Reitsma’s routebeschrijving deel 3 bevat een aantal waarschuwingen en tips met betrekking tot in de bergen fietsen bij hoge temperaturen. Hebben wij tot nog toe niet nodig gehad. Het is slecht weer, zeggen ze hier, en dat vinden wij uitstekend – voor vandaag was veel regen voorspeld, maar we hebben de donkere wolken wel zien hangen in de verte, maar van regen kwam het niet. Het was best fris eigenlijk, zo’n 18 of 20° C, als de zon even tussen de wolken door kwam iets warmer.
Ook vandaag was het weer een dagje met veel klimmen – wat steilere hellingen dan gisteren, maar ook wat meer een wow!!!-gehalte. Mooie uitzichten op de vallei in de diepte waar je net nog door fietste maar waar je nu hoog boven zit.
De eerste kilometers was het vooral vals plat, afgewisseld met een enkele klim of afdaling. Na een paar km kwamen we langs een Romaans kerkje (11e eeuw) waar we even stopten. De kerk was versierd voor een bruiloft, en binnen werd de muziek geoefend – bij de klanken van het Ave Maria bekeken we het kerkje en het uitzicht op de vallei.

Daarna een afdaling en tegenover ons zagen we, hoog op de helling, Narni liggen waar we wel langs moesten. Dus hebben we ons even moed ingedronken met kopjes koffie en calorieën ingenomen met een paar broodjes, en toen begon de eerste serieuze klim, op een heel drukke weg. 5-8%, en 8% met allemaal passerende auto’s naast je is ook weer een belevenis.
De meeste automobilisten geven je goed de ruimte, en blijven even achter je rijden als er tegenliggers zijn of een bocht onoverzichtelijk is, maar er zijn er die luid toeterend uiting geven aan hun irritatie of met hoge snelheid vlak langs je flitsen.
Narni, schilderachtig tegen de helling kwam steeds dichterbij en na een tijdje reden we door de oude stadspoort naar binnen – maar de helling ging gewoon door.

Even een wat vlakker stuk en toen begon de volgende klim – nog wat steiler hier en daar, maar aangezien we na een tijdje boven waren zonder het zweet in de schoenen kan het niet al te erg geweest zijn.
Het was dus best een pittig dagje, maar met spectaculaire vergezichten.
Zo nu en dan krijgen we reacties zoals: nog maar 80 km naar Rome, hè? Kan zijn, voor auto’s op de autoweg – onze route slingert door het land, doet de meeste dorpjes aan, ook als ze toevallig net even iets hoger liggen, en voegt zo heel wat kilometertjes toe aan de kortste afstand.
Inmiddels zijn we in Santa Maria in Vescovío aangekomen waar we een hotel geboekt hadden omdat er weer geen campings langs de route zijn.
We zitten hier zo’n 63 km van de camping waar we onze fietsen en een groot deel van de bagage kunnen inleveren voor vervoer terug naar Nederland. Het plan is dus daar morgen naar toe te fietsen en van daar de resterende 40 of 50 km naar Rome te fietsen, op fietsen zonder bepakking. Wat een luxe!
Voor verdere bezoeken aan Rome kunnen we van het openbaar vervoer vanaf de camping gebruik maken.

En dan nog dit: we hebben begrepen dat pogingen om een reactie achter te laten steeds mislukken – request denied. Waarom is mij ook nog niet duidelijk. Alle instellingen staan juist, dacht ik. Het wordt nog onderzocht, maar de mail komt in ieder geval wel aan. En over een dag of wat zijn we weer thuis, en is iedereen welkom in Leek.

-=-=-=-=-

Our guidebook has very useful advice for those who attempt these hills in 30+ degrees C. People here say the weather is pretty bad, but you won’t hear us complain. The weather forecast for today was rain- and we did see dark clouds in the distance. Temperatures were around the twenties, and coming downhill at higher speeds was a bit of a chilling experience at times.
Stiff climbs today, possibly more and definitely steeper than yesterday, but great views across the valley below, from which we had inched up our way in heavy traffic.
Most drivers are rather considerate, but some show their irritation about cyclists on the road by loud blasts of their horns or driving past you at great speed almost forcing you off the road.
At about 4 pm we arrived at Santa Maria in Vescovío – as there are no camping sites along our route we booked a hotel here.
And our plans for tomorrow: we’re now some 63 kms from the camping site where we can hand in our bicycles for transport back home.
The place is some 40, 50+ by bike kms north of Rome, so the idea is to go there tomorrow, and then cycle to Rome the next day, on bikes without all our luggage – sheer luxury.

