Wie onze kilometerstanden gevolgd heeft zal gezien hebben dat we de laatste dagen (sinds Hirtshals) steeds 100+ afstanden gereden hebben, en wie het verhaal gevolgd heeft zal gelezen hebben dat we veel langs wat grotere wegen gereden hebben. Dat was niet het originele plan, maar een vriendin (Hadewijch) is overleden, en we wilden in ieder geval op tijd terug zijn voor de uitvaartplechtigheid en liefst één of twee dagen eerder.
Het idee was om of op tijd in Nederland aan te komen, of zo dicht bij dat het goed mogelijk was fiets en bagage ergens achter te laten en met de trein naar huis te gaan.
Vandaag, in Husum, hebben we besloten dat dit onze laatste fietsdag was. We hebben een prachtige tocht gehad – de laatste vier- of vijfhonderd kilometer willen we niet onder tijdsdruk afjakkeren.
Maar eerst van Ribe naar Husum.
Dat hebben we eerder gefietst. Toen volgden we een kleine (om)weggetjes route langs de kust, en deden we er twee dagen over. Nu hebben we er, grotendeels over fietspaden maar zo nu en dan ook langs drukke wegen, één dag over gedaan.
Ook in Duitsland mag je vaak op wegen fietsen die nog het meest lijken op onze provinciale wegen; vaak is er voor fietsers die gewoon van A naar B willen fietsen geen alternatief, of je moet echt vele kilometers omrijden. Wel moet gezegd worden dat de fietsstroken langs de Duitse wegen heel wat breder zijn dan de Deense equivalenten, en de aanwijzingen voor fietsers duidelijker.
Denemarken staat dan wel bekend als het fietsvriendelijkste land van Europa, met Nederland als tweede, maar als het op lange afstandroutes aankomt waarbij je als fietser via een redelijk korte route van de ene plaats naar de andere wilt laten ze het vaak afweten.Je kunt niet anders dan langs drukke wegen fietsen met smalle of geen fietsstrook, en richtingaanwijzers voor fietsen zijn er al helemaal niet, en als ze er al zijn worden ze niet consequent volgehouden.
We begonnen met zonnig weer, de wind was wat hard, maar niet ongunstig, net iets noord-west, en we reden naar het zuiden.
In Skaerbaek was het koffietijd, en we lunchten in onze stamkroeg in Tønder. Ook al weer zo’n leuke, Deense stad met een oud centrum, vlak boven de Duitse grens. We zijn er al een aantal keren gestopt, zowel met de auto als met de fiets.
Ook Husum is een bezoek waard. Oude stad met gezellig centrum rond de haven, veel restaurantjes, terrasjes. Het was deze keer niet eenvoudig onderdak te vinden. Booking.com dat we vaak gebruikt hebben had alleen nog heel dure hotels in de aanbieding. Even verder zoeken op internet leverde nog een hotel op met een betaalbare kamer, en weer vlak bij het oude centrum.
En van hier terug naar Nederland, maar hoe? Fietsen in de trein was mogelijk, maar met een tandem en veel bagage wordt dat heel lastig, vooral bij een rit zoals deze met veel overstappen.
Mogelijkheid twee was een busje huren, fiets achterin, naar huis rijden en dan busje weer inleveren in Leer, vlak over de Duitse grens aan onze kant. Nergens te krijgen; ook geen aanhangwagen die je and ergens anders kon inleveren. Op het laatst één mogelijkheid, de volgende dag, een soort verhuiswagen met een enorme laadruimte, en heel erg duur voor zoveel kilometers.
Mogelijkheid 3 dus: wij gaan met de trein terug naar huis, en halen fiets en bagage de volgende dag op met onze eigen auto.
14-07 dus: we kochten om 10:25 een treinkaartje, konden om 10:31 vertrekken en waren na wat overstappen om 17:37 in Groningen, en een drie kwartier later stapten we uit de bus bij de bushalte vlak bij ons huis.
De volgende dag (15-07) hebben we fiets en bagage opgehaald – dat was nog even avontuurlijk. Bij aankomst in Leek was de accu van de auto na zoveel dagen stilstaan aardig leeg. Honda Assistance stuurde de Wegenwacht erop af, en we konden weer rijden.
We reden naar Husum, laadden de spullen in de auto, en reden weer terug. Bij Bremerhaven ging opeens op het dashboard de hele kerstverlichting aan – allemaal waarschuwingslampjes van uitgevallen systemen – betekenis: u kunt doorrijden maar breng de auto naar de dealer. Wat kilometers verder: accuwaarschuwingslichtje. Proberen de Nederlandse grens te halen. Dat lukte goed, en toen viel alles uit. Gestopt langs de kant van de weg, en telefoon gepakt om maar weer een hulpdienst te bellen. En wat gebeurt er, floeps gaan alle lichten weer aan en de waarschuwingslampjes uit. Toch maar weer verder rijden – na Groningen, het laatste stukje, ging het weer mis, maar met zwakke koplampen konden we nog net de laatste kilometers naar de Watersingel halen.
En nu (16-07) staat de auto dus bij de garage, en wordt er een nieuwe dynamo in gezet.

