtig, daarboven, niet alleen het uitzicht op de stad, maar ook het berglandschap waarin je terecht komt. Hier in het hoge Noorden hebben de bergen op een paar honderd meter hoogte al alle kenmerken van hooggebergte in zuidelijker streken.
Vandaar met de bus terug naar de stad en doorgereden naar het universiteits centrum waar in het planetarium een film te zien was over het noorderlicht. Was wel mooi, maar viel een beetje tegen. In hetzelfde gebouw was ook een afdeling (natuur)wetenschap, heel interactief, met leuke demonstratie modellen.Heel wat beter gedaan dan het museum waar we eerder waren (in Rovaniemi).
Van het museum liepen we de helling af naar de botanische tuin met een bonte verscheidenheid aan bergflora. Vandaar moesten we weer met de bus richting stad, en ons hotel. Een wat humeurige chauffeur wilde niet zeggen of hij langs het hotel reed of waar we er dan uit moesten stappen, maar we zijn er gekomen.
Na wat inkopen (eten voor de volgende dag – je weet op deze routes nooit of je iets eetbaars tegenkomt) gingen we weer naar de stad om een restaurantje te zoeken voor het avondeten, gevolgd door een Midernacht concert in de IJszeekathedraal. Weer een lange wandeling, door feestend Tromsø. Het was 20-06, de dag van de (kennelijk internationaal vermaarde, Tromsø Middernacht Marathon).
We zagen de start, fris en vrolijk wegrennende hardlopers. We zagen ze halverwege weer over de brug rennen toen wij op weg waren naar de kathedraal voor het concert, sommigen nog vol goede moed, anderen met heel wat meer moeite. En we liepen door de stad toen de eerste groepen renners de finish bereikten. Van ons mocht de hoofdprijs naar een man met een onderbeen prothese. Welke afstand hij gelopen had kon je niet zien – er finishten verschillende groepen (afstanden) door elkaar. Half één ‘s nachts ongeveer, mooi weer en nog steeds helder daglicht, en overal (vaak luidruchtig) feestende mensen.

Dat was dus ons dagje Tromsø.

Vanmorgen ongeveer half tien vertrokken we voor weer een dagje fietsen. De eerste hobbel was de behoorlijk hoge brug die we over moesten. Vanaf Tromsø is de fietsroute bewegwijzerd. We volgen route 1 – oplettende lezertjes die ons gevolgd hebben op de North Sea Cycle Route herinneren zich natuurlijk dat we in Noorwegen fietsroute 1 volgden vanaf Bergen naar het Zuiden. Nu fietsen we dus het stuk van het Noorden naar Bergen.
Mooie fietsdag, dus. En zowaar beter weer dan we gewend zijn. We hebben zefs onze tent opgezet. Heet is het nog niet, dit wordt getypt in de keuken/gemeenschapsruimte waar we het kacheltje hebben aangezet zodat het hier heel behaaglijk is.
Het is nu 21 juni 21:46 uur, dat betekent dat het al 8 minuten zomer is.
En het lijkt er ook op dat het wat begint te zomeren. Dat komt ook doordat het landschap, althans de begroeiing, sinds de Noordkaap erg veranderd is. (Meer bomen en ook veel meer verschillende soorten, een grotere verscheidenheid aan planten en bloemen). Zodra je wat hoger komt is dat effect weg. Het wordt kaler en kouder, en er ligt nog overal sneeuw op de bergen.
Het was net nog bewolkt, maar nu breekt de zon weer door – prachtig licht op het fjord en de besneeuwde bergen eromheen.