Ieder zal zitten onder zijn wijnrank
en onder zijn vijgenboom,
door niemand opgeschrikt.

Zo zegt de profeet Micha het – ze zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegscharen, en mensen zullen de oorlog niet merer leren. Tja, was het maar zo ver – maar zo voelt het wel, hier op de camping, de tent onder de wijnranken en vijgenbomen op de helling vlak beneden ons, uitzicht op Verona, heerlijke temperatuur, mensen op een terrasje met een flesje wijn. Je begrijpt zo’n opmerking eigenlijk pas ‘s avonds in een meditteraan klimaat, in de schaduw van de wijnranken en zicht op de ondergaande zon.

Geen kilometers gemaakt vandaag, of het moest zijn door Verona gelopen, van het ene museum naar het andere, kerken, kastelen, en overal toeristen. In het hoogseizoen moet het hier overvol zijn – nu is het gewoon relaxed en boeiend.

Te weinig tijd om alle belevenissen van vandaag te beschrijven. We kochten een Verona kaart voor een dag, die toegang geeft tot alle bezienswaardigheden, musea, kerken en wat dies meer zij. We hebben het geld er ruimschoots uitgehaald, een soort cultureel bombardement, maar er is nog zoveel meer. Morgen gaan we weer verder, een etappe van net 50 km – niet meer deze keer want dan vind je geen camping meer tot 70 km verder, en om het betaalbaar te houden is het wel goed daar rekening mee te houden.

Juliet – Al bestond ze alleen maar in Shakespeare’s Romeo and Juliet, ze heeft hier wel een echte graftombe.

En Georgette op haar balkon.

Amfora’s – net als wij lustten de Romeinen ook wel een slokje.
—-

‘And every man beneath his vine and figtree shall be at peace and unafraid.’ Micha 4.
Then they shall beat their wswords into ploughshares, says the prophet, and they sahll study war no more.
It sort of feels like that here. Our tent is pitched in the shade of the vines and there are figtrees on the slope just beneath us. Only disadvantage is the birds like the vines as well and the bird droppings on the tent are an unwelcome present.

Tody we spent a day in Verona – we bought a Verona card and went from church to church, visited museums and the old castle. They say rome has ten times more than this – must be completely overwhelming.

Tomorrow we’ll be off again, a short just over 50 kms ride this time. Distances are now more or less dictated by the availability of camping sites, and the next one is over 70 kms more donw the road.

EEN ‘CAMPING WITH A VIEW’

ROVERETO, 8:30, daar gaan we dan weer. De eerste kms verlopen aardig zonder problemen, maar dan is daar weer de zoveelste omleiding, met duidelijke aanwijzingen in het Italiaans. Gelukkig arriveert er al gauw iemand die dat voor ons kan vertalen. Het betekent wel een extra klimmetje, maar dat is goed om de beenspieren te oefenen.
Dan staat er een richtingbordje dat ons heel onwaarschijnlijk lijkt. Toch maar even volgen, maar als we dan voor een steile helling staan die de verkeerde kant lijkt op te gaan toch maar even aan een passerende fietser gevraagd. Klopt inderdaad niet. Rij maar achter mij aan, zegt ze, en een paar minuten later zijn we weer op de goede weg.

Met een gemeen klimmetje neemt u afscheid van de Alpen, zegt ons routeboekje. Nou, dat klopt dan ook. Een paar km 10% en 8% hellingen, en 100% zweetdruppeltjes verder beginnen we aan een steile afdaling naar een kanaal dat we volgen tot Verona.

En dan – pech. We stoppen bij een café voor een broodnodige aanvulling van het vochtgehalte. Op de één of andere manier klapt mijn stuur om door het gewicht van de voortassen en blokkeert de rem. Muurvast zit het ding. De serveerster raadt ons een fietsenwinkel aan, een km of 2 verderop, maar een gast op het terras heeft een beter idee. Met zijn scooter vertrekt hij richting iemand die het probleem op kan lossen. Als hij even later terug is heeft hij een adresje voor ons, maar als hij ziet dat de fiets daar echt niet naar toe kan rijden blijkt hij zelf ook heel handig en krijgt het ding weer voor elkaar. Behulpzaam zijn ze hier wel is onze conclusie.

