De manager van het vandrarhem had ons niet moeten aanraden de E4 te nemen – uit het busraam (we zaten boven in een dubbeldekker bus op de voorste stoelen) zagen we hoe gevaarlijk dat geweest zou zijn. Heel smalle enkele rijbaan zonder parkeerstrook, tussen twee vangrails. Er zou geen ruimte zijn geweest voor een vrachtwagen of bus zelfs een fiets op een veilige manier in te halen.
Het was geen fietsweer. Harde zuidenwind, ijskoud, met gierende windstoten.
De fiets stond dus achterin de bagageruimte van de bus, en wij waren in ongeveer een uur in Haparanda, op de grens met Finland dat we aan de overkant van de rivier hebben zien liggen.

We hadden weer een paar dingen die we niet meer nodig hadden, zoals gebruikte kaarten en een paar spulletjes die we dubbel hadden of nog nooit gebruikt hadden. Gewicht, weg ermee, ook al was het maar 1,4 kg.
Het hoofdpostkantoor had geen verpakkingsmateriaal (dozen of enveloppen) en de mensen aan het loket raadden ons aan een supermarkt te proberen. Een klein supermarktje vlak bij het hotel bleek alles in huis te hebben om het spul te pakken en te versturen.

Morgen door naar Finland – hoe precies weten we nog niet en hangt ook heel erg van het weer af.

Finland aan de overkant

Smient

————-

The hostel manager was wrong. The weather forecast was right. The trip to Haparanda uneventful and easy.

The hostel manager. His advice was: take the E4. The cycle route through the mountains is to much of a mountainous detour. Obviously true. But taking the E4 would have been very hazardous indeed – very narrow lanes with no space for lorries or buses to overtake even a bicycle.
And the weather. No rain but very strong wind from the south with dangerous gusts, and cold, very cold. That would have made cycling adventurous and unpleasant.
We had asked the hostel manager whether we could take the bike on the bus to Haparanda; he telephoned the bus company and the answer was yes.
So we put the bike completely packed inside the ‘busgods’ part of the bus and within an hour we were in Haparanda (which on the cycle route would have taken at least 8 hours)

Finland is just a few minutes away, across the river. But tonight we’re staying here in the Swefi vandrarhem/hotel.

We went through our bags and found a few things we won’t be needing anymore, so we decided to send another package (turned out to be a big envelope) home – 1,4 kilos less to haul up the slopes of northern Finland and Norway.
At the post office they could not help us – they did not have any envelopes or cardboard boxes to send parcels in. Go to a supermarket, they said, and ask for a cardboard box. Georgette remembered having seen a supermarket like shop not far from where we were staying. They had everything we needed, packaging materials and stamps. Mission accomplished.

Wij zitten hier heerlijk warm in de keuken van de vandrarhem in Kalix. Buiten regent het dat het giet. Eigenlijk was het plan naar Haparanda te fietsen. Dat was een stevig eind, maar als we vroeg vertrokken moest het lukken, dachten we.
De weersverwachting was redelijk – absoluut niet wat er echt gebeurde.
Voor het vertrek zou ik nog even de kettingen aanspannen, die gingen weer wat slap hangen. En laat dat nou niet goed lukken. De achterketting was niet goed te krijgen, leek wel helemaal vast te zitten. Een tijdje prutsen en proberen, en plotseling ja hoor, het kwam weer helemaal goed. Maar het had wel wat tijd gekost.
Toen we na een km of 25, en heel wat soms aardig steile klimmetjes die veel tijd kostten, en tamelijk harde tegenwind op ons horloge keken realiseerden we ons dat we de plannen bij moesten stellen. Een kilometer of tien verderop in Kalix was een laatste verblijfsmogelijkheid voor Haparanda, dus die maar gebeld, en daar zitten we nu.
Komt niet slecht uit. De was is in de wasmachine gegaan en zit nu gedeeltelijk in de droger en hangt voor de rest op de kamer over alles waar je was over kunt hangen.

zitkamer in vandrarhem Kalix

De beheerder van het hostel hier raadt ons af de fietsroute naar Haparanda te volgen. Die is onmogelijk, zegt hij. Een enorme omweg, bijna twee keer zo lang, en met veel steile hellingen. Het enige alternatief is langs de snelweg fietsen – we zoeken nog uit of de bus naar Haparanda een tandem zou kunnen meenemen, maar dat lijkt heel onwaarschijnlijk. Voorlopig hopen we maar dat we het morgen droog houden, maar dat lijkt al even onwaarschijnlijk.

