Vrijdag 6 juni – ontbijt in het hotel – na het ontbijt staat de taxi al voor en een uurtje later zijn we op het vliegveld. Het gebruikelijke vliegveld gedoe – natuurlijk staan we heel erg in de verkeerde rij bij het inchecken. Voor ons staat een familie met een meneer in een rolstoel (relatief licht model), en de juffrouw achter de balie voert geagiteerde telefoongesprekken omdat de meneer wel mee mag maar de rolstoel niet – lastig als je gehandicapt bent. Het komt toch nog allemaal goed.
We hebben zo’n 6 weken gefietst – Transavia maakt dat in twee en een half uur zo goed als ongedaan – en we landen voor de verandering eens op Rotterdam Airport.
Daar opgehaald door Janneke door naar de verjaardag van Mireille in Heerhugowaard, avondeten in Bussum en de, vertraagde, trein naar Groningen, gevolgd door de bus naar Leek en zowaar, het huis staat er nog.

Over een paar dagen zetten we nog wat foto’s in deze blog – met commentaar en overdenkingen – terugkomen dus. En wie weet wat voor lezenswaardigheden er nog volgen. Fietsen naar Rome doen we niet meer – hoewel we het iedereen kunnen aanraden. Het is ons goed bevallen. En als je wat kilootjes wilt verliezen – naar Rome fietsen – je mag alles eten wat je wilt. Ik ben er 6 kg lichter van geworden. Kilo per week.

—

Friday June 6th – breakfast in the hotel. After breakfast we get into the waiting taxi and are driven to the airport. The usual airport hassle, only a bit more. Of course we’re in the wrong queue – there’s a handicapped man in a wheelchair and they will take him, but not the wheelchair – too heavy the lady says, plane won’t take off or so. After a lot of agitated telephone calls it is decided the wheelchair can come as well and it is our turn – we don’t have any wheelchairs, but only two pieces of cabin luggage.
In two and a half hours Transavia takes us from Rome to Rotterdam, undoing all those kms we cycled in about 6 weeks.
In Rotterdam we are met at the airport by Janneke who drives us to Heerhugowaard to pay Mireille a short birthday visit, then to Bussum for a quick meal and to the railway station for a not so quick trainride to Groningen, followed by the bus to Leek, and we are home again.
Time to think of where to go next.

Colloseum – St Clements – Pantheon

We begonnen de dag rustig – met het inpakken van twee grote verhuisdozen met bagage. Toen we nog twee kleine tasjes over hadden met wat kleding, toiletspullen en andere dingen die we bij ons wilden houden, leverden we de dozen samen met de fietsen in voor verzending naar Nederland.
Dat was dan de laatste – en een wel vriendelijke maar wat voorzieningen betreft een van de minste campings die we gehad hebben op deze reis (het bord bij de ingang vermeldt: Italiaanse sfeer, Nederlandse kwaliteit en management – tja, het is maar hoe je het ziet: de wifi deed het niet en voor een uurtje computergebruik om toch wat noodzakelijke dingen te regelen moest je stevig betalen, geen toiletpapier, sanitair heel matig, restaurant (waar was dat dan?) gesloten – maar verder, toch wel leuk en alle medewerking bij de noodzakelijke dingen die geregeld moesten worden.
Vaarwel camping, en weer met de bus naar het station en met de trein naar Rome – eerst naar het hotel dat we geboekt hadden voor de laatste nacht.
Continue reading 42 – dag/day 42 – Rome →

ROME – St Pieter

Wat zou de eenvoudige Galileese visser Petrus gezegd hebben van de kerk in rome die zijn naam draagt? Als hij de boodschap van zijn meester een beetje begrepen had waarschijnlijk niet veel goeds. Continue reading 41 – day/dag 41 – ROME →