kaart – met dank aan Mireille

DE B&B DIE NIET DOORGING
Voor vertrek uit Assisi belden we een heel aantal overnachtingsadressen in de omgeving waar we nu zijn af – of vol of geen gehoor of fout nummer. Eindelijk iemand aan de lijn die zelf geen B&B meer had, maar wel een adres voor ons wist. In Aquasparta moesten we dan een bepaalde straat vinden, die tot het eind volgen en dan links, 500 m, daar was het.
De straat vinden lukte, volgen kostte wat zweetdruppels want het bleek een lange helling van zo’n 15% te zijn. Komen we aan het einde van de straat – blijkt de weg naar links een onverhard weggetje te zijn dat heel steil naar beneden de diepte in gaat, en een km of zo verderop is de B&B, weer een giga helling op.
Nu hadden we tot nu toe geluk gehad – de weersverwachting voor de middag was bar slecht – maar dat begon uit te komen terwijl we daar stonden te kijken van wat doen we nu…??? Donkere wolken pakten samen en het rommelde dreigend. In de verte zag je het op de hellingen regenen.
Die helling aflopen (fietsen was niet te doen), en daarna de volgende weer de fietsen omhoog tillen – no way. We reden terug de helling af naar het centrum van het dorp en belden het enige adres dat we niet eerder gebeld hadden – een hostel waarvoor je ook wat moest klimmen. Daar zitten we nu – heel goedkoop, 6-persoonskamer voor ons tweeën, in een oud, heel groot en statig schoolgebouw.

Maar dat was het einde van de dag – het begon zo. 6:15 wekker – tassen pakken en tent inpakken.
7:00 ontbijt in het restaurant van de camping – eindelijk een ontbijt met niet alleen maar zoete troep.
7:45 camping afrekenen en met behulp van de receptionist wat bellen voor de overnachting van vandaag – zie boven.
En toen op weg. De eerste kms vlak, zo nu en dan een hellinkje en wat vals plat. En toen begonnen de klimmen van de dag – in totaal zo’n 750 m. Ons Reitsma routeboekje raadt aan de etappe in twee delen te doen in verband met de zwaarte en ook van fietsers die deze etappe al gedaan hadden hoorden we dat het behoorlijk zwaar was. Dat alles in aanmerking genomen viel het nogal mee. Er zaten een paar lange klimmen tussen, maar niet erg steil, en daar hebben we per slot van rekening nu meer dan een maand voor getraind. De lange afdaling die op de klimmen volgde (zo’n 11 km) was minder relaxed dan je zou denken – niet te steil, maar soms opeens stukken heel slechte weg, waar je rekening moest houden met de gaten voor je en het achteropkomende verkeer. Raar volk, die Italiaanse autorijders, sommigen dan. Ze kunnen heel geïrriteerd raken door die domme fietsers die denken dat de weg ook een beetje van hun is.
Mooie omgeving – (hoge) heuvels, veel bosjes en brem, landbouw, vooral ook olijven.
We beseffen opeens dat dit de laatste fietsdagen zijn – Rome komt nu dichterbij, en we houden met de planning nu ook rekening met de terugreis – de fietsen kunnen voor vervoer worden ingeleverd op een camping een aantal kms ten noorden van Rome.

—-

This morning we got up early, packed our bags and the tent and put the whole lot on the bikes. Then we went to the camping bar for a reasonably good breakfast – not just sweet brioches and cakes, but also some yoghurt, cheese and ham.
After that we made a number of phonecalls, most with the help of the camping receptionis, to book a room in a B&B or hotel in Aquasparta. This proved rather problematic, but finally we phoned a no longer functional B&B, but the lade referred us, in Italian, to another B&B, one km donw the road and then aabout a km to the left.
When we got there down the road turned out to be up the road, a long 15% climb. When we were high up above the village we got to the left turn. This happened to be a far steeper descent on a dirt road (impossible for our bikes) followed by an equally steep climb in the distance, and the big yellow B&B house clearly visible on top of the hills.
So we turned round and dropped into the village once more, made some other phonecalls and found this room in a hostel – also a climb, but a gentle 6 or 7% one, only 40 metres up.
The rest of the day: accoridng to the guide book we were going to have a beautiful ride, but there was going to be a lot of climbing – in total we climbed some 750 m today.
It wasn’t too bad, after all. Of course we had to get up those hills, but that’s what we have trained for for one month now, isn’t it?
The long (11 km) descent proved to be rather tricky in places – good stretches of road suddenly turned bad, with big bumps and holes.
As soon as we had reached the hostel it started to rain.
It’s funny that when you told people in Verona or Ravenna you were going to Rome they were just as surprised as people in the Netherlands – Rome? But wow, that’s a long way. And how will you get over the mountains?
Now we realize we’re almost there and are trying to plan the schedule for the last days fo cycling so that we will get to Rome in time to get to the place where we can hand in the bikes to have them sent back home.
But ah, well, we’re not there yet, there are some more hills to climb.

