Laagste gemiddelde ooit, en geen wonder. Heel veel klimmen, en hoog, en harde noorden tegenwind. Wat de wind betreft, de historie herhaalt zich. Toen we de North Sea Cycle Route fietsten hadden we heel Engeland en Schotland, van Dover tot John o’Groats afwisselend harde en hardere tegenwind, en koud.
Sinds we in Zweden fietsen komt de wind uit het noorden, vaak hard, en is het voor de tijd van het jaar ongewoon koud.
Vanmorgen eerst naar Smedjebacken teruggereden, niet op onze route, om daar op het postkantoor een pakje van 5 kg spullen naar huis, nou ja eigenlijk de buren (Harold en Riëtte, dan weten jullie het vast), terug te sturen – wat minder gewicht is met al dat geklim wel welkom.
Mooie route vandaag, dat zeker – veel bos (hoe kan het ook anders) en meren. Het klimmen was even afzien, zeker de steilere hellingen (20+), en zeker ook vanwege de harde tegenwind (zelfs om een helling af te fietsen moest je bij niet te steile hellingen aardig bijtrekken.
Onderweg hoorden we opeens een harde tik, ergens voor (voorwiel?). Wij kijken of er iets aan mankeerde, niets te zien. Na een tijdje weer, alleen bij hoge snelheid. Toen ik mijn fietshelm afzette meldde de boosdoener zich, een loszittend riempje dat bij dalen en dus harde tegenwind tegen de helm aantikte
Wat zagen we verder onderweg: kraanvogel (begint gewoon te worden) en een das die wat opzij schuifelde toen wij eraan kwamen, maar er langzaam genoeg vandoor ging om ons een goede blik te gunnen.

En o ja, sneeuw, we reden er langs richting Falun. Daar was de camping aan de voet van een enorme ski springschans.

—

Beautiful day, again. Climbed a lot the first part of the day. The weather reminds us of the UK leg of the North Sea Cycle Route which we did in 2010. From Dover to John o’Groats cold, hard wind from the north and often rain.
Sent some stuff home to lighten the load, some 5 kilos.
Good thing we did. Stiff climbs today.
We passed some big patches of snow – actually today it did snow not so far north of where we are.

Wegens tijdgebrek even kort – twee stevige dagen gereden (109 en 103 km), en dat in nogal bergachtig gebied met stevige klimpartijen.
13/5 – na een beetje ruzie met de navigatie en moeite met het vinden van een overnachtingsadres – dat moet je hier echt van te voren regelen – wat laat vertrokken.
Mooie route, met één fikse regenbui en veel heuvels. Het ergste deel van de regen zaten we binnen met koffie en lunch.
Geen camping maar een B&B adres zonder de tweede B want de eigenaar was er niet maar had het huisje opengelaten en we moesten het geld maar op tafel leggen.

14/5 Lindesberg lag al niet meer op de EV7 route die we volgen, en die route hebben we vandaag ook niet gezien omdat we om op te schieten een wat drukkere weg gereden hebben – viel op hemelsvaartsdag zonder vrachtverkeer erg mee met de drukte. We zijn nu weer terug op de route.

Ook nog te vermelden: ree die vlak voor de fiets langsrende. Veel vogels. Veel automatische maaimachinetjes in grote tuinen. Veel golfterreinen. Koude wind, soms hard (en tegen) maar meestal valt het wel mee. En de echte afknapper: wat is drank hier toch duur!

———–

It’s getting late and we want to hit the pillows.
Our news in a nutshell: two days, 109 +103 kms, in mountainous country with at times stiff climbs that’s not bad.
Yesterday we landed in Lindesberg, rather late in the eveing, in a B&B without the second B because the owner was not there but had left the door open and put the money on the table please.
Today we took an alternative route, more cars, busier road, but if not shorter definitely faster. Lot of climbs though slowing us down considerably.
The weather: yesterday pretty good with a bit of rain every now and then.
Today even better: no rain, but it just doens’t get warmer – cold here for the time of the year, they say.
I spent this evening planning ahead, checking if campsites are open and that sort of thing.
Beautiful country, Sweden, friendly people, but why is a good glass of wine so outrageously expensive?