ROME – Vaticaans Museum – Sixtijnse Kapel- Straatjes en Pleinen

Alle wegen leiden naar Rome, en die wegen zijn waarschijnlijk behoorlijk druk geweest, want wat een mensen!!!
De bus bracht ons naar Anguillara en daar werden we in een trein gepropt naar Rome St Pietro. Bij volgende stations op de route bleek dat er nog veel meer bij kon.
(foto van wikipedia)
Van het station naar het Vaticaan was een paar minuten lopen. En daar stonden de rijen, lekker in het bloedhete zonnetje, honderden meters lang; één voor de St Pieter, één voor het Vaticaans museum, of liever: de Vaticaanse musea.
Nu was daar ook een informatiepunt waar je tickets kon kopen voor het museum – aanmerkelijk duurder dan die de mensen uit de rij moesten betalen, maar je kon wel met een dame meelopen die je door de ingang vooraf geboekte tickets meenam zonder de lange wachttijd.
Van het Vaticaans Museum kun je alleen maar zeggen: overweldigend. De eindeloze gangen en zalen met kunstschatten en archeologische vondsten, en de duizenden mensen die er, gedeeltelijk in groepen met een gids, rondliepen. De gegidste groepen waren bijzonder. Ze stonden nergens stil – dat zou ook niet kunnen want het zou voor een onmiddellijk verkeersinfarct zorgen – maar schuifelden met de menigte langs de hoogtepunten uit het museum, allemaal met zo’n oortje, terwijl de gids in het voorbijlopen commentaar gaf op wat ze zagen en waar ze p moesten letten.
Er waren ook afdelingen waar een serene rust heerste, bv de afdeling Etruskische kunst en gebruiksvoorwerpen – minstens even boeiend als de rest, maar niet gerekend tot de topstukken: de Michelangelo’s etc.
Volgens de dame die ons de tickets verkocht had je ongeveer twee uur nodig om het museum te bekijken. Dat zou een hele prestatie zijn, als je stevig door zou (kunnen) lopen zou je misschien in twee uur alle zalen en gangen door kunnen lopen, maar geen tijd hebben om iets te bekijken.
Wij hebben er vijf uur doorgebracht, en echt lang niet alles gezien wat er te zien viel – hele afdelingen overgeslagen.

Toen even wat anders – een wandeling van het Vaticaan langs Castel Sant’Angelo, (zie Wiki als je erover lezen wilt, wij zijn er niet in geweest) over de brug van de Tiber naar het oude historische centrum van Rome. Daar leuke straatjes, gezellige pleinen, en even lekker eten in een restaurantje.
We moesten wel op tijd de trein terug naar de camping hebben, en helaas kwam de ober na een tijdje wachten met excuses vermelden dat hij onze bestelling vergeten was.
Het eten dus een beetje naar binnen geschrokt en toen naar het station waar we de laatste trein nog haalden.
Ook de bus bleek nog te komen, tot grote opluchting van een aantal mensen die minstens een half uur ongeduldig de weg af stonden te staren of er nog een bus zou komen.

Een fotootje komt nog als we weer thuis zijn – het is nu al 5/6 en laat)
For English speaking readers – an update will follow later.

Als je lang en gelukkig wilt leven, fiets dan niet iedere dag van camping Smeraldo naar Rome, het bekort je kansen aanzienlijk. Als je lang van je nieuwe fiets wilt genieten, idem. Van het ene diepe gat in het andere donderen en over lange stukken verweerd en gescheurd asfalt fietsen eist zijn tol.
Maar, om een uur of één stonden we op het plein van de St Pieter, met onze vermoeide fietsen. Mission accomplished, en de kleinste staat ter wereld toegevoegd aan onze lijst van befietste landen: Vaticaanstaad.

