Wind – harde noordenwind. Eigenlijk is daarmee al heel veel gezegd over deze dag. Het was een redelijk gemakkelijke etappe, voor een groot deel vlak en verder wat schommelend, en weinig hellingen, alleen op het laatst een paar die nog even serieus leken.
Maar zelfs als je naar beneden reed werd je nog teruggeblazen. We reden langs prachtige meren met de schuimkoppen op de golven. Eigenlijk best een pittig dagje vandaag.
En nu, als je naar buiten kijkt lijkt het wel zomer, maar schijn bedriegt, ook zonneschijn. Temperatuurvoorspelling voor vannacht: nul graden. Vorige week sneeuwde het hier nog. Extreem koud voorjaar.

Rendieren – het had meer gekund, maar we zagen er toch weer een aantal. Muskieten: veel te koud voor onze kleine vriendjes. Die laten zich nog niet zien. Ze verwachten trouwens veel muggen dit jaar. Het is een heel nat voorjaar geweest, en dan krijg je dat als de zomer dan toch eindelijk aanbreekt.

We overnachten in een B&B – heerlijk luxe weer even: opgemaakte bedden, grote ruime kamer.

—

Appearances are deceptive: looking out of the window it looks like summer, but it is getting late (10 pm) and temperatures are expected to drop to freezing point.
Today our great adversary was not the hills, but the wind, blowing from the north as usual. Even coming downhill we had to work hard to keep moving.
But we got there, Vuotso, the southernmost Sami village.
We saw some reindeer, but not very many. No mosquitoes so far – our little winged friends do not like this kind of weather.
Our hosts (in this B&B) told us when you have a wet spring like they’ve had here it’s going to be a bad mosquito year. We expect to be gone by then.

De teller stond vandaag op: 139,21 km, 12 rendieren, 0 muggen en 7 ambulances (gelukkig niet voor ons bedoeld). Enkele honderden klimmeters, maar voor het grootste deel geleidelijk. Het weer: kon niet beter. We zitten nu in het muggengebied, maar nog geen mug gezien. Het is nog wat vroeg in het jaar, en het was een heel koud voorjaar. Ook nu is het nog niet warm. Zonnig weer vandaag; temperatuur een graad of 12, maar dat vinden wij al heel lekker.
We reden van Rovaniemi over de E75 naar Sodankylä. Daarbij kwamen we weer langs Santa Village, en we hebben nog even op de poolcirkelstreep geposeerd, deze keer met fiets. Het was even over half negen – er was nog niemand.
Tot daar een fietspad, met misschien wel de stevigste klimmetjes van de hele dag, althans wat betreft hoe steil ze waren. Bij Santa Village gingen we de hoofdweg op.
De eerste 20 km tot waar de E75 naar het noorden afbuigt zouden de drukste kilometers zijn – dat viel dus reuze mee. Het was dan ook zaterdagochtend en nog redelijk vroeg.
Bij een cafeetje bij de splitsing stopten we voor een kopje koffie met, en schoven buiten aan aan tafel bij een Finse man die ons met een breed gebaar uitnodigde om bij hem te komen zitten. Een boeiend gesprek volgde, hij in het Fins en wij in een mengelmoesje van talen die geen van allen aankwamen. Zo nu en dan vroeg hij even een vertaling aan een voorbijganger/kennis of de dame van het café.
Na de splitsing werd de weg een stuk rustiger, en al gauw maakten de eerste rendieren hun opwachting: welkom in Lapland.
In ons reisschema was de mogelijkheid van een stop tussen Rovaniemi en Sodankylä ingebouwd, bij een camping halverwege de route. Toen we daar om kwart over 12 voorbijfietsten was het duidelijk dat we doorgingen naar Sodankylä.
Automobilisten heb je in soorten en maten. Er zijn er die rekening houden met fietsers, je goed de ruimte geven en eventueel even inhouden als dat niet meteen kan.
De twee echte aso’s vandaag waren twee Nederlandse auto’s die volkomen onnodig met een noodvaart rakelings langs ons heen reden. Kijk verder een beetje uit voor campers. Die hebben ook vaak de neiging niet te veel opzij te gaan.
Het is opvallend hoeveel minder troep hier langs de weg ligt dan in Zweden. Of de Finnen zijn veel nettere mensen of de wegen worden beter schoongehouden. In ieder geval is het opvallend: geen autowrakken of gedumpt huishoudelijk afval, geen sloopafval, en veel minder blikjes, flessen en plastic troep.
Dan Sodankylä – we zitten hier op de camping, net even buiten het dorp/de stad. Weer in een cabin, en dat is maar goed ook. Het koelt nu hard af buiten en het regent, en volgens de weersverwachting blijft het dat de hele nacht doen. We hebben net de fiets naar binnen gemanoeuvreerd, zodat die ook lekker droog kan overnachten. Het is straks wel wat behelpen met in bed stappen, maar dat gaat lukken. Daarvoor eerst nog even de sauna die we voor een uurtje hebben afgehuurd.
En o ja, het internet is hier huilen met de pet op. Er zijn locaties op de camping waar het zo nu en dan werkt, en om nou met de laptop buiten in de regen te gaan zitten is ook weer zo wat.