We komen nu in de buurt waar mensen vragen: waarheen? Noordkaap?
Oh, dat is nog 85 mijl – dat zijn wel Zweedse mijlen (10 km).

——–

The usual weather pattern seems to be: sunny nights, rainy spells in the morning and slight improvement in the afternoon. That was also the weather forecast for today, but right now it’s late afternoon and, fortunately, we’re inside, and, unfortunately, outside it’s raining.
the plan was: get up early, have an early start and do about 100 kms to Haparanda.
Before we started I decided to readjust the chain tension on the bike, usually a five or ten minute job, but this time I just couldn’t get it right. That took some time and then, suddenly something seemed to give and the problem was solved. It had cost some time, though.
We started out rather later than planned, and the first part of the ride took longer than expected – the wind blew against us and quite a few steep climbs slowed us down considerably.
So we decided to make an extra stop in the Kalix vandrarhem. Good thing we did. The sky turned a threatening dark grey and it started to rain, and hasn’t stopped so far.
So we had the afternoon off, and used it for shopping, washing our clothes (they have a washing machine and a dryer here), taking the time to prepare good food in the communal kitchen (which we have all to ourselves as the other people staying here are all hiding somewhere else).
We still have to make up our minds about the route to Haparanda. The manager here says: don’t take the ‘cycle route’ – it’s about twice as long as the E4, roads in poor condition and over high hills and steep climbs – everybody here takes the E4 – you just have to.
And you go to North Cape? 85 miles from here. Swedish miles, you know…
a Swedish mile is 10 km.

And PS – we just talked to a Swedish fellow who told us that this has been the worst May month as far as weather is concerned for 160 years (which is as long as records have been kept). Just our luck. He said he now believed that global weather is changing.

TWEE HOUTEN BANKJES – Het weerbericht (en het weer) zijn weer omgeslagen. Omdat er regen verwacht werd in de morgen stonden we vroeg op en pakten de spullen en de tent. Om ongeveer half negen reden we weg van de camping.

Museumtrein tegenover ingang camping

Het ontbijt was een half uurtje later, een km of 10 verderop. De enige gelegenheid die open bleek te zijn was een hamburgertent – het ontbijt was dus een hamburger/visburger met koffie en een soort mini vlaaitje toe. Buiten begon het te regenen.
We sloegen wat eten in in de naastgelegen mega hypermarkt.
Het zou tot een uur of 11-12 blijven regenen, dus wachten tot het droog werd had geen zin.
Na ongeveer dertig km in de regen, op een lange rechte weg met nergens beschutting zagen we daar opeens een ICA supermarkt – geen café, maar binnen is binnen, droger en warmer dan buiten. Helaas, gesloten. Voor de supermarkt was een soort bushokje, eigenlijk een bankje met een afdakje, net breed genoeg om droog te zitten met de fiets droog voor je. Daar een hapje gegeten en alle warme shirts die we nog bij ons hadden maar erbij aangetrokken. Volgens Garmin (navigatie) was er 5 km verderop een benzinestation. Daar hebben ze vaak koffie, dus de regen weer in. Bleek er een heel restaurant bij te horen, alweer alleen maar pizza’s en hamburgers, maar gelukkig ook nog een paar sandwiches.
Toen we opgewarmd en uitgegeten waren was het droog.
De afstanden tussen geschikte overnachtingsplekken zijn hier groot. We probeerden de hele morgen al contact te krijgen met de camping waar we nu in een stuga zitten, en waar we het tweede houten bankje aantroffen, in de sauna. Wel een contrast met bankje nummer 1.
Omdat de camping op geen enkele manier reageerde, niet op telefoontjes, sms of wat dan ook, hadden we alvast maar een adres een km of 30 verder besproken. Met het tempo dat we maakten zou dat moeten lukken, en het was droog, en werd zelfs zonnig.
Het laatste deel van de rit bleek echter wat lastiger dan het eerste – meer heuvels en een kleverige onverharde weg, met hier en daar veel stenen en modderig van de eerder gevallen regen, 15 km lang. Het was dus ongeveer 19.00 uur, en nog ruim 30 km te gaan op een weg met ook wat klimmen en dalen en toen was er een smsje van de camping waar we vlak bij waren dat ze een stuga voor ons hadden. Gedaan – andere weer afgebeld, en hier na een simpel avondmaaltje de sauna in. Heerlijk.