En dan natuurlijk: Partnerruil. We gingen op weg met Reitsma’s route naar Rome en volgden hem naar deze camping. Om zijn route te vervolgen moesten we een heel stuk terugrijden, hellingen op, slechte wegen, maar daarna zouden we een relatief rustige route Rome in volgen.
Op de camping troffen we fietsers die de route van Benjamins volgden, die langs deze camping loopt, en vandaar een kortere, maar, naar we al gauw merkten, aanmerkelijk drukkere route naar Rome volgde. Ze hadden twee routeboekjes bij zich waarvan wij er één konden lenen, dus we zijn met Reitsma begonnen, hem onderweg zo’n 600 km ontrouw geweest om de Rijn te kunnen volgen, en uiteindelijk met Benjamins geëindigd. Het voordeel van de Benjamins route is dat je:
a) eerder van Camping Smeraldo in Rome bent, met net iets minder klimmen;
b) geen groot stuk zelfde weg hoeft terug te rijden;
c) het eerste stuk langs het bijzonder mooie Lago Bracciano rijdt;
d) de kans krijgt te ervaren dat duizenden Italiaanse automobilisten heel coulant rekening houden met fietsers die zich op een gevaarlijke, drukke weg wagen;
e) je een flink stuk door het drukke verkeer van Rome rijdt voordat je opeens langs de muren van Vaticaanstad rijdt en voor de St Pieter staat.

Net aangekomen op het grote plein voor de St Pieter: fotomoment. We zijn er. Iemand biedt aan een foto van ons tweeën te nemen.
Even later worden we aangesproken door een collega net aangekomen fietser:
‘Do you speak English?’
‘Yes, we do.”
‘Can I make a photo of you, with me, to show that older people can do it, too?’
‘Yes, of course. Where do you come from?’
‘From Croatia.’
‘Where in Croatia? Zagreb?’
‘Yes, from Zagreb – you know Croatia?’
Enzovoort enzovoort. Hij (eind dertiger) wilde aan zijn vrouw of vriendin laten zien dat (veel) oudere mensen ook naar Rome konden fietsen.

En toen. Dezelfde weg terugfietsen had gekund, maar het alternatief was de trein van station San Pietro naar een station hier 11 km vandaan. Dat leek ons een goed idee.
Treinkaartjes en vooral kaartjes voor de fietsen uit de automaat die uitstekend Italiaans sprak was nog even een probleem, maar ook dat lukte. De conducteur die onze kaartjes gecontroleerd had snapte helemaal dat ons Italiaans wat gebrekkig was, want alle plaatsen waar we stopten (veel, op deze lokale boemel) werden in het Italiaans omgeroepen, maar toen wij moesten uitstappen ook in het Engels.
De laatste 11 km terug naar de camping, en de fietsreis zit erop. Fietskleren uit, helmen af, douchen.
En we zijn precies op tijd vertrokken en aangekomen. We beat the heat. Het was vandaag nog heerlijk fietsweer, een graad of 25 of zo. Vanaf morgen wordt het hier warmer en gaan we naar de +30.

We hebben hier geen internetverbinding – moeten even zien of we dit later op de dag kunnen versturen vanuit een restaurant met hopelijk toch Wifi, anders vanuit Rome. En als er nog iets boeiends te vermelden valt over wat we in Rome zoal zien, dan komt dat… tja, dat ligt eraan wanneer we weer online zijn.

Reitsma’s routebeschrijving deel 3 bevat een aantal waarschuwingen en tips met betrekking tot in de bergen fietsen bij hoge temperaturen. Hebben wij tot nog toe niet nodig gehad. Het is slecht weer, zeggen ze hier, en dat vinden wij uitstekend – voor vandaag was veel regen voorspeld, maar we hebben de donkere wolken wel zien hangen in de verte, maar van regen kwam het niet. Het was best fris eigenlijk, zo’n 18 of 20° C, als de zon even tussen de wolken door kwam iets warmer.
Ook vandaag was het weer een dagje met veel klimmen – wat steilere hellingen dan gisteren, maar ook wat meer een wow!!!-gehalte. Mooie uitzichten op de vallei in de diepte waar je net nog door fietste maar waar je nu hoog boven zit.
De eerste kilometers was het vooral vals plat, afgewisseld met een enkele klim of afdaling. Na een paar km kwamen we langs een Romaans kerkje (11e eeuw) waar we even stopten. De kerk was versierd voor een bruiloft, en binnen werd de muziek geoefend – bij de klanken van het Ave Maria bekeken we het kerkje en het uitzicht op de vallei.