We zitten hier warm, en droog, in een hotel in Lerbäck (Per Olofs Garden) met Nederlandse eigenaar, niet langs de route. Hoe kwamen we daar terecht?
Wel, langs (snel)weg 50, van Askersund richting Orebro. Dat was niet de bedoeling. Hoe kwam dat zo?
Garmin Basecamp had een mooie route voor ons uitgestippeld naar het Noorden. Die reden we welgemoed op, eerst asfaltweg, toen bosweg, onverhard, toen gravelweg, toen weer bosweg die langzaam aan veranderde in bospad, en vervolgens helemaal ophield.
Kilometertje teruggefietst, toen kwamen we op een weg die wel naar het gewenste doel leidde, volgens de kaart. Een gravel weg die begon met een stevig klimmetje. Boven aangekomen zagen we dat de kaart waar we nog eens op keken gelijk had, en het nog een heftige klimpartij zou worden om over de top voor ons te komen.
Er was een alternatieve route, een paar kilometer langer maar aanzienlijk vlakker, gelukkig. Maar met zulke uitzoekerij ben je een uur verder voor je het weet, en dat is zonde van de tijd, want tijd is kilometers.
Mooie afwisselende route weer. Boswegen, klimmetjes maar niet te steil.
Nu begon de lucht toch wel wat dreigend grijs te worden, en het weerbericht had ook al regen voorspeld. De eerste druppels, wij een café in gevlucht waarvan de eigenaar treurig in de deuropening stond, en ik denk dat wij zijn eerste en laatste klanten die dag waren in dat afgelegen oord, een paar huisjes aan het meer, helemaal ingesteld op zomerse dagen.
Na een broodje daar weer op de fiets, en de regen werd wat serieuzer.
Volgens mijn relativiteitstheorie is de kracht van de regen (en de hoeveelheid water) afhankelijk van de snelheid van de fietser in de derde macht. Mijn relativiteitstheorie: Als je de heuvel oprijdt met een snelheid van 6 km/u valt er een mild buitje – als je de helling afkomt met 45 km/u is datzelfde buitje een stortbui.
In Askersund aangekomen zeiden ze dat de camping daar dicht was (geen stuga dus) – later op internet zagen we dat hij waarschijnlijk gewoon open was, vanaf 24/4.
Het hotel in A was vol. De drie B&B’s gesloten. Het dichtstbijzijnde hotel lag 15 km verderop, maar dan wel langs de drukke weg nr 50. Anders een heel eind omrijden via kronkelige op en neer weggetjes. Toch die drukke weg maar geprobeerd, en we hebben de voorbijrazende vrachtauto’s overleefd.
We bestuderen de kaart nu nauwkeurig en gaan van te voren bellen of overnachtingsadressen op een redelijke afstand open zijn.

A slow start – we left the youth hostel early enough, but our navigation took us first on forest roads more suitable for mountain bikes, and after that on a non existent road.
But the weather was ok, and the route, once we had found it again, pleasant. Until it started to rain, but there was this café, the owner standing in the door opening to see if there were any customers that he could lure into his establishment. I think we were the first and last visitors that day in this tiny village on the shore of one of the numerous lakes.
After some lunch we got on the bike again, and it started to rain, really seriously this time. My special relativity theory states that the faster you go the wetter you get. Se did anyway – and it was good to note that most of our rain gear stood up to the onslaught rather well.
When we arrived in Askersund we decided to call it a day, it was raining too hard to undertake the 40 kms to the place we had wanted to go to.
In A they said the camp site was closed (which according to their internet site it wasn’t, we discovered later.
The hotel was full – the three B&B’s closed. Move on to the nearest hotel – 15 kms down the road, down a very busy main road with lorries, buses and cars. But all’s well that ends well – room warm and dry, good food, warm beds awaiting us, and tomorrow it might be dry, according to the weather oracles.