We zijn weer thuis – na een fantastisch mooie tocht van Leek naar de Noordkaap en weer terug, van Nederland door Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland, Noorwegen, en toen weer Denemarken en Duitsland. Zoveel belevenissen, indrukken, we moeten het zelf nog even allemaal op een rijtje zetten. De (veel te veel) foto’s die we gemaakt hebben moeten daarbij een handje helpen. Binnenkort komt er op deze blog nog een fotopagina met wat foto’s die wij in ieder geval erg leuk vinden.
Wij hebben genoten. Van heel veel van jullie hebben we iets gehoord onderweeg, soms in de vorm van commentaren op de blog, soms per mail of whatsapp, en in Georgette haar geval, via Wordfeud. We hopen iedereen gauw weer eens te zien om bij te praten.

Van Noorwegen naar Denemarken met de veerboot, alcohol en zo, en nog ruim 100 km fietsen.
‘s Morgens (09-07) gingen we nog even Bergen in voor het ontbijt en een paar laatste voetstappen op Noorse grond. Toen pakten we de tassen in ferry modus (helmen en fietskleren in de tassen, alleen wat je nodig hebt op de veerboot in één voortas). De veerkade stond al vol met wachtende auto’s. Één van de voordelen van fietsen is dat je dan helemaal vooraan mag gaan staan in rij 1.

Het traject Bergen Stavanger ging nog helemaal door de fjorden tussen de voor de kust liggende Noorse eilanden door. Over eilanden gesproken, er liggen ongeveer 15.000 eilanden voor de Noorse kust (las ik ergens). Net iets meer dan onze vijf waddeneilanden. We voeren met een veerbot door een fjord, en door de luidsprekenr kwam de mededeling waar we ons nu bevonden. We varen nu de gemeente X binnen. Deze gemeente telt 1700 eilanden, waarvan er ongeveer 200 bewoond zijn.

Bij Stavanger bleven we wat langer liggen dan de bedoeling was. Vlak voor het raam waar wij zaten werd een reddingboot neergelaten, en een paar mannen controleerden van alles en probeerden iets aan het werk te krijgen – dat wou niet echt lukken. Door de luidsprekers werd meegedeeld dat er een veiligheids inspectie plaatsvond die tot ongeveer half tien zou duren. De verloren tijd zou echter worden ingehaald en we zouden o tijd in Hirtshals aankomen. Dat zou ook geen moiete kosten, denk ik, het stormde behoorlijk, en we hadden wind achter.