Een paar km verder, Verona. Als we daar in het superdrukke verkeer op ons kaartje staan te staren stopt er een vriendelijke dame op de fiets met heel goed Engels die ons vraagt waar we heen willen. Ze kijkt naar de aanwijzingen van het routeboekje naar de camping, schudt haar hoofd en zegt, rij maar achter mij aan. Door een wirwar van straatjes en steegjes komen we bij een brug over de Adige, vanwaar het vlakbij is, alleen nog maar even de helling op naar Castel San Pietro – ik heb nog een stukje gefietst, in zo’n heel klein versnellinkje maar met al die passerende autos naast je is dat niet helemaal veilig dus daarna hebben we samen de fietsen naar boven geschoven. En het was de moeite waard – de camping kijkt uit op het historische centrum van Verona, de tent staat op een verder leeg trekkerstentenveldje in de schaduw van de druivenranken, en van het terrasje daarnaast hebben we een fantastisch uitzicht.

We zijn na dagen bergen om ons heen in een totaal andere wereld aangeland – mediteraan, met olijfbomen, vijgen, sinaasappels, cypressen, en ongeveer 20 graden warmer dan wat we gewend waren.
Hier blijven we in ieder geval een dag om van al het moois te genieten.

A CAMP SITE WITH A VIEW

We managed to get on the road by about 8:30 and followed the Adige further downstream until we got to another road closed – deviation sign, with rather ambiguous (for non Italian readers) advice on how to continue. Of course the deviation meant an extra climb into a small town the other side of the river, and then Ala/Avia, the way we were going was signposted in a direction whch seemed very unlikely indeed. But what can one do but follow the directions. But when we made a right turn with a steep ascent in front of us it looked definitely wrong, so we asked a passing cyclist who said: ‘follow me,’ and back we went and she put us on the right track.

Some 50 kms down the road the guidebook said – and now we say goodbye to the Alps with one last, mean, little (only 1km 10% uphill, folloed by an 8% uphill) climb, and then a very curvy and steep hairpin descent to a cycletrack along a canal towards Verona.

In Verona we stopped to have a look at our map, and a cyclist stopped and asked us if she could help. She shook her head at our map and directions and told us to follow her, and guided us through the city to one of the bridges across the Adige. From there it was a very steep climb to the camping site, but it was worth it – what a view of the city from where we are.

En nog steeds ‘spricht man Deutsch’, en is Italiaans de tweede taal die je niet veel hoort om je heen. Het schijnt dat de Duits sprekende gebieden een redelijke mate van zelfstandigheid genieten in Italië, en dat hun culturele identiteit min of meer gewaarborgd is. Dat was anders in de tijd van Mussolini toen de Duits sprekende bevolking zwaar gediscrimineerd werd.
Het verschil met de voorgaande dagen is enorm. Gisteren in Merano was de temperatuur al aangenaam. Vanmorgen zaten we heerlijk bij dezelfde tafel waar we gisteravond aten te ontbijten, met uizicht op de besneeuwde toppen – en een heerlijk temperatuurtje.
Omdat we wisten dat we maar weinig kilometers zouden maken – ongeveer 50 naar de volgende camping, en daarna zijn er kilometers lang geen campings meer te bekennen – maakten we niet veel haast.

Ons routeboekje geeft voor de route van vandaag twee varianten – één gemakkelijke route die volgens de schrijver wat saai zou zijn, een fietspad langs het riviertje de Etsch – bijna helemaal vlak, en een volgens hem veel interessantere route over de heuvels naast het dal van de Etsch, met leuke dorpjes en leuke hellingen.
Wij hebben de saaie route maar genomen – een prachtig fietspad langs de rivier, de hele weg helemaal autovrij, met prachtige uitzichten in het dal, hier en daar een kasteeltje, langs de spoorlijn, nog steeds hoge maar minder besneeuwde bergen.