Rijden we over een rustig slingerend bosweggetje. Zegt Georgette: Heerlijk rustig hier he? Brom, brom, motorgeluid. Legerwagen, niet één maar veel, komt het complete Zweedse leger langs. Goed, daarna keerde de rust weer.
Hier en daar zien we kraanvogels langs de weg. Altijd weer even reden om te stoppen en te kijken, evenals naar de vele bloemen overal langs de weg. Dotterbloemen noemen we klimplanten, omdat we ze altijd zien langs een stroompje dat ons tegemoet komt langs een klimmende weg. Mensen zijn voor heel veel procent water – als we echt water waren hadden we het gemakkelijker dan nu, dan gingen we altijd bergafwaarts.
Zweden is, net als de andere Scandinavische landen, nogal milieubewust. Zou je soms niet zeggen als je het zwerfvuil langs de wegen ziet. Jammer.
Nog even een dagje terug – bij Ulricehamn reden we opeens door een wintersportgebied (zonder sneeuw maar toen was het er koud genoeg voor.
Dat kun je van vandaag niet zeggen: heerlijk temperatuurtje. Wind, niet te hard, zuidoost, werkt ook aardig mee.
Uit Falköping loopt een klein mooi weggetje naar het Oosten. Dat volgden we met gemak, want het daalde gestaag, tot we beneden in het dal waren. We rijden richting Hjo, een plaats aan één van de grote Zweedse meren, het Vättern. Dat is het meer waar Jönköping aan ligt, helemaal aan de Zuidpunt van het meer. Tussen ons en het meer nog twee bergruggen die we over moeten. De eerste gaat het behoorlijk steil omhoog, en als het boven de 15% komt moeten we toch even lopen en duwen. De beloning: een lange afdaling, het volgende dal in.
Dan komen we op een wat grotere weg – wij zouden het een provinciale weg noemen, maar dan met heel weinig auto’s. Het voordeel van zo’n weg is dat de hellingen veel geleidelijker zijn, en als je over een beekje gaat duikt de weg niet eens 40 meter de diepte in om vervolgens weer omhoog te klimmen. Toch was het nog een stevige klim van zo’n 3 km en een %je of 7. Bij de erop volgende afdaling prachtige uitzichten over het grote meer voor ons.
Beneden aangekomen stonden we bij een groot kruispunt – de weg naar Hjo. De EV7 (de route die we volgen) boog op een klein weggetje af naar links, en op Garmin (de navigatie) kon je zien hoe die route door de heuvels naast de weg meanderde. De grotere weg waar we op stonden was ook niet noemenswaardig druk, dus die maar genomen – scheelde heel veel kilometers en heel veel klimmen, en was ook heel mooi met prachtige uitzichten over het meer.
Ergens langs de weg zagen we de eerste blauwe anemonen.
Hjo is een leuk plaatsje aan het meer – we aten er een broodje en dronken een kopje koffie, en gingen weer verder richting Forsvik, weer langs de grote weg in plaats van de onverharde fietsroute die weer met grote slingers links van de weg lag.
In Forsvik zijn twee campings – dachten we. De éne bestond niet meer, en de andere had een groot bord met welkom bij de toegangsweg die was afgesloten met een slagboom waar zelfs die militaire colonne moeite mee gehad zou hebben.
Weer terug naar Forsvik. De verdere dichtstbijzijnde camping was zo’n 10 km in de verkeerde richting. Maar het kwam toch weer allemaal goed. Er is hier een jeugdherberg. De receptie was gesloten, maar een vriendelijke Zweedse mevrouw die er ook overnachtte belde de beheerder voor ons, vond een sleutel en we kregen kamer 2, met plaats voor vier en een apart woongedeelte met keuken.
Internet is hier een beetje wiebelig – het zou het moeten doen maar doet het niet. We bewaren dit dus nog even voor morgen. Nog zo’n 2500 km te gaan, maar de eerste 1000 zitten erop.