Er was eens… een jonge man.
Franciscus (Francesco) was zijn naam.
Hij was de zoon van een rijke koopman. Toen hij nog een jonge man was kwam hij tot de conclusie dat al die rijkdom maar afleidde van waar het werkelijk in het leven om ging.
Hij besloot dat hij Jezus wilde volgen in een leven van eenvoud en armoede. Hij deed afstand van zijn rijkdom en mooie kleren. Hij kreeg volgelingen en was de stichter van de orde der Franciscanen…

…en werd heilig verklaard. In zijn geboorteplaats, Assisi, staat het nu vol monumentale kerken waarin zijn leven in armoede verheerlijkt wordt. De waarde van die kerken, niet in geld uit te drukken. Jaarlijks bezoeken een paar miljoen bezoekers, toeristen, pelgrims (en fietsers, wij dus ook) Assisi.
Wat vinden ze daar? Wat zou Fransiscus ervan gezegd hebben? Van de rijkdom, de souvenir winkels, de luxe hotels, de busladingen vol met toeristen, de monumentale kerken?

Vanmorgen namen we na een rustig ontbijt en na de was gedaan te hebben de campingbus naar Assisi en bezochten de ene kerk en bezienswaardigheid na de andere. Indrukwekkend en vaak ook heel mooi allemaal. Wel vroegen we ons af waar Fransiscus was in dit alles.
Hebben we hem gevonden? Ja, misschien toch wel. We liepen langs een museum, in een gebouw uit 12-honderdzoveel – het was gebouwd als hospitaal, later gebruikt als handelshuis voor graan, en nu dus als museum voor wisselende exposities. Het thema van de huidige expositie: No More Walls – kunstwerken uit de laatste 25 jaar met als thema de val van de muur in Berlijn. Veel van de kunstwerken op stukken beton van de muur en met een sterke ‘no more walls, no more wars’ boodschap.

Als de geest van Franciscus ergens rondwaart, zeiden we, dan is het hier, in dit museum waar we de enige bezoekers zijn – toen we bij de ingang stilstonden kwam er een mannetje (wat kunnen die Italianen klein zijn) aanlopen die, toen we even aarzelden, zei: ‘I make you special offer, two for the price of one.’

Verder moge duidelijk zijn dat dit alles niets afdoet van de kwaliteitn van het werk dat Fransciscanen, levend in de geest van Franciscus, overal ter wereld doen.

Once upon a time there was a young man, and his name was Francis (Francesco). He was the son of a rich merchant. One day he decided he wanted to follow Jesus in a life of simplicity and poverty, and together with his followers founded the order of the Fransiscans.

Now buy yourself a ticket or mount your bike and come to Assisi – there you will find magnificent churches and religious monuments celebrating the life of St Francis.
We wondered what the Francis who gave up the prospect of a life in wealth and luxury would have thought of all these magnificent churches of untold worth, the busloads of tourists, the souvenirshops…

Did we find St Francis there – well, maybe we did. We walked along a museum – the building had been built as a hsopital back in the 1200’s, then served as a grain trding station, and now as a museum. The present exposition was titled No More Walls (Wars).
The theme of all the exhibits was the fall of the Berlin wall – and the message the unity of all mankind. If the ghost of St Francis lives on anywhere in this town, it must be here, we thought – all alone in the museum.

Religion, after all, should be a matter of concern for peace and freedom for all, not for religious rituals and magnificent church buildings.