—————

We got up early as it was going to rain in the morning and we wanted to keep the tent dry. After some 10 kms a breakfast stop at a hamburger place. Outside it started to rain.
As the weather forecast said it would be raining until about noon, we put on rain jackets and other rain gear and got on the bike.
After some 30 kms we found a wooden bench, sort of like a bus stop, where we just managed to sit out of the rain with the bike parked in front of us. We had some food and put on some extra warm cycle shirts. According to our navigation there was a petrol station some 5 kms down the road – they might just have some coffee.
They turned out to have more than that – a restaurant, another pizza and hamburger place, but they did have some sandwiches as well and inside it was dry and warm.
When we left the place the rain had stopped, and later the sun came and apologized for taking so long.
And now we’re at this campsite, where they had a nice and warm stuga, and not only that, a sauna. All is well that ends well.

Goed weer vandaag, beter dan ooit op deze trip. Zonnig, lekkere temperatuur, weinig wind uit zuid oostelijke richting (aldus het weerbericht; in werkelijkheid wappert de wind hier vaak alle kanten uit).
Het fietspad Piteå uit leidde dwars over een veld met honderden mensen die hun tweede hands troep probeerden te verkopen aan nog veel meer honderden mensen die van het stralende zomerweer liepen te genieten.
Wat verder opviel deze dag waren de echt oude autos’s op de weg, vooral Amerikaanse slagschepen zoals Lincolns, een enkele Cadillac, Chevrolet en dikke oude Volvo’s.
Zoals altijd maakten we grote slingers om de aloude E4, dan weer ten oosten, dan weer ten westen van de weg, waardoor we veel meer kilometers maakten en veel meer interessante dorpjes, meertjes en soms historische bouwwerken zoals oude fabrieken en kerkjes konden bekijken.
Bij veel huizen staan de sneeuwscooters geparkeerd – dreaming of a white christmas is hier niet nodig. Succes verzekerd. Ook de enorme voorraden brandhout bij sommige huizen vallen op. Ze hebben genoeg hier, en ik veronderstel dat de prijs per kuub lager zal liggen dan in Nederland.
Even verkennen hoe de weeg hier verder gaat…

Voor de overnachting kwamen we terecht op een mega camping bij Luleå, zo’n camping waar caravan- en camperclubs neerstrijken, en waar we voor het eerst tamelijk veel buitenlandse (vooral ook Nederlandse) kampeerders tegenkwamen. Wij waren de trotse bezitters van het enige tentje, en de enigen die op de fiets aankwamen en kampeerden op het voetbalveld.
De poging tot een Skype gesprek in een super drukke keuken annex gemeenschapsruimte waar meer mensen probeerden te eten, drinken afwassen en luide gesprekken voeren dan er eigenlijk inpasten, verliep daardoor wat problematisch, maar leuk blijft het op zo grote afstand even bij te kunnen praten.
Veel gezien, maar nu een fotootje – dotterbloemen

The best weather so far! It looked and almost felt like summer. When we left Piteå the first obstacle we had to negotiate was an extended ‘loppis’ market the size of several football fields with hundreds of stalls where people were selling their junk to many more hundreds of people.
Of course in this sunny weather the North Swedish scenery looked wonderful.

At times the silence and the birdsong were interrupted by the sound of vintage car engines – it seemed all the Swedes who have one – and there must be many – took advantage of the sunny weather to go for a ride in their Lincolns,
Again we made great loops round the ever present E4, with two 4 km stretches on the motorway.
In ever so many gardens people have parked their snow scooters – I’m sure dreaming of a white Christmas is not necessary here.
As the weather was so fine, we decided to sleep in our tent. Getting to the camp site was not simple – very busy roads, and much farther from the cycle route we’re following than we had anticipated.
Luleå First Camp is one of these mega camp sites frequented by Caravan and Camper Clubs. Ours was the only tent (and (tandem) bike). We tried a Skype conversation in a very small and busy kitchen annex common room, at a time when it filled up with noisy people washing their dishes, eating their food and drinking their drinks.