Sweden is such a peaceful country – and just when you think you’re on the quietest of country roads who should come along but a whole army division, one car after the other.
Sweden is such an ecology minded country – and it really is. But some Swedes don’t know this, and dump their plastic bags, beer cans and other thrash along the side of the road.
Glorious day today, sunshine and wind from the south east. Pleasant temperature, so it is possible.
From Falköping to the lake (Vättern) the road climbed up and down and up and down, up and finally down to the lakeshore. From there we took a main road instead of the tortuous route designed for cyclists who like scenic roads (we do too) and a few extra climbs and unpaved roads. We passed through Hjo, a small town on the lakeshore, where we had lunch. Then we continued to Forsvik, where one camping turned out to be non existent, and the other closed.
Fortunately the youth hostel had a room and a hot shower for weary travellers.
We did 1000 kms so far, 2500 more to go.

Jaren geleden heb ik eens een toneelstuk gezien: Zeven Manieren om een Rivier over te Steken. Na afloop wist ik nog niet waar het over ging, maar dat was niet erg, want niemand van het publiek snapte er iets van.
Vandaag hebben we zeven manieren om een stad uit te komen geprobeerd. Het probleem was dat onze vervolgroute aan de overkant van de autoweg lag.
Toen we eenmaal aan de overkant waren verliep alles gunstig. Langs een licht steigende weg reden naar het begin van een fietsroute – die een kilometer of 80 over een oude spoorweg liep.
Voordeel – nauwelijks hellingen van meer dan 3%, Een route die in een nagenoeg rechte lijn door het landschap liep, en door prachtig afwisselend landschp, veel bos en verder landerijen.

Getting out of Boräs proved somewhat of a puzzle, involving rather stepp climbs, in order to rejoin our route at the other side of an impassable motorway.
The rest of the route was on a bike path on an old railway line, no climbs or descents over 3% and beautiful scenery.

Een goed begin is het halve werk dus begonnen we met een heerlijk ontbijt. Daarna oppakken, en we reden de prachtige, heuvelachtige weg van Såtila richting Boräs. Redelijk goed weer, wat aan de frisse kant. Mooie uitzichten over meren, valleien, en vooral ook veel bossen.
Halverwege maakte de route die we volgen een grote omweg die ook nog eens begon met een heel pittige klimpartij. Nu houden wij van klimpartijen, en vooral van het vermijden ervan. Dat was in dit geval heel goed mogelijk door gewoon de weg waarop we reden te blijven volgen.
Zo bedacht zo gedaan, maar de straf volgt op de zonde. Na een aantal kilometers was de weg afgesloten, en de omleiding liep over een drukke autoweg.
Goede raad was niet duur, maar ook niet alom verkrijgbaar. Een paar mensen die we vroegen gaven vage aanwijzingen met veel ‘I’m not sure, but you might be able to…’
Na een hamburgertje voor de lunch de afgesloten weg maar eens opgereden. Die was op een gegeven moment hermetisch afgesloten met een hek, maar er was toch nog een sluipweggetje over een zandpaadje door het struikgewas omheen. Daar de tandem doorheen gemanoevreerd. Een tweede hek waar we een eindje verderop doorheen moesten bleek ook met een groot hekwerk afgesloten, maar minder secuur. Een van de delen van het hek kon je wat opzij trekken. Het was een kwartiertje puzzelen en tandempje slepen, maar stukken beter dan een giga omweg.
In Boräs aangekomen begon het te regenen. We kwamen op het idee misschien een trein naar Stockholm te nemen om daar toch een kijkje te kunnen nemen. De Zweedse spoorwegen blijken heel fietsonvriendelijk – om veiligheidsredenen worden ze uit de meeste treinen geweerd. Er is echter een ontsnappingsclausule. Een fiets is alleen een fiets als hij in kennelijk rijdbare staat is. Er zijn dus fietsers die de wielen uit hun fiets leggen en hem dan als bagage meenemen. Een bus naar Stockholm en de tandem als bagage onderin de bus is nog geopperd en had misschien gewerkt (maar waarschijnlijk niet.
Het regende nog steeds – het Comfort Hotel leek comfortabeler dan ons tentje.

Sätila – Boräs – started out rather sunny and pleasant. Hills to climb and views to be enjoyed. About half way we decided not to take the detour in the route, but follow the main road to Boräs.
After some kilometers this road appeared to be blocked. We tried,to find a way around the obstacles they had put in travellers’ ways. That accomplished we continued the way to Borás. Having arrived there we wanted to find out if taking a train (with bike) to Stockholm would be possible, but Swedish Rail are not bike friendly.
As it was raining we decided on the comfort of the Comfort Hotel.

