Ferrara – kampioen de meest fietsonvriendelijke stad van het noordelijk halfrond, tenzij we nog erger tegenkomen. Als je de stad binnenrijdt – ook al zo’n ommuurde stad, maar veel groter dan Montagnana wordt je naar ruime een kilometer lange straat naar het centrum geleid met zulke ongelofelijke hobbelstenen dat je erg weinig kans hebt met geen uit elkaar gerammelde fiets aan te komen. En het leuke is dat we op de terugweg met de stadplattegrond een minstens even rustige perfect geasfalteerde vonden.
Het schijnt een heel boeiende stad te zijn, alleen verkennen met de fiets bleek wat onmogelijk.
Maar laten we bij het begin beginnen. Kwart over zes opgestaan, 7 uur ontbijt, samen met de racefietser in hetzelfde hostel die iedere dag het dubbele van onze afstand rijdt.
Wij reden ruim 70 km naar Ferrara, en daar nog wat kms om de stad te verkennen.
De weg was helemaal vlak – geen klimmetje te bekennen, f het moest zijn om een dijk of een brug op te rijden.
De meeste dorpen waar we doorkwamen waren ingeslapen en wachten op de prins op het witte paard om weer wakker gekust te worden.
Een enkel stadje was wat levendiger, en daar dronken we dan een kopje koffie of aten een eenvoudige lunch.
De camping waar we nu staan heeft een hoog gehalte aan NL nummerborden, en een wandelaar die vanaf hier naar huis wandelt.
De eigenaars van de camper waar we naast staan waren niet echt blij toen ze terugkwamen, er was in hum camper ingebroken en ze waren van alles kwijt. Na 14 dagen Italië was dit de tweede keer dat het ze overkwam, en ze besloten maar terug naar huis te gaan.
Morgen Ravenna – met behulp van de campingbeheerder hebben we al een hotel geboekt – er is daar geen camping en de jeugdherberg/hostel was onbereikbaar.
Ravenna, daar moeten we toch minstens weer een dag extra blijven om toch nog iets van al het moois te zien.
En o ja, ik dacht in mijn onschuld altijd dat Brazilië de luidruchtigste restaurants ter wereld heeft – maar waar we vanavond aten slaat alles. Tafels vol groepen en gezelschappen en kinderen – en iedereen probeerde het hardste van allemaal te praten, en ze hadden allemaal de hoofdprijs.
Maar het eten was perfect, al verschenen er dankzij de miscommunicatie eerste wel verkeerde gerechten op de tafel. Maar dat is natuurlijk onze schuld, ons Italiaans is nog niet zo goed.

————-

Ferrara, the least bicycle friendly town in the Northern Hemisphere – their cycle routes through the town are bike seller friendly – no bike will survive the beating it gets on those roads for more than some five or six miles at the most. And the most amazing thing is, just take a street parallel to the one you’re signposted to, and you ride on a perfect tarmac surface.
But let’s begin at the beginning – after an early breakfast we set off for the day’s ride. The weather was perfect – cloudy and therefore not too hot.
Absolutely flat here, the highest climbs were some bridges and dykes we had to get on to. Most of the villages we passed through had fallen asleep and no one had thought of setting the alarm.
We got to Ferrara at about four and after pitching the tent took a ride on unladen bicycles into the town. Sightseeing on a bike turned out to be rather an awkward experience, so we returned to the camping site to be directed to the noisiest restaurant we have ever been to.
We booked a hotel room in Ravenna for tomorrow for two nights as we want to have some time to explore the highlights.
It’s got to be a hotel, as there is no camping site close by, and the hostel we tried to contact had decided that phones are things that shouldn’t be answered.