Daarna een afdaling en tegenover ons zagen we, hoog op de helling, Narni liggen waar we wel langs moesten. Dus hebben we ons even moed ingedronken met kopjes koffie en calorieën ingenomen met een paar broodjes, en toen begon de eerste serieuze klim, op een heel drukke weg. 5-8%, en 8% met allemaal passerende auto’s naast je is ook weer een belevenis.
De meeste automobilisten geven je goed de ruimte, en blijven even achter je rijden als er tegenliggers zijn of een bocht onoverzichtelijk is, maar er zijn er die luid toeterend uiting geven aan hun irritatie of met hoge snelheid vlak langs je flitsen.
Narni, schilderachtig tegen de helling kwam steeds dichterbij en na een tijdje reden we door de oude stadspoort naar binnen – maar de helling ging gewoon door.

Even een wat vlakker stuk en toen begon de volgende klim – nog wat steiler hier en daar, maar aangezien we na een tijdje boven waren zonder het zweet in de schoenen kan het niet al te erg geweest zijn.
Het was dus best een pittig dagje, maar met spectaculaire vergezichten.
Zo nu en dan krijgen we reacties zoals: nog maar 80 km naar Rome, hè? Kan zijn, voor auto’s op de autoweg – onze route slingert door het land, doet de meeste dorpjes aan, ook als ze toevallig net even iets hoger liggen, en voegt zo heel wat kilometertjes toe aan de kortste afstand.
Inmiddels zijn we in Santa Maria in Vescovío aangekomen waar we een hotel geboekt hadden omdat er weer geen campings langs de route zijn.
We zitten hier zo’n 63 km van de camping waar we onze fietsen en een groot deel van de bagage kunnen inleveren voor vervoer terug naar Nederland. Het plan is dus daar morgen naar toe te fietsen en van daar de resterende 40 of 50 km naar Rome te fietsen, op fietsen zonder bepakking. Wat een luxe!
Voor verdere bezoeken aan Rome kunnen we van het openbaar vervoer vanaf de camping gebruik maken.

En dan nog dit: we hebben begrepen dat pogingen om een reactie achter te laten steeds mislukken – request denied. Waarom is mij ook nog niet duidelijk. Alle instellingen staan juist, dacht ik. Het wordt nog onderzocht, maar de mail komt in ieder geval wel aan. En over een dag of wat zijn we weer thuis, en is iedereen welkom in Leek.

-=-=-=-=-

Our guidebook has very useful advice for those who attempt these hills in 30+ degrees C. People here say the weather is pretty bad, but you won’t hear us complain. The weather forecast for today was rain- and we did see dark clouds in the distance. Temperatures were around the twenties, and coming downhill at higher speeds was a bit of a chilling experience at times.
Stiff climbs today, possibly more and definitely steeper than yesterday, but great views across the valley below, from which we had inched up our way in heavy traffic.
Most drivers are rather considerate, but some show their irritation about cyclists on the road by loud blasts of their horns or driving past you at great speed almost forcing you off the road.
At about 4 pm we arrived at Santa Maria in Vescovío – as there are no camping sites along our route we booked a hotel here.
And our plans for tomorrow: we’re now some 63 kms from the camping site where we can hand in our bicycles for transport back home.
The place is some 40, 50+ by bike kms north of Rome, so the idea is to go there tomorrow, and then cycle to Rome the next day, on bikes without all our luggage – sheer luxury.