De arme Franciscus – als hij al die kerken en toeristen en pelgrims en soevenirshops zou zien zou hij toch wat teleurgesteld zijn, of heb ik het fout en is dit in overeenstemming met zijn armoede ideaal?
Maar laten we bij het begin beginnen. Het bijna begin van onze tocht was toch dag 2 – Beuningen, op bezoek bij Theo en Marian. Daar hebben we vanmiddag dus gezellig mee door Assisi gewandeld. Om ongeveer kwart over twee kwamen we op de camping aan, aan de voet van de helling waarop Assisi ligt, zon’n 150 m hoger.
Tent opzetten, snelle douche zodat we ons weer in beschaafd gezelschap kunnen begeven, en toen met het camping busje naar boven naar Assisi, waar Theo en Marian ons bij de bushalte opwachtten.

Zij zijn een paar dagen in Assisi, en vertrekken morgen naar Spoleto en daarna Rome.
Wij doen het wat rustiger aan, nemen morgen nog een dagje om Assisi echt te bekijken, en fietsen daarna op ons gemak door naar Rome, nou ja, wat je gemak noemt. Er moet nog heel veel geklommen worden.
Maar ik zou bij het begin beginnen.
Gisteravond een bijzonder maal in Bar Severi – waar ze pizza finger food op een servetje serveren, maar wel lekker en goedkoop.
Tien over acht of zo vanmorgen zaten we op de fiets en de eerste 25 km fietsten we over een vlakke, nou ja, hier en daar wat schommelende weg in het dal van de Tiber.

Daarna ging het de heuvels in richting Assisi – een mooie weg met wat klimmetjes (in totaal zo’n 300 m) om het niet af te leren.
Onderweg zagen we een stevige regenbui tekeer gaan in de richting die we gingen – en bij ons begon het te spetteren, meer niet. In Umbertide aangekomen bleek dat het daar flink geregend had, maar het was alweer over.
Na koffie en een hartig broodje, ook al goed om de vieze smaak van het mierzoete Italiaanse ontbijt wat kwijt te raken – ging de route verder over een prachtige weg langs heuvels, boerenland, kleine ingeslapen dorpen.
We komen nu toch wat meer Nederlandse fietsers tegen, leuk om ervaringen uit te wisselen.

Morgen gaan we dus bij Fransiscus op bezoek, vandaag waren we al in de grote basiliek. Over Assisi morgen meer.

You will remember that on day 2 we stayed overnight at Theo and Marian’s in Beuningen. On Day 35 we met them again, this time in Assisi, where they are spending a few days, and where we arrived today.
We got off to an early start today, and the first 25 kms were, after solving the puzzle how to get out of town, a fairly easy (= rather flat) ride, along a busy main road.
Ahead of us we saw a rainstorm passing in front of the mountains in the distance, but by the time we got that far it was only the puddles and the wet streets that remained of the rain.
After a coffee and a tunafish roll, great way to get rid of the aftertaste of the super sweet Italian breakfast, we rode through the Umbrian hills towards Assisi. We had to climb some 300 m, not all that bad after all we’ven been through.
We’re now meeting some more Dutch cyclists, either on the way to Rome or on the way back home.
At about 2:15 pm we arrived at the Assisi campsote, from where, after pitching the tent and a quick shower we go on the campsite minibus into Assis, some 4 kms uphill from here.

VAN ALLES WAT: klimmen (ruim 650 m), dalen, zon, warmte, kou, regen, een op z’n Italiaans afgesloten weg, een bijzonder B&B…

We begonnen met een stevige klim, van San Piero in Bagno naar de top van de pas. Het was goed fietsweer, om te beginnen, niet te heet, wat bewolkt met zo nu en dan de zon. De weg die we volgen slingert steeds om de autoweg (de E45) heen – dan weer er onderdoor, dan weer hoog erboven, dan zie je de autoweg weer een tunnel in duiken en slingert onze weg omhoog om erover heen te gaan. In de verte zien we een dorpje liggen, hoog op de rotsen. Kijk eens, zegt Georgette, wat ligt dat dorp hoog… Goed, een half uurtje en wat haarspeldbochten later reden wij door dat dorpje. Daar was een bar open voor een kopje koffie voor de broodnodige coffeïne. Daarna een stukje dalen, helaas, want we moesten nog naar de top.
Nog wat haarspelden, en met zo’n 6 km/u naar boven.

Beetje fris daarboven, beetje koude wind, dus maar gauw doorgereden.