From Rovaniemi to Sodankylä, 139 km along the E75, the main road from Rovaniemi to the North. Actually, there is no other road, unless you are prepared for long detours on poorly surfaced or rough gravel roads. The cycle route to Sodankylä is like that – part of it runs along a track that the Garmin navigation refuses to consider a route fit for bicycles.
We saw a couple of reindeer, were passed by a number of ambulances, came to the conclusion that Dutch drivers are among least considerate followed by campers.
A great difference between Finnish and Swedish roads seems to be that the Swedes consider the roadside a garbage dump and the Fins do not.
It was great to be on tarmac all the way. If we had taken the cycle route from Rovaniemi to here it would have been different. The distance would have been 178 kms and part of it on very rough unpaved or gravel roads and tracks.
No mosquitoes so far, we’re just ahead of the season, and spring has been unusually cold. Today was a great, sunny day, temperatures up to some 12 C, which is warm compared to what we’re used to.
We’re on a campsite, but no camping. right now it’s raining, and getting rather cold again, so we opted for a basic cabin – minimum comfort, but warm and dry. When I feel the weight of this camping gear we’ve been hauling up all those slopes (total meters climbed this trip is well over 16 kms now) I wonder whether it has been worth it.
Got to stop: it’s time to go to the sauna we’ve rented for an hour.

Nog even over gisteravond. na het schrijven van de blog gingen we nog naar het Art Museum, waar de toegang van 18-20 uur gratis was. (Ons bent zunig, nietwaar?)
Mooie fototentoonstelling. Schilderijen – zie ook vorige post. Maar wat veel indruk maakte was een modern bewegend kunstwerk (een groep zwarte mannen in het half duister in duikerpakken, die toen we er langs liepen in beweging kwamen en met stukken ijzer op een gebogen oppervlakte die een scheepswand moest voorstellen begonnen te slaan om de aandacht van eventuele reddingswerkers te trekken. Onheilspellend.

De Kursk was de Russische atoomonderzeeër die een aantal jaren geleden zonk en waarin een klein aantal opvarenden in eerste instantie opgesloten zaten in één van de compartimenten waaruit ze gered hoopten te worden.
Zie: http://www.laplandculture.fi/events/kursk-and-melancholy/
of: http://www.korundi.fi/eventscalendar/KURSK-AND-MELANCHOLY-Finnish-Contemporary-Art/e10wabnq/e7302471-6f68-41cf-9b05-03bed3513cc5

Alweer de waanzin van de oorlog(svoorbereiding). Een onderzeeër die bedoeld is dood en verderf te zaaien waarin een groot aantal mensen de dood tegemoet gaat.