kaart – met dank aan Mireille

DE B&B DIE NIET DOORGING
Voor vertrek uit Assisi belden we een heel aantal overnachtingsadressen in de omgeving waar we nu zijn af – of vol of geen gehoor of fout nummer. Eindelijk iemand aan de lijn die zelf geen B&B meer had, maar wel een adres voor ons wist. In Aquasparta moesten we dan een bepaalde straat vinden, die tot het eind volgen en dan links, 500 m, daar was het.
De straat vinden lukte, volgen kostte wat zweetdruppels want het bleek een lange helling van zo’n 15% te zijn. Komen we aan het einde van de straat – blijkt de weg naar links een onverhard weggetje te zijn dat heel steil naar beneden de diepte in gaat, en een km of zo verderop is de B&B, weer een giga helling op.
Nu hadden we tot nu toe geluk gehad – de weersverwachting voor de middag was bar slecht – maar dat begon uit te komen terwijl we daar stonden te kijken van wat doen we nu…??? Donkere wolken pakten samen en het rommelde dreigend. In de verte zag je het op de hellingen regenen.
Die helling aflopen (fietsen was niet te doen), en daarna de volgende weer de fietsen omhoog tillen – no way. We reden terug de helling af naar het centrum van het dorp en belden het enige adres dat we niet eerder gebeld hadden – een hostel waarvoor je ook wat moest klimmen. Daar zitten we nu – heel goedkoop, 6-persoonskamer voor ons tweeën, in een oud, heel groot en statig schoolgebouw.

Maar dat was het einde van de dag – het begon zo. 6:15 wekker – tassen pakken en tent inpakken.
7:00 ontbijt in het restaurant van de camping – eindelijk een ontbijt met niet alleen maar zoete troep.
7:45 camping afrekenen en met behulp van de receptionist wat bellen voor de overnachting van vandaag – zie boven.
En toen op weg. De eerste kms vlak, zo nu en dan een hellinkje en wat vals plat. En toen begonnen de klimmen van de dag – in totaal zo’n 750 m. Ons Reitsma routeboekje raadt aan de etappe in twee delen te doen in verband met de zwaarte en ook van fietsers die deze etappe al gedaan hadden hoorden we dat het behoorlijk zwaar was. Dat alles in aanmerking genomen viel het nogal mee. Er zaten een paar lange klimmen tussen, maar niet erg steil, en daar hebben we per slot van rekening nu meer dan een maand voor getraind. De lange afdaling die op de klimmen volgde (zo’n 11 km) was minder relaxed dan je zou denken – niet te steil, maar soms opeens stukken heel slechte weg, waar je rekening moest houden met de gaten voor je en het achteropkomende verkeer. Raar volk, die Italiaanse autorijders, sommigen dan. Ze kunnen heel geïrriteerd raken door die domme fietsers die denken dat de weg ook een beetje van hun is.
Mooie omgeving – (hoge) heuvels, veel bosjes en brem, landbouw, vooral ook olijven.
We beseffen opeens dat dit de laatste fietsdagen zijn – Rome komt nu dichterbij, en we houden met de planning nu ook rekening met de terugreis – de fietsen kunnen voor vervoer worden ingeleverd op een camping een aantal kms ten noorden van Rome.

—-

This morning we got up early, packed our bags and the tent and put the whole lot on the bikes. Then we went to the camping bar for a reasonably good breakfast – not just sweet brioches and cakes, but also some yoghurt, cheese and ham.
After that we made a number of phonecalls, most with the help of the camping receptionis, to book a room in a B&B or hotel in Aquasparta. This proved rather problematic, but finally we phoned a no longer functional B&B, but the lade referred us, in Italian, to another B&B, one km donw the road and then aabout a km to the left.
When we got there down the road turned out to be up the road, a long 15% climb. When we were high up above the village we got to the left turn. This happened to be a far steeper descent on a dirt road (impossible for our bikes) followed by an equally steep climb in the distance, and the big yellow B&B house clearly visible on top of the hills.
So we turned round and dropped into the village once more, made some other phonecalls and found this room in a hostel – also a climb, but a gentle 6 or 7% one, only 40 metres up.
The rest of the day: accoridng to the guide book we were going to have a beautiful ride, but there was going to be a lot of climbing – in total we climbed some 750 m today.
It wasn’t too bad, after all. Of course we had to get up those hills, but that’s what we have trained for for one month now, isn’t it?
The long (11 km) descent proved to be rather tricky in places – good stretches of road suddenly turned bad, with big bumps and holes.
As soon as we had reached the hostel it started to rain.
It’s funny that when you told people in Verona or Ravenna you were going to Rome they were just as surprised as people in the Netherlands – Rome? But wow, that’s a long way. And how will you get over the mountains?
Now we realize we’re almost there and are trying to plan the schedule for the last days fo cycling so that we will get to Rome in time to get to the place where we can hand in the bikes to have them sent back home.
But ah, well, we’re not there yet, there are some more hills to climb.