Een internet update bij de routebeschrijving gaf al aan dat een bijzonder slecht stuk weg van ruim 4 km nu definitief was afgesloten, en dat je een omweg diende te nemen van 23 km met 500 m extra klimmen. Dat leek geen goed plan. En er stond tussen haakjes bij dat sommige fietsers gemeld hadden dat je er wel door kon, maar dat je dat dan deed op eigen risico. Doen dus.

Bij de afsluiting aangekomen begon het te druppelen en toen te regenen. Plastic regencapes aan, en doorrijden maar. Het werd ook fris – heel erg koud, zei Georgette, en daar had ze wel een beetje gelijk in. Maar we daalden stevig en dieper in het dal begon de temperatuur weer wat op te lopen.
De weg was op z’n Italiaans afgesloten – d.w.z. met een groot stuk beton en de mededeling ‘weg gesloten, verboden in te rijden,’ en dan een stuk gravel naast het blok beton om diegenen die er toch door wilden door te laten.
Het wegdek kwam inderdaad niet in aanmerking voor een summa cum laude aanbeveling, maar we hebben erger meegemaakt.
En eigenlijk zijn de meeste wegen waar we over komen van zeer matige kwaliteit – gaten, scheuren, hobbelige reparaties, gewoon wat je krijgt als je 30 jaar lang niets aan een weg doet en dan zegt dat de weg er toch nog ligt dus dat je er in het vervolg ook niets aan hoeft te doen.

Na regen komt zonneschijn, en na de regen stopten we bij een restaurant waar je wat op kon warmen bij een bord pasta en een goed glas wijn (Peter) of koffie en water (Georgette).

Toen dus deel 2 van de route, met nog een gemene klim en een laatste redelijk vlak stuk – we rijden door het dal van de Tiber.

In Citta di Castello aangekomen is de vraag: waar is die B&B die we geboekt hadden. De mevrouw van de B&B kon het ons door de telefoon niet uitleggen. Ze begreep de vraag niet zo en herhaalde nadrukkelijk het juiste adres. In de stad aangekomen weet niemand waar die straat is. Al gauw staan er drie mensen ons omstandig uit te leggen dat ze het niet weten. We laten één van hen het B&B adres bellen – die spreekt af dat de B&B mevrouw naar een benzinestation komt rijden, en dat wij één van de uitleggers moeten volgen naar het benzinestation.
Daar komt inderdaad de B&B mevrouw in haar autootje, en we moeten haar volgen. Alleen begrijpt ze niet helemaal dat auto’s sneller gaan dan fietsen, dus dan zijn we haar weer kwijt.
Gelukkig komt ze teruggereden, en eind goed al goed.

—–

From San Piero in Bagno naar Citta di Castello begins with a stiff climb to the top of the pass. As usual the guidebook only mentions one out of three climbs. Going slowly but surely we manage to get to the top, after which life should get easier, but doesn’t, because it starts raining and the wind is very very cold.
We checked the latest internet updates and learnt that a particularly bad section of the road had now been closed, and might be dangerous because of fallen rocks, deep holes and broken down walls along the precipice. One should instead take the 23 km detour with an extra 500 m climb.
It was sort of an Italian closed road, meaning that they had blocked the road with an enormous block of concrete and made a bypass for those who wished to use the road anyway.
So we decided to take our chance, and it turned out to be a rather bumpy ride, but not all that worse than the condtions on some parts of the roads that followed.
And then another thing, the sky grew black, raindrops and an icy cold wind made us dig deep into our panniers to find raincapes and an extra jacket.
Deeper down in the valley the temperature got more bearable, the sun came out and we stopped at a restaurant to get warm and a bite to eat.
After that we had to deal with one more rather mean climb, and then it was flat all the way to Citta di Castello, where we had booked a B&B, which took some time to find. As no one knew the street we were trying to find, we asked someone to phone the B&B for us, after which we were told to follow someone in his car to a petrol station where the B&B lady would pick us up in her car. So we tried to follow her on our bikes, only she forgot that cars go faster than bikes, so we got lost once more, but fortunately she turned round and we followed her once more – and all is well that ends well.