Vannacht was het stralend weer – de zon scheen en de lucht was helderblauw. Toen we na het ontbijt om een uur of tien vertrokken was het nog steeds mooi.Toen we uitcheckten vroeg de vrouw van de receptie of ze een foto van ons mocht maken voor de facebookpagina van de camping. Ze vond het erg leuk daarop te kunnen melden dat zij als gasten 2 tandemfietsers hadden gehad die uit Nederland naar de Noordkaap fietsten en hun camping hadden aangedaan.
Het viel weer alles mee. We dachten dat het een zware dag zou worden. Van Byske naar Piteå loopt de E4 vlak langs de kust, maar daar zijn absoluut geen befietsbare wegen. De weg voor fietsers loopt met een grote boog door het binnenland, door zeg maar uit de kluiten gewassen heuvelland met een paar toppen van zo’n 150 meter.
Prachtige asfaltweg en de klim viel reuze mee. Heel geleidelijk klommen we omhoog naar zo’n 100 meter. Het weer was goed, de wind matig, en niet te bepalen uit welke richting want dat verschilde per minuut.
Er zijn mensen die denken: zo’n rit door Noord Zweden moet wel heel saai zijn, bomen, bomen, bomen. Dat laatste kunnen we niet ontkennen: bomen, bomen overal. Maar saai? Je komt door kleine dorpjes.
Vogels langs de weg vragen om je aandacht. Het uitzicht wisselt steeds. Dan springt er ineens weer een ree op 5 meter afstand van ons weg.

Al aardig boven kwam ons van de andere kant een Duitse fietser tegemoet rijden. Hij had wel zin in een praatje en gebaarde ons te stoppen. Hij kwam uit Braunschweig en was door Polen, Rusland, Letland, Estland, Litauwen, Finland naar Zweden gefietst en nu op weg naar Kopenhagen (route die wij gefietst hebben in de andere richting) en zo weer op weg naar huis.Hij fietste de Baltic cycleroute.
Terwijl we ervaringen uitwisselden maakten we van de gelegenheid gebruik om warmere jacks aan te trekken, mutsjes onder de helmen en een sjaaltje om. De lucht betrok stevig en de wind werd nogal koud.
Onze Duitse vriend vertelde dat hij in een vandrarhem(hostel) in Piteå overnacht had en gaf ons het adres.
Nu volgde er een klimmetje van een meter of 80 naar de 150 meter, niet te steil, dus goed te doen, en als je klimt heb je het niet gauw koud.
De afdaling erna met een vaartje van zo’n 40 km wel, en het begon te regenen, eerst een beetje en toen stevig. We besloten de camping die we even voorbij Piteå op het oog hadden te laten voor wat die was, en ons geluk te beproeven bij het vandrarhem.
Piteå was opeens weer een plaats met stadsallures; de navigatie die gelukkig de weg wist loodste ons de stad binnen over een fietsbrug en langs het haven industriegebied.
Twintig over drie waren bij het vandrarhem, best wel een beetje koud en nat. Gesloten – de receptie was tot drie uur open. Er was een telefoon nummer dat je kon bellen. Een vriendelijke stem legde uit dat de receptie tot drie uur open was, en dat je de volgende morgen na tien uur weer een overnachting kon boeken. Het is opvallend hoe vroeg campingrecepties en dergelijke hier sluiten.
Wat te doen, we waren een kilometer of tien bij de camping vandaan gefietst, helemaal verkeerde richting ook. Hotel dan maar? Weer zo duur. Net terwijl we aan het overleggen waren stopte er een auto en stapte er iemand uit die zei: “Wat hebben jullie een geluk. Het is dat ik hier toevallig moest zijn. Ik werk eigenlijk niet voor het vandrarhem, maar voor een verwante organisatie, maar ik kan jullie inchecken voor een kamer”.
En daar zitten we nu. Vanmiddag onderweg naar de supermarkt even wat koffie gedronken met veel te grote stukken gebak, daarna inkopen gedaan voor avondeten en ontbijt. Terwijl ik dit schrijf warmt Georgette het eten op. Buiten schijnt de zon weer, en morgen wordt het beter weer, zegt het weerbericht, maar dat zegt het al weken lang.

En o ja, in de supermarket kocht ik voor het avondeten een flesje Class II bier (3,5%). De juffrouw achter de kassa vroeg om identificatie, omdat ze zich moest vergewissen van de leeftijd van de koper. Ik wist niet dat zo’n fietstocht zo erg als verjongingskuur werkt.