Vandaag hebben we ons verder georiënteerd op het vervolg van de route, en bezochten we ook nog een expositie over duurzaam bosbeheer en gebruik. Heel zogenaamd interactief, maar dat viel erg tegen. Wij moesten het natuurlijk doen met de Engelse versie, maar de opdrachten in de Finse versie kunnen niet veel duidelijker geweest zijn.

Vannacht schijnt de zon – morgen overdag ook, hopen we. We vertrekken dan richting Sodankylä.

—–

Last night after writing the blog we visited the art museum. Interesting expositions: photographs, paintings.
There was a moving and disquieting modern work of art: Kursk and Melancholy. It was about the Russian nuclear submarine Kursk that sank in the Barents Sea in 2000. the art work focuses on the initial survivors in one of the compartments of the ship who desperately tired to draw the attention of the outside world to their fate.
See wiki entries or, on the exposition:
http://www.laplandculture.fi/events/kursk-and-melancholy/

or: http://www.korundi.fi/eventscalendar/KURSK-AND-MELANCHOLY-Finnish-Contemporary-Art/e10wabnq/e7302471-6f68-41cf-9b05-03bed3513cc5

An exposition on sustainable forestry we visited today was a bit of a disillusion. Rather clumsily organized and not very informative.

Op verzoek van multi mediale lezers worden er nu wat fotootjes aan de blog toegevoegd, ook aan oudere posts. Vinden we zelf ook leuk als we terugkijken.

We have been asked: why no photos? Well, because there wasn’t time. But from now on new posts and some of the older posts also have or will soon have pictures. Enjoy.

ROVANIEMI – hoofdstad van Lapland. Een stad met een (zoals bijna alle steden), bewogen historie. In de Tweede Wereldoorlog koos Finland de kant van Duitsland om de Russische agressie te keren – wie een lesje geschiedenis wil: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vervolgoorlog

Toen de Duitsers zich terugtrokken uit Finland pasten ze de tactiek van de verschroeide aarde toe, waarbij ook heel Rovaniemi met de grond gelijk werd gemaakt. De waanzin van de oorlog.

In het Arcticum (museum) is een expositie gewijd aan deze periode. Daarin wordt onder meer geattendeerd op de song van John Lennon; ‘Imagine’
Tekst hier onder en luisteren kun je op youtube.

Prachtig museum, het Acticum. Exposities over het leven in Lapland, de ecologie van Noordelijke streken en poolgebied, en over de ingrijpende gevolgen van klimaatverandering ook hier.

Na het Arcticum namen we een bus richting Santa Claus Village, de woonplaats van de Kerstman (hoewel die ook op de Noordpool schijnt te wonen, maar misschien is hij verhuisd omdat het poolijs smelt).

Daar stonden we dan, bij de poolcirkel (die hier als een witte streep over de grond getrokken is). Dit is dus een befaamde tourist trap. Ik (Peter) was hier al eerder, in 1994, en de zaken gingen kennelijk goed, want het complex is behoorlijk uitgebreid en verder gecommercialiseerd sinds die tijd.

Om bewijsmateriaal (zowel voor onze aanwezigheid alswel voor het bestaan van de Kerstman) te vergaren hebben we een paar prijzige ansichtkaarten laten maken van onze audiëntie bij Santa Claus, die we vervolgens aan de kleinkinderen hebben gestuurd vanuit het enige echte Santa Claus Postkantoor.

Verder hebben we wat informatie gezocht en gevonden voor het vervolg van de reis. Een welbestede dag dus.

Zoals je aan de schaduwen kunt zien (foto genomen om een uur of half drie ‘s middags) staan wij ten noorden van de poolcirkel.

——-

Imagine a world without war – Rovaniemi would not have been wiped off the map in 1944. Read about it: http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Rovaniemi

In the Arcticum (Museum) there is an exposition dedicated to this period in the history of Rovaniemi. Mention is made of the song by John Lennon: ‘Imagine’. Lyrics below and it can be listened to on youtube.