Er was eens… een jonge man.
Franciscus (Francesco) was zijn naam.
Hij was de zoon van een rijke koopman. Toen hij nog een jonge man was kwam hij tot de conclusie dat al die rijkdom maar afleidde van waar het werkelijk in het leven om ging.
Hij besloot dat hij Jezus wilde volgen in een leven van eenvoud en armoede. Hij deed afstand van zijn rijkdom en mooie kleren. Hij kreeg volgelingen en was de stichter van de orde der Franciscanen…

…en werd heilig verklaard. In zijn geboorteplaats, Assisi, staat het nu vol monumentale kerken waarin zijn leven in armoede verheerlijkt wordt. De waarde van die kerken, niet in geld uit te drukken. Jaarlijks bezoeken een paar miljoen bezoekers, toeristen, pelgrims (en fietsers, wij dus ook) Assisi.
Wat vinden ze daar? Wat zou Fransiscus ervan gezegd hebben? Van de rijkdom, de souvenir winkels, de luxe hotels, de busladingen vol met toeristen, de monumentale kerken?

Vanmorgen namen we na een rustig ontbijt en na de was gedaan te hebben de campingbus naar Assisi en bezochten de ene kerk en bezienswaardigheid na de andere. Indrukwekkend en vaak ook heel mooi allemaal. Wel vroegen we ons af waar Fransiscus was in dit alles.
Hebben we hem gevonden? Ja, misschien toch wel. We liepen langs een museum, in een gebouw uit 12-honderdzoveel – het was gebouwd als hospitaal, later gebruikt als handelshuis voor graan, en nu dus als museum voor wisselende exposities. Het thema van de huidige expositie: No More Walls – kunstwerken uit de laatste 25 jaar met als thema de val van de muur in Berlijn. Veel van de kunstwerken op stukken beton van de muur en met een sterke ‘no more walls, no more wars’ boodschap.

Als de geest van Franciscus ergens rondwaart, zeiden we, dan is het hier, in dit museum waar we de enige bezoekers zijn – toen we bij de ingang stilstonden kwam er een mannetje (wat kunnen die Italianen klein zijn) aanlopen die, toen we even aarzelden, zei: ‘I make you special offer, two for the price of one.’

Verder moge duidelijk zijn dat dit alles niets afdoet van de kwaliteitn van het werk dat Fransciscanen, levend in de geest van Franciscus, overal ter wereld doen.

Once upon a time there was a young man, and his name was Francis (Francesco). He was the son of a rich merchant. One day he decided he wanted to follow Jesus in a life of simplicity and poverty, and together with his followers founded the order of the Fransiscans.

Now buy yourself a ticket or mount your bike and come to Assisi – there you will find magnificent churches and religious monuments celebrating the life of St Francis.
We wondered what the Francis who gave up the prospect of a life in wealth and luxury would have thought of all these magnificent churches of untold worth, the busloads of tourists, the souvenirshops…

Did we find St Francis there – well, maybe we did. We walked along a museum – the building had been built as a hsopital back in the 1200’s, then served as a grain trding station, and now as a museum. The present exposition was titled No More Walls (Wars).
The theme of all the exhibits was the fall of the Berlin wall – and the message the unity of all mankind. If the ghost of St Francis lives on anywhere in this town, it must be here, we thought – all alone in the museum.

Religion, after all, should be a matter of concern for peace and freedom for all, not for religious rituals and magnificent church buildings.

De arme Franciscus – als hij al die kerken en toeristen en pelgrims en soevenirshops zou zien zou hij toch wat teleurgesteld zijn, of heb ik het fout en is dit in overeenstemming met zijn armoede ideaal?
Maar laten we bij het begin beginnen. Het bijna begin van onze tocht was toch dag 2 – Beuningen, op bezoek bij Theo en Marian. Daar hebben we vanmiddag dus gezellig mee door Assisi gewandeld. Om ongeveer kwart over twee kwamen we op de camping aan, aan de voet van de helling waarop Assisi ligt, zon’n 150 m hoger.
Tent opzetten, snelle douche zodat we ons weer in beschaafd gezelschap kunnen begeven, en toen met het camping busje naar boven naar Assisi, waar Theo en Marian ons bij de bushalte opwachtten.