Piteå – fietsbrug

—-

Last night the weather was wonderful: glorious sunshine.When we checked out of the campsite the weather was just fine: sunny, not too much wind.
From Byske to Piteå the E4 runs along the coast, but there are no roads for cyclists, so we had to make a long detour inland, with, according to the map, quite a few climbs.
It turned out to be much easier than we had thought it would be. The excellent tarmac road wound its way upwards and upwards climbing steadily but nowhere steeper than some 4 or 5%.
So we got up to an altitude of some 100 metres without much effort.
Then we met this German guy riding his bicycle the other way. He was doing the Baltic Sea Route – started in Germany, rode through Poland, Russia, Baltic states, Finland, Sweden and now down south towards Denmark and back to Germany. He suggested we try the Piteå vandrarhem and gave us the address.
As it got very cold and and rainy, we decided to forget about the campsite some 12 kms up the road we had been planning to go to and made our way to the vandrarhem. Unfortunately they closed the reception about 20 minutes before we showed up, and the telephone number we were advised to call told us we could check in the next day at 10 am.
Just as we were trying to make up our minds what to do next, a man showed up and said: ‘This is your lucky day. I just have some things to do here, so I can let you in and check you into a room.
So here we are. We did some shopping and cooked a simple meal. Tomorrow the weather is going to be better, but the weather forecast has been saying this for weeks.

Cycling makes you look so much younger – you wouldn’t believe it. In the super market I had to produce ID when buying a beer to prove I was over 18.

Toch nog even het verhaal dat ons verteld werd door het meisje bij de receptie over het stugadorpje waar we gisteravond en nacht één van de huisjes bewoonden. Recht tegenover ons aan de weg staat het bijbehorende kerkje. Al vanaf de Middeleeuwen kwamen hier zomers mensen naar toe, toen met paard en wagen met hun hele gezin en handelswaar bij zich, over de modderige wegen om hier met geloofsgenoten één of twee weken in een huisje te verblijven en er oa hun jaarmarkt te hebben en voor een christelijk feest. Ze noemen het dan ook een ‘kyrk stad.’ Als je hier bent kun je je helemaal voorstellen wat een gezellige drukte het hier geweest zal zijn met spelende kinderen, blaffende honden, de paarden en de handeldrijvende mannen en vrouwen die de was buiten hingen. Alle huisjes hebben een eigen open haardje (kan nu uiteraard niet meer gebruikt worden). Wij warmen ons met een heuse centrale verwarming, hebben ook douche en toilet inpandig. Dat zal toen wel heel anders zijn geweest. Hier in Lövånger is het best bewaarde en grootste Zweedse kerkdorp. Sommige huisjes zijn al generaties lang eigendom van dezelfde familie.
In Skeleftea (spreek uit zoiets als Sjelefteo met de klemtoon op de tweede lettergreep) zagen we een tweede overblijfsel van een kerk stad. Zag er veel authentieker uit dan die in Lövånger.

En dan de trip van vandaag: ruim 100 km. Mooie route, mooi weer. Grotendeels redelijk vlak, voor Zweedse begrippen. slechts 10 km onverharde weg, en die van heel goede kwaliteit.
Omdat we verwachtten wat later in Byske aan te komen hadden we voor de zekerheid maar een heel eenvoudig stugaatje geboekt; niet erg veel duurder dan kamperen.

En daar zitten we nu, in de gemeenschapsruimte met keuken van de camping, een een magnetron maaltijd en een drankje. Buiten schijnt de zon nog volop. Dat duurt hier trouwens tot ’s avonds laat – eigenlijk wordt het hier ’s nachts al niet meer donker. De zon gaat wel onder maar het blijft schemeren tot hij weer opkomt.

—-

We did just over 100 kms today – the weather was perfect, and so were the roads we had to take. We started with about 6 kms on the busy E4, cutting of a loop of over 12 kms in the cycle route, and then followed the cycle route until we got to Skeleftea, some 70 kms. As it was only 3 p.m when we got there, we decided to do an extra 30 kms to Byske. The weather only got better – less wind than earlier in the day, and more sun.

Goedemorgen. Heerijk geslapen en net ontbeten. We gaan pakken en ons klaar maken voor de volgende etappe.
Wat een verschil – de vorige nacht overnachtten we in een bruisende stad. Nu zijn we in een heel landelijke omgeving, doodstil, met alleen het geluid van de regen. We wachten even tot het wat opklaart en vertrekken dan.
Het hostel in Umeå had allerlei beveiligingsmaatregelen: goede sloten, in te toetsen codes, uitdrukkelijk verzoek iemand die de code niet kende niet binnen te laten. Hier gaat het er gemoedelijker aan toe wat dat betreft.
Vanavond meer, als we dan tenminste wifi hebben.