Well worth a visit, the Arcticum, with expositions on life in Northern Finland, the Northern Light, the Eco system of the Arctic and the results of pollution and climate change.

After the Arcticum we took a bus to the other ‘must’ for Rovaniemi visitors, Santa Claus Village. I used to think Santa lived on the actual North Pole, bu maybe he has moved because the icecap is melting.
Anyway, Santa business seems to be booming as it was a much bigger set up than I remembered from my previous visit here in 1994.

Of course we had to have a quiet get together with Santa so we could inform him which of our friends and relatives deserve presents this year.

“Imagine”

Imagine there’s no heaven
It’s easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today…

Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace…

You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world…

You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will live as one

De manager van het vandrarhem had ons niet moeten aanraden de E4 te nemen – uit het busraam (we zaten boven in een dubbeldekker bus op de voorste stoelen) zagen we hoe gevaarlijk dat geweest zou zijn. Heel smalle enkele rijbaan zonder parkeerstrook, tussen twee vangrails. Er zou geen ruimte zijn geweest voor een vrachtwagen of bus zelfs een fiets op een veilige manier in te halen.
Het was geen fietsweer. Harde zuidenwind, ijskoud, met gierende windstoten.
De fiets stond dus achterin de bagageruimte van de bus, en wij waren in ongeveer een uur in Haparanda, op de grens met Finland dat we aan de overkant van de rivier hebben zien liggen.

We hadden weer een paar dingen die we niet meer nodig hadden, zoals gebruikte kaarten en een paar spulletjes die we dubbel hadden of nog nooit gebruikt hadden. Gewicht, weg ermee, ook al was het maar 1,4 kg.
Het hoofdpostkantoor had geen verpakkingsmateriaal (dozen of enveloppen) en de mensen aan het loket raadden ons aan een supermarkt te proberen. Een klein supermarktje vlak bij het hotel bleek alles in huis te hebben om het spul te pakken en te versturen.

Morgen door naar Finland – hoe precies weten we nog niet en hangt ook heel erg van het weer af.

Finland aan de overkant

Smient

————-

The hostel manager was wrong. The weather forecast was right. The trip to Haparanda uneventful and easy.

The hostel manager. His advice was: take the E4. The cycle route through the mountains is to much of a mountainous detour. Obviously true. But taking the E4 would have been very hazardous indeed – very narrow lanes with no space for lorries or buses to overtake even a bicycle.
And the weather. No rain but very strong wind from the south with dangerous gusts, and cold, very cold. That would have made cycling adventurous and unpleasant.
We had asked the hostel manager whether we could take the bike on the bus to Haparanda; he telephoned the bus company and the answer was yes.
So we put the bike completely packed inside the ‘busgods’ part of the bus and within an hour we were in Haparanda (which on the cycle route would have taken at least 8 hours)

Finland is just a few minutes away, across the river. But tonight we’re staying here in the Swefi vandrarhem/hotel.

We went through our bags and found a few things we won’t be needing anymore, so we decided to send another package (turned out to be a big envelope) home – 1,4 kilos less to haul up the slopes of northern Finland and Norway.
At the post office they could not help us – they did not have any envelopes or cardboard boxes to send parcels in. Go to a supermarket, they said, and ask for a cardboard box. Georgette remembered having seen a supermarket like shop not far from where we were staying. They had everything we needed, packaging materials and stamps. Mission accomplished.