Na Stavanger zaten wij aan een tafeltje, en kwamen er twee Noorse echtparen naast ons zitten. Al gauw bleek dat ze er met één doel zaten: zichzelf volgieten met alcohol. Toen ze na een aantal glazen wat losser werden knoopten ze een praatje aan. De twee mannen werkten in de offshore industrie, en wat deden wij in Noorwegen. Ondertussen nuttigden ze verder: bier, en een groot aantal kleine flesjes Jägermeister en andere sterke drankjes. Het éne glas na het andere. Ze begonnen wat rommelig te praten. Eén van de vrouwen viel van haar stoel en had grote moeite zichzelf weer overeind te hijsen. De anderen keken ernaar maar merkten het nauwelijks op. Ze hadden het te druk met bijvullen voordat het verboden werd. Op een gegeven moment besloten de vrouwen naar hun hut te gaan, maar welke kant was dat nou op? en hoe houd je jezelf recht overeind, en loop je recht op je doel af? Er waren nog wat gevulde glazen, dus de mannen bleven nog even.
Op een gegeven moment besloten ook zij te vertrekken, met achterlating van twee glazen bier, een halfvol glas wij, een jack en een telefoon.
daar ontfermde iemand van de receptie zich over.
Ach ja, wat later kwam een van de twee weer terug, niet om de achtergelaten spullen op te halen, maar om de nog gevulde glazen leeg te drinken.
Gerogette, die dacht dat je op de banken beneden beter kon slapen, zag het vervolg nog even. Één vand de twee heren had zich nog wat beneden opgehouden, misschien was er nog iets te drinken, en ging nu op weg naar zijn hut, viel onderweg voorover, broek kleddernat want het toilet was ook onbereikbaar in deze staat. Zijn vrouw was ondertussen naar hem op zoek gegaan (het was een uur of twee ‘s nachts). Ze hebben hem in een rolstoel gehesen en in zijn hut afgeleverd.
Ze gingen voor een weekend naar Hirtshald, en waren waarschijnlijk niet eens van plan daar van boord te gaan. De kater die ze hadden zou dat waarschijnlijk ook niet goed gevonden hebben.
En hij was niet de enige. Toen ik voor het slapen gaan nog een drankje ging halen stond er naast mij iemand in kennelijke staat die met overslaande stem de barjuffrouw probeerde te versieren (you my friend, you come with me), drie bier bestelde en erop aandrong dat er een voor mij bij was (vriendelijk bedankt) en toen hij moest betalen een hele bundel bankbiljetten uit zijn broekzak tevoorschijn toverde en aan de barjuffrouw gaf. Ze moest maar pakken wat het kostte.
Een aantal andere mensen in het bargedeelte waren er niet veel nuchterder aan toe.
De nachtrust was wat onrustig, maar ‘s morgens om ongeveer half acht reden we toch redelijk fris van boord.
We gingen recht naar het zuiden, en met west-noordwesten wind is dat net niet ongunstig. Het schoot to Ålborg dan ook lekker op. Het venijn zat in de staart, want na Ålborg draaide de wind wat ongunstiger, en begonnen de klimmetjes. Weliswaar waren ze niet van de onvervalste Noorse kwaliteit, maar toch. En… wij haten gravel. Laat onze route vandaag nou niet helemaal uit mooi glad asfalt bestaan…
De eerst keer gravel konden we niet anders meer, het tweede stuk bleek een even lang wel geasfalteerd alternatief te hebben. Het derde stuk was niet alleen gravel, maar liep ook nog dood. Een alternatieve route een een zoektochtje ‘points of interest’ leverde een motel aan de kant van de weg op.
Morgen rijden we verder.

Vandaag is het de dag van de midzomer vuren – we zagen er heel wat op weg van Andenes naar Sortland. Maar meer nog waren we gecharmeerd van de orchissen langs de weg – de eerste stop je voor en neemt een foto, maar je kunt niet blijven stoppen.
Eigenlijk zijn wij ondankbare reizigers. Je zou niet meer dan 25 km moeten rijden, en bij iedere bocht in de weg stoppen om de uitzichten, de bloemen, de fantastische wolkenluchten, kortom alles, te bewonderen.
We stonden op vanmorgen en het begon te regenen. De noord oosten wind gierde erover. We braken de tent op en lieten hem per ongeluk even los – die vloog dus weg, tegen de al opgeladen tandem aan en boem lag het hele zaakje op de grond. Harde wind, maar goed, wel achter. En vergeleken met gisteren was het een redelijk makkelijke route, relatief vlak. Een prachtige weg dus, met een hoog wow!!!-gehalte. Wat mooi allemaal, zo nu en dan moet je je even realiseren: en ik fiets hier dus, helemaal te gek toch.
We rijden nog steeds langs besneeuwde toppen, maar de sneeuw ligt hoger. De Noordkaap met zijn toendra landschap lijkt hier ver weg (en is dat ook). We dachten er net even aan. toen we in Kopenhagen waren vonden we dat we al een aardig eindje gefietst hadden. Kopenhagen, niet naast de deur toch? In Kopenhagen stond de teller op 416 km. We zijn nu ruim 3000 fietskilometers verder.