Vandaag – mooi weer – koude wind. Het eerste stuk ging nog langs de kust tot vlak onder Göteborg. Toen namen we afscheid van fietsroute nummer 1 die we de hele tijd gevolgd hadden en bogen we naar rechts landinwaarts.
De heuvels die we steeds aan onze rechterhand gezien hadden bleken echt te zijn. We reden een heel mooie tamelijk rustige weg. Nu we de kust verlaten hebben is het gedaan met de fietspaden.
Onderweg mooie uitzichten over de bossen en meren waar we langs reden, maar om een uitzicht te verdienen moet je soms wat klimmen. Dat deden we dan ook. Kleine versnellinkjes en snelheden naar boven, grote versnellingen en hoge snelheden naar beneden.
In Sätila aangekomen wees iemand ons de weg naar de camping, maar zei erbij dat die waarschijnlijk nog gesloten was omdat ‘het seizoen’ nog niet begonnen was. Nu was het toch al aardig koud, en we stonden vlak bij een niet al te duur restaurant met pension – en wat een heerlijke luxe. Warme kamer, geen koude nachtelijke tochten naar een ver gelegen toilet. Kortom, een goed besluit van een mooie dag.

En PS – heel erg leuk, de bemoedigende reacties van veel lezers. We hebben gewoon niet altijd de tijd om te reageren, maar stellen het erg op prijs.

Luxury – we’re staying in a simple hotel as the camp site, deep down in the valley, is most likely closed.
First part of the trip today was along the coast, then we said good bye to cycle route nr 1 and turned to the right. The hills we had seen on the right all the time turned out to be real hills that had to be climbed – resulting in beautiful views of the forest and the lakes. We are cycling real Swedish forest roads now – trees, trees, trees, and more trees.

‘En niet een beetje wind ook…’ aldus Georgette, en ze had het niet beter kunnen samenvatten. Vannacht regen, en nog meer regen, en in de morgen dus een nogal nat tentje. We lieten het nog even drogen – de zon scheen niet maar er stond nogal wat wind – en gingen ontbijten in de camping keuken waar je warm zit en koffie kunt maken.
Toen opeens even een flinke bui en de droogactie had niet gewerkt. Het binnententje hebben we toen maar uit de buitentent gehaald, en toen de buitentent kleddernat ingepakt.
Het eerste stuk van de route verliep aardig voorspoedig. De zon kwam er zelfs een tijdje bij kijken en de wind was west, zijwind dus, beetje hard maar niet echt ongunstig.
Je fietst dan langs de kust met zo nu en dan een blik op de zee, en dan weer eens door bossen of landerijen.
Helaas, om een uur of elf verdween de zon achter een dik grijs wolkendek, de toch al koude wind draaide naar het noorden en werd nog veel kouder, en harder, en tegen dus. Zeker op de stukken langs zee loeide het erover, en was je blij als je harder dan 10 km per uur kon fietsen. Eindelijk waren we in Falkenberg, tijd voor een hapje lunch in een warme ambiance. We zagen niet zo gauw iets geschikts, en opeens reden we er weer uit. Teruggaan was nou ook weer zo wat, we aten een banaantje en dronken een slokje water uit de bidons, en verder maar weer. 100 Meter verder gaf de Garmin navigatie het op, batteries low. Nieuwe batterijen zoeken, zaten natuurlijk diep in een achtertas.Het begon wat te regenen en het volgende plaatsje was nog 10 km. En toen was daar opeens in ‘the middle of nowhere’ een bordje met mes en vork, rechts 200 m.
Daar aangekomen bleek het net sluitingstijd te zijn, maar de man achter de bar zei, ‘ja we zijn gesloten,maar ik ben er toch. Wat had u gehad willen hebben? Een heerlijk maaltje dikke gebonden kippensoep, slabuffet, gevolgd door pannenkoekje met room en vruchtentroep en koffie, voor een heel klein prijsje.
De volgende veertig km of zo weer een gevecht met de wind. Zo nu en dan word je opgevrolijkt door hele velden blauwe viooltjes en natuurlijk de bosanemonen die we overal zien niet te vergeten. En nu zijn we dan toch in Varberg, op een tamelijk grote camping, niet zo groot als je ze ook wel ziet met hele velden witte caravandaken, maar wel met een paar miezerig kleine tentveldjes, natuurlijk ver van de toiletten en douches, wat in de kou niet zo aangenaam is.