Wij zitten hier heerlijk warm in de keuken van de vandrarhem in Kalix. Buiten regent het dat het giet. Eigenlijk was het plan naar Haparanda te fietsen. Dat was een stevig eind, maar als we vroeg vertrokken moest het lukken, dachten we.
De weersverwachting was redelijk – absoluut niet wat er echt gebeurde.
Voor het vertrek zou ik nog even de kettingen aanspannen, die gingen weer wat slap hangen. En laat dat nou niet goed lukken. De achterketting was niet goed te krijgen, leek wel helemaal vast te zitten. Een tijdje prutsen en proberen, en plotseling ja hoor, het kwam weer helemaal goed. Maar het had wel wat tijd gekost.
Toen we na een km of 25, en heel wat soms aardig steile klimmetjes die veel tijd kostten, en tamelijk harde tegenwind op ons horloge keken realiseerden we ons dat we de plannen bij moesten stellen. Een kilometer of tien verderop in Kalix was een laatste verblijfsmogelijkheid voor Haparanda, dus die maar gebeld, en daar zitten we nu.
Komt niet slecht uit. De was is in de wasmachine gegaan en zit nu gedeeltelijk in de droger en hangt voor de rest op de kamer over alles waar je was over kunt hangen.

zitkamer in vandrarhem Kalix

De beheerder van het hostel hier raadt ons af de fietsroute naar Haparanda te volgen. Die is onmogelijk, zegt hij. Een enorme omweg, bijna twee keer zo lang, en met veel steile hellingen. Het enige alternatief is langs de snelweg fietsen – we zoeken nog uit of de bus naar Haparanda een tandem zou kunnen meenemen, maar dat lijkt heel onwaarschijnlijk. Voorlopig hopen we maar dat we het morgen droog houden, maar dat lijkt al even onwaarschijnlijk.

We komen nu in de buurt waar mensen vragen: waarheen? Noordkaap?
Oh, dat is nog 85 mijl – dat zijn wel Zweedse mijlen (10 km).

——–

The usual weather pattern seems to be: sunny nights, rainy spells in the morning and slight improvement in the afternoon. That was also the weather forecast for today, but right now it’s late afternoon and, fortunately, we’re inside, and, unfortunately, outside it’s raining.
the plan was: get up early, have an early start and do about 100 kms to Haparanda.
Before we started I decided to readjust the chain tension on the bike, usually a five or ten minute job, but this time I just couldn’t get it right. That took some time and then, suddenly something seemed to give and the problem was solved. It had cost some time, though.
We started out rather later than planned, and the first part of the ride took longer than expected – the wind blew against us and quite a few steep climbs slowed us down considerably.
So we decided to make an extra stop in the Kalix vandrarhem. Good thing we did. The sky turned a threatening dark grey and it started to rain, and hasn’t stopped so far.
So we had the afternoon off, and used it for shopping, washing our clothes (they have a washing machine and a dryer here), taking the time to prepare good food in the communal kitchen (which we have all to ourselves as the other people staying here are all hiding somewhere else).
We still have to make up our minds about the route to Haparanda. The manager here says: don’t take the ‘cycle route’ – it’s about twice as long as the E4, roads in poor condition and over high hills and steep climbs – everybody here takes the E4 – you just have to.
And you go to North Cape? 85 miles from here. Swedish miles, you know…
a Swedish mile is 10 km.

And PS – we just talked to a Swedish fellow who told us that this has been the worst May month as far as weather is concerned for 160 years (which is as long as records have been kept). Just our luck. He said he now believed that global weather is changing.

TWEE HOUTEN BANKJES – Het weerbericht (en het weer) zijn weer omgeslagen. Omdat er regen verwacht werd in de morgen stonden we vroeg op en pakten de spullen en de tent. Om ongeveer half negen reden we weg van de camping.