Een heel leuke stop – een Radstation – oftewel een biologisch eco dynamische stop langs het fietspad. We drinken een koffie, een biertje en een sapje (3 x raden wie wat dronk), we bestelden een kaasplankje met bio eco kaasjes en brood en daarna nog het supergezonde groene drankje met veel silicium – heel relaxed en heel lekker allemaal. En Georgette nam nog even een foto van het bio composteer toilet:

En dan steekt de wind weer op, tegen deze keer, zoiets als windkracht 5 of 6 of zo, blaast door het dal. Dat zijn we niet meer gewend, wind tegen.
In Auer, Italiaans Ora, is het even zoeken naar de camping – maar om een uur of 3 staat de tent weer, hebben we gedoucht en de fietskleren gewassen.
En dus maar naar het hotel naast de camping, waar we wat drinken, de telefoons opladen en de laptop, de foto’s en dit weblog bijwerken.

Mijmeren over morgen – geen camping te ontwaren langs de route – dat wordt dus weer een B&B of zoiets – en dan zijn we ook echt in Italië, waar ze geen Grüss Gott meer zeggen maar Italiaans spreken.
—-
We’re still in the German speaking part of Northern Italy.
This morning we had a leisurely breakfast as we knew we had to do some 50 kms, on a cycle track along the River Etsch, no climbs or steep descents, easy going all the way.
Unlike previous days, the weather is just perfect – warm but not too hot.
Actually our route book suggested another route, more hills, climbs, descents. interesting villages to pass through etc etc. And only if we were travelling with children should we take the alternative but very uninteresting route we took.
The uninteresting route turned out to be one of the more scenic routes so far, following the river downstream, the racket of the birds drowning out the noise of the traffic on the motorway on the other side of the river.
We had a coffee and snack stop at an interesting bio-dynamic bikers’ café, everything organic, the beer, the bread and cheese we ordered, and the other drinks after that.

And then it started to blow, and this time the wind was against us. By this time we were cycling on a dyke along the river, going slowly, but only a few more kms to go.

Just under 50 kms took us to Auer (Italian: Ora) where we managed to find the campsite in spite of ambiguous signs pointing in different directions. And here we are, enjoying a scrumptious meal and typing this account of the day’s happenings.

De foto hierboven – we hadden een gast aan tafel tijdens het ontbijt. De merel hield het eten trouwens niet voor zichzelf – als hij zijn snavel vol had hipte hij naar een jong toe dat even verderop zat en de kruimeltjes die wij overhadden graag in ontvangst nam.

Over bijna niets doen valt weinig te vermelden.
Na de was gedraaid te hebben en wat inkopen voor het avondeten en het ontbijt bij De Spar, en het bijwerken van foto’s en weblog, zijn we nog even de stad ingeweest. Over het bijwerken van foto’s en weblog gesproken, een deel daarvan heb ik in de was- en doucheruimte van de camping gedaan, de enige plaats waar je stroom kunt krijgen.
Meran in het Duits, Merano in het Italiaans, is een wat mondain kuuroord met in het centrum veel terrasjes, hotels en chique winkelstraten.
De camping heeft een hoekje waar je aan een tafel kunt zitten op redelijk comfortabele stoelen – daar hebben we op ons éénpittertje een avondmaaltje gewarmd en genuttigd, en daarna nog een glaasje gedronken in gezelschap van een medekampeerder/fietser.
Over fietsen gesproken, de fiets is hier nauwelijks een vervoermiddel zoals in Nederland. Je ziet bijna uitsluitend sportieve fietsers.
Voor die sportieve fietsers zijn de voorzieningen in dit deel van Italië ronduit goed te noemen. Prachtige, meestal goed bewegwijzerde fietspaden.

—-

The picture above shows the guest we had at our breakfast table.

We did very little today, so there is little news. After the washing was done I worked a bit more on the weblog and photos, part of the time inside the sanitary block because of the electricity supply.
We did some shopping for supper and breakfast, and after that walked into the town centre. Merano is one of the many Spa’s in the area, with a nicely laid out park by the side of the river, many hotels and fancy shops.
In the evening we cooked our supper in a small sitting area provided for campers, with a table and reasonably comfortable chairs (very much more comfortable than the rather Spartan stools we are carrying). Later on we were joined by a collegue camper/cyclist and we exchanged stories and experiences.
And talking about cycling – Italy is not known to be a biker friendly country, but in this part of the country the condtions are perfect – very good cycle tracks, and lots of cyclists using them.