This has been a good day for electric windmill owners and sailors eager to win a sailing contest. The day started out rather more pleasant than it turned out to be. At first it rained a bit, and the wind blew from the west. The tent was so wet we had to take out the inner tent separately in order to keep it reasonably dry. The outer tent was soaking wet. We packed our stuff on the bikes and set off. The first kilometers the weather kept getting better and sunnier, and then the wind got colder again, and turned ice cold indeed, and it blew from the north.
As far as the scenery was concerned it was a very good trip indeed, with great views of the sea, the beaches, forest and agricultural land, a bit hilly at times, but no such impossible climbs as the day before.
When we finally got to Falkenberg we were looking forward to somewhere warm to sit and some hot food, but somehow or other we did not see anything suitable and suddenly we were out of the town again. It started to rain. The navigation gave up – batteries low. We had to search for new batteries. On the bike again. And there it was, in the middle of nowhere, this sign with a knife and a fork on it, pointing to the right: 200 m.
When we got there it was just past closing time, but the man said. Yes we’re closed, but I am here. What would you like to have. And we got this supreme, hot soup, choice from the vegetable bar, pancake and coffee, for very little money indeed.
Fortified we set out for the remainder of the trip, an against the wind struggle, incredibly slow. The campsite in Varberg where we put up our tent is rather large, but not as large as some of the mega camp sites we have passed. There’s no wifi where I am typing, we’ll have to send this off in the reception area first thing in the morning.

Opstaan met mooi weer is ook fijn. De tent was goed gedroogd en kon weer ingepakt. Het winkeltje en het restaurant op de camping waren nog gesloten, dus het ontbijt moest ergens anders vandaan komen. Een paar kilometer verderop was een gesloten restaurant met een prachtig uitzicht op zee en strand waar ze wel een sandwich en een kopje koffie wilden regelen. Dus goed gevoed gingen we op weg langs de kustweg naar het noorden. Ook in Zweden is de fietsroute langs de kust route 1 (zoals in heel veel Europese landen, ook in Nederland), en die volgen we voorlopig.
Voor een groot deel reden we over leuke fietspaden langs de kust of door duin- en bosgebied, maar dan draait de weg opeens land inwaarts om een grote landtong af te snijden. Dat leverde stevige klimmetjes op met hellingen tot tussen de 15 en 20%. De laatste hele steile helling was niet op te komen met onze beladen race-eend, daar hebben we dus het laatste stukje geduwd.
Een heel steile afdaling met steeds stevig in de remmen was de beloning voor ons harde werk.
In Bostad was het tijd voor even bijkomen en wat eten. Een flink bord pasta leverde weer nieuwe energie voor de rest van de rit.
En nu staan we dus op Camping Vilshärad – de tent stond nog maar net of het begon flink te regenen. We eten hier even in de keuken van de camping op geleende stoelen omdat de keuken met zitgelegenheid ernaast op slot is en de eigenaar van de camping spoorloos. Deze blog kan hier niet verstuurd worden omdat internet hier een prijzige aangelegenheid is – er is wel wifi maar je moet minimaal voor een week afnemen. De afzetters. Morgen verder. De route gaat nog tot bijna in Gotenborg langs de kust en buigt dan landinwaarts om schuin over te steken naar Sundsvall aan de Botnische Golf, maar daar zijn we geloof ik nog niet.