Museumtrein tegenover ingang camping

Het ontbijt was een half uurtje later, een km of 10 verderop. De enige gelegenheid die open bleek te zijn was een hamburgertent – het ontbijt was dus een hamburger/visburger met koffie en een soort mini vlaaitje toe. Buiten begon het te regenen.
We sloegen wat eten in in de naastgelegen mega hypermarkt.
Het zou tot een uur of 11-12 blijven regenen, dus wachten tot het droog werd had geen zin.
Na ongeveer dertig km in de regen, op een lange rechte weg met nergens beschutting zagen we daar opeens een ICA supermarkt – geen café, maar binnen is binnen, droger en warmer dan buiten. Helaas, gesloten. Voor de supermarkt was een soort bushokje, eigenlijk een bankje met een afdakje, net breed genoeg om droog te zitten met de fiets droog voor je. Daar een hapje gegeten en alle warme shirts die we nog bij ons hadden maar erbij aangetrokken. Volgens Garmin (navigatie) was er 5 km verderop een benzinestation. Daar hebben ze vaak koffie, dus de regen weer in. Bleek er een heel restaurant bij te horen, alweer alleen maar pizza’s en hamburgers, maar gelukkig ook nog een paar sandwiches.
Toen we opgewarmd en uitgegeten waren was het droog.
De afstanden tussen geschikte overnachtingsplekken zijn hier groot. We probeerden de hele morgen al contact te krijgen met de camping waar we nu in een stuga zitten, en waar we het tweede houten bankje aantroffen, in de sauna. Wel een contrast met bankje nummer 1.
Omdat de camping op geen enkele manier reageerde, niet op telefoontjes, sms of wat dan ook, hadden we alvast maar een adres een km of 30 verder besproken. Met het tempo dat we maakten zou dat moeten lukken, en het was droog, en werd zelfs zonnig.
Het laatste deel van de rit bleek echter wat lastiger dan het eerste – meer heuvels en een kleverige onverharde weg, met hier en daar veel stenen en modderig van de eerder gevallen regen, 15 km lang. Het was dus ongeveer 19.00 uur, en nog ruim 30 km te gaan op een weg met ook wat klimmen en dalen en toen was er een smsje van de camping waar we vlak bij waren dat ze een stuga voor ons hadden. Gedaan – andere weer afgebeld, en hier na een simpel avondmaaltje de sauna in. Heerlijk.

—————

We got up early as it was going to rain in the morning and we wanted to keep the tent dry. After some 10 kms a breakfast stop at a hamburger place. Outside it started to rain.
As the weather forecast said it would be raining until about noon, we put on rain jackets and other rain gear and got on the bike.
After some 30 kms we found a wooden bench, sort of like a bus stop, where we just managed to sit out of the rain with the bike parked in front of us. We had some food and put on some extra warm cycle shirts. According to our navigation there was a petrol station some 5 kms down the road – they might just have some coffee.
They turned out to have more than that – a restaurant, another pizza and hamburger place, but they did have some sandwiches as well and inside it was dry and warm.
When we left the place the rain had stopped, and later the sun came and apologized for taking so long.
And now we’re at this campsite, where they had a nice and warm stuga, and not only that, a sauna. All is well that ends well.

Goed weer vandaag, beter dan ooit op deze trip. Zonnig, lekkere temperatuur, weinig wind uit zuid oostelijke richting (aldus het weerbericht; in werkelijkheid wappert de wind hier vaak alle kanten uit).
Het fietspad Piteå uit leidde dwars over een veld met honderden mensen die hun tweede hands troep probeerden te verkopen aan nog veel meer honderden mensen die van het stralende zomerweer liepen te genieten.
Wat verder opviel deze dag waren de echt oude autos’s op de weg, vooral Amerikaanse slagschepen zoals Lincolns, een enkele Cadillac, Chevrolet en dikke oude Volvo’s.
Zoals altijd maakten we grote slingers om de aloude E4, dan weer ten oosten, dan weer ten westen van de weg, waardoor we veel meer kilometers maakten en veel meer interessante dorpjes, meertjes en soms historische bouwwerken zoals oude fabrieken en kerkjes konden bekijken.
Bij veel huizen staan de sneeuwscooters geparkeerd – dreaming of a white christmas is hier niet nodig. Succes verzekerd. Ook de enorme voorraden brandhout bij sommige huizen vallen op. Ze hebben genoeg hier, en ik veronderstel dat de prijs per kuub lager zal liggen dan in Nederland.
Even verkennen hoe de weeg hier verder gaat…

