‘In Zwitserland heb je bergen, maar de Prinsenberg is ook niet niks.’ Een memorabele uitspraak van mijn vader. Voor niet ingewijden, de Prinsenberg is de hoogste heuvel van het fietspad door de duinen van Den Haag naar Wassenaar.
Een variant op deze gevleugelde woorden: De Alpen waren bergen, maar de Apenijnen zijn ook niet niks.
We fietsten van Ravenna naar San Piero in Bagno – in Bagno omdat de Romeinen hier in de oudheid hun baden al hadden, die door de invallende Germaanse en Gothische barbaren grondig verwoest zijn. In totaal zo’n 600 m klimmen, en ook nog wat dalen zo nu en dan natuurlijk.
De heer Reitsma, auteur van de routebeschrijving houdt de moed erin door te zeggen dat het allemaal wel meevalt, en dan vermeldt hij de hellingen in de routebeschrijving en slaat de helft over.
Maar tot nog toe viel het allemaal eigenlijk reuze mee – de eerste 40 km waren nog aardig vlak, met hier en daar wat vals plat om aan het idee te wennen. En dan rijd je een viaduct over en opeens zijn ze er dan, de Apenijnen en je rijdt door een dal tussen de heuvels die al maar hoger worden, en een weg die toch wel wat begint te stijgen. Een heel mooie route trouwens. De hellingen waren nergens te steil om op te fietsen. Het weer was perfect – bewolkt, niet te heet, één enkele regenbui, maar die begon net toe we voor een bar langs reden waar we de fietsen droog op het terras konden neerzetten en onszelf ook, wij met een glaasje lekker vocht.
Bij een leuke afdaling kneep ik eens stevig in de remmen omdat het anders zo hard gaat, en het wegdek is hier zo nu en dan zelf ook net een berglandschap met onverwachte diepe gaten. Toen maakte die rem toch zo’n gek schurend geluid – beetje verontrustend. Een achter remblokje bleek totaal los te zitten en het geluid was metaal op metaal – niet echt goed voor de velgen. Gelukkig doet een inbus sleuteltje wonderen in zo’n situatie.
Toevoeging Georgette: We slapen in een jaren 50 hotel in een bergdorp. Hier een totaal andere sfeer dan in Ravenna, ineens een heel andere wereld waar je in belandt.
remmenreparatie / repairing the brakes
het eten wordt klaargemaakt in het hotel / preparing our food in the hotel
My father used to say: Yes, in Switzerland they’ve got mountains, but don’t underestimate the Prinsenberg. – the Prinsenberg by the way is a hill on the cycle track through the dunes from The Hague to Wassenaar.
Well, similarly, the Alps were rather high mountains, but don’t underestimate the Apenines.
We cycled from Ravenna to San Piero in Bagno – the first 40 kms were rather flat, but then we crossed a big bridge and suddenly saw them before us, the foothills of the Apenines. At first we rode up some gentle slopes, but then it began in earnest.
The author of our guide book tries to cheer us up by saying this route variant is relatively easy, and then mentions some of the climbs on the way, forgetting about the rest of the way which is equally steep.
The weather was perfect – cloudy, not too hot, and a rain shower which started as we were passing in front of a bar – so we parked our bikes on the terrace and instead of getting wet outside we wetted the inside.
Back on the bike, on one of the rare downhills I squeezed the brakes rather hard and heard this funny metal on metal noise – the rear brake pad was coming off. A simple repair job and ten minutes later we were on the way again.
We turned out to have booked a rather quaint hotel – someone told us the building is over 200 years old, and time forgot it was moving forward some time in the fifties of the last century.
Talking about time, speed and distances, the Italians seem to be applying a rather unique version of Einstein’s relativity theory – signs indicating the distance to the next town are totally unpredictable, we rode along a sign saying town A: 14 kms. Next sign, some five kms down the road: A, 21 kms. About 15 minutes later: A: 26 kms, which turned out to be about right.
No wifi here – they didn’t have that in the fifties – so this post will have to wait until we’re back to online civilization.