We got up to glorious sunshine. The tent was now completely dry so we could pack it again, weighing about a kilo less than it had done with all that water soaked up. Camping shop and restaurant were still closed, so we had to get breakfast somewhere on the road, which turned out to be at a restaurant that was still closed, but they said they could do a coffee and a sandwich. The view from the window was marvelous, beach, sea and a magnificent view of the bay.
The route started out along a cycle track close to the beach. Later it took us inland to cut off a big loop. this involved a rather stiff climb. The last very steep bit was with 15 to 20% just a bit much so we pushed up the bike the last bit of the slope. The reward for all this hard work was a long descent which may have worn down the brake pads somewhat.
We topped up our energy with a plate of pasta in the next town we passed through, and from there did the last 50 kms to Vilshärad. We had just put up our tent when it started to rain. It’s dry again now, but it looks rather ominous out there – dark clouds and rumours of rain.
We’ve just had our simple bread, soft cheese and jam supper in the kitchen of the camp site where they don’t provide a place to sit and eat. Georgette borrowed two chairs from people in a caravan nearby, and I am here now, typing this blog. We won’t be able to send it off tonight. Wifi is rather expensive here. The least amount of time you can get is for a week, so we’ll wait for some free wifi somewhere tomorrow.

Nog zo’n 3000 km te gaan, ‘t schiet dus al aardig op. Vandaag zo’n 97 km. Vanmorgen een laatste ontbijt in de caravan van Poul en Karen en het afscheid.
De EV7 (Europese lange afstands fietsroute nummer 7 naar de Noordkaap) loopt over het fietspad dat langs de camping loopt, dus we hoefden niet te zoeken. Kopenhagen uit, en dan begint het te regenen. Blijft het voorlopig even doen ook. We rijden een weg met heel veel stoplichten, dat schiet altijd lekker op. Als we echt de stad uit zijn begint er een heel leuke route naar Helsingøre. Hier en daar over een fietspad met stevige korte klimmetjes, tot 16%.
Onderweg stopten we even om wat warms te drinken/eten – heerlijke vissoep en al even lekkere koffie na, maar wel een wat duur restaurant. Zoiets moeten we niet al te vaak doen.
De weg naar Helsingøre gaat voor een deel langs de (oude) strandweg, met mooie uitzichten over de Sont, en in de verte al Helsingøre, en helsingborg (Zweden) aan de overkant.
In Helsingøre rijden we naar de aanlegplaats van de kleine veerboot over de Sont, die blijkt niet te varen omdat net vandaag d koningin met een boot in dat deel van de haven aankomt. Na enig heen en weer gevraag weten we waar we met de fiets moeten zijn voor de grote veerboot die gelukkig wel vaart. Gelukkig stonden we droog, want zoveel regen als er toen opeens viel zie je niet vaak. Weer een beetje droog, dan een kilometertje terugfietsen voor de veerboot. En nu zitten we dus in Zweden, even ten noorden van Helsingborg, op een camping waar we heel luxe een cabin hebben gehuurd. Buiten regent het zo nu en dan, maar binnen is het warm en droog.

De tent moet ook even drogen / Drying the tent

Some 3000 more kms and we’ll be there.This morning we had breakfast and then said good bye to Poul and Karen. Cycling out of Copenhagen you learn the meaning of patience at the 100+ traffic lights that try to slow you down. So did the steep climbs in the bike path, and some of these narrow gates that you have to squeeze your bike through, bad enough with an ordinary bike with a lot of luggage, but just try it with a tandem.
It started to rain. The wind blew from the south east, not so bad, but at times suddenly blew from the north and tried to push us back.
We stopped at a place for a cup of soup, some warmth and some coffee – great fish soup, but rather expensive. It was after all a fancy restaurant.
The ferry we intended to take to Helsingborg (Sweden) was cancelled today because the queen was arriving in that part of the harbour, so we had to find out where to go, and cycle back to the place where the big car ferry left.
From Helsingborg we cycled to Ängelholm where we found a camp site where we treated ourselves to the luxury of a cabin, dry and comfortable. We put the tandem inside and unpacked the tent to dry it spread over tandem and couch.
And now it’s time to say goodnight and have a good night’s sleep. And by the way, this cycle route we’re following is called the Central European cycle route, or the route of the sun. We do hope it will live up to its name.