Voor de overnachting kwamen we terecht op een mega camping bij Luleå, zo’n camping waar caravan- en camperclubs neerstrijken, en waar we voor het eerst tamelijk veel buitenlandse (vooral ook Nederlandse) kampeerders tegenkwamen. Wij waren de trotse bezitters van het enige tentje, en de enigen die op de fiets aankwamen en kampeerden op het voetbalveld.
De poging tot een Skype gesprek in een super drukke keuken annex gemeenschapsruimte waar meer mensen probeerden te eten, drinken afwassen en luide gesprekken voeren dan er eigenlijk inpasten, verliep daardoor wat problematisch, maar leuk blijft het op zo grote afstand even bij te kunnen praten.
Veel gezien, maar nu een fotootje – dotterbloemen

The best weather so far! It looked and almost felt like summer. When we left Piteå the first obstacle we had to negotiate was an extended ‘loppis’ market the size of several football fields with hundreds of stalls where people were selling their junk to many more hundreds of people.
Of course in this sunny weather the North Swedish scenery looked wonderful.

At times the silence and the birdsong were interrupted by the sound of vintage car engines – it seemed all the Swedes who have one – and there must be many – took advantage of the sunny weather to go for a ride in their Lincolns,
Again we made great loops round the ever present E4, with two 4 km stretches on the motorway.
In ever so many gardens people have parked their snow scooters – I’m sure dreaming of a white Christmas is not necessary here.
As the weather was so fine, we decided to sleep in our tent. Getting to the camp site was not simple – very busy roads, and much farther from the cycle route we’re following than we had anticipated.
Luleå First Camp is one of these mega camp sites frequented by Caravan and Camper Clubs. Ours was the only tent (and (tandem) bike). We tried a Skype conversation in a very small and busy kitchen annex common room, at a time when it filled up with noisy people washing their dishes, eating their food and drinking their drinks.

Vannacht was het stralend weer – de zon scheen en de lucht was helderblauw. Toen we na het ontbijt om een uur of tien vertrokken was het nog steeds mooi.Toen we uitcheckten vroeg de vrouw van de receptie of ze een foto van ons mocht maken voor de facebookpagina van de camping. Ze vond het erg leuk daarop te kunnen melden dat zij als gasten 2 tandemfietsers hadden gehad die uit Nederland naar de Noordkaap fietsten en hun camping hadden aangedaan.
Het viel weer alles mee. We dachten dat het een zware dag zou worden. Van Byske naar Piteå loopt de E4 vlak langs de kust, maar daar zijn absoluut geen befietsbare wegen. De weg voor fietsers loopt met een grote boog door het binnenland, door zeg maar uit de kluiten gewassen heuvelland met een paar toppen van zo’n 150 meter.
Prachtige asfaltweg en de klim viel reuze mee. Heel geleidelijk klommen we omhoog naar zo’n 100 meter. Het weer was goed, de wind matig, en niet te bepalen uit welke richting want dat verschilde per minuut.
Er zijn mensen die denken: zo’n rit door Noord Zweden moet wel heel saai zijn, bomen, bomen, bomen. Dat laatste kunnen we niet ontkennen: bomen, bomen overal. Maar saai? Je komt door kleine dorpjes.
Vogels langs de weg vragen om je aandacht. Het uitzicht wisselt steeds. Dan springt er ineens weer een ree op 5 meter afstand van ons weg.