And now in English, a resume of several days. Tromsø is worht a visit. We were there on the day of the Tromsø Midnight Sun Marathon. All of Tromsø was partying.
We saw teh sights: the view from a mountain ridge overlooking the city, reached by a cable car. The Science Centre and a film on the Northern Light (Aurora Borealis), the Botanic Garden and a midnight concert in the famous Arctic Cathedral.
From Tromsø we cycled to Fjordbotn – a pleasant camp site at the end of a fjord.
From there a very strenuous trip (stiff climbs, a very dark tunnel, a road closed due to roadworks – some French tourists helped us to carry the bike and the luggage through the bush high up the slope above the road to the other side of the roadworks, and then turned back themselves because we could not help them carry their minivan).
A long ferry trip took us to Andenes on the island of Andøya.
From there (today) we made our way to Sortland, along one of the most scenic routes in the world. We enjoyed the views across the fjords, the wonderful skies, the flowers, and the (most of the day) very pleasant weather with a rather strong wind from behind.

Van Haparanda naar Rovaniemi (hoofdstad van Lapland) loopt een mooi fietspad – we hebben het zien liggen, glimmend van de regen. We hadden deze route graag gefietst: een mooi, rustig fietspad, relatief heel vlak, maar we houden toch niet zo van waterfietsen. Het weer vandaag: perioden van regen afgewisseld met stortregen. Temperatuur: een graad of 5 tot 8. In de regen fietsten we na het ontbijt naar het gecombineerde Haparanda (Zweden) / Tornio (Finland) busstation. De fiets kon achterin de bagageruimte onderin de bus gelegd.
In Kemi moesten we overstappen op de bus naar Rovaniemi. Die bleek de bagageruimte vol te hebben met grote pakketten uit Helsinki voor Rovaniemi. Fiets moest maar achterop fietsrek. Dat wou niet lukken want een tandem heeft nu eenmaal wat andere afmetingen dan een gewone fiets. Het kostte enige overredingskracht de buschauffeur (een vriendelijk maar druk tiepje die die morgen zijn ADHD pilletjes niet had ingenomen) ervan te overtuigen het frame niet te verbouwen zodat het wel paste.
Dan moest de fiets maar met de volgende bus mee als vracht (heel duur) en konden we hem de volgende dag in Rovaniemi ophalen.
Georgette vroeg of ze de fiets dan wel binnen in de bus vervoerden. Waarop de buschauffeur zoiets riep als ‘inside, inside, I’ll put it inside’.
Hij greep de fiets, rende naar de bus, tilde de fiets door de voordeur naar binnen en sleepte hem tussen de zitplaatsen en de verbaasde pasaagiers door naar achterin de bus waar niemand zat.
Daarop volgde een heel verhaal dat we het voortaan anders moesten aanpakken (de fiets aanmelden bij aankomst – hadden we gedaan. Meteen met de chauffeur overleggen – ook gedaan). Later kwam hij nog met een telefoonnummer dat we dan een dag eerder moesten bellen – misschien nuttig.
Aangekomen in Rovaniemi het hotel opgezocht dat we voor drie nachten geboekt hebben – even goed de tijd om te reorganiseren, orienteren op route en overnachtingsmogelijkheden, en te genieten van Santa Claus village, de kerstman ontmoeten (samen met 1 zillioen andere toeristen), het Arcticum en bij een beetje weer de Arctic Garden bezoeken, en dat soort dingen. De fiets staat veilig geparkeerd in een ongebruikte vergaderruimte van het hotel, en krijgt ook even een paar dagen rust.

———–

Another day on the bus – from Haparanda via Kemi to Rovaniemi.
We would have loved cycling from Haparanda to Rovaniemi (perfect route for cycling: flat and perfect cycle tracks. But the weather was awful, a regular downpour most of the day, and cold.
So we took the bus from Haparanda to Kemi (bike in the luggage compartment of the bus), and then the bus from Kemi to Rovaniemi. Getting the bike on the bus proved to be a puzzle.
The freight compartments of the bus were full. The bike did not fit on the bike rack at the back of the bus. The driver jumped up and down and tried all sorts of creative but useless solutions, and then decided we’d better send the bike as freight with a later bus and collect it the next day at the bus station.
Georgette then asked: will they put the bike inside the bus then? Then the driver exclaimed: ‘Inside, inside, I’ll put it inside. ‘Whereupon he grabbed the bike, ran to the bus, lifted it vertically into the front door space and then hauled it in between the seats and the surprised passengers to the back of the bus where all the seats were empty, explaining that he took the responsibility as a driver and if the bike caused an accident because of hard braking he would be sent to jail.
So we’re in Rovaniemi, town on the Arctic Circle, home of Santa Claus whom we hope to meet tomorrow.
We booked a hotel room for three nights here, so we’ll have some time to sample the sights and delights of the city and get organized for the rest of the trip.,