VAN DE SNEEUW NAAR DE ZON

Zaterdagmorgen nu – heerlijk uitgeslapen tot het wat warm werd in de tent en we naar buiten gevlucht zijn. Na weer een mooie fietsdag gisteren is het weer tijd voor een dagje rust en reorganisatie.
Vrijdagmorgen om 9:57 uur namen we de bus voor een kort (9 km) ritje van Pfunds naar Nauders. De fietsen hingen achterop de bus.

De bus ging door de tunnel, en zo omzeilden we een stevige klimpartij over een pas vlak voor de Reschenpas. Vanaf Nauders klom de weg gestaag naar de Reschenpas, met hier en daar een klimmetje, maar dat stelde niet al te veel voor.

Prachtige omgeving midden tussen besneeuwde bergen. – en zo reden we even voor 12 uur Italie binnen. Over de pas dachten we te gaan dalen, maar dat was een vergissing. De gemeenste hellinkjes kwamen nog. Het fietspad golfde op en neer langs de helling naast een stuwmeer. Dan zat je weer op de hoogte van het meer, en even later weer zo’n 50 m er boven. Dat ging zo door voor een km of 6.
Op de pas hadden we al gezocht naar iets warms te drinken, maar alles gesloten. In het dorp 6 km verderop was het al niet veel beter.
Maar even een stop op een ietwat beschut plekje om wat te eten en te drinken, en toen weer verder. Na het tweede meertje begon de afdaling echt, met hellingen tot 14% dook het fietspad naar beneden, en vanaf daar bleef het dalen, met hier en daar een vlak stuk om het trappen niet af te leren en een enkel hellinkje. We volgen min of meer de Zuid Tiroler wijnroute, een prachtige tocht door een dal dat zich tussen de hoge besneeuwde toppen naar beneden slingert, met schilderachtige dorpjes en kastelen.

We hadden op een camping iets eerder gemikt, maar omdat het toch naar beneden ging reden we maar door naar Merano, een tamelijk grote stad waar we nu op de stadscamping staan, redelijk dicht bij het centrum.
Terwijl ik dit type zit Georgette bij de wasserette waar we alles wat niet meer helemaal schoon was in een grote wasmachine geladen hebben.
Het is hier een heerlijke temperatuur – hebben we al dagen niet meer gehad – maar we zitten dan ook zo’n 1200 m lager dan gisteren op de zuidhellingen van de Alpen.

— Tijd om Georgette op te halen en de goed gevulde vuilniszak met was naar de camping te slepen, straks meer —

Zo, de was is weer gedaan, gedroogd en wat niet in de droger kon hangt te drogen. —

Toen we de grens met Italië over reden merkten we op dat we al naar heel wat landen toegefietst zijn in de loop der jaren.
Eerst de Santiago de Compostela reis: België, Frankrijk, Spanje.
Toen de North Sea Cycle Route: België, Frankrijk, Engeland, Schotland, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland.
Naar Les Saintes Maries de la Mer: België, Luxemburg, Frankrijk.
En nu dus op weg naar Rome: Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Italië.
Het lijkt heel wat, maar als je maar iedere dag een stukje fietst dan kom je na verloop van een aantal dagen een heel eind.
En onderweg heb je leuke ontmoetingen – vooral op campings kom je de medefietsers tegen die met hetzelfde routeboekje op weg zijn naar Rome, of andere steden in Italië.
Een collega fietser die hier vandaag ook een dagje rust houdt merkte op dat het zo heerlijk is dat tijdens zo’n tocht je hoofd zo heerlijk leeg raakt. Je laat allerlei toestanden thuis achter, en je laat het nieuws even het nieuws.
Wat hoogstens jammer is dat je langs zoveel leuke plaatsjes komt waarvan je zegt, hier zouden we meer tijd moeten hebben. Nou ja, denk je dan maar, als je dezelfde reis over de autoweg deed zou je niet eens zien dat er een leuk plaatsje was.

En dan de taal – tot nog toe hebben we hoofdzakelijk Duits nodig gehad, soms even wat Frans en een enkele keer iemand die beter Engels sprak. Ook hier in Italië zijn we nog in het Duits sprekende gebied. Daar rijden we morgen waarschijnlijk uit, en dan is het Italiaans en handen en voeten taal.

