EEN ‘CAMPING WITH A VIEW’
ROVERETO, 8:30, daar gaan we dan weer. De eerste kms verlopen aardig zonder problemen, maar dan is daar weer de zoveelste omleiding, met duidelijke aanwijzingen in het Italiaans. Gelukkig arriveert er al gauw iemand die dat voor ons kan vertalen. Het betekent wel een extra klimmetje, maar dat is goed om de beenspieren te oefenen.
Dan staat er een richtingbordje dat ons heel onwaarschijnlijk lijkt. Toch maar even volgen, maar als we dan voor een steile helling staan die de verkeerde kant lijkt op te gaan toch maar even aan een passerende fietser gevraagd. Klopt inderdaad niet. Rij maar achter mij aan, zegt ze, en een paar minuten later zijn we weer op de goede weg.
Met een gemeen klimmetje neemt u afscheid van de Alpen, zegt ons routeboekje. Nou, dat klopt dan ook. Een paar km 10% en 8% hellingen, en 100% zweetdruppeltjes verder beginnen we aan een steile afdaling naar een kanaal dat we volgen tot Verona.
En dan – pech. We stoppen bij een café voor een broodnodige aanvulling van het vochtgehalte. Op de één of andere manier klapt mijn stuur om door het gewicht van de voortassen en blokkeert de rem. Muurvast zit het ding. De serveerster raadt ons een fietsenwinkel aan, een km of 2 verderop, maar een gast op het terras heeft een beter idee. Met zijn scooter vertrekt hij richting iemand die het probleem op kan lossen. Als hij even later terug is heeft hij een adresje voor ons, maar als hij ziet dat de fiets daar echt niet naar toe kan rijden blijkt hij zelf ook heel handig en krijgt het ding weer voor elkaar. Behulpzaam zijn ze hier wel is onze conclusie.
Een paar km verder, Verona. Als we daar in het superdrukke verkeer op ons kaartje staan te staren stopt er een vriendelijke dame op de fiets met heel goed Engels die ons vraagt waar we heen willen. Ze kijkt naar de aanwijzingen van het routeboekje naar de camping, schudt haar hoofd en zegt, rij maar achter mij aan. Door een wirwar van straatjes en steegjes komen we bij een brug over de Adige, vanwaar het vlakbij is, alleen nog maar even de helling op naar Castel San Pietro – ik heb nog een stukje gefietst, in zo’n heel klein versnellinkje maar met al die passerende autos naast je is dat niet helemaal veilig dus daarna hebben we samen de fietsen naar boven geschoven. En het was de moeite waard – de camping kijkt uit op het historische centrum van Verona, de tent staat op een verder leeg trekkerstentenveldje in de schaduw van de druivenranken, en van het terrasje daarnaast hebben we een fantastisch uitzicht.
We zijn na dagen bergen om ons heen in een totaal andere wereld aangeland – mediteraan, met olijfbomen, vijgen, sinaasappels, cypressen, en ongeveer 20 graden warmer dan wat we gewend waren.
Hier blijven we in ieder geval een dag om van al het moois te genieten.
A CAMP SITE WITH A VIEW
We managed to get on the road by about 8:30 and followed the Adige further downstream until we got to another road closed – deviation sign, with rather ambiguous (for non Italian readers) advice on how to continue. Of course the deviation meant an extra climb into a small town the other side of the river, and then Ala/Avia, the way we were going was signposted in a direction whch seemed very unlikely indeed. But what can one do but follow the directions. But when we made a right turn with a steep ascent in front of us it looked definitely wrong, so we asked a passing cyclist who said: ‘follow me,’ and back we went and she put us on the right track.
Some 50 kms down the road the guidebook said – and now we say goodbye to the Alps with one last, mean, little (only 1km 10% uphill, folloed by an 8% uphill) climb, and then a very curvy and steep hairpin descent to a cycletrack along a canal towards Verona.
In Verona we stopped to have a look at our map, and a cyclist stopped and asked us if she could help. She shook her head at our map and directions and told us to follow her, and guided us through the city to one of the bridges across the Adige. From there it was a very steep climb to the camping site, but it was worth it – what a view of the city from where we are.