Al aardig boven kwam ons van de andere kant een Duitse fietser tegemoet rijden. Hij had wel zin in een praatje en gebaarde ons te stoppen. Hij kwam uit Braunschweig en was door Polen, Rusland, Letland, Estland, Litauwen, Finland naar Zweden gefietst en nu op weg naar Kopenhagen (route die wij gefietst hebben in de andere richting) en zo weer op weg naar huis.Hij fietste de Baltic cycleroute.
Terwijl we ervaringen uitwisselden maakten we van de gelegenheid gebruik om warmere jacks aan te trekken, mutsjes onder de helmen en een sjaaltje om. De lucht betrok stevig en de wind werd nogal koud.
Onze Duitse vriend vertelde dat hij in een vandrarhem(hostel) in Piteå overnacht had en gaf ons het adres.
Nu volgde er een klimmetje van een meter of 80 naar de 150 meter, niet te steil, dus goed te doen, en als je klimt heb je het niet gauw koud.
De afdaling erna met een vaartje van zo’n 40 km wel, en het begon te regenen, eerst een beetje en toen stevig. We besloten de camping die we even voorbij Piteå op het oog hadden te laten voor wat die was, en ons geluk te beproeven bij het vandrarhem.
Piteå was opeens weer een plaats met stadsallures; de navigatie die gelukkig de weg wist loodste ons de stad binnen over een fietsbrug en langs het haven industriegebied.
Twintig over drie waren bij het vandrarhem, best wel een beetje koud en nat. Gesloten – de receptie was tot drie uur open. Er was een telefoon nummer dat je kon bellen. Een vriendelijke stem legde uit dat de receptie tot drie uur open was, en dat je de volgende morgen na tien uur weer een overnachting kon boeken. Het is opvallend hoe vroeg campingrecepties en dergelijke hier sluiten.
Wat te doen, we waren een kilometer of tien bij de camping vandaan gefietst, helemaal verkeerde richting ook. Hotel dan maar? Weer zo duur. Net terwijl we aan het overleggen waren stopte er een auto en stapte er iemand uit die zei: “Wat hebben jullie een geluk. Het is dat ik hier toevallig moest zijn. Ik werk eigenlijk niet voor het vandrarhem, maar voor een verwante organisatie, maar ik kan jullie inchecken voor een kamer”.
En daar zitten we nu. Vanmiddag onderweg naar de supermarkt even wat koffie gedronken met veel te grote stukken gebak, daarna inkopen gedaan voor avondeten en ontbijt. Terwijl ik dit schrijf warmt Georgette het eten op. Buiten schijnt de zon weer, en morgen wordt het beter weer, zegt het weerbericht, maar dat zegt het al weken lang.

En o ja, in de supermarket kocht ik voor het avondeten een flesje Class II bier (3,5%). De juffrouw achter de kassa vroeg om identificatie, omdat ze zich moest vergewissen van de leeftijd van de koper. Ik wist niet dat zo’n fietstocht zo erg als verjongingskuur werkt.

Piteå – fietsbrug

—-

Last night the weather was wonderful: glorious sunshine.When we checked out of the campsite the weather was just fine: sunny, not too much wind.
From Byske to Piteå the E4 runs along the coast, but there are no roads for cyclists, so we had to make a long detour inland, with, according to the map, quite a few climbs.
It turned out to be much easier than we had thought it would be. The excellent tarmac road wound its way upwards and upwards climbing steadily but nowhere steeper than some 4 or 5%.
So we got up to an altitude of some 100 metres without much effort.
Then we met this German guy riding his bicycle the other way. He was doing the Baltic Sea Route – started in Germany, rode through Poland, Russia, Baltic states, Finland, Sweden and now down south towards Denmark and back to Germany. He suggested we try the Piteå vandrarhem and gave us the address.
As it got very cold and and rainy, we decided to forget about the campsite some 12 kms up the road we had been planning to go to and made our way to the vandrarhem. Unfortunately they closed the reception about 20 minutes before we showed up, and the telephone number we were advised to call told us we could check in the next day at 10 am.
Just as we were trying to make up our minds what to do next, a man showed up and said: ‘This is your lucky day. I just have some things to do here, so I can let you in and check you into a room.
So here we are. We did some shopping and cooked a simple meal. Tomorrow the weather is going to be better, but the weather forecast has been saying this for weeks.

Cycling makes you look so much younger – you wouldn’t believe it. In the super market I had to produce ID when buying a beer to prove I was over 18.