‘In Zwitserland heb je bergen, maar de Prinsenberg is ook niet niks.’ Een memorabele uitspraak van mijn vader. Voor niet ingewijden, de Prinsenberg is de hoogste heuvel van het fietspad door de duinen van Den Haag naar Wassenaar.
Een variant op deze gevleugelde woorden: De Alpen waren bergen, maar de Apenijnen zijn ook niet niks.
We fietsten van Ravenna naar San Piero in Bagno – in Bagno omdat de Romeinen hier in de oudheid hun baden al hadden, die door de invallende Germaanse en Gothische barbaren grondig verwoest zijn. In totaal zo’n 600 m klimmen, en ook nog wat dalen zo nu en dan natuurlijk.
De heer Reitsma, auteur van de routebeschrijving houdt de moed erin door te zeggen dat het allemaal wel meevalt, en dan vermeldt hij de hellingen in de routebeschrijving en slaat de helft over.
Maar tot nog toe viel het allemaal eigenlijk reuze mee – de eerste 40 km waren nog aardig vlak, met hier en daar wat vals plat om aan het idee te wennen. En dan rijd je een viaduct over en opeens zijn ze er dan, de Apenijnen en je rijdt door een dal tussen de heuvels die al maar hoger worden, en een weg die toch wel wat begint te stijgen. Een heel mooie route trouwens. De hellingen waren nergens te steil om op te fietsen. Het weer was perfect – bewolkt, niet te heet, één enkele regenbui, maar die begon net toe we voor een bar langs reden waar we de fietsen droog op het terras konden neerzetten en onszelf ook, wij met een glaasje lekker vocht.
Bij een leuke afdaling kneep ik eens stevig in de remmen omdat het anders zo hard gaat, en het wegdek is hier zo nu en dan zelf ook net een berglandschap met onverwachte diepe gaten. Toen maakte die rem toch zo’n gek schurend geluid – beetje verontrustend. Een achter remblokje bleek totaal los te zitten en het geluid was metaal op metaal – niet echt goed voor de velgen. Gelukkig doet een inbus sleuteltje wonderen in zo’n situatie.

Toevoeging Georgette: We slapen in een jaren 50 hotel in een bergdorp. Hier een totaal andere sfeer dan in Ravenna, ineens een heel andere wereld waar je in belandt.

remmenreparatie / repairing the brakes

het eten wordt klaargemaakt in het hotel / preparing our food in the hotel

My father used to say: Yes, in Switzerland they’ve got mountains, but don’t underestimate the Prinsenberg. – the Prinsenberg by the way is a hill on the cycle track through the dunes from The Hague to Wassenaar.
Well, similarly, the Alps were rather high mountains, but don’t underestimate the Apenines.
We cycled from Ravenna to San Piero in Bagno – the first 40 kms were rather flat, but then we crossed a big bridge and suddenly saw them before us, the foothills of the Apenines. At first we rode up some gentle slopes, but then it began in earnest.
The author of our guide book tries to cheer us up by saying this route variant is relatively easy, and then mentions some of the climbs on the way, forgetting about the rest of the way which is equally steep.
The weather was perfect – cloudy, not too hot, and a rain shower which started as we were passing in front of a bar – so we parked our bikes on the terrace and instead of getting wet outside we wetted the inside.
Back on the bike, on one of the rare downhills I squeezed the brakes rather hard and heard this funny metal on metal noise – the rear brake pad was coming off. A simple repair job and ten minutes later we were on the way again.
We turned out to have booked a rather quaint hotel – someone told us the building is over 200 years old, and time forgot it was moving forward some time in the fifties of the last century.
Talking about time, speed and distances, the Italians seem to be applying a rather unique version of Einstein’s relativity theory – signs indicating the distance to the next town are totally unpredictable, we rode along a sign saying town A: 14 kms. Next sign, some five kms down the road: A, 21 kms. About 15 minutes later: A: 26 kms, which turned out to be about right.

No wifi here – they didn’t have that in the fifties – so this post will have to wait until we’re back to online civilization.

Te veel om op te noemen. Kerken, musea, mozaieken, geschiedenis.
Vandaag dus een dagje Ravenna. Alle bezienswaardigheden zijn op loopafstand van het hotel.
Ze verkopen hier combi tickets voor allerlei combinaties van bezienswaardigheden, en als je er maar één dag bent moet je natuurlijk de wereldberoemde mozaieken die de tijd verbazingwekkend goed weerstaan hebben gaan bekijken, in een paar kerken, een baptisterium, een mausoleum, en dan nog een museum.
Hierbij een paar fotootjes.
Ik ga niet mijn best doen de geschiedenis van één en ander uit de doeken te doen – dan zit ik nog uren te typen – en wiki weet het toch beter dan ik.