Zij zijn een paar dagen in Assisi, en vertrekken morgen naar Spoleto en daarna Rome.
Wij doen het wat rustiger aan, nemen morgen nog een dagje om Assisi echt te bekijken, en fietsen daarna op ons gemak door naar Rome, nou ja, wat je gemak noemt. Er moet nog heel veel geklommen worden.
Maar ik zou bij het begin beginnen.
Gisteravond een bijzonder maal in Bar Severi – waar ze pizza finger food op een servetje serveren, maar wel lekker en goedkoop.
Tien over acht of zo vanmorgen zaten we op de fiets en de eerste 25 km fietsten we over een vlakke, nou ja, hier en daar wat schommelende weg in het dal van de Tiber.

Daarna ging het de heuvels in richting Assisi – een mooie weg met wat klimmetjes (in totaal zo’n 300 m) om het niet af te leren.
Onderweg zagen we een stevige regenbui tekeer gaan in de richting die we gingen – en bij ons begon het te spetteren, meer niet. In Umbertide aangekomen bleek dat het daar flink geregend had, maar het was alweer over.
Na koffie en een hartig broodje, ook al goed om de vieze smaak van het mierzoete Italiaanse ontbijt wat kwijt te raken – ging de route verder over een prachtige weg langs heuvels, boerenland, kleine ingeslapen dorpen.
We komen nu toch wat meer Nederlandse fietsers tegen, leuk om ervaringen uit te wisselen.

Morgen gaan we dus bij Fransiscus op bezoek, vandaag waren we al in de grote basiliek. Over Assisi morgen meer.

You will remember that on day 2 we stayed overnight at Theo and Marian’s in Beuningen. On Day 35 we met them again, this time in Assisi, where they are spending a few days, and where we arrived today.
We got off to an early start today, and the first 25 kms were, after solving the puzzle how to get out of town, a fairly easy (= rather flat) ride, along a busy main road.
Ahead of us we saw a rainstorm passing in front of the mountains in the distance, but by the time we got that far it was only the puddles and the wet streets that remained of the rain.
After a coffee and a tunafish roll, great way to get rid of the aftertaste of the super sweet Italian breakfast, we rode through the Umbrian hills towards Assisi. We had to climb some 300 m, not all that bad after all we’ven been through.
We’re now meeting some more Dutch cyclists, either on the way to Rome or on the way back home.
At about 2:15 pm we arrived at the Assisi campsote, from where, after pitching the tent and a quick shower we go on the campsite minibus into Assis, some 4 kms uphill from here.

VAN ALLES WAT: klimmen (ruim 650 m), dalen, zon, warmte, kou, regen, een op z’n Italiaans afgesloten weg, een bijzonder B&B…

We begonnen met een stevige klim, van San Piero in Bagno naar de top van de pas. Het was goed fietsweer, om te beginnen, niet te heet, wat bewolkt met zo nu en dan de zon. De weg die we volgen slingert steeds om de autoweg (de E45) heen – dan weer er onderdoor, dan weer hoog erboven, dan zie je de autoweg weer een tunnel in duiken en slingert onze weg omhoog om erover heen te gaan. In de verte zien we een dorpje liggen, hoog op de rotsen. Kijk eens, zegt Georgette, wat ligt dat dorp hoog… Goed, een half uurtje en wat haarspeldbochten later reden wij door dat dorpje. Daar was een bar open voor een kopje koffie voor de broodnodige coffeïne. Daarna een stukje dalen, helaas, want we moesten nog naar de top.
Nog wat haarspelden, en met zo’n 6 km/u naar boven.

Beetje fris daarboven, beetje koude wind, dus maar gauw doorgereden.