—-

From Pfunds we took a bus to Nauders – a 9 km bus ride but it save us several hundreds of meters climbing over a pass – the bus went through the tunnel.
From Nauders we climbed steadily but nowhere too steep to the 1515 metres high Reschenpass, on the border between Austria and Italy.
A wonderful trip with snow clad mountaintops wherever you looked, but cold, and windy – fortunately we had the strong north wind behind us, which even helped us up the hills.
It was a cold welcome we had in Italy. It WAS cold, and the first villages we passed through had a number of cafés and restaurants, all closed.
We had expected the easy part, going down the mountain, would start after climbing to the Reschenpass, but not so. We cycled along a lake. For a number of kms we climbed from lake level to about 50 metres higher, than dropped down again, and repeated the cycle a number of times – some of the climbs short but steep.
After we had passed the lakes, the track dropped down the valley, sometimes pretty steep at first., and from there on we went down, down, down.
So here we are, at Merano, altitude just over 300 metres. The last descent into Merano was along a spectacular 9 hairpins cycle track.
The camp site in Merano is in the centre of town, and we decided to stay an extra day in order to do some washing and reorganize our stuff.
This meant that we didn’t set the alarm, and woke at about 9:00 because it became rather hot inside our tent. None of the grim conditions for cyclists that prevailed high up above in Austria where we came from.

WINTERSPORT

Goed dat Georgette lid is van de ski vereniging. Dit zijn wintersport condities – Oostenrijk, sneeuw, kou, hoge bergen.
Waar beginnen we mee – de trein. De informatie dat er ieder uur een trein ging werd teruggeschroefd tot twee treinen per dag die fietsen meenamen. De juffrouw die me een kaartje verkocht keek afkeurend: ik had moeten reserveren.
Gevolg: 3 Nederlanders die daar stonden en wel gereserveerd hadden konden hun fietsen zo een fietsenwagon inrijden, met bagage en al,en daar neerzetten. Wij moesten een andere wagen in, onder het toeziend oog van een nerveuze conducteur liefst in 20 seconden alle bagage eraf halen en de fietsen in een ongelukkig hoekje aan een fietsenhaak hangen.

De trein bracht ons hoog aan de andere kant van de pas naar St Anton, waar het ritueel zich herhaalde. Met vereende krachten van een nu behulpzame conducteur en medereizigers werden fietsen en bagage weer uitgeladen en op het perron gezet.

Het sneeuwde, harde wind, nat en koud. Eerst maar een kopje koffie dus, toen even geld uit de muur trekken en vervolgens op weg, dalen, dalen, dalen, afgewisseld door een enkel klimmetje.
Ondanks de natte sneeuw, en later toen we wat lager kwamen de regen was het een prachtige weg, met uitzicht op majestueuze toppen en een hier en daar woest stromend riviertje in het dal.

In Landeck waren we op het laagste punt aangeland, en toe aan een hapje in de warmte om de versteende botten te reanimeren. Dat gebeurd gingen we verder richting Pfunds – we begonnen nu de Inn te volgen, stroomopwaarts. Prachtige weg langs grotendeels verkeersvrije kleine weggetjes en fietspaden, hoog vals plat gehalte afgewisseld door stevige hellinkjes, maar wat een uitzichten, met zo nu en dan de zon die even doorbrak en de besneeuwde toppen liet oplichten tegen de grijze wolken er achter.

Zes uur, Pfunds – even zoeken naar het overnachtingsadres. (Camping is bij deze temperaturen niet echt een aantrekkelijke optie).
Het pension waar we zijn neeergestreken heeft een sauna – even weer helemaal op temperatuur komen. Daarna een pizzaatje, en zometeen is het weer bedtijd.
Morgen met de bus over de eveneens besneeuwde pas richting Italië – dit is alweer de laatste nacht in Oostenrijk.

——

As the pass was unpassable because of the snow we took the train – turned out to be quite an operation – we had to squeeze the bikes high up into the train through a too narrow doorway, unpack the bikes inside and hang them from silly hooks, and the reverse action some 40 minutes later when we got off the train the other side of the pass, in St Anton.
It was cold, snowing and there was quite a bit of wind; time for a cup of coffee. After that we began the long descent into the valley towards Landseck, the lowest point on the route.
There we warmed ourselves during a quick lunch and then started to climb again towards Pfundz.
This turned out to be a scenic route indeed, with magnifient views all the time; and climbing slowly all the time, and sometimes not so slowly.
The pension we are staying at in Pfundz turned out to have a, verwy welcome, sauna.
tomorrow we will take the bus across another pass on the border between Austria and Italy.