Na het bezichtigen een siësta, en nu moeten we de dag van morgen plannen en een hapje gaan eten.
Eén van de plannen voor morgen is het weer naar huis sturen van een pakket dingen die we niet meer nodig hebben – vooral ook kleding voor koud weer, dat verwachten we hier niet meer zo. Hoe lichter we de Apenijnen ingaan, hoe beter.

It’s so much, I don’t know where to begin: churches, museums, the world famous mosaics, the history. I won’t even try to describe it in any detail, and after all, for those interested, wikipedia knows all.
As we have only one day here the things to see are the churches and other religious buildings with the mosaics, and the museum that gets thrown in with the combination ticket you have to buy.

After seeing the sights and a siesta, we now have to plan the day of tomorrow and the rest of the trip. One of the things we are going to do tomorrow is sending home warm clothes and a number of other things we won’t be neeiding anymore – the lighter we cross the Apenines the better.

Er komt nog meer…

En hier is het dan:

DOOR DE POLDER
(maar wel met flamingo’s en purperreigers, grote en kleine zilverreigers, lepelaars en kraanvogels)

Van Ferrara naar Ravenna gaat het dwars door de Po delta, een water en poldergebied. Er zijn gruwelverhalen van fietsers die de Po delta maar een pokkendelta vonden omdat ze hem met harde wind tegen moesten doorkruisen. Niets van dat alles, wij hadden een matig harde wind, in de rug – het was niet al te heet, in de loop van de middag werd het een graad of 30.
We streken neer voor een lunch in een restaurant in een onbetekenend klein dorpje, maar dat zit dan toch wel weer vol met vooral wat grotere groepjes eters die rustig de tijd nemen voor het middagmaal, met een glaasje wijn natuurlijk.
Lekker eten kun je hier wel, maar hoe ze de grote hoeveelheden eten als je de gebruikelijke eerste en tweede gang gevolgd door een calorierijk toetje neemt wegwerken is ons een raadsel.
Een groot deel van de route ging langs kleine weggetjes, zo nu en dan afgewisseld met een paar km drukke hoofdweg.

koeien zoeken verkoeling

Langs de kleine weggetjes hoorde je nog meer dan dat je ze zag vogels en kikkers kabaal maken in het riet.
Overal zag je grote en kleine zilverreigers, en later vooral ook veel purperreigers. Er vloog een lepelaar langs.

We fietsten langs een lagune en iemand had met grote letters ‘flamingos’ op de weg geschreven, met een pijl naar links, en daar zaten er inderdaad honderden, te ver om ze echt goed te kunnen zien.
Onze weg naar de veerpont over de Reno ging de andere kant al weer uit, dus zijn we maar een half kilometertje doorgereden op een onverhard pad om een beetje dichterbij te komen.


Na de veerpont was het nog zo’n 18 km naar Ravenna – waar we voor twee nachten een hotel geboekt hebben. Vandaag dus mozaïeken kijken.
En even een rustdag voor we morgen de bergen weer ingaan – de Apenijnen over – ‘Rome geeft zich niet zomaar gewonnen’, aldus onze reisgids.

From Ferrara to Ravenna it’s as flat as a pancake. There are horror stories of cyclists who had to do cross the delta with gale force wind against them, but not so in our case. The wind blew from the north east, not to much wind but just a gentle push in the back. Part of the way we cycled along ditches and streams along quiet country roads, and the only noise was the croaking of the frogs and the singing of the birds.
On the way we saw little and great egrets, purple heron, cranes, spoonbills and flamingos.
For lunch we stopped at a restaurant by the side of the road in a rather small village, where the whole village seemed to have gathered for their leisurely lunch.
Absolutely amazing, the quantities of food some people can eat here – if you take the first and second course, followed by a calorie bomb desert you won’t want to eat for two days after.
We just take one course, followed by a coffee and have enough to cycle the remaining 30 kms of the day.
No camping sites in Ravenna, and we want to have some time to see the sights, so we booked a hotel for two nights.
Which also means one day rest before we start the last bit to Rome, crossing the Apenines.

