Een fantastisch mooie dag – mede dankzij de hulp van een clubje Franse toeristen en een Noorse automobilist. Na vertrek van de camping kwamen we al gauw bij een bord met de mededeling: weg gesloten wegens wegwerkzaamheden. Maar dat wisten we al, en we konden er door, aldus een collega fietser die dat de dag tevoren ook gelukt was. Alleen, toen wij er stonden was er een graafmachine langs geweest die een diepe geul door de weg gemaakt had, en waren ze bezig daarin een buis formaat rioolbuis te leggen. Erlangs leek onmogelijk, tenzij je alles hoog over de helling heensleepte door bosjes en diepe geulen.
En een andere weg was er niet. Toen we stonden te overleggen stopte er een busje met Franse toeristen. ‘We helpen jullie even.’ We haalden de bagage van de fiets, en met drie man werd de fiets over de helling getild, gevolgd door vijf mensen met de bagage.
Het landschap waar we door reden valt alleen in superlatieven te beschrijven. Dramatisch steile hellingen die loodrecht uit de zee oprijzen. Hoewel je op zeeniveua rijdt lijkt het met de kale rotswanden en besneeuwde hellingen vaak alsof je door het hooggebergte rijdt.
Pittige hellingen, dat wel. Vandaag was ook de dag van de tunnels. De meeste waren goed te doen (goed verlicht, bij de ingang van de tunnel een knop waar je op kunt drukken om een waarschuwingslicht te laten knipperen dat er fietsers in de tunnel zijn (werkte maar bij één van de vijf tunnels waar ze zo’n voorziening hadden) en vaak een kastje aan de kant met reflecterende hesjes die je aan kunt trekken aan het begin van de tunnel en achterlaten bij de uitgang. Maar die éne tunnel: we kwamen er aan na een klim van 200 m, en ook in de tunnel ging de weg steil omhoog. En niet verlicht. We reden de tunnel in, maar na zo’n 100 meter zag je niets meer, alleen de weerschijn van de koplamp van de fiets op het wegdek, maar je had geen idee of je op het midden van de weg zat of aan de kant. En overal drupte het water en zaten er diepe gaten in de weg.
Doorgaan was geen optie, terug dus, en daar stonden twee andere fietsers zich klaar te maken voor de tunnel. Georgette hield een automobilist aan die de tunnel in zou gaan en vroeg hem of hij asjeblieft achter ons wilde blijven rijden. Dat wilde hij gelukkig wel, en met zo’n 6 of 7 km/u sukkelden we met de auto achter ons aan de tunnel door.
Na de tunnel een steile afdaling naar zeeniveau. Prachtige vergezichten over een fjord en de bergen. Het beef klimmen en dalen, dus hard ging het niet.
Een kopje warme chocola met wafel was te krijgen bij een trollen centrum – overal trollen om je heen. Bijzonder.
Zie: http://www.venturenorway.com/hulder_trollparken#.VZBPmec3XV0
De route naar de veerboot ging volgens de navigatie en de kaart over nog een bergpas. De tijd begon te dringen, en we dachten al dat het erom zou gaan spannen. En toen was daar opeens die niet op de kaart vermelde nieuwe tunnel, prachtig verlicht alternatief voor een stevige klim partij, met als gevolg dat we bijna een uur voor het vertrek van de boot bij het haventje van Gryllefjord waren, waar tot onze verbazing een grote supermarkt was. Daar wat drinken gekocht en ingeslagen voor het ontbijt.
Om 7 uur vertrok de veerboot naar Andenes, een oversteek van 1 uur en 40 minuten. Daar was ook de camping waar we nu staan. En dit wordt getypt om kwart over elf, met uitzicht op de zee en de zon bijna in het noorden hoog boven de horizon.