We zitten hier warm, en droog, in een hotel in Lerbäck (Per Olofs Garden) met Nederlandse eigenaar, niet langs de route. Hoe kwamen we daar terecht?
Wel, langs (snel)weg 50, van Askersund richting Orebro. Dat was niet de bedoeling. Hoe kwam dat zo?
Garmin Basecamp had een mooie route voor ons uitgestippeld naar het Noorden. Die reden we welgemoed op, eerst asfaltweg, toen bosweg, onverhard, toen gravelweg, toen weer bosweg die langzaam aan veranderde in bospad, en vervolgens helemaal ophield.
Kilometertje teruggefietst, toen kwamen we op een weg die wel naar het gewenste doel leidde, volgens de kaart. Een gravel weg die begon met een stevig klimmetje. Boven aangekomen zagen we dat de kaart waar we nog eens op keken gelijk had, en het nog een heftige klimpartij zou worden om over de top voor ons te komen.
Er was een alternatieve route, een paar kilometer langer maar aanzienlijk vlakker, gelukkig. Maar met zulke uitzoekerij ben je een uur verder voor je het weet, en dat is zonde van de tijd, want tijd is kilometers.
Mooie afwisselende route weer. Boswegen, klimmetjes maar niet te steil.
Nu begon de lucht toch wel wat dreigend grijs te worden, en het weerbericht had ook al regen voorspeld. De eerste druppels, wij een café in gevlucht waarvan de eigenaar treurig in de deuropening stond, en ik denk dat wij zijn eerste en laatste klanten die dag waren in dat afgelegen oord, een paar huisjes aan het meer, helemaal ingesteld op zomerse dagen.
Na een broodje daar weer op de fiets, en de regen werd wat serieuzer.
Volgens mijn relativiteitstheorie is de kracht van de regen (en de hoeveelheid water) afhankelijk van de snelheid van de fietser in de derde macht. Mijn relativiteitstheorie: Als je de heuvel oprijdt met een snelheid van 6 km/u valt er een mild buitje – als je de helling afkomt met 45 km/u is datzelfde buitje een stortbui.
In Askersund aangekomen zeiden ze dat de camping daar dicht was (geen stuga dus) – later op internet zagen we dat hij waarschijnlijk gewoon open was, vanaf 24/4.
Het hotel in A was vol. De drie B&B’s gesloten. Het dichtstbijzijnde hotel lag 15 km verderop, maar dan wel langs de drukke weg nr 50. Anders een heel eind omrijden via kronkelige op en neer weggetjes. Toch die drukke weg maar geprobeerd, en we hebben de voorbijrazende vrachtauto’s overleefd.
We bestuderen de kaart nu nauwkeurig en gaan van te voren bellen of overnachtingsadressen op een redelijke afstand open zijn.

A slow start – we left the youth hostel early enough, but our navigation took us first on forest roads more suitable for mountain bikes, and after that on a non existent road.
But the weather was ok, and the route, once we had found it again, pleasant. Until it started to rain, but there was this café, the owner standing in the door opening to see if there were any customers that he could lure into his establishment. I think we were the first and last visitors that day in this tiny village on the shore of one of the numerous lakes.
After some lunch we got on the bike again, and it started to rain, really seriously this time. My special relativity theory states that the faster you go the wetter you get. Se did anyway – and it was good to note that most of our rain gear stood up to the onslaught rather well.
When we arrived in Askersund we decided to call it a day, it was raining too hard to undertake the 40 kms to the place we had wanted to go to.
In A they said the camp site was closed (which according to their internet site it wasn’t, we discovered later.
The hotel was full – the three B&B’s closed. Move on to the nearest hotel – 15 kms down the road, down a very busy main road with lorries, buses and cars. But all’s well that ends well – room warm and dry, good food, warm beds awaiting us, and tomorrow it might be dry, according to the weather oracles.