Een internet update bij de routebeschrijving gaf al aan dat een bijzonder slecht stuk weg van ruim 4 km nu definitief was afgesloten, en dat je een omweg diende te nemen van 23 km met 500 m extra klimmen. Dat leek geen goed plan. En er stond tussen haakjes bij dat sommige fietsers gemeld hadden dat je er wel door kon, maar dat je dat dan deed op eigen risico. Doen dus.

Bij de afsluiting aangekomen begon het te druppelen en toen te regenen. Plastic regencapes aan, en doorrijden maar. Het werd ook fris – heel erg koud, zei Georgette, en daar had ze wel een beetje gelijk in. Maar we daalden stevig en dieper in het dal begon de temperatuur weer wat op te lopen.
De weg was op z’n Italiaans afgesloten – d.w.z. met een groot stuk beton en de mededeling ‘weg gesloten, verboden in te rijden,’ en dan een stuk gravel naast het blok beton om diegenen die er toch door wilden door te laten.
Het wegdek kwam inderdaad niet in aanmerking voor een summa cum laude aanbeveling, maar we hebben erger meegemaakt.
En eigenlijk zijn de meeste wegen waar we over komen van zeer matige kwaliteit – gaten, scheuren, hobbelige reparaties, gewoon wat je krijgt als je 30 jaar lang niets aan een weg doet en dan zegt dat de weg er toch nog ligt dus dat je er in het vervolg ook niets aan hoeft te doen.

Na regen komt zonneschijn, en na de regen stopten we bij een restaurant waar je wat op kon warmen bij een bord pasta en een goed glas wijn (Peter) of koffie en water (Georgette).

Toen dus deel 2 van de route, met nog een gemene klim en een laatste redelijk vlak stuk – we rijden door het dal van de Tiber.

In Citta di Castello aangekomen is de vraag: waar is die B&B die we geboekt hadden. De mevrouw van de B&B kon het ons door de telefoon niet uitleggen. Ze begreep de vraag niet zo en herhaalde nadrukkelijk het juiste adres. In de stad aangekomen weet niemand waar die straat is. Al gauw staan er drie mensen ons omstandig uit te leggen dat ze het niet weten. We laten één van hen het B&B adres bellen – die spreekt af dat de B&B mevrouw naar een benzinestation komt rijden, en dat wij één van de uitleggers moeten volgen naar het benzinestation.
Daar komt inderdaad de B&B mevrouw in haar autootje, en we moeten haar volgen. Alleen begrijpt ze niet helemaal dat auto’s sneller gaan dan fietsen, dus dan zijn we haar weer kwijt.
Gelukkig komt ze teruggereden, en eind goed al goed.

—–

From San Piero in Bagno naar Citta di Castello begins with a stiff climb to the top of the pass. As usual the guidebook only mentions one out of three climbs. Going slowly but surely we manage to get to the top, after which life should get easier, but doesn’t, because it starts raining and the wind is very very cold.
We checked the latest internet updates and learnt that a particularly bad section of the road had now been closed, and might be dangerous because of fallen rocks, deep holes and broken down walls along the precipice. One should instead take the 23 km detour with an extra 500 m climb.
It was sort of an Italian closed road, meaning that they had blocked the road with an enormous block of concrete and made a bypass for those who wished to use the road anyway.
So we decided to take our chance, and it turned out to be a rather bumpy ride, but not all that worse than the condtions on some parts of the roads that followed.
And then another thing, the sky grew black, raindrops and an icy cold wind made us dig deep into our panniers to find raincapes and an extra jacket.
Deeper down in the valley the temperature got more bearable, the sun came out and we stopped at a restaurant to get warm and a bite to eat.
After that we had to deal with one more rather mean climb, and then it was flat all the way to Citta di Castello, where we had booked a B&B, which took some time to find. As no one knew the street we were trying to find, we asked someone to phone the B&B for us, after which we were told to follow someone in his car to a petrol station where the B&B lady would pick us up in her car. So we tried to follow her on our bikes, only she forgot that cars go faster than bikes, so we got lost once more, but fortunately she turned round and we followed her once more – and all is well that ends well.