Ferrara – kampioen de meest fietsonvriendelijke stad van het noordelijk halfrond, tenzij we nog erger tegenkomen. Als je de stad binnenrijdt – ook al zo’n ommuurde stad, maar veel groter dan Montagnana wordt je naar ruime een kilometer lange straat naar het centrum geleid met zulke ongelofelijke hobbelstenen dat je erg weinig kans hebt met geen uit elkaar gerammelde fiets aan te komen. En het leuke is dat we op de terugweg met de stadplattegrond een minstens even rustige perfect geasfalteerde vonden.
Het schijnt een heel boeiende stad te zijn, alleen verkennen met de fiets bleek wat onmogelijk.
Maar laten we bij het begin beginnen. Kwart over zes opgestaan, 7 uur ontbijt, samen met de racefietser in hetzelfde hostel die iedere dag het dubbele van onze afstand rijdt.
Wij reden ruim 70 km naar Ferrara, en daar nog wat kms om de stad te verkennen.
De weg was helemaal vlak – geen klimmetje te bekennen, f het moest zijn om een dijk of een brug op te rijden.
De meeste dorpen waar we doorkwamen waren ingeslapen en wachten op de prins op het witte paard om weer wakker gekust te worden.
Een enkel stadje was wat levendiger, en daar dronken we dan een kopje koffie of aten een eenvoudige lunch.
De camping waar we nu staan heeft een hoog gehalte aan NL nummerborden, en een wandelaar die vanaf hier naar huis wandelt.
De eigenaars van de camper waar we naast staan waren niet echt blij toen ze terugkwamen, er was in hum camper ingebroken en ze waren van alles kwijt. Na 14 dagen Italië was dit de tweede keer dat het ze overkwam, en ze besloten maar terug naar huis te gaan.
Morgen Ravenna – met behulp van de campingbeheerder hebben we al een hotel geboekt – er is daar geen camping en de jeugdherberg/hostel was onbereikbaar.
Ravenna, daar moeten we toch minstens weer een dag extra blijven om toch nog iets van al het moois te zien.
En o ja, ik dacht in mijn onschuld altijd dat Brazilië de luidruchtigste restaurants ter wereld heeft – maar waar we vanavond aten slaat alles. Tafels vol groepen en gezelschappen en kinderen – en iedereen probeerde het hardste van allemaal te praten, en ze hadden allemaal de hoofdprijs.
Maar het eten was perfect, al verschenen er dankzij de miscommunicatie eerste wel verkeerde gerechten op de tafel. Maar dat is natuurlijk onze schuld, ons Italiaans is nog niet zo goed.

————-

Ferrara, the least bicycle friendly town in the Northern Hemisphere – their cycle routes through the town are bike seller friendly – no bike will survive the beating it gets on those roads for more than some five or six miles at the most. And the most amazing thing is, just take a street parallel to the one you’re signposted to, and you ride on a perfect tarmac surface.
But let’s begin at the beginning – after an early breakfast we set off for the day’s ride. The weather was perfect – cloudy and therefore not too hot.
Absolutely flat here, the highest climbs were some bridges and dykes we had to get on to. Most of the villages we passed through had fallen asleep and no one had thought of setting the alarm.
We got to Ferrara at about four and after pitching the tent took a ride on unladen bicycles into the town. Sightseeing on a bike turned out to be rather an awkward experience, so we returned to the camping site to be directed to the noisiest restaurant we have ever been to.
We booked a hotel room in Ravenna for tomorrow for two nights as we want to have some time to explore the highlights.
It’s got to be a hotel, as there is no camping site close by, and the hostel we tried to contact had decided that phones are things that shouldn’t be answered.

Montagnana – Nog maar net bekomen van de culturele overdosis Verona reden we naar Montagnana – de ommuurde stad; een stadje met de Middeleeuwse muren nog intact. De stad is natuurlijk wel uit zijn jasje gegroeid, en ook buiten de muren is er bebouwing, maar toch…
We moeten nog binnen de muren gaan kijken want het hostel waar we zitten staat net tegenover de stadsmuur.
We zouden hier dus gaan kamperen – dat kan ook heel goed, voor €5 p.p.p.n. – geen geld dus. En voor €45 konden we een kamer krijgen in het heerlijk koele gebouw, inclusief ontbijt. Voor zulke luxe zijn we gezwicht, met ook nog eens het voordeel dat we nu om 7:00 uur kunnen ontbijten en om half 8, hopen we, op de fiets te klimmen om optimaal te profiteren van de koelte van de morgen. Continue reading 29 – day/dag 29 – verona – montagnana – km 1867 →