We reden Umeå binnen over de oude brug en eruit over een zeer moderne hoge fietsbrug.
Als je nieuw sanitair nodig hebt, overweeg eens een vakantie in Zweden. We treffen zo nu en dan vooral wc potten aan die langs de weg gedumpt zijn, evenals auto onderdelen, of hele auto’s, en verder nog heel veel troep.

Pffft – zwaar dagje vandaag. Wel mooi. Redelijk goed weer. De weersverwachting was hoofdzakelijk droog overdag en s’avonds weer regen. Daaarom zijn we dankbaar weer een solide dak boven ons hoofd te hebben in de bij de golfclub horende vandrarhem in Robertsfors.
Einde van de asfaltweg

Zweden mag wat ons betreft gedegradeerd worden tot een zeer laag plaatsje op het lijstje van fietsvriendelijke landen. Zo fietsten we vandaag op de fietsroute die evenwijdig loopt aan de nog steeds E4 die we naast ons zagen liggen, met daarop voortrazend verkeer. Een kaarsrechte weg, horizontaal, geen helling te bekennen, ongetwijfeld mooi glad asfalt. En voor fietsers? een weggetje een paar honderd meter rechts, onverhard en hier en daar vol gaten, losse steenslag, modder en diepe sporen. En geen horizontaal stukje te bekennen – helling op, helling af, nooit hoger dan een meter of 25, maar met gemeen steile hellinkjes, zwaar om op te rijden, gevaarlijk om af te rijden.

Fietsers op lange afstandsroutes moeten kilometers omrijden – vandaag reden we langs een richtingbord Umeå 30 km, op onze tellers 42 km. En daarna maakten we nog meer aanzienlijke omweg slingers.

En als ze dan hun leven beteren en een fietspad aanleggen langs een drukke weg, dan trekken ze de autoweg keurig strak horizontaal, en het fietspad slingert daar dan naast, omhoog en omlaag.

Als het echt niet anders kan word je als fietser een levensgevaarlijke autoweg opgestuurd.

Waar Zweden z’n vierde plaats op het ranglijstje van fietsvriendelijke landen aan dankt is ons een raadsel. Degraderen zou ik zeggen, naar de 98e plaats in Europa.

Morgen wordt een kort dagje fietsen, net even 30 km of zo. De volgende dag wordt dan weer een flink eind. Met de in verband met ‘het seizoen’ nog gesloten campings was er geen andere mogelijkheid ergens onderdak te vinden onderweg.

—

We rode into Umeå on the oldest bridge, we left it on a modern bicycle and foot bridge. Weather much better today than yesterday.
Leaving Umeå the cycle route ran through a gate through the grounds of a kindergarten with playing kids, and then through a second gate.

We’re unpleasantly surprised about the amount of waste dumped along Swedish minor roads, toilet pots, car parts. complete cars, you name it, you’ll find it.

Sweden is ranked number four on the list of bike friendly countries. We suggest a degradation to the 98th place in Europe. Cycle routes go along almost impassable dirt roads with loose gravel, deep ruts, mud and loose sand. They meander round the main roads adding tens of miles and steep hills to a day’s trip. And every now and then you just have to ride a couple of miles on very dangerous stretches of motorway.

It was dry during the day, but we’re glad to be inside once more – outside it’ cold, and raining non stop.

Tomorrow will be a short day – some 30 kms, because the next possible stop after that is about 125 kms from here.