… EN DAT MOET IK GELOVEN…

Zo sprak de café eigenaar in Uffelte (bij de brug) toen we daar op dag 1 stopten voor een verkoelend drankje en op zijn vraag waar we naar toe gingen zeiden dat het einddoel Rome was. ‘Ja ja,’ zei hij, ‘en dat moet ik geloven…’ Verkoelende drankjes hebben we vandaag niet nodig, maar we werden wel aan deze man herinnerd toen we onderweg werden aangehouden door een ééntandig oud mannetje (vast geen aanvullende verzekering) die duidelijk zin had in een praatje.

Dit lijkt zijn broer wel.

Waar we dan naar toe gingen – nou vandaag naar Lustenau, maar het einddoel was Rome. Dat verbaasde hem zeer: “Wat moeten jullie Hollanders daar nou? Jullie zijn toch allemaal evangelisch?” Mogelijk vond hij dat we beter in Worms hadden kunnen stoppen om Luther te vereren, maar naar Rome…??
De dag begon goed, met ontbijt gevolgd door een bezoek aan de tandarts in Kreuzlingen. Georgette haar kies kreeg een soort nood-reparatie – garantie tot de voordeur en ga in Nederland gauw naar je eigen tandarts.

Terug naar de camping. Daar tent opruimen, die was mooi droog, maar halverwege, spetter, spetter, stortbui. Gauw alles uit de tent gesleept, achterste haringen los getrokken, en de tent half opgevouwen, zodat het grondzeil van het achterste deel over de voorkant lag. Toen de haringen aan die kant los en de tent naar een droog washok gesleept, waar inmiddels ook de fietsen en de tassen stonden. Zo kwam het allemaal toch weer goed.

Tot een uur of drie was het een plezierige tocht en wisten we met wat schuilen de buien te ontwijken. Om ongeveer drie uur dronken we ergens een kopje koffie, en begon het echt te regenen. Het zag ernaar uit en dat klopte dat het voorlopig niet meer op zou houden. Fietsen dus maar. En een hotelkamer gereserveerd in Lustenau (Oostenrijk), waar we ook weer op onze originele route zitten.

Daar aangekomen was het wel weer droog, maar wij nat, en we genoten van een warme douche, een droge kamer en een lekker maal. En de tent hangt te drogen.
Morgen verder, eindelijk, de Alpen in.

Hierboven een kaartje van de Bodensee. Even dubbelklikken als je het groter wilt zien. Wij fietsten vanaf links even boven ‘t midden, Schaffhausen naar rechts onderaan, Lustenau, langs de zuidkant van het meer. Overnachtingsplaatsen Wagenhausen en Kreuzlingen.
——

…AND YOU WANT ME TO BELIEVE THAT…

Thus said a café owner in The Netherlands on the first day of this trip when he was told our we wanted to cycle all the way to Rome. We were reminded of him when we met an old man with one tooth on the road today – he stopped us and just wanted someone to talk to. Where were we going? To Rome? But why, we were Dutch, weren’t we? And the Dutch are Evangelical Lutherans, aren’t they? So, why on earth would Dutch people want to go to Rome?
The day started out with breakfast, followed by a visit to the dentist who patched up Georgette’s tooth, no guarantee beyond the front door and make sure you pay a visit to your own dentist as soon as you get home.
Back at the camp site we started packing the things when it suddenly started to rain, just a ten minute downpour, but enough to get our tent nice and wet.
The first part of the trip today was quite pleasant – the lake and the mountanins looked great and we sort of managed to find dry places to wait for the occasional showers to pass.
After the last cup of coffee the rain started again and it looked as if it was going to last – which it did, so we booked a hotel room in Lustenau (Austria) and arrived there some three hours later, rather cold and not quite dry. We really enjoyed the warm shower, the dry and warm room, and a perfect meal in the restaurant.
To be continued tomorrow, into (and up) the Alps.