We krijgen zo nu en dan berichten van mensen die denken dat dit alleen maar kommer en kwel is – niets is minder waar. Het is tot nog toe een prachtige tocht, zeker het Zweedse stuk waar we door allerlei landschap typen gereden hebben en de wereld langzaam maar zeker zien veranderen. Natuurlijk valt het weer een beetje tegen – normaal gesproken zou het hier een graad of 10 warmer en zonniger moeten zijn en veel minder regenen in deze tijd van het jaar. Zo zijn ze hier bijvoorbeeld heel sneu omdat hun golf course te drassig is om op te spelen en sommige laag gelegen stukken onder water staan. Maar ja, het weer schijnt in grote delen van Europa niet echt mee te willen doen.
Tot nog toe hebben we aardig om de regen heen gefiets, om het zo maar te zeggen: gebruik maken van de droge perioden en binnen als het echt regent. Gaan we vandaag met zo’n 30 km te gaan ook proberen.

Tja, van die 30 km was een optimistische vergissing – dat was over de snelweg. De eigenlijke fietsroute bleek uit te komen op even in de 60 km. Maar niet getreurd. In tegenstelling tot wat het weerbericht beweesrde was het droog om een uur of 10, en nog steeds toen we om half elf vetrokken.
Na even wat geld uit de muur trekken en wat kettingsmeersel inslaan ging het de onverharde weg richting E4 op. 10 km, onverhard, hier en daar tussen de wegwerkzaamheden doorfietsen. Gelukkig tamelijk vlak. snel ging het niet, maar het was te doen.
Bij de autoweg aangekomen zagen we daar het fietsroute onverharde weggetje het land in slingeren, 10 km om een afstand van nog geen 4 te overbruggen. Druk was het niet op de autoweg – de keuze was dus snel gemaakt.
Na een km of drie een tankstation met lekkere koffie en pecan broodjes, en toen weer de keuze tussen autoweg of een lange omweg over gravel en onverharde wegen – die keuze was gauw gemaakt, en we zoefden over het asfalt. De beloofde regen (zware buien) viel op iemand anders hoofd, wij hebben er niets van gemerkt en hielden het droog.
Dus waren we om kwart over twee al op ons volgende adres, waar wij een genoegelijk klein huise hebben, en de fiets een eigen huisje.
Terwijl ik zo naar de weg zit te kijken en het gevaarte bestuur heeft Georgette de tijd om van alles te zien. Vandaag vielen de kadavers langs de weg op, inclusief geweien en een poot van éeen of ander groot gedierte.
Vandaag hebben we even lekker de tijd om wat klusjes te doen – foto’s een beetje bijwerken. Mail bekijken. En morgen zou het beter weer moeten zijn, maar het weerbericht meer dan een dag in het vooruit vertrouwen is niet echt slim.

Van de golfclub naar de kerk – de vorige overnchtingsplaats was eigendom van de golfclub, dit van een kerkelijke instantie. Ze hebben hier dan ook een heel conferentiecentrum (er kwam net een buslading bejaarden aan).
Zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/L%C3%B6v%C3%A5nger
Of voor meer info en een paar foto’s:
http://destinationskelleftea.se/en/Destination/Stay/Camp_site/STF_Youth_Hostel_and_Camp_site_Lovanger_Kyrkstad/201274

Kort blogje vandaag – niet veel te melden en we willen slapen. Na even gewacht te hebben tot het droog was vertrokken we richting Umea, alwaar een vandrarhem kamer gehuurd ivm het slechte weer.
De route was vergeleken met de voorgaande bergachtige streken wat vlakker te noemen, maar wel met korte maar gemene kuitenbijtertjes ertussen. Beetje saai stuk eigenlijk – wel nog een eland langs zien komen.
Een heel mooi moment was het binnenkomen van de stad over de oude brug (de gamla bron). Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Oude_Brug_%28Ume%C3%A5%29 of voor wat uitgebreidere informatie: http://en.wikipedia.org/wiki/Gamla_bron

—

Not much news today – Nordmaling to Umea was some 70 kms. We waited for it to get dry and then set off. Saw one elk (at least, Georgette did). We have left the mountains behind us, for the time being; they weren’t high, but there were some mean steep climbs every now and then. We were lucky to get to Umea and the vandrarhem (hostel) room we had booked.
A special moment was getting into town on the ‘old bridge’; see
http://en.wikipedia.org/wiki/Gamla_bron