Even kort, we willen in ons tentje zijn voor het hier echt koud wordt, want de avonden koelen af.
In Sundsvall moesten eerst wat zaken geregeld. De fiets die tot over z’n oren in de modder zat moest wat schoongemaakt, vooral de ketting en de draaiende delen. Weer een paar losgetrilde onderdelen vastzetten kon ook geen kwaad. Toen weer een excursie naar een postagentschap, dit keer in een benzinestation, en weer 2 kilo naar huis gestuurd. Het wordt nu echt spartaans, maar we zijn wel weer wat lichter.
Van Sundsvall naar Härnösand is een kilometer of 40 met de auto over de E4 waar het verkeer dag en nacht door raast. Fietsers zoeken hun weg veel noordelijker, een prachtige omweg, dat wel. Wij hadden er zo’n 70 km voor nodig en heel veel metertjes klimmen om over een bergpasje te komen. Overigens, wie belangstelling heeft voor statistiek, onze navigatie houdt nauwkeurig bij hoeveel we klimmen. dat is tot nu toe 10.295 meter. Toch niet onaardig.
Het weer vandaag: kon niet beter. De klimmeters, zelden boven de 10%, dus rustig doortrappen en langzaam naar boven schuiven zonder hartkloppingen, gehijg en gezwoeg. Een klein stukje waar het erg steil was even gelopen. Fietsen gaat net zo snel.
En bos, bos, bos. De echte inwoners van Zweden zijn natuurlijk de bomen. De mensen die heel gewichtig doend tussen al die bomen doorschakelen zijn verreweg in de minderheid.
Het is opvallend bij hoeveel huizen er buiten geklust wordt bij de huizen langs de route: zagen, timmeren, boren, balkonnetjes onderhouden, flodders bouwen bij het huis, tuinonderhoud, het is een nijver volkje.

We zitten nu trouwens op 11 meter hoogte en kijken uit over een inham van de Botnische golf, waar de zon prachtig ondergaat boven de bergen in het westen.

-.-.-.-.-.-.-.

Just a short note; I’m typing this inside a little cabin provided for tent people who want a comfortable place to sit, eat and type blogs. Unfortunately no wifi here, they have had wifi since 2005 but have never yet succeeded in getting it to work. Now there’s a new ‘boy’ coming to fix the problem, some time tomorrow, or so.

We left a bit late for todays trip as the bike needed some cleaning after yesterday’s adventures, and we sent another 2 kg parcel of ‘unneccesaries’ home.
Sundsvall – Härnösand, 40 quick kms on the motorway, 70 slow kms by tortuous climbing roads the cycle route. The weather: perfect. The views; magnificent. The climbs: slow but not too steep.
And by the way, our navigation keeps track of every meter we climb: 10925 meters so far.

The real inhabitants of Sweden are of course the trees. People are not discriminated against but a small minority.

Today we met the first fellow North Cape traveller. We had seen each other on the road a few days earlier, but now got to talk as we were staying in the same hostel in Sundsvall. We also met two German girls who had cycled here from Berlin and were planning to cycle north along the Swedish coast to Umea, then with the ferry to Vasaa (Finland) and back home again along the Finnish coast.

Er komt nog meer, nu weinig tijd – we rijden van de officiele route af richting de kust.
Tocht van vandaag kort samengevat: begon met mooi weer. Prachtig om dan door de Zweedse bossen en langs ik weet niet hoeveel honder meren tot nu toe te fietsen. Nadeel van de weg vandaag: flinke stukken heel slechte gravelweg, met klimmen en afdalingen, soms echt gevaarlijk, vooral als er een enkele stoere Zweed in een Audi voorbij reed met zo’n 90 km/uur of harder. Gelukkig zijn er veel meer coulante automobilisten die inhouden als ze je passeren en je niet stenenspattend in een stofwold achterlaten.
En dan de reuze klim vandaag, zo’n bijna 400 m klimmen – nam even wat tijd – en dan weer met een aardig vaartje naar beneden.
We hadden in Ockelbo een cabin gereserveerd – het was koud en het weerbericht slecht. Onderweg dachten we: komen we er nog wel vandaag? Dit gaat wel heel langzaam met een gemiddelde onder de 12 km/uur. Gelukkig schoot het tweede stuk sneller op.
Cabin voor twee nachten gehuurd – morgen een reorganisatiedag: wat aandacht voor de fiets die het voor zijn kiezen gehad heeft, even alles nalopen. De was doen, dat soort dingen.
Bij aankomst hier waren we o zo dankbaar dat we niet voor ons tentje gekozen hadden. Het is echt koud, en het regen behoorlijk, maar wij zitten heerlijk droog, en warm. Morgen meer…